جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جلد سی و سوم از مجموعه ملحقات احقاق درباره فضائل چهارده معصوم می باشد. بخش اول درباره اهل بیت و بعد از آن ذکر فضائل و مناقب معصومین تا حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشرف که کتابی بسیار مناسب برای دریافت فضائل و مناقب اهل از منبعی مطمئن و درست می باشد.

این کتاب درباره آیه تطهیر و اثبات آن بر اهل بیت (حضرت علی و حضرت زهرا و حسنین علیهم السلام ) می باشد.

شهید ثالث، قاضی نوراللّه مرعشی شوشتری (956 1019 ق) یکی از شخصیت های برجسته جهان تشیّع است. وی برای دفاع از مکتب اهل بیت(علیهم السلام) از همه راه های قابل استفاده بهره برده، واجازه بهره برداری از فرصت ها را به مخالفان نداده است و این مطلب را آثار وی تأیید می کند که هر چه دقیق تر مورد موشکافی و کاوش قرار گیرند، زوایای جدیدتری از حقّانیت اهل بیت را نشان می دهند; آثاری چون احقاق الحق و ابطال الباطل، مصائب النواصب، الصوام المهرقه، و مجالس المؤمنین.با این وصف، تفسیر قاضی نورالله که حاشیه ای بر تفسیر بیضاوی است سال ها با داشتن نکات بسیار قابل استفاده، همچنان در گوشه کتابخانه های خطّی مهجور مانده است.تحقیق حاضر می کوشد تا گوشه ای از آرای تفسیری این دانشمند فراموش شده و عاشق ولایت و سالک کوی شهادت را به منصه ظهور برساند و با تأمّل در آن ها، روش تفسیری و رویکرد، و ویژگی های تفسیری آن را تبیین کند که به حمدالله در قالب شش فصل به این اهداف دست یافته است.پس از دو فصلِ کلّیات و حیات قاضی(رحمه الله)، در فصل سوم به مهم ترین دیدگاه های علوم قرآنی مطرح شده در آثار او پرداخته شده; سپس در فصل چهارم، آرای تفسیری اش طی سه بخش، مورد تحقیق و تبیین قرار گرفته است. بخش اوّل، تفسیر سوره حمد است که در آن، شیوه تفسیری قاضی و بهره برداری هایی که در موضوع کلام، بویژه امامت کرده، نشان داده شده است. در بخش دوم، تعدادی از آیات گوناگون که به ظاهر ربطی به امامت ندارند، انتخاب و نشان داده شده که قاضی از آن ها نیز به شکل های متفاوت در مسأله امامت بهره برده است و در بخش سوم، دو نمونه از تک نگاری های تفسیری وی مورد تبیین واقع شده که آن دو نیز در خصوص امامت هستند. آیه تطهیر که تحت عنوان رساله «السحاب المطیر فی تفسیر آیة التطهیر» است، به تبیین و اثبات عصمت اهل بیت پرداخته است و تک نگاری دوم، رساله «کشف العوار فی تفسیر آیة الغار» به استفاده های هفده گانه ای که اهل تسنّن از آن داشته اند، پاسخ می دهد و با نفی هرگونه فضیلتی برای همراه پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)ابتلای پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)به آن شخص را حاصل تفسیر آیه می داند.در فصل پنجم، به تحلیل مطالب پرداخته شده است و ضمن تبیین روش تفسیری و رویکرد آن که همانا روش توأم معقوله و تفسیر به مأثور با رویکرد کلامی بوده، به مهم ترین ویژگی های تفسیری قاضی نور اللّه اشاره شده که عبارتند از: 1. داشتن زبان تند، در مواردی که از مخالف، تندی زبان دیده است 2. استفاده های دوگانه در استدلال ها و پاسخ ها (ابطال سخن مخالف و اثبات سخن خویش) 3. استفاده از مقبولات مخالفان 4. طرح صحیح مسأله و مقدّمه چینی هوشمندانه.از نکات قابل ذکر تفسیر وی نقل های بسیار و گاه طولانی از دیگران (و بهره گیری از شعر در برخی جاها)، عدم ذکر دقیق منابع و بسنده کردن به نام مؤلّف یا ذکر کتاب که این ویژگی تفسیر او است، نه نقصی بر وی و تکیه بر اطّلاعات روز در تفسیر برخی آیات است.در فصل آخر، به نتیجه گیری و ارائه پیشنهادها و بیان فهرست منابع پرداخته شده است.

کمال الدین حسین واعظ کاشفی، یکی از برجسته ترین فرهنگ مردان سده نهم (قرن پانزدهم میلادی) و از نمایندگان جریانهای فکری- فرهنگی عصر خود به شمار می آید. بررسی شخصیت و زندگی او مخصوصاً از چند جهت اهمیت دارد. او که در هرات سنی نشین زندگی می کرد، دارای گرایشهای شیعی بسیار پررنگ بود و از پرکارترین نویسندگان روزگار خود به شمار می آمد و از شناخته ترین واعظان زمان خود بود. او به عنوان عالمی مفسر، منجم و ریاضی دان نیز شناخته می شد. با وجود این، زندگی اش چندان مورد توجه مورخان قرار نگرفته است. این نوشتار کوتاه می کوشد تا درباره آگاهیهای پراکنده موجود از زندگی او پرسشهایی را مطرح کند و در حد توان بر این آگاهیها بیفزاید.

بایزید بسطامی از بزرگ ترین و پرآوازه ترین عارفان سده دوم و سوم هجری است، که بیشتر تذکره نویسان و نویسندگان صوفی و همچنین بسیاری از عالمان شیعی بر ارتباط او با امام جعفر صادق (ع) تاکید کرده و گفته اند که او مدتی سقای آن حضرت (ع) بود؛ با این همه، برخی از محققان معاصر از لحاظ تاریخی درباره این ارتباط تردید کرده اند. اما با توجه به این که در سده های نخستین - سده های دوم تا چهارم هجری، افراد متعددی با کنیه بایزید و نام طیفور وجود داشته اند که ظاهرا همگان از خاندان او بوده اند؛ چنین می نماید که اقوال و نظریات آنان و شرح احوالشان درهم آمیخته باشد. در حالی که برخی از اقران بایزید، از جمله ابراهیم ستنبه، در سده دوم می زیسته اند، و برادرزاده بایزید، ابوموسی، نیز که در حدود نیمه سده سوم فوت کرده، هنگام وفات بایزید، بیست و دو ساله بوده است؛ افزون برآن، برخی تعالیم و سخنان بایزید نیز برگرفته شده و یا شبیه تعالیم ائمه اطهار (ع)، مخصوصا امام جعفر صادق (ع)، است.

موضوع ختم ولایت از مباحث مهم در عرفان اسلامی است که از دیرباز موضوع توجه برخی از عارفان مسلمان، از جمله حکیم ترمذی (سده 3ق) بود که نخستین بار به شکلی منسجم در کتاب ختم الاولیا خود به آن پرداخت. از دیدگاه ابن عربی، ولایت همان معرفت باطنی و شهودی به خداوند است و خاتم ولایت کسی است که در بالاترین مرتبه ولایت قرار گرفته باشد. عبارات ابن عربی در زمینه ختم ولایت مبهم، متضاد و متشتت است. او گاه خود، و گاه عیسی (ع) و مهدی (ع) را خاتم اولیا می داند. نوربخش نیز بر این باور است که اگر کسی در جمیع مراتب مقامات و احوال و کمالات متصرف باشد، انسان کامل، قطب الاولیا، امام الاولیا و ... است. او برای بیان انتقاه ولایت از آدم و انبیاء به اقطاب صوفیه، اصطلاح «بروز» را به کار می برد. به اعتقاد وی، در فرایند بروز، جسم شخص او محملی برای پذیرش روح محمد (ص) به شکل حقیقت محمدیه ازلی، و ارواح عیسی (ع)، امام دوازدهم (ع) و مشایخ بزرگ تصوف شده است. این مقاله، دیدگاه این دو عارف را در این زمینه مورد تحلیل و مقایسه قرار می دهد.

جایگاه ویژه و گستردگی فضایل حضرت فاطمه زهرا (س) در قرآن و احادیث بسیار چشمگیر است. این مقاله با تبیین، تحلیل و نقد دیدگاه های دانشمندان اهل تسنن و شیعه در زمینه حدیث «فاطمة بضعة منی» که به صورت های گوناگون در جوامع روایی اهل تسنن و شیعه از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است، به اثبات و تبیین گسترده و قلمرو عصمت فاطمه زهرا (س) پرداخته و به این نتیجه دست یافته است که از میان تفسیرها و خوانش های گوناگون از این حدیث، بر می آید که فاطمه زهرا (س) در تمامی کمالات به جز نبوت و رسالت وارث کمالات نبوی است و با توجه به پس گزاره های متعدد حدیث نه تنها از این حدیث، عصمت فاطمه زهرا (س) از گناه و انجام عمل مکروه و ترک اولی که عصمت آن حضرت از هر گونه تمایل و صفت نفسانی ناپسند که مورد خشنودی خداوند نیست، اثبات می گردد.

در تاریخ اسلام تقریبا همه سلاسل صوفیه بجز یکی که نقشبندیه باشد خود را به مقام ولایت کلیه حضرت علی (ع) منتسب می‌دانند و معتقدند که این رشته ها به واسطه ائمه اطهار به مصدر ولایت علی (ع) می‌رسد. با توجه به اینکه اصرار در این انتساب به خصوص در ایامی که تشیع قدرت و ظهور ظاهری نداشته، مثل دوره سلجوقیان، جهتی جز اظهارات ارادت معنوی و اخذ طریقت از آن حضرت ندارد. این مطلب حتی اگر مورد انکار یا چون و چرای بعضی مورخان هم باشد از نظر ماهوی قابل تامین و توجه است و مقدمه ای است اولا برای بحث در معنای حقیقی تصوف و ارتباط و بلکه اتحاد آن با حقیقت تشیع. ارتباطی که پس از اواخر دوره صفویه به فراموشی سپرده شد. با اینکه خود ظهور سلسله صفویه که در واقع از سلاسل صوفیه است شاهد صدقی است براینکه به محض آنکه تصوف قدرت یافته تشیع را نیز ترویح کرده است. و ثانیا یافتن معنای حقیقی تشیع که در طی تاریخ مغلوب جهات فقهی و کلامی خود گردیده است. در این گفتار هم تصوف علوی توصیف ماهوی می‌شود و هم از جهت تاریخی شواهد صدق این نظر ذکر می‌گردد.

نظرات و مواضعی که در مورد ابن عربی به عنوان متفکری تاثیرگذار ابراز شده است، از امور شایان توجه در تاریخ فکر شیعی است. علی رغم جایگاه خاص وی نزد برخی حکما و عرفای شیعه، دیگرانی نیز بوده اند که با وی به مخالفت برخاسته و عقایدش را نقد و نفی کرده اند. نسبت معنوی میان تشیع و جنبه های حکمی عرفان اسلامی، همچنین اظهار محبت و علاقه ای که در تالیفات ابن عربی به ائمه و اولیای شیعی (ع) دیده می شود، می تواند به منزله زمینه ای برای تمایل حکما و عرفای شیعه به مطالعه و شرح آثار وی تلقی شود. همچنین وی به علت اظهار عقاید وحدت وجودی و برخی عباراتی که دلالت بر تاکید وی بر اعتقاداتش به عنوان یک مسلمان سنی مذهب دارد، همواره مورد طعن و انتقاد قرار داشته است. نوشتار حاضر به گزارش برخی از این شیفتگی ها از سویی و انکارها از سوی دیگر می پردازد. بدین ترتیب پرسش اصلی که در این مقاله بدان پرداخته خواهد شد عبارت از این است که موضع اندیشوران شیعی در قبال ابن عربی چیست؟