آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب عشق دانایی حاصل سال‌ ها پرداختن به متون و فیلسوفان کلیدی در مجله‌ های آکادمیک، کنفرانس‌ ها، گفتگوها و کلاس‌ های درس است؛ چه به عنوان دانشجو و چه به عنوان استاد. گاهی این کتاب صدای دانشجو یا همصحبت را پیدا می‌ کند و گاهی، هر چند بسیار کم، صدای استاد را به خود می‌ گیرد. در هر حالت، صفحات آتی نتیجۀ خوانش دقیق یا به طور دقیق ‌تر، نتیجۀ نوع خاصی از خوانش است؛ خوانشی که بر عملکرد و اثر تأکید دارد و این ابزار را برای پیام فلسفی مهم تلقی می ‌کند. دغدغۀ اصلی کتاب در عنوانش بیان شده است: عشق دانایی. البته این عنوان تحریفی از ترجمۀ پذیرفته‌شدۀ «فیلوـ‌سوفیا» به عنوان «عشق دانایی» است. باید در همین ابتدا اعتراف کنم که این کتاب تعریفی قاطع و مشخص ارائه نمی‌ دهد. در عوض، این اصطلاح به پرسشی مبدل می ‌شود که محرک هر فصل خواهد بود و با هر بخش جدید تغییر شکل می‌ یابد. این همان طریقی است که من تجربه‌ اش کرده‌ ام.

ترجمه ماشینی : ایده فلسفه در زمان وحشت، ساعاتی پس از حملات 11 سپتامبر متولد شد و تنها چند هفته بعد زمانی که جیوانا بورادوری با یورگن هابرماس و ژاک دریدا در نیویورک سیتی در مصاحبه‌های جداگانه برای ارزیابی اهمیت آن نشست، محقق شد. مخرب ترین اقدام تروریستی که تاکنون انجام شده است. این کتاب نشان‌دهنده برخورد بی‌سابقه‌ای بین دو تن از تأثیرگذارترین متفکران عصر ماست، زیرا در اینجا، برای اولین بار، هابرماس و دریدا بر تضاد متقابل خود غلبه می‌کنند و توافق می‌کنند که در کنار هم ظاهر شوند. همانطور که این دو فیلسوف آنچه را که ما فکر می‌کنیم درباره تروریسم می‌دانیم، جدا می‌کنند و دوباره سرهم می‌کنند، از لفاظی‌های آشنای اجتماعی و سیاسی که به طور فزاینده‌ای بین خیر و شر دو قطبی شده است، جدا می‌شوند. در این روند، ما دو تا از بزرگترین عقلای قرن را در حال کار تماشا می کنیم.

خانه ها و موزه ها راویان مشترکی از جنس خاطره اند. بر خلاف سناریو ی هویّت مدرن که بدن را عاری از هرگونه خاطره ی فضایی می خواهد، فضا سازی در خانه ها به مثابه موزه ها مستعد گشایشی جهانی می باشند. این فضا مندی، حرکتی در"آستانه" است، با این قیاس که کاربران در یک موزه، انرژی ترکیب شده با فضای درونی موزه را امتداد می دهند. موزه بالذّات، آستانه است. امّا ما در خانه ها ساکن می شویم. این چالش، اغلب در موضوعات مهّم علوم انسانی با عنصری از جنس خاطره عجین می شود که در بسیاری از خاطرات، غیاب، عنصری برانگیزاننده است تا هر وقت که بتوان بازیافته و به گونه ای دگر باز-ساخته شوند. این باز-بینی در بناهای ترجمانی، با این فرض که اتمام بخشی از ناتمام های"دیگری"اند، در بستر تجارب متناقضِ فرهنگ و زبان بر ما حادث می شوند. دیگری می تواند همان مکانیّت فرهنگی باشد. واکاویِ تئوری ترجمه می تواند به بنیان نظریه های انتقادی در جامعه معماری، میان رشته با تخصص دقیق فلسفی، وسعت فهم دهد. هدف از انجام این پژوهش، به روش ساختارگشایی دریدایی، قیاس تحلیلی یک متن اصیل و ترجمه شده با محوریت زبانشناسی است. با این نگاه که هر بنای معماری می تواند یک متن نوشته شده باشد. حال با این سوال که آیا فرایند باز-سازی در معماری می تواند ترجمه ای از زبان متنیِ معماری شمرده شود؟ ریشه شناسی خاطره از نقطه نظر پل ریکور، والتر بنیامین و روش نقد ژاک دریدا بر نظریات او ادامه دهنده بحث می باشد.

ترجمه ماشینی : لورنزو فابری در کتاب اهلی‌سازی دریدا استدلال می‌کند که پروتکل خواندن قدرتمند رورتیا به دلیل ضرورت مهار خطرات نقد دریدا از فلسفه و سیاست غرب است. رورتی مدعی است که دریدا فلسفه را به تولید فانتزی های خصوصی تقلیل می دهد که هیچ ارتباط سیاسی یا معرفتی ندارند. فابری با بررسی دو ویژگی کلیدی خصوصی سازی ساختارشکنی توسط رورتیا، چنین تخصیص نابهنجاری را به چالش می کشد: تقلیل نوشتار ساختارشکن به نمونه ای از ادبیات صرفاً زندگی نامه ای. و این ایده که دریدا نه تنها میل به درگیر کردن فلسفه با مبارزه سیاسی را رد می کند، بلکه به تمسخر می گیرد. چیزی که در نهایت در «اهلیت دریدا» مورد سؤال قرار می‌گیرد، مشروعیت برچسب‌زدایی به ساختارشکنی به عنوان کناره‌گیری پست مدرن از سیاست و نظریه است. فابری با بحث در مورد مقاومت دریدا در برابر امکان زهد نظری و سیاسی، نشان می‌دهد که سیاست و فلسفه در ساختارشکنی بسیار بیشتر از آن چیزی است که رورتی مایل به اعتراف است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به پرسش بحث برانگیز «چرخش» دینی یا الهیاتی در آثار بعدی دریدا می پردازد. با تأکید بر قوام کار دریدا و اهمیت حالت و ژانر، بازاندیشی الحادی دریدا در مورد خدا را در نظر می‌گیرم و بررسی می‌کنم که چگونه رابطه بین خدا و نوشتار پیکربندی اخلاق، سیاست و دین را در آثار بعدی او تعیین می‌کند. این پایان نامه از چهار فصل تشکیل شده است که هر فصل بر شیوه متفاوتی از گفتمان تمرکز دارد. فصل اول، اعتراف، «دوباره خوانی» دریدا را در «تحلیل» دنبال می‌کند و استدلال می‌کند که هم اقتصادهای سازنده ساختار، سوژه و خدا را زیر و رو می‌کند، و هم به اتحاد ساختارشکنی با «نوشته‌ای آتیتیک» اعتراف می‌کند که خدا و سوبژکتیویته را از طریق غیرت بازاندیشی می‌کند. -هویت. این فصل به طور مختصر به «Envois» می پردازد تا پیامدهای سیاسی اعتراف را در نظر بگیرد. فصل دوم و سوم به رابطه بین ساختارشکنی و الهیات منفی می پردازد. اولین مورد، دیالوگ، استدلال می‌کند که حالت دیالوگ ساختارشکنی را تعریف می‌کند، و هماهنگی بین کارهای اولیه و بعدی دریدا را تضمین می‌کند و ادعاهای «چرخش» را رد می‌کند. با خواندن «Saufle nom (Post Scriptum)» استدلال می‌کنم که ماهیت گفت‌وگوی متن، «پس‌نوشته‌ای» را قادر می‌سازد که مفاهیم غیر هستی‌شناسی از خدا را بیان می‌کند و به مفاهیم سیاسی ساختارشکنی اشاره می‌کند. فصل سوم، سکوت، به بررسی این موضوع می‌پردازد. پیوند بین خدا و زبان، با این استدلال که دریدا از سکوت نسبی‌گرایانه یا زبانی به‌عنوان راهی برای شهادت خدای زبان‌شناختی حمایت می‌کند، و با این وجود، به تنش باقی‌مانده در کار دریدا بین تکینگی تعهد دینی و جهانی بودن اخلاق اشاره می‌کند. فصل آخر، عقل، «ایمان و دانش: دو منبع «دین» در حدود عقل تنها» را می‌خواند و هم وابستگی متقابل عقل و دین و هم «روشنگری آینده» را تحلیل می‌کند و استدلال می‌کند که غفلت متن از مسئله خدا تنش بین امر خصوصی و عمومی یا سیاسی ایجاد می کند.با ارزیابی تصویر ریچارد رورتی از این تنش، استدلال می کنم که با پیوند دموکراسی و فضای عمومی برداشت دریدا از ادبیات با تکینگی و پنهان کاری این دوگانگی را به چالش می کشد. در پایان، در پایان، مفهوم غیر یکسان و غیر حاکم خدا را که از این متون برمی‌آید، تکرار می‌کنم و بر اهمیت آن برای هرگونه ارزیابی از اخلاق و سیاست ساختارشکنی تأکید می‌کنم.

ترجمه ماشینی: پدیدارشناسی یا ساختارشکنی؟ شامل خوانش های جدیدی از موریس مرلوپونتی، پل ریکور و ژان لوک نانسی است. درگیری ژاک دریدا با مضامین پدیدارشناختی، درک جدیدی از «هستی» و «حضور» ایجاد می‌کند که نقاط کور مهمی را در خوانش‌های سنتی هم از پدیدارشناسی و هم ساختارشکنی آشکار می‌کند. کریستوفر واتکین در بازتولید نه واکنش پدیدارشناختی انبار به واسازی و نه خوانش ساختارشکن معمولی از پدیدارشناسی، ارزیابی تازه ای از آینده پدیدارشناسی همراه با خوانشی جدید از میراث ساختارشکن ارائه می دهد. واتکین از طریق مطالعات دقیق فلسفه مرلوپونتی، ریکور و نانسی نشان می‌دهد که چگونه یک سنت پدیدارشناختی بسیار گسترده‌تر و غنی‌تر از هوسرل یا هایدگر، نقد دریدا از هستی‌شناسی را در عین پایبندی به امر هستی‌شناختی مورد توجه قرار می‌دهد. این خوانش جدید اساساً رابطه بین ساختارشکنی و پدیدارشناسی را بازسازی می‌کند و اولین بحث پایدار درباره احتمالات و مشکلات «پدیدارشناسی ساختارشکنی» آینده را نشان می‌دهد.

چند ساعت پس از حمله هاي تروريستي ۱۱ سپتامبر و تنها چند هفته پس از آن، جيووانا بورادوري در شهر نيويورك با يورگن هابرماس و ژاك دريدا جداگانه به گفتگو نشست. هابرماس و دريدا در اين گفتگوها به ارزيابي اهميت زيانبارترين حمله تروريستي كه تاكنون رخ داده است پرداخته اند. اين گفت وگو حاصل عرصه رويارويي ميان دو تن از تأثيرگذارترين متفكرين روزگار ماست كه در آن هابرماس و دريدا براي نخستين بار بر تعارض خود چيره شده اند و پذيرفته اند كه در كنار يكديگر ظاهر شوند. بورادوري در پيشگفتار كتابي كه از اين گفت وگوها فراهم آمده، خاطرنشان مي كند كه فلسفه مي تواند سهم بسيار ارزشمندي در فهم تروريسم داشته باشد. همانگونه كه آسيب هاي بار آمده از استعمار، تماميت خواهي و يهودي سوزي تاريخ سده بيستم را رقم زد، تاريخ سده بيست ويكم نيز با تروريسم جهاني رقم خورده است. هر يك از اين گفتگوها، به همراه نوشته اي در نقد آن، ابعاد چالشي را كه پيش روي ماست بررسي مي كند. گفتگوي هابرماس نوعاً فشرده، موجز و به گونه اي برازنده سنتي ست، گفتگوي دريدا، از سوي ديگر، خواننده را با خود در مسيري درازآهنگ، پرپيچ و خم و پيش بيني نشدني پيش مي برد. با اين حال، گاه همسويي هاي نامنتظره در ميان آن دو سربرمي آورد. هر دو عميقاً نسبت به مفهوم «تروريسم» بدگمان اند، و گذار از قوانين بين المللي كلاسيك - كه بر الگوي دولت - كشور استوار است - به نظمي جهان - وطن بر پايه اتحاد قاره اي را ضروري مي بينند. دريدا و هابرماس در حين شكافتن و بازبستن عناصر مجموعه آنچه كه ما به گمان خود درباره تروريسم مي دانيم، به تدريج از زبان بازي معمول و آشناي اجتماعي و سياسي كه به گونه اي فزاينده در ميان خير و شر قطبيده شده است، فاصله مي گيرند.