مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

موضوع این پژوهش « صفات پسندیده انسان از منظر قرآن کریم » است . این پژوهش در صدد آن است تا با بررسی آیات قرآن کریم و سیر در منابع معتبر اسلامی به بحث و بررسی پیرامون صفات پسندیده انسان از منظر قرآن کریم بپردازد و به اهداف زیر دست پیدا نماید : ویژگی های خاص انسان از دیدگاه قرآن ، صفات پسندیده انسان در قرآن ، عوامل و موانع بروز صفات پسندیده از دیدگاه قرآن . روش این تحقیق با توجه به امکانات و ماهیت و اهداف ، روش توصیفی _ تحلیلی است محقق در این پژوهش به نتایج ذیل دست یافته است : انسان اشرف مخلوقات و تنها موجودی است که به خاطر ویژگی های منحصر به فردی از قبیل نیروی تعقل و اندیشه ، اختیار و انتخاب ، برخورداری از دو بعد مادی و معنوی ، دارا بودن کرامت ذاتی و اکتسابی ، دارا بودن ظرفیت علمی بالا و ... شایستگی مقام خلافت الهی را داراست که می تواند با بکارگیری از ویژگی های خدادادیش صفات حسنه را در خود به ظهور برساند که این صفات عبارتند از : اعتدال و میانه روی ، عفت ، عزت ، صبر ، توکل ، اخلاص ، عدالت ، وفای به عهد ، عفو و گذشت ، تقوا ، ایثار ، شجاعت ، کظم غیظ ، صدق ، احسان ، خوف و رجاء ، تواضع ، امانتداری ، شکر ، انفاق ، زهد و امانت داری ، وفای به عهد ، شجاعت ، کظم غیظ ، عفو و ایثار . فایده صفات و فضایل پسندیده رسیدن به سعادت و کمال حقیقی انسان است ، لذا بنابر اهمیت آن ها باید عوامل و موانعی که در بروز صفات نقش مهمی دارند شناخته گردند که مهم ترین عوامل بروز صفات عبارتند از : بکارگیری از نیروی تعقل و اختیار ، وراثت ، محیط ، ازدیاد معرفت ، داشتن هدف صحیح ، شناخت انسان کامل ، اعتدال ، تمرین های سخت ، تکرار ، سختیها و توبه . و مهم ترین موانع بروز صفات عبارتند از : جهل و نادانی ، غفلت و بی خبری ، ضعف ایمان و فقر مذهبی ، فقر و تنگدستی ، خودخواهی و تکبر . در پایان پیشنهاد می گردد که تحقیق جامعی پیرامون عوامل و موانع بروز صفات پسندیده در قرآن کریم صورت پذیرد .

زبان دعا از عناصر مشترک و مهم همه انسان‌ها و فرهنگ‌ها است و جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ شیعی دارد. این زبان منشأ فطری و تاریخی به قدمت تاریخ انسان دارد و ترجمان دعای حقیقی بوده و ارتباط خاصی بین فقیر محض و غنی مطلق، خداوند متعال، برقرار می‌کند. حقیقت زبان دعا ویژگی‌هایی به این زبان بخشیده است که آن را از سایر زبان‌ها ممتاز ‌کرده و به زبان عرفان نزدیک می‌کند. در این مقاله حقیقت زبان دعا مورد تحلیل قرار گرفته و ضمن بهره فراوان از ادعیه پیشوایان دین اسلام به ویژه ادعیه امام سجاد(ع) در صحیفه سجادیه به ویژگی‌های زبان دعا اشاره شده است.

موضوع تحقیق مفهوم شرح صدر در قرآن و سنت و اثرات فردی و اجتماعی آن است. واژه شرح صدر را هم از نظر لغوی و هم اصطلاحی بررسی می کنم. در این جا یک نمونه از آن معناها را بیان می کنیم. لغت شرح به عنای بسط و وسعت دادن و صدر همه یعنی سینه. و شرح صدر به معنای باز شدن سینه و برطرف ساختن دلتنگی و دلگیری است. یا به معنای افزودن حوصله و ظرفیت فرد. در اغلب تفاسیر هم دو معنا برای آن بیان شده بود و آنچه در سوره انشراح آمده بود را می گوییم. در تفسیر این سوره که در مورد پیامبر ( ص) است آمده که: منظور از شرح صدر گسترش و وسعت علمی آن حضرت است و یا گسترش تحمل و استقامت ایشان در برابر لجاجتها و کارشکنیهاست. این دو معنا بیان شد و مابقی موارد را در متن تحقیق می توانید بیابید. در بخش روایات هم بررسی در کتابهایی مانند بحارالانوار، اصول کافی، منتخب میزان الحکمه، نهج البلاغه و کتب دیگر انجام شده و روایات مربوطه بیان گردیده از جمله این احادیث روایتی از ابن مسعود است که از پیامبر ( ص) در مورد شرح صدر و نشانه های آن سؤال کرده و پاسخ حضرت به این سؤال که فرموده اند: هنگامی که نور به قلب انسان داخل شد، گسترده و باز می گردد. و در مورد نشانه ها هم می فرمایند: نشان آن توجه به سرای جاوید و جدا شدن از سرای غرور و آماده گشتن برای استقبال از مرگ پیش از نزول آن. در کتب اخلاقی معنایی بیان شد به این صورت که اگر صبر در پیشامدهای ناگوار و ناراحتی ها باشد آن را شرح صدر می نامند. این مطالبی که آمده مربوط به بخش اول و دوم تحقیق بود. در بخش سوم ابتدا آنچه مقدم بر شرح صدر است را بیان می دارد و بعد از آن نشانه های آن بیان می گردد. اما مقدم بر شرح صدر پاکسازی قلب و دل است و نشانه هایی که بر فرد می گذارد را از تفسیر مجمع البیان می گوئیم. در این کتاب این گونه آمده بود که: 1- درست اندیشی. 2- درست کرداری. 3- درست گوئی. 4- یافتن دلیل و بینه ای روشن که هم خود راه را بیابد و هم دیگران را راهنمایی کند. پس از آن راه رسیدن به این مقام و موقعیت بیان می گردد. بدین صورت که اگر فرد ارتباط با علما و صلحا داشته باشد، پرهیز از گناه و خوردن مال حرام کند و ... می توان به این مقام برسد. بخش دیگر هم در مورد سیاستمداران، معلمان و متعلمان است که وجود شرح صدر در هر کدام از آنها چه تأثیر مثبتی را بر جامعه دارد. در این قسمت بیان می داریم که در شرح صدر نکات زیادی نهفته است و اما طبق آنچه بدان رسیدیم در مورد آن خیلی سخن گفته نشده است. در این تحقیق سعی شده این لغت شناسانده شود و به کار برد آن در زندگی بیشتر توجه گردد. همچنین این تحقیق یک جمع بندی کلی است که شرح صدر را از تفاسیر، کتب روایی، اخلاقی و تاریخی در کنار هم آورده است که خواننده بتواند راحتتر تمام موارد را در کنار هم بیابید. به همین علت سعی شده در این تحقیق از کتب دست اول و مابقی کتابها استفاد شود و این موضوع از تمام جوانب مورد بررسی قرار گیرد. از نظر تحقیقی هم باید بگوییم، طبق بررسی که انجام گرفت فقط یک تحقیق در این زمینه شده بود که مفهوم شرح صدر را در آیات و روایات بیان کرده و پس از آن مسائل مختلفی در رابطه با این لغت بیان داشته بود. ولی چون این تحقیق را در اینترنت یافتم نتوانستم مطالب آن را حتی به صورت کلی بخوانم. در کتابخانه آستان قدس هم تحقیقی در این زمینه نبود.

دین بعنوان سنت و روشی که خداوند برای انسان و به منظور نیل به سعادت دنیا و آخرت تشریع نموده است از جامعیتی به وسعت تمامی ابعاد انسان برخوردار می باشد و هر آنچه را که انسان به آن نیازمند است در برمی دارد و از بیان هیچ چیز فروگذار نکرده است و این انسان است که با اختیار خود و حسن انتخاب خویش دین را بعنوان الگوی زندگی برمی گزیند و آن را در تمامی حوزه های زندگی خویش جاری می سازد و این تطبیق کنش و منش با دین، همان«دینداری» نامیده می شود که برای آن شاخصها و ملاکهایی می توان ذکر نمود تا انسان دینداری خویش را با آن ملاکها بسنجد و در جهت کمال و رفع نقایص برآید، از این رو در این رساله سعی شده است پس از بیان معنای لغوی و اصطلاحی دین و اثبات ضرورت آن در حیات بشری، به بررسی رویکرد دین حول سه محور اعتقادات، اخلاق و اعمال پرداخته شود و در هر یک از این محورها به دیدگاههای قرآن به عنوان منشور آخرین شریعت الهی، اشاره شده است و پس از آن در فصل پایانی کتاب به بررسی«اخلاص» که شاخص اصلی دینداری می باشد در سه حوزه«اخلاص در نیت» «اخلاص در فکر» و«اخلاص در عمل» پرداخته شده است و در انتها به شاخصهای ملموسی در زمینه ارتباط انسان با خدا(عبادات) و ارتباط انسان با خود(شخصیت فردی اخلاقی)، ارتباط انسان با دیگران(رفتارهای اجتماعی) اشاره شده است.

تفسير فخر رازی، تفسيرى كلامى، نوشتهء فخرالدين رازى، متكلم و مفسر اشعرى قرن ششم و هفتم هجرى است. تفسير كبير مهم‏ترين و جامع‏ترين اثر فخر رازى و يكى از چند تفسير مهم و برجستهء قرآن كريم به زبان عربى است. اين كتاب به سبب حجم بسيارش به تفسير كبير مشهور شده، ولى نام اصلى آن مفاتيح الغيب است. فخر رازى، بر خلاف زمخشرى، كه هدف از تفسيرش دفاع از آموزه‏هاى معتزلى است، به صراحت به انگيزه و هدف خود در نگارش اين تفسير اشاره‏اى نكرده، ولى عملا در جاى جاى آن، به دفاع از مذهب كلامى ابوالحسن اشعرى(متوفى ٣٣۴) و رد آراى مخالفان وى، به ويژه معتزله، پرداخته است. يكى از دلايل شهرت و اعتبار تفسير كبير، تأثير آن بر تفاسير بعدى است. برخى از مفسرانى كه از محتواى تفسير كبير و روش آن استفاده كرده يا تأثير پذيرفته‏اند، عبارت‏اند از: نيشابورى در غرائب القرآن، بيضاوى در انوار التنزيل، آلوسى در روح المعانى، قاسمى در محاسن التأويل، طباطبائى در الميزان و رشيدرضا كه عالمى سلفى و پيرو ابن تيميّه است، در المنار از شيوهء استدلال و محتواى تفسير كبير بسيار استفاده كرده و طنطاوى نيز در الجواهر، قرآن را به همان شيوهء فخر رازى تفسير كرده است. اين اثر شامل سى و دو جلد مى‏باشد. هر چند فخر رازى در ابتداى تفسير كبير گفته است كه آن را در مقدمه و ابوابى تنظيم كرده و مقدمه نيز شامل ابواب و فصولى است، عملا در همان فصل اول از مقدمه، به تفسير {/«اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم»/} پرداخته است. او تفسير هر سوره را با ذكر نام آن، محل نزول، تعداد آيات و اقوال مربوط به آن آغاز كرده، سپس با ذكر يك يا دو يا چند آيه از آن سوره، توضيح كوتاهى دربارهء مناسبت آنها با آيات قبلى داده است. اين ويژگى از امتيازات بارز اين تفسير است. سپس، چنانچه روايت يا حديثى از پيامبر اكرم(ص)، صحابه يا تابعين دربارهء آيه يا آيات وجود داشته، آنها را بررسى كرده، يا به ذكر مسائلى چون ناسخ و منسوخ يا شرح مصطلحات حديثى(مانند متواتر و آحاد و جرح و تعديل) پرداخته، آنگاه آيه يا آيات مورد نظر را به كوچكترين اجزاى مفهومى، تجزيه كرده و تحت عناوينى؛ چون مسئله، سؤال، وجه، اقوال، امور و غيره، از ابعاد مختلف كلامى و فلسفى و لغوى و ادبى و فقهى و مانند اين‏ها به بررسى و تفسير آنها پرداخته و در پايان، نظر خود را بيان نموده است. اين بحث‏هاى تفصيلى و پرداختن به ابعاد گوناگون يك مسئله، از ويژگى‏هاى بارز و منحصر به فرد تفسير كبير است. تفسير كبير را از نظر روش، در شمار تفاسير عقلى و كلامى آورده‏اند. ذهبى آن را از نوع تفسير به رأى جائز دانسته است. علامه طباطبائى نيز از طرفى اين تفسير را تفسيرى كلامى ذكر كرده و از طرف ديگر، تفسير متكلمان را تطبيق ناميده و رد كرده است. هر چند تفسير فخر رازى پر از مباحث كلامى و عقلى است، ظاهرا خود او لزوما به دنبال نگارش تفسيرى كلامى يا فلسفى يا تفسير به رأى، چه ممدوح چه مذموم، نبوده است، زيرا در تفسير خود به اين نكته اشاره‏اى نكرده و در وصيتنامه‏اش مى‏نويسد كه هيچ يك از اين روش‏هاى فلسفى و كلامى در كنار روش قرآنى ارج و ارزشى ندارند. با توجه به اين كه محور غالب مباحث كلامى، آيات قرآن كريم بوده است، در تفسير كبير كه صبغه‏اى كلامى دارد، مى‏توان مجموعهء نسبتا كاملى را از آراى كلامى اشاعره، معتزله، كراميه و برخى فرق ديگر ملاحظه كرد و به يك دورهء كامل از مباحث كلامى دست يافت. برخى از مباحث كلامى - فلسفى كه فخر رازى به آنها پرداخته عبارت‏اند از: معرفت خداوند و اين كه آيا در شناخت او نظر و استدلال جائز است يا نه، ايمان و اسلام، تفاوت ميان اين دو و اركان ايمان، كلام الهى و بحث از حدوث و قدم آن، رؤيت خداوند، عدل الهى، جبر و اختيار و قضا و قدر، حدوث و قدم عالم، اعجاز قرآن، ارادهء خداوند، مفهوم استواى خداوند بر عرش، تجسيم، تثليث، عصمت انبيا، شفاعت پيامبر اكرم،عقيدهء شيعه در امامت معصوم و احتمال صحت آن، بيان لزوم وجود معصوم در هر زمانى با اين توضيح كه بر خلاف نظر شيعه و بنابر اعتقاد اشاعره و خود فخر رازى، مجموع امت معصوم است نه يك تن، و بحث معاد. در ميان مفسران، فخر رازى بيش از همه در تبيين آيات باران كوشيده است. از آراى خاص تفسيرى رازى، اعتقاد به نبودن واژه‏هاى دخيل و غير عربى در قرآن است، همچنين وى به نقل روايات اسباب نزول و ذكر قرائت‏هاى مختلف اهتمام فراوانى داشته است. غلبهء صبغهء كلامى - عقلى در تفسير كبير مانع از اين نشده است كه فخر رازى در مواردى، از شيوهء قرآن به قرآن، در تفسير آيات كريمه استفاده كند؛ ولى با وجود اشاراتى كه به احاديث پيامبر اكرم و امامان شيعه كرده و رواياتى كه از صحابه و تابعين آورده، در تفسير خود اعتماد اندكى به احاديث داشته است. گفته مى‏شود كه او در نقل احاديث به شيوه‏اى كه در عصر او معمول بوده، سلسله سند حديث را ذكر نكرده و نيز احاديثى را كه بسيارى از مفسران، حتى عقلى مشربانى چون زمخشرى و طبرسى،در فضائل سوره‏ها و ثواب قرائت آنها نقل مى‏كنند، نياورده است. در تفسير كبير استفاده از رواياتى كه از اسرائيليات شمرده مى‏شوند، بسيار اندك است. براى نمونه ذيل آيهء «ن» در سورهء قلم، «ن» را به معناى نهنگى كه زمين بر پشت آن قرار دارد، دانسته است. فخر رازى هر چند اين روايت را در تفسير آيهء مذكور آورده، آن را نه به سبب مخالفت با عقل يا اشكال در سلسله روايت يا محتواى حديث يا از اسرائيليات بودن رد كرده، بلكه از جنبهء ادبى و نحوى مردود دانسته اس. تفسير فخر رازى با وجود صبغهء كلامى، از اشارات صوفيانه خالى نيست و در تفسير برخى آيات به ذكر طريق و شيوهء عارفان در تفسير آيات نيز پرداخته است. از ويژگى‏هاى بارز روش فخررازى در تفسير كبير، اهتمام جدّى او به بيان مناسبات ميان آيات و سور قرآن كريم است. وى تنها به ذكر يك مناسبت اكتفا نمى‏كند، بلكه در بيشتر مواقع به بيان چند مناسبت مى‏پردازد. عنايت به نكات ادبى و بلاغى، از جمله استشهاد به شواهد شعرى دورهء جاهليت در مباحث لغوى و نحوى و بلاغى، از ديگر ويژگى‏هاى روش تفسيرى فخر رازى محسوب مى‏شود. وى در اين خصوص، بيشترين استفاده را از كشاف زمخشرى برده است. توجه به مباحث فقهى نيز از جمله خصايص روش فخر رازى در تفسير كبير است. فخر رازى در برخورد با آيات احكام، ابتدا آراى مكاتب و مذاهب مختلف فقهى را در خصوص آنها مطرح مى‏كند و سپس به تفصيل به بيان گرايش فقهى خود، يعنى مذهب فقهى شافعى، مى‏پردازد و بر صحت آن استدلال مى‏كند. تفسير كبير به دليل مهارت فخر رازى در علوم مختلف، سرشار از مباحث كلامى، فلسفى، منطقى، فقهى، ادبى و غيره است و همين ويژگى آن را دايرةالمعارف گونه كرده است. اين گستردگى و اطناب تفسير فخر رازى مى‏تواند از آن جهت باشد كه وى آن را براى عموم ننوشته است. به نظر برخى از علماى تفسير، اشتمال تفسير فخر رازى بر اين حجم مطالب متنوع، از اهميت تفسيرى آن كاسته است. به گفتهء ابوحيّان غرناطى، (مفسر قرن هفتم و هشتم)، در تفسير فخر رازى مطالبى هست كه در عالم تفسير نيازى به آنها نيست. ابن تيميّه نيز آن را تفسيرى دانسته كه در آن، جز تفسير از هر موضوعى سخنى يافت مى‏شود. به عقيدهء سيوطى، اين تفسير مملو از سخنان حكما و فلاسفه است و بحث‏هاى تفسيرى‏اش بى‏ارتباط با آيات است. ابن خلّكان نيز مى‏گويد كه در آن مطالب غريب و نا آشناى فراوانى آمده است. عده‏اى نيز بر محتواى آن خرده گرفته‏اند و معتقدند كه تفسير كبير از اين جهت عيوب فراوانى دارد، از جمله ابوشامه مقدسى (متوفى ۶۶۵) معتقد است كه فخر رازى در تفسير خود شبهات جدّى مخالفان اسلام و اهل سنّت را به بهترين شكل مطرح كرده، ولى از حل آنها در نهايت عجز و ناتوانى فرومانده است.

کتاب وافی مهمترین اثر حدیثی فیض و از جوامع احادیث امامیه است. در واقع می توان گفت که وافی یکی از بزرگترین، مهمترین و جامع ترین آثار حدیثی شیعه از دوره صفویان است که در آن اخبار و احادیث مربوط به: اصول، فروع، سنن و احکام اسلامی منقول در کتب اربعه متقدم امامیه یعنی: الکافی، من لایحضره الفقیه، التهذیب و الاستبصار گرد آمده است. او پس از گردآوری همه احادیث کتاب های چهارگانه پیشین، احادیث مکرر را حذف نموده، آن گاه آیه هایی از قرآن کریم در مورد هر یک از اصول و فروع دین آورده است و هر جا که آیه یا حدیثی نیاز به توضیح و تاویل داشته، به شرح آن پرداخته و دشواری های متنی و لغوی آن را نیز حل کرده است. اهمیت این کتاب از آن جا آشکار می شود که علاوه بر ویژگی های یاد شده، خواننده را از مراجعه دوباره یا هر باره به کتاب های چهارگانه پیشین بی نیاز می سازد. مولف خود بيان مي كند كه اين كتاب را الوافي ناميدم چون مشتمل بر تمامي مطالب مهم مي باشد و از مطالب مبهم پرده برمي دارد. سمّیته بالوافی لوفائه بالمهمّات و کشف المبهمات. مرحوم فیض در مقدمه کتاب وافی انگیزه خود از تألیف این کتاب را مشاهده کاستی های موجود در کتب اربعه بیان ‌کرده است. این کاستی ها عبارت‌اند از: 1.

تفسیر نمونه از تفاسیر ترتیبی قرآن به زبان فارسی، اثر آیت الله ناصر مکارم شیرازی و گروهی از نویسندگان حوزه علمیه قم. تألیف این کتاب ۱۵ سال طول کشیده و نویسندگان کوشیده‌اند آیات قرآن را با زبانی ساده و روان ترجمه و شرح کنند. مؤلف در پیشگفتار این اثر، هدف از تألیف آن را ارائه تفسیری برای استفاده عموم مردم بیان کرده است. تفسیر نمونه به زبان‌های عربی و اردو ترجمه شده است. مهمترین ویژگی این تفسیر، اختصاص آن به عموم مردم است. نوع تفسیر و بیان مطالب، برای افراد و اقشار غیرمتخصص قابل فهم است. برخی دیگر ویژگی‌های تفسیر نمونه بنابر آنچه در مقدمۀ جلد اول آمده است: از آنجا که قرآن کتاب زندگی و حیات است، در تفسیر آیات به جای پرداختن به مسائل ادبی و عرفانی و مانند آن، توجه خاصی به مسائل سازنده زندگی مادی و معنوی و به ویژه مسائل اجتماعی شده و به اندازه کافی روی مسائلی که تماس نزدیک با حیات فرد و اجتماع دارد تکیه گردیده است. به تناسب عناوینی که در آیات مطرح می‌شود، در ذیل هر آیه بحث فشرده و مستقلی درباره موضوعاتی مانند: ربا، بردگی، حقوق زن، فلسفه حج، اسرار تحریم قمار، شراب، گوشت خوک و ارکان و اهداف جهاد اسلامی و مانند آن آمده است تا خوانندگان در یک مطالعه اجمالی از مراجعه به کتاب‌های دیگر بی‌نیاز گردند. به جای پرداختن به بحث‌های کم حاصل، توجه مخصوصی به ریشه لغات و‌ شان نزول آیات که هر دو در فهم دقیق معانی قرآن مؤثر هستند شده است. اشکالات، ایرادات و سؤالات مختلفی که گاهی در پیرامون اصول و فروع اسلام مطرح می‌گردد، به تناسب هر آیه طرح شده و پاسخ فشرده آن ذکر گردیده است، مانند: شبهه آکل و مأکول، معراج، تعدد زوجات، علت تفاوت ارث زن ومرد، تفاوت دیه زن و مرد، حروف مقطعه قرآن، نسخ احکام، جنگ‌ها و غزوات اسلامی، آزمایش‌های گوناگون الهی و ده‌ها مسأله دیگر به طوری که هنگام مطالعه آیات، علامت استفهامی در ذهن خواننده عزیز باقی نماند. از اصطلاحاتِ پیچیده علمی که نتیجه آن اختصاص کتاب به صنف خاصی است در متن کتاب دوری و به هنگام ضرورت در پاورقی آمده تا برای دانشمندان و صاحب نظران نیز مفید باشد