آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : کی یرکگور «فلسفه» را به عنوان دیدگاهی معرفی می کند که به دنبال درک حقیقت با اندیشه است. اندیشه به عنوان شوق ایده آل بودن، ماندگاری و بسته شدن در نظر گرفته می شود. اما از نظر کی یرکگارد، حقیقت مستلزم تعالی و گشودگی واقعیت است. بنابراین فراتر از اندیشه است و تنها برای کل شخص قابل درک است. یعنی حقیقت در «ذهنیت حداکثری» شناخته می شود. تصدیقات کی یرکگور درباره حقیقت مبتنی بر فرضیات جزمی است. بر خلاف دیدگاه سقراطی، که حقیقت را از راه یادآوری، ماندگار و قابل دستیابی می‌داند، کی‌یرکگور حقیقت را در لحظه‌ای مهم به نام «پری زمان» «در حال آمدن» می‌داند. برای خود بازتولید نشده این حقیقت به عنوان یک پارادوکس ظاهر خواهد شد. اگر خود، خود را تأیید کند، آنگاه پارادوکس به عنوان «جرم» در نظر گرفته می شود. اما اگر نفس خود را رها کند و پارادوکس را در ایمان بپذیرد، در این صورت قیامت عقل به وجود می آید که دیگر تناقض تناقض نیست.

ترجمه ماشینی : کی یرکگور در مورد نقش تخیل در وجود انسان ادعاهای شگفت انگیزی دارد. او آن را "واسطه فرآیند نامتناهی" می نامد - ارائه خود نامتناهی به خود متناهی در "بازتاب". او همچنین آن را قوه همه قوا، «منشأ همه مقوله‌ها» و عامل اصلی در «چه احساس، دانش یا اراده یک انسان» می‌نامد. کی یرکگور با این ادعاها پیشنهاد می کند که تمام زندگی شامل چیزی است که به راحتی به چیزی فراتر از وجود محدود مربوط می شود - خلاقیت. این ادعاهای اصلی در سراسر آثار متعدد کی یرکگور بررسی شده و در الهیات به کار می روند. با این حال، به دلیل تاکید فراگیر کی یرکگور بر ذهنیت و حقیقتی که به جای تایید صرف، زندگی می شود، قبل از این کاوش و کاربرد به طور مختصر به یک شناخت جامع و یک درک بسیار گسترده از الهیات توجه می شود. الهیات به عنوان یک تلاش سه جانبه در نظر گرفته می شود که حول تجربه شخصی تحقق امکانات یک خود واقعی از طریق وارد شدن به رابطه مناسب با خدا متمرکز است. سه «شاخه» این تلاش عبارتند از جست‌وجو برای تحقق خود واقعی، شناخت خدا که همراه با این جست‌وجو است، و انتقال این معرفت به دیگران. اولین وظیفه در کاربرد الهیاتی بینش های کی یرکگور در تخیل، کاوش در رابطه تخیل و «عقل» (یا تفکر منطقی ناب) است. در ذیل این شرح و تقبیح کسانی است که تخیل و امکانات وجودی را که منعکس می کند جدی نمی گیرند. اما نباید به تخیل اختیار داد. کی یرکگور به همان اندازه که کسانی را که تخیل را نادیده می گیرند، اصحاب ناب را محکوم می کند. بنابراین، «بررسی‌های» مختلفی بر روی تخیل (مانند مطالبات اخلاقی، کتاب مقدس، تاریخی بودن مسیحیت و طنز) مورد بررسی قرار می‌گیرد. همچنین برخی از متکلمان مورد مطالعه قرار گرفته اند که تلاش های فعالی برای جلوگیری از غفلت از نقش حیاتی تخیل در الهیات داشته اند.

ترجمه ماشینی : سورن کی یرکگور به عنوان اصلاح کننده مسیحی ایده آلیسم قرن نوزدهم معرفی می شود. ماهیت ایده آلیسم همانطور که در هگلیسم، ساختار کلیسایی و محیط فرهنگی مطرح می شود، توصیف می شود. هستی‌شناسی هگلی «اندیشه ناب»، اصل «وساطت» و تلاش برای «عینیت» به‌عنوان موانع اساسی برای جذب مسیحیت مطرح می‌شود. کی یرکگور به این مسائل به صورت مایوتیکی برخورد می کند. این روش همانطور که به نویسنده و آثار او مربوط می شود مورد بحث قرار می گیرد. مراحل هستی (یعنی زیبایی‌شناسی، اخلاقی، دینداری الف، و دینداری ب) در رابطه با رویکرد مایوتیک کی یرکگارد توضیح داده شده است. نگرانی مسیح شناختی کی یرکگور مورد بحث قرار می گیرد. نظرات به ارائه او از خدا و دیدگاه او نسبت به رویکرد تاریخی است. مسیح به عنوان «پارادوکس»، «پوچی» و «جرم» معرفی شده است. ماهیت وجود مسیحی به گونه ای توصیف می شود که به مسیح در معاصر بودن و غلبه بر توهین در ایمان مربوط می شود.

به عقیده ی گروهی از اندیشمندانِ تاریخ فلسفه ی معاصر غرب ، انسان دارای وجودِ خاصی ،متمایز از هستیِ اشیاء وسایر جانداران است .این هستیِ خاص «اگزیستانس» نامیده می شود و فیلسوفانی که به چنین دیدگاهی قائل اند ،به « اگزیستانسیالیست» ها معروفند .اندیشه های «سورن کی یرکگور» فیلسوف دانمارکیِ قرن نوزدهم ،زیربنای اگزیستانسیالیسم را تشکیل داده است که در این پایان نامه به چگونگی طرح «مفهوم اگزیستانس در فلسفه ی کی یرکگور» پرداخته ایم .اولین قدمِ کی یرکگور برای مطرح کردن مفهوم اگزیستانس ،نقد فلسفه ی نظام مندِ هگل بود که بر پایه ی حقیقت عینی ساخته شده بود .کی یرکگور نظام سازی در فلسفه را مردود می شمارد و حقیقت عینی را نیز نفی می کند و در مقابل ،حقیقت ذهنی یا فاعلیت را مطرح می کند .او بر افکار جمع گرایانه و انتزاعیِ هگل نیز انتقاد می کند و معتقد است که فلسفه ی وی از زندگیِ انسان ها دور است و دردی از حیات بشری دوا نمی کند .در واقع نقدِ فلسفه ی هگل و نفی رویکردِ نظام سازانه و عینیت گرایانه ی او ،که به مثابه انتقاد بر روند کل تاریخ فلسفه ی غرب است ،بستری را مهیا می کند تا «مفهوم اگزیستانس» پا به عرصه گذارد .کی یرکگور «فردیت» و «سوبژکتیویته» را به عنوان اصول اگزیستانس مطرح می کند و اعلام می دارد که انسان واجد قدرتِ «اختیار» و «آزادی» است .به همین دلیل همواره احساس «مسئولیت» می کند ،زیرا عواقب تصمیمات و اعمال اش را تنها خود بر عهده دارد .و در نهایت این احساس مسئولیت ،باعث ایجاد «دلهره» و «اضطراب» در انسانِ اصیل می گردد .کی یرکگور معتقد است که وجود (اگزیستانس) هر انسانی در یکی از ساحت های سه گانه ای قرار دارد که کاملا ذهنی(سوبژکتیو) اند .این سه ساحت یا حوزه ،سه نوع «سبک زندگی» نیز محسوب می شوند .ساحت اول «ساحت استحسانی» یا لذت گرایانه است که بر پایه ی عیش و نوش و هوا و هوس شکل گرفته است .حوزه ی دوم ،«ساحت اخلاقی» است که همان زندگیِ عقل گرایانه بر اساس تعامل اجتماعی و تعهد است .و در نهایت ،والاترین حوزه ی حضور اگزیستانس «ساحت دینی» یا زندگیِ مبتنی بر ایمان است که کی یرکگور این نوع حیات را مورد ستایش قرار می دهد و انسان مومن را به عنوان اصیل ترین و والاترین انسان در فلسفه ی خود معرفی می کند .

ترجمه ماشینی : این تز برای حضور یک دیدگاه الهیات آخرالزمانی در عمل در مسیحیت سورن کیرکگارد (1848) بحث می‌کند، دیدگاهی که با آخرالزمانی که تعدادی از دانشمندان، الهی‌دانان و فیلسوفان معاصر کتاب مقدس به آن پرداخته‌اند، همخوانی دارد. در نامه های پولس رسول.

اگرچه نقوش آشنا (مانند اسکاتون قریب الوقوع یا ایده دو عصر) ممکن است شاخص های مفیدی از دیدگاه الهیات آخرالزمانی در یک اثر معین باشد، من این موضع را اتخاذ می کنم که الهیات آخرالزمانی اساساً موضوع حل و فصل مسئله ربوبیت یا حاکمیت نهایی است. بنابراین، در یک بافت مسیحی، جایی که نویسنده میل به اعلام حاکمیت نهایی خدا (از طریق عمل میانجی تجسم او در مسیح) را در مقابل و علیه هر ادعای متقابل دنیوی برای حاکمیت نشان می دهد، او در یک موضوع شریک است. الهیات آخرالزمانی.

من نشان می‌دهم که دیدگاه الهیات آخرالزمانی کی‌یرکگور به سه طریق در عمل در مسیحیت متجلی می‌شود، یعنی با توجه به تفکر او درباره زمانمندی، معرفت‌شناسی و سیاست. سه فصلی که این پایان نامه را تشکیل می دهند به نوبه خود به این موضوعات می پردازند. در هر مورد، موضع کی یرکگور در مورد این مسائل با خوانش آخرالزمانی از نامه های پولس مقایسه می شود. من استدلال می‌کنم که نگرانی برای اعلام حاکمیت نهایی خدا در این سه حوزه اساسی تجربه بشری، دغدغه‌ای است که کی‌یرکگور با پل مشترک است. بنابراین، تا آنجایی که خوانندگان محقق خود پل را به عنوان یک آخرالزمان تلقی می کنند، به عقیده من، کی یرکگور نیز باید چنین باشد.

علاوه بر این، همانطور که ادعا می شود شناسایی آخرالزمانی پولس چارچوبی منسجم برای انجیل او فراهم می کند. من همچنین استدلال می کنم که آیا آخرالزمان کی یرکگور به عنوان زیرلایه ای درک شود که پروژه الهی-فلسفی او را در عمل در مسیحیت نشان می دهد.