آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

توصیف و روایت ویتگنشتاین از دین، ایمان و نحوه ارتباط آن با عمل یکی از رویکردهای مهم در فلسفه دین معاصر است که بسیاری از تحقیقات و پژوهش‌های علوم انسانی و علوم اجتماعی را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ بنابراین، دیدگاه ویتگنشتاین در این خصوص درخور بررسی دقیق‌تر، ارزیابی مجدد، زمینه‌سازی و کاربرد آن در اجتماع است. روش جستار حاضر به­صورت توصیفی و تحلیل محتوا است. در این مقاله حقیقت و ماهیت ایمان و تلازم آن با عمل بر اساس آثار متأخر ویتگنشتاین، ازجمله پژوهش‌های فلسفی، فرهنگ و ارزش و درس گفتارهایی درباره باور دینی توصیف و تحلیل‌شده است. از آثار و درس گفتارهای پراکنده دینی ویتگنشتاین استنباط می‌شود که او هم در نظر و هم در عمل دل‌مشغول رابطه ایمان و عمل بوده است، البته به روش خاص خود. نظریه کاربردی معنا که جان‌مایه و پایه اصلی تفکر متأخر او است به همین قصد و غایت بوده است. بدین ترتیب ویتگنشتاین با استفاده از اصطلاحات خاص خود، نظریه «کاربردی معنا» و استعاره «بازی‌های زبانی» و «صورت حیات» توضیح می‌دهد که دین نظام به هم پیوسته‌ای است از ایمان و عمل و نمی‌توان این دو را از هم تفکیک کرد و میانشان رابطه تلازم وجود دارد.

ترجمه ماشینی: این تحلیل از مفهوم ویتگنشتاین از "spielraum" که در آن نویسنده به "trachus logico-philosophicus" هم توضیح داده شده و هم از منظر تاریخ فلسفه و دانش نزدیک می‌شود، چشم‌انداز جدیدی را در پژوهش ویتگنشتاین می‌گشاید. در برقراری ارتباط متقابل غیرمنتظره بین فیزیک، نظریه ادراک و منطق، دیوید هایدر بین فیزیولوژی حسی اولیه و منطق گرایی راسل و فرگه پیوند می دهد و توضیح واضح تر و قابل قبول تری از مفهوم "فضای" معانی ممکن ارائه می دهد. تاکنون در ادبیات ثانویه موجود بوده است. با نشان دادن این مفهوم به عنوان پیش درآمد رسمی برای بازی زبانی، این مطالعه همچنین نکات مهمی را برای تفسیر کار متاخر ویتگنشتاین ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : 1. ویتگنشتاین در بحث خود از رابطه بین گزاره های ایجابی و سلبی، معناداری گزاره دوم را به گزاره اولی وابسته می کند، اما نه برعکس. در بحث انکار و ادعا، اعتراف یا درک این که هیچ کدام بدون دیگری ممکن نیست، معنادار بودن امر منفی را شرط مثبت و بالعکس می کند. بنابراین حساب او ناسازگار است. 2. هیچ دلیلی وجود ندارد که هر سیستم زبانی (الف) گزاره‌های مثبتی داشته باشد که با واقعیت‌های «مثبت» همبستگی داشته باشد (ب) جملات پیچیده (ج) برای استفاده از نام‌ها داشته باشد. 3. توضیحی که در مورد یک نوع زبان، زبان اتمی، که همه زبانها باید قابل تقلیل باشند، اشتباه است، زیرا بسیار ساده است. مقوله های معنایی، نحوی و عملی زبان عادی به ترکیبات مقولات زبان اتمی او تقلیل پذیر نیست. 4. از آنجایی که می توانیم با استفاده از کلمات برای روابط و با استفاده از نام برای مختلط ها اظهار نظر کنیم، از نظر منطقی مشکلی در این مورد وجود ندارد. بنابراین نیازی به اعتقاد به زبان اتمی از نوع توصیف شده وجود ندارد. 5. نظریه تصویر ویتگنشتاین زبان را توضیح نمی دهد و در واقع با آن در تضاد است. این تئوری، کار سختی است که بر روی نظریه های مور و راسل ارائه شده است. در حل مشکل شباهت زبان و واقعیت موفق می شود، اما فقط به قیمت تحریف هر دو زبان و واقعیت.

بخش قابل توجهی از نظرات ویتگنشتاین متأخر درباره چیستی فهم است. ویتگنشتاین برای بررسی چیستی فهم و بحث ایجابی خود از فهم، ابتدا نشان می‌دهد که فهم چه نیست. از نظر او، در عرف، فهم یک احوال ویژۀ ذهنی دانسته می‌شود که سرچشمه کاربرد صحیح است. وی معتقد است که فهم یک امر ذهنی نیست. منظور او از اینکه فهم امر ذهنی نیست، این است که فهم نه یک تجربۀ ذهنی، نه یک حالت ذهنی، نه یک فرآیند ذهنی و نه نوعی استعداد/ تمایل مغز است. در این مقاله ضمن بررسی نظر ویتگنشتاین دربارۀ اینکه چرا فهم هیچ‌کدام از سه امور ذهنی (تجربه، فرآیند و حالت ذهنی) گفته شده در بالا نیست به ارزیابی نظر ویتگنشتاین پرداخته شده و نشان داده می‌شود که می-توان از منظرهای گوناگون دربارۀ این ادعا که فهم یک حالت، فرآیند یا تجربۀ ذهنی نیست، اعتراض کرد. به عبارت بهتر، نشان خواهم داد که ویتگنشتاین موفق نشده است که نشان بدهد فهم یک امر ذهنی نیست.

مفهوم صورت زندگی بنیادی‌ترین مفهوم در منظومه مفاهیم ویتگنشتاین متأخر است، بااین‌حال ویتگنشتاین خود چنانکه اقتضاء رویکرد اوست تعریف روشنی از آن به دست نداده و چه‌بسا عمداً آن را به‌صورت پر ابهام به‌کاربرده است. این جُستار، ضمن اشاره اختصاری به برخی از تفسیرهای موجود در این باب، تلاش نموده است صورت زندگی را در پیوند با دیگر مفاهیم فلسفه متأخر ویتگنشتاین بررسی نموده و به مشخصه‌های بپردازد که به این مفهوم نقش محوری در اندیشه ویتگنشتاین می‌بخشد. با گذر از نظریه‌های تبیینی در باب پدیدارهای زبانی و بذل‌توجه به کاربرد عملی زبان، صورت زندگی همچون امر داده‌شده و خود بدیهی و حقیقت نهایی توضیح‌ناپذیر ظاهر می‌شود که بنیاد رویه‌های کاربرد زبان، بنیان توافق و مرجع نهایی صدق و کذب است. امری که هیچ‌چیز خارج از آن وجود ندارد و منبع همه آشکارگی‌ها است.

ترجمه ماشینی : این پروژه تلاشی است برای درک ماهیت باور دینی از دریچه دیدگاه فلسفی لودویگ ویتگنشتاین. فصل اول رویکرد ویتگنشتاین به زبان و معنا را تشریح می‌کند و تنشی را که بسیاری از فیلسوفان تحلیلی دین معاصر در رویکردهای ویتگنشتاینی به باور دینی می‌یابند، بررسی می‌کند. فصل دوم به نگرانی‌هایی می‌پردازد که ویتگنشتاین با درک فرگه از منطق و محدودیت‌های اندیشه داشت و آن را با انتقاد فیلسوفان ویتگنشتاینی در مورد امکان ایجاد هرگونه معنایی از باور دینی مرتبط می‌کند. فصل سوم نگرانی‌های دو فصل قبل را گرد هم می‌آورد و سعی می‌کند آنها را با هم هماهنگ کند. یک طرح کلی از باور دینی ارائه شده و سپس با کار انجام شده توسط آیریس مورداک در گفتگو قرار می گیرد.

ترجمه ماشینی: این کتاب شامل مطالبی در مورد رنگ است که توسط ویتگنشتاین در هجده ماه آخر عمرش نوشته شده است. این یکی از معدود اسنادی است که او را به طور متمرکز روی یک موضوع فلسفی کار می کند. موضوع اصلی ویژگی های رنگ های مختلف، انواع رنگ ها (رنگ فلزی، رنگ های شعله ها، و غیره) و درخشندگی است - موضوعی که ویتگنشتاین به گونه ای با آن برخورد می کند که این ایده سنتی را که رنگ است از بین می برد. این نسخه از متن اصلی آلمانی ویتگنشتاین به همراه ترجمه انگلیسی تشکیل شده است.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که فرگوس کر لودویگ ویتگنشتاین را از دریچه استنلی کاول می خواند و این تأثیر بر الهیات کر تأثیر می گذارد. فصل دوم شرح کاول از «حقیقت شک‌گرایی» را تشریح می‌کند. از نظر کاول، زبان ما بر معیارهای ضروری تکیه نمی کند (از این نظر، شک درست است)، بلکه با هماهنگی ما با یکدیگر، از طریق «اشکال زندگی» مشترکمان امکان پذیر می شود. شناخت حقیقت شک و تردید نسبت به قطعیت دانش و زبان ما نگرانی ایجاد می کند. مشکلی که ما با آن مواجه می‌شویم، گرایش به درگیر شدن در انحرافات فلسفی است که ما را به سمت تصور کردن زبان و دانش ما بیشتر از «اشکال زندگی» هدایت می‌کند. هدف روش‌های ویتگنشتاین، از دیدگاه کاول، حذف این انحراف‌هاست، انحراف‌هایی که باعث ایجاد توهم فلسفی می‌شوند. بنابراین، فلسفه ویتگنشتاین درمانی است - هدف آن حذف توهمات فلسفی است تا بتوانیم حقیقت را از قبل ببینیم. فصل سوم و چهارم آن درمان را تشریح می کند. فصل سوم شرحی است از شرح کورا دایموند از فلسفه اولیه ویتگنشتاین در Tractatus Logico-Philosophicus. در مقابل P.M.S. هکر، دایموند استدلال می کند که هدف ویتگنشتاین در Tractatus درمانی است. در خواندن دیاموند، ویتگنشتاین خواننده‌اش را راهنمایی می‌کند تا گزاره‌هایش را معنی‌دار تصور کند، اما در نهایت متوجه می‌شود که همان گزاره‌ها مزخرف بودند و ما عمیقاً مجذوب تصور آنها شدیم. به این ترتیب ویتگنشتاین بر روی خواننده خود درمانی انجام می دهد. کاول تحقیقات را در مقاله خود "در دسترس بودن فلسفه متاخر ویتگنشتاین"، که موضوع فصل چهارم است، به شیوه ای همبستگی می خواند. فصل پنجم، چهار «لحظه» از آثار فرگوس کر را در نظر می‌گیرد که در آن‌ها به صراحت با فلسفه ویتگنشتاین درگیر می‌شود. نشان داده شده است که مضامین کاولی در تمام طول مدت باقی می مانند، اگرچه ما می توانیم توسعه در تعامل کر با آنها را مشاهده کنیم. سپس فصل ششم تلاش می‌کند نشان دهد که چگونه این تعامل با ویتگنشتاین کاول به نوشته‌های دیگر کر گسترش می‌یابد. نکته کلیدی در اینجا تعامل کر با رهنر است. در گذر از سه "مرحله" کار کر: اوایل (دهه 1980)، میانه (دهه 1990)، و بعد از آن (دهه 2000)، این فصل انتقال بین فازهای اولیه و میانی را از آنچه که یک انتقاد نامطلوب و گاهی توسعه نیافته بود نشان می دهد. الهیات رهنر به یک قدردانی. تعامل کر با راسل رنو تبدیل شده معمولی در این تغییر بسیار مهم بود. با این حال، با وجود تغییر همدردی کر در مورد رهنر، نشان داده شده است که مضامین کاولی همچنان پابرجا هستند. در نهایت، پایان نامه با این پیشنهاد به پایان می رسد که مضامین در پس زمینه جدیدترین انتشارات کر، به ویژه در ارتباط او با الهیات کاتولیک قرن بیستم، معلق است. این یک توضیح جزئی برای روایتی است که کر در الهیدانان کاتولیک قرن بیستم ارائه می دهد.