آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

سوره حج در زمره سوره هایی قرار دارد که محققان درباره زمان نزول و مکی یا مدنی بودن آن اختلاف دارند. پیدایش این اختلاف، متأثر از مطالب سوره و روایات ترتیب نزول است. با این همه، بیشتر روایات ترتیب نزول به نزول سوره حج در مدینه دلالت دارند. در این میان، قول مشهور مفسران، مکی بودن و قول جمهور آنان، آمیخته ای از مکی و مدنی بودن را نشان می دهد؛ چنان که بیشتر روایات سبب نزول، بر مدنی بودن تأکید می کنند و ضوابط و خصایص سوره های مکی و مدنی نیز بیشتر مدنی بودن این سوره را نشان می دهند. به هر حال در مقاله حاضر، با جمع روایات و سخنان گوناگون و تحلیل و نقد آنها، مدنی بودن سوره حج را مدلل کرده و به تاریخ گذاری صحیح آن دست یافته ایم؛ امری که با روشن ساختن تاریخ و فضای نزول سوره، به تفسیر و شناخت درست و دقیق مضامین آن و برگزیدن و اعتبار دادن به روایات و اقوال راویان و عالمان و مفسران در مباحث مختلف و مرتبط با سوره، همانند مکی یا مدنی بودن، ترتیب نزول، فضایل، اسباب نزول، آیات احکام و... و کنار گذاشتن نقل ها و نظرهای ناصواب و اظهار نظر درست، کمک خواهد کرد.

در قدیمى ترین آثار موجود از «وجوه و نظائر»، تعریفى از این اصطلاح دیده نمى شود. اولین تعریف، توسط ابن جوزى ارائه شد و بعد از او، تعاریف دیگرى نیز شکل گرفت. این تعاریف، با مصادیق وجوه و نظائرى که در کتب مربوطه ارائه مى شود، هماهنگى نداشته و تاکنون نیز مشکل اختلاف تعاریف و مثال ها، در منابع علوم قرآن مشاهده مى شود. هدف این مقاله، بررسى اختلاف تعاریف و کشف مناسب ترین آنهاست. روش پژوهش اسنادى و مبتنى بر توصیف و تحلیل بوده و پس از بررسى تطبیقى مثال هاى ارائه شده و تعاریف، به نقد تعاریف پرداخته و به این نتیجه رسیده است که وجوه، معانى گوناگون لفظ و نظائر، واژگان هم شکلى است که در آیات مختلف، معانى متفاوتى دارند. در نتیجه، تعریف ابن جوزى، سازگار با مثال هاى متقدمان و مناسب ترین تعریف مى باشد. با دقت در نمونه هاى وجوه و نظائر کتب متقدمان، روشن مى شود که نظائر علاوه بر شباهت الفاظ با یکدیگر، بر شباهت معانى آنها نیز دلالت دارد که البته این قید در هیچ یک از تعاریف ذکر نشده است.

با گسترش عرفان و تصوف در ایران و دیگر سرزمین های اسلامی و به تبع آن، نوشته شدن متون عرفانی، رهروان و بزرگان این طریقت به دلیل ابراز پاره ای اندیشه های خاص نکوهش شدند. یکی از مهم ترین این اندیشه ها شاهدبازی است که همواره موجب سرگردانی خوانندگان متون صوفیه شده است. از سویی، متون علم الرجال و آثار به جای مانده از خود ایشان، گواهی آشکاری است بر این مدعا که آنان از جمله بزرگانی بوده اند که در مراحل والایی از عرفان سیر و سلوک داشته اند و از دیگر سو، شاهدبازی اخلاقی است که تناقض آشکار با این طریقت دارد. نقد روان شناسی از جمله مهم ترین نقدهایی است که چشم انداز تازه ای به متن در اختیار خواننده می گذارد و موجب آشکار شدن زوایای پنهان یک اثر ادبی می شود. از همین رهگذر، نگارندگان این جستار می کوشند تا با خوانشی متفاوت از خوانش های موجود در متون عرفانی و از منظر روانکاوی تحلیلی یونگ و لاکان به بررسی این مساله بپردازند و زوایای پنهان آنها را بازنمایند.

کتاب در مورد حدیث شریف ثقلین و مقامات و فضائل اهل بیت علیهم السلام می باشد.

تفسیر آیه 238 سوره بقره، یکی از بحث برانگیزترین تفسیرها بوده و یافتن مصداق «صلاه وسطی» که عبارتی از آیه مذکور است، استدلال های بسیاری را برانگیخته است. در مقاله حاضر، با انگیزه یافتن مصداق «صلاه وسطی» با پرداختن به ده قول عمده عرضه شده، و نیز بیان استدلال هر یک و نقد و بررسی آنها نشان داده می شود که هیچ کدام توانایی اثبات خود را ندارد و باب تفسیر این آیه، همچنان گشوده و بحث در باره آن ناتمام است.

کتاب « ثم شيعني الالباني» توسط شيخ «عبدالحميد الجاف» ، يکي از ره يافتگان به مکتب اهل بيت عليهم السلام، نگاشته شده است وي در 27 ماه مبارک رمضان سال 1969 ميلادي در خانواده اي شافعي مذهب به دنيا آمد. او اصالتا کرد زبان و شافعي مذهب بود اما تفکرات سلفي به خود گرفته و کاملا سلفي شده بود. تحصيلات خود را در رشته ي زيبا سازي و دکوراسيون در دانشکده هنر دانشگاه بغداد به پايان رساند. پس از بررسي و تحقيق پيرامون شيعه و مکتب اهل بيت عليهم السلام، در سن 24 سالگي يعني سال 1993 به مکتب اهل بيت عليهم السلام گرويد. بعد از گذشت سه سال در سال 1996 وارد حوزه علمیه نجف شد و از محضر بزرگان آن زمان استفاده های علمی برد. از علت های اصلی شيعه شدن وی؛ نوشته های «محمد ناصر الدین البانی»، از علمای معاصر وهابی می باشد. وی هدف از تالیف کتاب را اتمام حجت با کسانی ذکر می کند که بر غیر روش و مکتب اهل بیت علیهم السلام بوده و از جاماندگانِ کشتیِ نجاتِ معصومان علیهم السلام و در دریایِ مَوَّاجِ باطل در حال غرق شدن هستند. وی با تمسك به آیه يِ شریفه يِ: «اُدْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ» (النحل: 125)، به دنبال روشنگري براي دیگران است و با ذکر پیشینه ي خود يعني مذهب وهابیت، در صدد است راه حق را براي مخاطبانش آشكار نمايد. نويسنده در ادامه از اختلاف شديد وهابيان و فرقهاي اساسي آنها مي گويد و يكي از علل شيعه شدنش را دشمني آنها و ناجوانمردي شانْ در نقل مطالب علمي مي داند كه اين مساله وقتي برايش روشن مي گردد كه با دوستاني شيعه آشنا مي شود و به بحث هاي مذهبي با آنان مي پردازد و با اينكه يك وهابيِ مُتَعَصِّبْ است بعد از رجوع به عالمان وهابي و مطالعه ي برخي از كتابهايشان با نفاق وهابيان و تعصب و نيرنگ آنان در طرح مباحث علمي روبرو مي گردد و اين داستان زماني به اوج خود مي رسد كه براي فهم حقيقت كتابهاي حديثي الباني را مطالعه مي كند و با اين قضيه مواجه مي شود كه الباني به نفع مذهب خود قضاوت نموده و بر خلاف قاعده ي علمي كه خود به آن ملتزم بوده، برخي از احاديث ضعيف را صحيح مي شمرد از اين رو عبدالحميد الجاف وقتي در جواب شيعيان درمانده مي ماند و تعصب كوركورانه ي افرادي همچون الباني را مي بيند ، به حقانيت مكتب اهل بيت عليهم السلام پي مي برد و مكتب نوراني ايشان را بر مي گزيند.

کتاب یک کتاب فلسفی است که درباره معرفت بحث می کند و در ضمن توضیح معرفت صوفیه به نقد آن می پردازد.

البداية و النهایة، مهم‌ترین و معروف‌ترین اثر ابن کثیر دمشقی (701774ق)، در تاریخ عمومى و اسلام از آغاز تا عصر مؤلف و از گسترده‌ترین منابع تاریخ اسلام است. به نظر می‌رسد که قصد مؤلف، نگاشتن اثری با هدف تاریخ‌نگاری نبوده است و آن‌گونه که ترکیب موضوع اثر و روش مؤلف در گزینش اخبار مندرج در آن نشان می‌دهد، بیان دیدگاه و نگرش اسلامى درباره آغاز و انجام آفرینش و خلقت انسان موردنظر بوده است. نگارش این کتاب بر اساس حولیات (سال‌نگاری) تنظیم شده است. شروع آن از آغاز خلقت و اتمام آن به سرانجام تاریخ و منتهی شدن به قیامت، چهره‌ای خاص به تاریخ وی بخشیده است. نویسنده در بخش رخدادهای مرتبط به خلقت، انبیاء و گذشتگان سعی نموده ضمن رعایت ترتیب سیر حوادث تاریخی با ذکر آیات قرآن و احادیثی که توسط راویان مختلف بیان گردیده است به شرح حوادث بپردازد. در این بخش به دلیل آن‌که سال رویدادها نامشخص است، روال نگارش مبتنی بر سال‌شماری نیست؛ اما از عصر نبوی به بعد به‌صورت سال‌شمار و گاه همراه با ذکر ماه و روز حوادث را نقل می‌نماید.