مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

‫برهان‌هايي که براي اثبات وجود حق تعالي اقامه شده است، برخي لمي است که انسان از علت به معلول مي‌رسد و برخي اِنّي است که انسان از معلول به علت مي‌رسد؛ مانند برهان امکان، برهان حدوث و برهان نظم. اما برهاني که ابن‌سينا و بعد ملاصدرا و علامه طباطبايي هرکدام براساس مسلک خودشان تقريري از آن ارائه نموده‌اند و نام آن را برهان صديقين نهاده‌اند، استدلالي است براي اثبات وجود خداوند،از طريق وجود خودش؛ بر خلاف براهين ديگر که وجود خداوند از طريق موجودات ديگر به اثبات مي‌رسد. نگارنده در اين تحقيق به شيوه تحليلي، مباني، مقدمات و اصل برهان صديقين را بر اساس تقريرهر يک از اين سه فيلسوف تشريح کرده و اشتراکات و تفاوت‌هاي اين برهان با براهين ديگر و اشتراکات و تفاوت‌هاي تقريرهاي سه گانه از اين برهان را بيان نموده است. خلاصه تقرير ابن‌سينا از برهان:«ترديدي نيست که در عالم خارج، وجود و هستي داريم. هر موجودي يا واجب الوجود است و يا ممکن الوجود. اگر وجود خارجي واجب باشد، خدا ثابت شده است و اگر موجود خارجي ممکن باشد، ما بايد توضيح دهيم تا اين وجود ممکن به واجب منتهي شود.» صحت اين برهان مبتني بر اصل ابطال دور و تسلسل است. تقرير ملاصدرا از اين برهان: «وجود، اصيل و عين واقعيت است و واحد و بسيط (غير مرکب) است. اختلاف افراد وجود در کمال ونقص است و غايت کمال، کمالي است که بالاتر از آن کمالي نباشد و آن وجودي است که متعلق به غير نباشد. در نتيجه، وجود يا غني از غير است و يا محتاج به غير؛ اوّلي واجب و دوّمي ممکن الوجود است.» تقرير علامه از اين برهان: «واقعيت هستي که در ثبوت آن شکي نداريم، هرگز نفي نمي‌پذيرد و نابود شدني نيست. اما چون جهان نابود شدني است، پس عين همان واقعيت نفي‌ناپذير نيست؛ بلکه با واقعيت فنا ناپذير، واقعيت‌دار مي‌شود. پس اجزاي جهان در استقلال وجودي خود و واقعيت‌دار بودن خود، تکيه به يک واقعيتي دارند که به خودي خود واقعيت است». نگارنده در پايان به مقايسه اين براهين پرداخته و تقرير علامه از برهان صديقين را از دو تقرير ديگر کامل‌تر و بدون نياز به مقدمات سينوي و صدرايي مي‌داند.

‫سعادت و خوشبختي، گوهري است که در مصمم بودن انسان براي رسيدن به آن، قرار را از او گرفته است و انسان پيوسته به دنبال آن در جستجوست. خداوند که آگاه به سرشت آدمي است، دو راه عقل و وحي را براي راهنمايي و رهايي انسان در اين جستجو قرار داده است. اگر چه راه وحي، از خطا مصون و محفوظ است؛ ولي عقل از لغزش در امان نيست. براي فهم درست وحي، يکي از بهترين راه‌ها مراجعه به فهم آثار بزرگان است. اين پژوهش در سه بخش به ديدگاه دو تن از بزرگان پرداخته است که شهرت آنها در علم و آگاهي بر کسي پوشيده نيست. نفس شناسي از ديدگاه ابن سينا و غزالي، سعادت از ديدگاه ابن سينا و غزالي و مقايسه مباحث نفس شناسي و سعادت در ديدگاه اين دو، مقولاتي است که در اين پژوهش ارائه شده است. از نظر اين دو، جوهره انسان روح اوست که داراي دو قوه است و آن دو، عقل نظري و عقل عملي خوانده مي‌شود. هرکدام از عقل نظري و عملي، کمالي دارد که سعادت آدمي در رسيدن به آن کمال است. کمال عقل عملي در اين است که انسان بر قواي شهوت و غضب غالب شود و کارهاي آنها را تعديل کند. اين حالت را عدالت گويند. کمال عقل نظري نيز در آن است که انسان به حقايق هستي واقف شده و به معرفت ربوبي نايل شود.آنها همچنين اساس سعادت را در علم مي‌دانند و معتقدند که رسيدن به آن، بدون عمل ممکن نيست. البته در باب ماهيت سعادت، غزالي تعريفي را از آن ارائه نمي‌دهد؛ در حالي که ابن سينا آن را به محصول کمال تعريف مي‌کند. با اين همه، آنان به رغم اتفاق نظر در خطوط کلي مسئله، در برخي از مسائل جزئي و فرعي، از يکديگر فاصله مي‌گيرند که مي‌توان «روش بحث» را به عنوان مهم‌ترين آنها قلمداد کرد. روشي که ابن سينا در پيش مي‌گيرد، روشي است فلسفي؛ در حالي که غزالي با روش کلامي به تحليل و تبيين مسئله مي‌پردازد.

---

این نوشتار به بررسی دو مسئلۀ اصلی که ابن سینا در آثار خود مطرح نموده، یعنی برهان صدیقین و ترادف صفات، و رابطۀ میان آن‌ها می‌پردازد؛ بدین منظور برهان صدیقین، اشکالات و مبانی فلسفی آن، ترادف صفات و رابطۀ برهان صدیقین و ترادف صفات از دیدگاه ابن سینا بررسی می‌شود و آشکار می‌گردد. برهان صدیقین از حقیقت وجود آغاز می‌کند و ادعای ملاصدرا مبنی بر آغاز برهان ابن سینا از مفهوم وجود مخدوش است. همچنین ترادف صفات، نظریه‌ای که مقبول ملاصدرا واقع نشد و به شدت مورد انتقاد قرار گرفت، بررسی شده و روشن می‌گردد که این نظریه بر خلاف تعدد مفهومی صفات، با تنزیه صفات از حیثیات ذهنی برتر از دیدگاه تعدد مفهومی ملاصدراست و در نهایت برهان صدیقین ابن سینا همان برهان شبه لِمّ، متناسب با ملازمات عامه، نوعی از برهان اِنّ است و همین برهان عهده‌دار اثبات وجود صفات، ترادف و تعریف آن‌هاست.

توماس آکوئیناس ذیل بحث نبوت که خود ذیل بحث لطف الهی است، مفهوم نبوت طبیعی را به کار می گیرد و آن را از نبوت الهی که عطیه روح القدس است، جدا می کند. او تبیین فیلسوفان از جمله ابن سینا را از نبوت، تنها در حیطه نبوت طبیعی می گنجاند. این نوشتار می کوشد تا با تحلیل معنایی نبوت طبیعی ناظر به مبانی آکوئیناس، معنی دقیق آن را روشن کند؛ هم چنین در پی روایی نسبت نبوت طبیعی به تبیین ابن سیناست. علاوه بر آنکه مفهوم نبوت طبیعی نزد آکوئیناس به رغم سعی او در شفاف سازی مبهم باقی می ماند، این مفهوم در پیوند با نظر او آموزه ای قدسی است و هم چنین بستگی به نحوه اکتساب عقلانیات دارد. که در اینها با ابن سینا اختلاف مبنایی دارد. همین اختلاف رویکردها می تواند به این نتیجه رهنمون شود که تبیین ابن سینا حداقل از دیدی درونی، نبوت کاملاً الهی است و برآمده از طبیعت نیست. استفاده آکوئیناس از مفهوم نبوت طبیعی که در راستای مبانی اوست، در حقیقت راه را برای تبیین فلسفی نبوت می بندد.

فیلسوفان موحد در کنار تمایلات فطری که بشر برای شناخت خداوند دارد، هریک تلاش نموده‌اند، راهی استدلالی برای شناخت ذات و صفات الهی بیان نمایند، ارایه دلایل گونا‌گون از سوی فیلسوفان و متکلمان درباره‌ی خالق هستی بیش از آنکه درباره تصدیق به ذات خدا باشد، درباره تصور درست از خداوند بوده است و بر همین اساس، کوشش دانشمندان همواره در راستای شناخت درست از خالق هستی بوده است، در این میان، تلاش ابن‌سینا به عنوان رییس فلاسفه مشایی در جهان اسلام و توماس آکوئیناس به عنوان برجسته‌ترین متکلم الهی مسیحی در قرون وسطی بسیار قابل توجه است، به ویژه اینکه هریک از این دو دانشمند برجسته درباره صفات الهی دیدگاهی خاص ارایه نموده‌اند، ابن‌سینا با طرح نظریه اتحاد مصداقی و مفهومی صفات با یکدیگر و آکوئیناس با طرح نظریه آنالوژی، تلاش نموده‌اند، در بین نزاع‌های گسترده افراطی و تفریطی درباره ذات و صفات خداوند، راهی را برگزینند که ساحت ربوبی را از راه‌یابی کثرت‌ها حتی کثرت حیثیات منزه بدارند، دیدگاه ابن‌سینا در بین فلاسفه مسلمان به خصوص ملاصدرا با مخالفت جدی روبه رو شده است.

‫اين تحقيق با رويکردي تطبيقي، برهان هاي عقلي و فلسفي سنت توماس آکونياس، فيلسوف مقدس مسيحيان و ابوعلي سينا، فيلسوف مسلمان را در زمينه جهان شناسي و خداشناسي تجزيه و تحليل فلسفي مي‌کند. نويسنده در طي چهار فصل پژوهش خود را سامان داده و قصد دارد برهان هاي اثبات وجود خداوند را از منظري جهان شناختي از ديدگاه ابن سينا و توماس آکونياس تبيين ساخته و اثبات پذيري وجود خداوند متعال را از طريق شناخت طبيعت و قوانين حاکم برآن اثبات نمايد. در فصل اول کليات تحقيق مطرح شده و مفاهيم واژگاني چون: برهان، مباني يقيني، براهين اثبات خدا، براهين جهان شناختي و مدافعان و مخالفان برهان هاي جهان شناختي اثبات خدا بيان شده است. در اين فصل همچنين نويسنده به معرفي شخصيت علمي و زندگاني ابن‌سينا و آکونياس پرداخته و تفکرات و شخصيت آن دو را با هم مقايسه مي‌کند. در فصل دوم برهان هاي جهان شناختي از ديدگاه ابن سينا و برهان صديقين و ويژگي‌هاي اين برهان که بر اساس آن از طريق وجود عالم به وجود خداوند متعال استدلال شده است، مورد شرح و بررسي گرديده و تقرير برهان صديقين و مصداق برهان جهان شناختي بودن آن بيان مي‌شود. آن گاه به برهان علت و معلول در قالب يکي ديگر از براهين جهان شناختي اثبات وجود خدا از منظر ابن سينا پرداخته شده و پيشينه اصل عليت و تقريرآن توسط ابن سينا واکاوي شده و برهان حرکت ابن سينا به عنوان يکي ديگر از براهين جهان شناختي ابن سينا در اثبات وجود خداوند تقرير مي‌گردد. در فصل سوم برهان هاي جهان شناختي سنت توماس آکونياس، مانند برهان حرکت، برهات عليت فاعلي و برهان امکان و وجوب شرح و بررسي شده است. فصل چهارم به بررسي تطبيقي جهان شناختي ابن سينا وآکونياس اختصاص دارد و نقاط مشترک و متمايز ديدگاه آنان در اين باره مطرح مي‌گردد. نويسنده نتيجه مي‌گيرد که، برهان هاي جهان شناختي ابن سينا و آکونياس، به اثبات وجود خدا منجر مي‌شود و ميان آنها نقاط مشترک و متمايزي وجود دارد؛ هر چند آکونياس با اقتباس از ابن‌سينا، برهان هاي جهان شناختي‌اش را براي اثبات وجود خدا بسط داده است.

‫در اين نوشتار ديدگاه‌هاي ابن سينا، ملاصدرا و شيخ اشراق در مورد وجود و ماهيت و اصالت داشتن هر يک از آن ها مطرح شده و وجوه اشتراک و اختلاف آنان در اين موضوع بيان گرديده است. نويسنده، مباحث را در چهار فصل سامان داده است. وي ابتدا رابطه بين وجود و ماهيت از منظر اين سه انديشمند و نيز مفهوم اصالت الوجود و تاريخ آن و احکام کلي وجود و ماهيت را ذکر نموده است. در ادامه بداهت مفهوم وجود، اشتراک معنوي وجود، معناي مفاهيم فلسفي و معقولات ثانيه فلسفي، ويژگي‌ها و امتيازات اين مفاهيم، اصالت وجود و ماهيت و زيادت وجود بر ماهيت را بيان کرده است. وي در فصل دوم، رابطه بين وجود و ماهيت نزد ابن سينا و نيز مفهوم وجود و تفاسير مختلف از آن، تقسيمات وجود، مفهوم ماهيت و کيفيت شناخت ذهن از آن، معنا و کيفيت عارض شدن وجود بر ماهيت، اعتباري بودن ماهيت، مشکل اتصاف ماهيت بر وجود و معناي تشکيک در فلسفه از منظر ابن سينا را بيان نموده است. نويسنده در فصل سوم، رابطه بين وجود و ماهيت نزد شيخ اشراق و مفهوم وجود، احتمالات شيخ اشراق در مورد اعتباري بودن ماهيت، مفهوم ماهيت نزد وي، رابطه مسأله ماهيت، مفهوم نور الانوار الهي نزد وي، تشکيک و مراتب نور، وجود و رابطه آن با نور نزد شيخ اشراق و رابطه اصالت با ماهيت با مسأله نور از منظر وي را شرح و بررسي کرده است. در فصل چهارم، رابطه بين وجود و ماهيت نزد ملاصدرا مطرح شده و مفهوم وجود، معاني اعتباريت ماهيت، اطلاقات وجود، اصالت وجود در کلمات ملاصدرا، استدلال بر اصالت وجود از طريق وجود ذهني، استدلال از طريق حمل شايع در اثبات اصالت وجود، استدلال از طريق موجود بودن ماهيت بر اصالت وجود، استدلال بر اصالت وجود از طريق تشخيص ماهيت، تقسيم وجود به وجود في نفسه و وجود رابطه، و استدلال بر اصالت وجود از طريق امتناع تساوي در ماهيت با وحدت و کثرت از منظر صدرالمتألهين را بيان کرده است.

‫پژوهش حاضر به تشريح امکان وقوع معاد جسماني طبق قوانين فلسفي و استدلال قرآني و روايي بر اين مطلب مي‌پردازد و ديدگاه‌هاي چهار دانشمند بنام مسلمان يعني ابوحامد غزالي طوسي، خواجه نصيرالدين طوسي، ابوعلي سينا و صدرالدين شيرازي در اين موضوع را شرح مي‌دهد. اين نوشتار در شش فصل سامان يافته است. نويسنده در فصل اول به تبيين کليات معاد، مانند معناي لغوي و اصطلاحي آن، ديدگاه اديان و اقوام بشري در مورد معاد، حقيقت نفس انساني از ديدگاه مفسران، محدثان، فلاسفه و متکلمان، نظريات قائلان به تجرّد نفس و ادله آنان، اختلاف ويژگي‌هاي دنيا و آخرت، عدم فساد و فناي نفس انساني، مفهوم حرکت جوهري و فرق بين روش متکلمان و فلاسفه در بحث از معاد، نفس و ساير مباحث ديني مي‌پردازد و آن‌ها را به عنوان اصول موضوعه تحقيق خويش ارائه مي‌دهد. فصل دوم از منظري قرآني به اثبات معاد جسماني نگريسته و ضرورت و امکان معاد جسماني، امکان ذاتي و امکان وقوعي آن را با استناد به آياتي چند، شرح داده است. در فصل سوم معاد جسماني از ديدگاه ابوحامد غزالي طوسي مطرح شده و روش تحقيق وي در اثبات اين موضوع و ابطال تناسخ به عنوان مهم‌ترين شبهه در زمينه اثبات معاد جسماني و امکان آن قلمداد مي‌شود. در فصل چهارم نحوه استدلال خواجه نصيرالدين طوسي در اثبات امکان معاد جسماني و ادله کلامي و فلسفي ايشان مطرح گرديده و شبهه‌هاي مربوط به آن، مانند شبهه اعاده معدوم پاسخ داده شده است. در فصل پنجم و ادله ابن سينا در اثبات تجرد نفس ناطقه و موضعگيري و ديدگاه وي در امکان معاد جسماني ذکر مي‌شود. فصل ششم به آراي ملاصدرا در اثبات معاد جسماني و امکان وقوع آن اختصاص دارد و در آن، با توجه به مشخصه‌هاي حکمت متعاليه خصوصاً مسأله حرکت جوهري، ابعاد مختلف اين موضوع و شبهه‌هاي مربوط به آن پاسخ داده شده است.