مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

مُلا خَلیل بن غازی قَزوینی، از عالمان شیعه در قرن یازدهم قمری و اهل قزوین. از اساتید او می‌توان به میرداماد و شیخ بهایی اشاره کرد. او به اخباریان گرایش داشت و با فلسفه و اجتهاد مخالف بود. قزوینی دارای تألیفات متعددی است که از مشهورترین آن‎ها دو شرح کتاب کافی به نام‌های الشافی و صافی در شرح کافی است. / گرایش به اخباریگری: بسیاری از صاحبان تراجم، ملّا خلیل را از علمای اخباری شمرده‌اند. او با اجتهاد مخالفت می‌ورزید. او در آثارش، به صراحت این عقیده را اظهار می‌دارد و برای اثبات آن، دست به دامن برخی از احادیث می‌شود. با این حال اغلب شاگردان وی مانند آقا رضی قزوینی و شیخ محمّد کاظم طالقانی قزوینی و میر محمد معصوم قزوینی، از زمره مجتهدان و طرفداران اجتهاد بودند./ اما اینکه در طبقات أعلام الشیعة در شرح حال ملّا خلیل عنوان شده که احتمالًا ملّا خلیل تظاهر به اخباری‌گری میکرد- و علّت آن هم مماشات با حاکمیت بود که با فلسفه و اجتهاد به شدّت مخالف بود- با توجّه به مطالبی که از معاصران ملّا خلیل نقل خواهد شد و همچنین با مطالعه آثار برجای مانده از وی، همچون صافی و شافی، هیچ وجهی ندارد و گویا این مطالب از افزده‌هایی است که بعد از مؤلّف به طبقات اضافه شده است. او تنها در دو شرح خود بر کافی، با بسیاری از نظریه‌های مشهور فلسفی و حتّی با برخی از مسائل مسلّم تجربی، با تمسّک به مدلول دریافته از برخی احادیث، مخالفت کرده و به صاحبان آن به تندی سخن می‌گوید. / تحریم نماز جمعه: ملّا خلیل با آنکه اخباری تند بود، ولی با اقامه نماز جمعه مخالفت می‌کرد و عقیده داشت که در عصر غیبت، نخواندنِ آن اولی است. او رساله‌ای مفصّل در تحریم نماز جمعه نگاشت که مورد نقد و ردّ معاصرین خود قرار گرفت. برادر وی محمّد باقر بن غازی و همچنین پسرش ملّا سلمان بن خلیل قزوینی نیز قائل به تحریم نماز جمعه در زمان غیبت بوده و رساله‌هایی در این زمینه نگاشته‌اند. / سماهیجی در رساله خود «القامعة البدعة فی ترک صلاة الجمعة» (فصل سوّم) به ردّ نظر ملّا خلیل و فاضل هندی درباره نماز جمعه پرداخته است. / مخالفت با فلاسفه: ملّا خلیل با فلاسفه مخالف بود که در دو شرح خود بر کافی در موارد متعدد بدان تصریح نموده است. وی همچنین با اجتهاد و اصول نیز مخالف بود و در موارد متعددی به خصوص در صافی و شافی به آن تصریح کرده و برای اثبات نظر خود به ظاهر برخی از احادیث متمسک شده و در برخی از موارد، نیز به تأویل احادیث پرداخته است. / آراء و نظرات: در برخی از نوشته عالمان قدیم و جدید، نظریات و عقاید شاذ و بی بنیانی به ملا خلیل نسبت داده شده است که برخی از این نظریه‌ها به نام وی مشهور شده است. افندی در شرح حال ملا خلیل، از جمله نظرات غریب ملا خلیل را، نظریه او درباره کتاب کافی نقل کرده است. وی معتقد بود که: تمامی کتاب کافی را امام دوزادهم علیه‌السّلام مشاهده و تایید نموده و هر چه در آن به لفظ «روی» آمده، بدون واسطه از آن حضرت گرفته شده است. بنابراین، عمل به تمامی اخبار کتاب کافی واجب است. و همچنین هیچ حدیثی در آن، از روی تقیه صادر نشده است. همچنین گفته شده است که: او بخش روضه را جزءکافی نمی‌دانست و معتقد بوده که آن را ابن ادریس تالیف نموده است. افندی می‌گوید: برخی از عالمان دیگر نیز در این نظر او را تایید کرده‌اند و برخی نیز این نظریه را به شهید ثانی نسبت داده‌اند، ولی ثابت نشده است. البته ملا خلیل در ادامه شرح کافی، روضه را نیز شرح کرده و در مقدمه هیچ اشاره‌ای به اینکه روضه از کلینی نیست، نکرده است، فلذا انتساب این قول به ملا خلیل، چندان قطعی نیست و کسانی که نقل کرده‌اند نیز استناد خود را بیان ننموده‌اند. از دیگر آراء متفرد ملا خلیل و آنچه به او نسبت داده شده است می‌توان به امکان تخلف معلول از علت تامه، امکان ترجیح بلا مرجح، ثبوت معدومات، رد تجرد نفس ناطقه و مراتب چهارگانه آن، رد قدیم زمانی بودن عالم، عدم انتاج شکل اول قیاس، انکار کرویت زمین و وجوب عمل به علم (نه گمان) در مسائل فرعی فقه در زمان غیبت و... اشاره کرد. وی به تمام موارد فوق در جای جای صافی و شافی تصریح نموده است.

الحاشية على اصول الكافى، حاوى حواشى ملاّ محمد امين استرآبادى (متوفى 1036ق)، به زبان عربى، بر كتاب شريف اصول كافى كلينى(ره) است. نويسنده، علاوه بر حاشيه مزبور، شرحى نيز بر اصول كافى دارد كه از آن با نام «تعليقات» ياد شده است. حاشيه استرآبادى با خطبه شيخ كلينى آغاز و به «باب الدعابة و الضحك» از كتاب العشرة خاتمه يافته است. در هر قسمت، پس از لفظ«قوله»، بخشى از عبارت كافى ذكر شده و در مورد آن توضيح داده شده است. از مطلبى كه در پايان كتاب، به‌عنوان شرح جمله «عن واضحة» نقل شده، استفاده مى‌شود كه اين حاشيه، تا نيمى از كتاب ايمان و كفرِ اصول كافى است، زيرا اين جمله، در حديث شماره 5 و 21 باب الذنوب كتاب ايمان و كفر آمده است. مولى محمد امين استرآبادى، از علماى بزرگ اخبارى است كه افكارش همواره مورد بحث بوده و برخى او را تأييد و برخى نقد كرده‌اند. غالب علما به طريقه او راضى نبوده‌اند؛ چرا كه او سبب تقسيم شيعه به دو دسته اخبارى و اصولى بوده است و اولين كسى است كه باب طعن بر مجتهدين را باز نموده است. وى به صحت جميع احاديث كتب اربعه و اصولاً صحّت غالب احاديث امامى قائل است. او معتقد است كه منابع كتب اربعه، اصولى است كه اصحاب ائمه(ع) آنها را مدون ساخته و به مضامين آنها عمل مى‌كردند. وى هم‌چنين تقيسم حديث را به اقسام چهارگانه صحيح، حسن، موثق و ضعيف باطل دانسته و با تكيه بر اينكه اين روش، نزد متقدمان اماميه معمول نبوده، آن را به شدت رد كرده است. كتاب، با مقدمه تحقيقى ارزش‌مندى به قلم على فاضلى آغاز شده است. در ابتداى آن مطالب بزرگانى چون صاحب مدارك، مجلسى اول، فاضل تونى و بسيارى ديگر در حق نويسنده آمده است، سپس مشايخ، شاگردان و راويان از او، از منابعى همچون رياض العلماء، اعيان الشيعة، طبقات أعلام الشيعة و امل الآمل ذكر شده است. تأليفات اين شخصيت به همراه توضيحات و گاه نسخ موجود از آنها و حواشى و رديه‌هايى كه بر آثار استرآبادى نوشته شده و نيز استرآبادى و تأثيرات فكرى او، خانواده و فرزندانش، محل وفات و دفن او، از ديگر مطالب اين تحقيق است. بخش ديگرى از اين مقدمه تحقيقى، به «جامع الحواشى» مولى خليل بن غازى قزوينى و مشايخ و تلاميذ و ديدگاه‌هاى او اختصاص دارد. دليل ذكر اين بخش به آن جهت است كه مولى خليل قزوينى، حاشيه استرآبادى را در سال 1057ق، از حاشيه نسخه مؤلف گردآورى كرده است. آخرين بخش مقدمه، ذكر نسخه‌هاى مورد استفاده كتاب است. متن اثر، مشتمل بر تعليقاتى است كه گاه در حدّ توضيح كوتاه لفظى و عبارتى و گاه نيز نسبتاً مفصّل است. چهار نسخه از كتاب، موجود است كه محقق، بيشتر بر دو نسخه كتاب‌خانه آیت‌الله مرعشى نجفى اعتماد كرده است. اختلاف نسخ و برخى توضيحات در پاورقى كتاب آمده است.

یوسف بن احمد بحرانی (۱۱۰۷ ـ ۱۱۸۶ق)، مشهور به صاحب حدائق و محدث بحرانی، از علمای شیعه در قرن دوازدهم هجری قمری است. وی فقیه، محدث و اخباری میانه‌ رو است. حدود ۵۰ اثر در حدیث، کلام، فقه و... به وی منسوب است که الحدائق الناضرة و لؤلؤة البحرین از آن جمله اند. وی در قطیف نزد حسین ماحوزی و در شیراز نزد شیخ عبداللّه بلادی بحرانی شاگردی کرد. میرزای قمی و ابوعلی حائری از جمله شاگردان اویند.

يكى از مهم‌‌ترين دغدغه‌‌هاى فكرى و دينى بشر در طول تاريخ، مسأله «عقل و وحى» و سازگارى يا ناسازگارى اين دو با هم بوده است. تا جايى كه نوشته‌‌هاى تاريخى و فلسفى نشان مى‌‌دهند، فيلون اسكندرانى (20 ق. م ـ 50 م) اولين فيلسوفى است كه در باب ارتباط آموزه‌‌هاى دينى يهود با تعاليم فلسفى انديشيد و در عقلانى كردن معارف يهودى كوشيد. پس از وى، هر روز بيش از پيش بر رونق اين بحث افزوده گشته است. دينداران از يك سو و دين‌‌ستيزان از سوى ديگر، درباره تطابق يا تعارض عقل و وحى سخن‌‌ها گفته و كتاب‌‌ها نوشته‌‌اند. متفكران و انديشمندان مسيحى نيز از همان قرون اوليه ميلادى در اين عرصه قلم زده و حجم عظيمى از نوشته‌‌هاى دينى خود را به حل اين مسأله اختصاص داده‌‌اند. آموزه‌‌هايى همچون «تثليث»، «تجسّد»، «گناه نخستين»، «مرگ فديه وار مسيح» و نسبت آن‌‌هابا عقل و انديشه بشرى قريب نوزده قرن است كه از مهم‌‌ترين دغدغه‌‌هاى فكرى مسيحيان مى‌‌باشد. ارتباط حكمت و شريعت يا عقل و وحى در جهان اسلام نيز كم و بيش، مورد توجه فقيهان، عارفان، متكلمان و فيلسوفان بوده و هر يك به گونه‌‌اى و از زاويه خاصى، همسنخى و همسخنى يا بيگانگى و نامحرمى اين دو را تبيين كرده‌‌اند. در نگرشى كلى به سير فلسفه، بخصوص در دامان متفكران مسلمان، مى‌‌توان گفت: حركت آن به سوى هماهنگى بيش‌‌تر با دين بوده است. فيلسوفان مسلمان پيوسته كوشيده‌‌اند تا با بهره‌‌گيرى از خرمن معارف دينى، زواياى تاريك انديشه‌‌هاى فلسفى خود را روشن‌‌تر كنند؛ همچنين با توجه به حقايق فلسفى، فهمى دقيق‌‌تر از دين ارائه دهند. اين تلاش‌‌ها در اوايل قرن يازدهم هجرى توسط صدرالمتألهين (979 ـ 1050) به اوج خود رسيد و اين فيلسوف بزرگ، «حكمت متعاليه» خويش را تجلى‌‌گاه هماغوشى و همدلى قرآن و عرفان و برهان دانست. وى با طرح انديشه‌‌اى معتدلانه در باب نسبت عقل و وحى، ضمن نگه داشتن حرمت عقل و عرفان و تبيين جايگاه حقيقى آن‌‌ها، سخن وحى و قرآن را بر صدر نشاند.

قرآن، وحی الهی و آخرین برنامۀ وحیانی نبوی است. قرآن زمانی نقش هدایتی دارد، که مردم آن را به درستی درک کنند و بر مبنای آن عمل نمایند. لذا اوّلین گام برای بهره گیری از این گنجینۀ الهی، فهم و شناخت آن است. ادلّۀ عقلی و نقلی، فهم پذیری قرآن را اثبات می کند. فهم قرآن مبانی ویژه ای دارد که مهمترین آنها عبارتند از وحیانی بودن قرآن، هدایتگری، هماهنگی با عقل و فطرت و سلامت نص. هم چنین فهم تام قرآن، اهلیّت و شایستگی خاصی لازم دارد و فرایند آن مراحلی دارد که باید به درستی پیموده شود. جهت اجتناب از سوء برداشت های احتمالی از آیات قرآن، معیارهاییمانند سازگاری با قواعد عربی و محاورات عقلا، انسجام درونی و هماهنگی با عقل و اهداف بعثت، وجود دارد، که مخاطب باید به آنها توجه داشته باشد. تشکیک در فهم قرآن، موجب اعراض از آن می شود. مخالفان قرآن در صدر اسلام، قرآن را کذب، اسطوره، شعر، سحر و... معرفی می کردند که قرآن به آنها پاسخ داده است. در قرون بعدی شبهاتی از قبیل انحصار فهم قرآن به معصومان(ع) و ادعای تحریف آیات قرآن مطرح شد که لازمۀ آنها عدم امکان و عدم جواز فهم قرآن است. ادّله عقلی و نقلی(قرآن و روایات) بی پایگی این شبهات را آشکار می کند. در سدۀ اخیر شبهات جدیدی از طرف مستشرقان و دانشمندان علم کلام جدید غرب، پیرامون متون دینی و قرآن مطرح شد که اهمّ آنها عبارتند از: بی معنایی عبارات متون دینی، عدم معرفت بخشی فلسفه و دین، هرمنوتیک فلسفی و عدم امکان فهم ثابت که نتیجۀ آنها نسبیّت فهم و پلورالیزم معرفتی و به تبع آن تکثرگرایی دینی می شود. در خصوص این شبهات، علاوه بر سست بودن آنها و مخالفتشان با عقل و وجدان، ظهور این شبهات مبتنی بر متون مقدّس متداول در غرب است که عقل ستیز و علم گریز هستند. پیش فرض همۀ آنها انحصار هستی در مادّه و محدود کردن علم به یافته های تجربی است. در حالی که قرآن وحی الهی و مبتنی بر حکمت و برهان است و مفاهیم آن ناظر به واقع، هدایتگر و برخوردار از منطق و معیار عقلایی است. لذا ساحت قرآن از این شبهات مبرّا است. کلید واژه ها: قرآن، فهم پذیری، اخباریگری،تکثرگرایی معرفتی، مستشرقان

در باب معرفت دینی، بحث از چیستی و حقیقت معرفت دینی، روش و منطق کشف و فهم آن، ملاک و معیار دینی بودن، صدق و اعتبار آن و.... و در باب ارزش معرفتی معرفت دینی نیز بحث واقع نمایی، حکایت گری و قابلیت ارزش گذاری، مسئله صدق، ملاک و معیار ثبوتی آن و.... مطرح است. مراد از میزان ارزش معرفتی در معرفت دینی، انطباق معارف دینی با واقع و حاق دین و بررسی نسبت معرفت دینی با واقع و نفس الامر دین میباشد. بنابراین، مسئله اصلی این است که با توجه به خاصیت حکایت گری معارف دینی از واقع و امکان انطباق آن با واقع و حاق دین از یک سو، و امکان خطا و احتمال عدم انطباق آن با واقع دین از سوی دیگر، مطابقت معارف دینی با واقع به چه میزان است؟ در پاسخ سه جریان و رویکرد فکری مطرح میشوند: جریان افراطی، جریان تفریطی و رویکرد سوم، دیدگاه صحیح است که معتقد به انطباق حداکثری و رئالیسم خطاپذیر نام دارد.این مقاله با رویکرد بررسی اسنادی، ضمن بیان دیدگاه ها در باب ماهیت معرفت دینی، به نقد و بررسی سه جریان مزبور میپردازد.

رابطه دین و عقل همواره در تاریخ تفکر بشرى بحث انگیز بوده است. از آنجاکه آشکارترین ظهور عقل در فلسفه است، بحث دین و عقل به بحث دین و فلسفه نیز کشیده شده است. در این نوشتار پس از تعریف فلسفه و دین، دیدگاه برخى از اندیشمندان اسلامى و غربى را در این باره بررسى مى کنیم. برخى از کسانى که میان دین و فلسفه هماهنگى نمى بینند، معتقدند که دین بر عقل مقدم است و تمسک به عقل در فهم دین مجاز نیست؛ برخى نیز عقل را مقدم بر دین مى دانند. بیشتر اندیشمندان اسلامى تعارضى میان عقل و دین و در نتیجه ناسازگارى ذاتى میان دین و فلسفه نمى بینند و معتقدند که حکم صریح و قطعى عقل با حکم قطعى شرع هرگز تعارضى نخواهد داشت و در صورت مشاهده تعارض حکم قطعى عقل با حکم ظنى شرع، باید حکم ظنى شرع را تأویل کرد.