آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

دوستي در تاريخ انديشه سياسي همواره مورد توجه بوده است. ارسطو نخستين فيلسوفي است که در فلسفه‌ سياسي خود، جايگاه خاصي را براي دوستي در نظر مي‌گيرد و پس از آن، سنتِ توجه به دوستي در تاريخ انديشه سياسي تداوم مي‌يابد. روايت‌هاي متفکران و فيلسوفان سياسي از دوستي تفاوت‌هاي جدي با يکديگر دارد؛ اما ژاک دريدا، فيلسوف معاصر، معتقد است که اين روايت‌ها مبتني بر شاخص‌هاي مشترکي هستند که آن­ها را مخدوش مي‌سازد و آن خودمحوری و تأکید بر همانندی به جای تفاوت است. اين مقاله در پي آن است که با بررسي روايت‌هاي دوستي در تاريخ انديشه سياسي، نقد دريدا بر آن را مورد تحليل قرار دهد. دریدا با برقراری پیوند میان دوستی و مفاهیمی مانند آزادی و مسئولیت، این مقوله را بازنمایی "برادری" در شعار سه‌گانه "آزادی، برابری، برادری" می‌داند. در نظر دريدا، ما در عرصة سياسي و اجتماعي همواره هم با "برادر-دوست" طرف هستيم و هم با "برادر-دشمن" و از همين­رو، بايد بياموزيم که خودمحوري‌هاي کودکانه را فراموش کنيم و تفاوت ميان خود و ديگري را بپذيريم. توازن ميان هويت فردي و تفاوت به­سختي به دست مي‌آيد و مستلزم شجاعت و بخشندگي است. دوستي واقعي، آمادگي براي هديه‌دادن است، نه تنها به دوست، بلکه به دشمن و از همين­ رو، روايت‌هاي دوستي در انديشه سياسي که مبتني بر ستايش شباهت‌ها و خودشيفتگي هستند، مخدوش و متزلزل ­اند.