جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : بنیامین خوانش های جدید و مهمی از متون متعارف کلیدی در تاریخ فلسفه در بازنگری فلسفی پایدار خود از هستی شناسی ارائه می دهد. از جمله متون گنجانده شده می توان به مقاله تفاوت هگل و منطق کوتاهتر و زمان و هستی هایدگر و پرسش از هستی اشاره کرد. حضور مؤثر هستی شناسی، که به عنوان «تفاوت اصلی» تعریف می شود، برای خوانندگان نوشته های قبلی او آشنا خواهد بود. این کتاب نمایانگر کامل ترین و اصلی ترین سهم او در فلسفه معاصر تا به امروز است.

ترجمه ماشینی : این کتاب نمایانگر رویارویی هگل، هایدگر و دلوز است. اخیراً کارهای زیادی در مورد رابطه بین هگل و هایدگر انجام شده است، اما هیچ کدام این دو را در گفتگو با دلوز قرار نمی دهند. نتایج این گفتگو قابل توجه است. در اصطلاح روانکاوانه، هستی شناسی هگل اساساً سوگوار است، در حالی که هستی شناسی هایدگر اساساً مالیخولیایی است. برنت ادکینز استدلال می کند که راه حل این تضاد در ضد ادیپ دلوز و گاتاری یافت می شود، جایی که آنها با رد هر دو، ما را از مرزهای ماتم و مالیخولیا فراتر می برند. نتیجه یک تفکر جدید (شادآور) در مورد مرگ است که نیازی به فلسفه ندارد تا مدیتیشن دائمی در مورد مرگ باشد.

معرفت چیست؟ و چه مبنا و بنیادی معرفت را امکان‌پذیر ساخته است؟ علامه طباطبایی و مارتین هایدگر با آنکه در دو سنت فلسفی متفاوت می‌زیستند لکن هردو با تبیینی هستی‌شناسانه به این پرسش پاسخ داده‌ و حقیقت و بنیاد معرفت را به نحوه‌ای «حضور» بر‌گردانده‌اند. علامه طباطبایی با نظریه «بازگشت علم حصولی به علم حضوری» خود نشان می‌دهد که هرعلم حصولی مجاز و اعتباری اضطراری است که به‌پشتوان? یک علم حضوری پیدا شده است. هایدگر نیز معتقد است معرفت نظری اولین مواجهه آدمی با عالَم نیست و پیش از آن، دازاین به‌واسطه در-جهان-هستنش یک نوع فهم حضوری و شناخت عملی از عالَم دارد که معرفت نظری انشقاق و انعکاسی از این فهم حضوری او است. بنابراین هر دو فیلسوف با وجود تفاوت در مبانی، قائلند معرفت نظری مبتنی بر معرفتی حضوری است.در این پایان‌نامه، در یک فصل، با بیانی نسبتاً نو دیدگاه علامه طباطبایی در باب «علم به مادیات»، «ملاک تقسیم علم به حصولی و حضوری»، «چگونگی پیدایش معقولات اولیه و معقولات ثانیه» و «کیفیت مجاز بودن علم حصولی» تقریر شده و در نهایت «هستی» به‌عنوان بنیاد هرگونه معرفت معرفی می‌شود. در ادامه، در فصلی دیگر، دیدگاه هایدگر با تبیین «سوبژکتیویسم به‌عنوان ریش? معضل معرفت»، «هویت وجودی دازاین به‌عنوان در-جهان-هستن» و «معرفت به‌عنوان شیوه‌ای از در-جهان-هستن» شرح و بسط داده ‌شده و مشخص می‌شود که معرفت نظری در-جهان-هستنی نظری است که انشقاق‌یافت? از در-جهان-هستنِ عملی دازاین است. سپس با توجه به مسئله حقیقت از منظر هایدگر روشن می‌شود که «هستی» بنیاد نهایی حقیقت ومعرفت است. در فصل پایانی، با بررسی تطبیقی و مقارنه‌ای میان وجوه مختلف دیدگاه این دو فیلسوف همچون «طرح مسئله معرفت و مسئله هستی»، «اگزیستانس دازاین و وجود بالقوه انسان» و «پروا و عقل»، تلاش می‌شود با یافت نقاط همگرایی و واگرایی درتحلیل آنها، شناختی تازه‌ و جامع از اید? «معرفت به‌مثابه حضور هستی» به‌دست آید.

ترجمه ماشینی : در کتاب زمان و مرگ، کارول وایت دیدگاهی از کار مارتین هایدگر را بیان می کند که از درک جدیدی از آنچه او در بحث خود از مرگ می کوشید به آن بپردازد رشد می کند. وایت با اذعان به اینکه بحث درباره این موضوع در اثر اصلی هایدگر، هستی و زمان، اغلب روشن نیست، تفسیر جدیدی از هایدگر ارائه می‌کند که بسیاری از انتقادات سنتی را کوتاه می‌کند. وایت ادعا می کند که همه ما پس از پنجاه سال در موقعیت بهتری برای درک بینش هایدگر هستیم زیرا اکنون بخشی از خرد متعارف عقیده رایج شده است. دیدگاه او در گزارش‌های دانش در علوم فیزیکی، در مفروضات علوم اجتماعی، در هنر و فیلم، حتی در فرهنگ عامه به طور کلی نمایان می‌شود، اما این کار را به گونه‌ای انجام می‌دهد که از منشأ آنها بی‌اطلاع است. اکنون که این بینش‌ها در کل فرهنگ نفوذ کرده است، می‌توانیم هایدگر را به گونه‌ای قابل فهم کنیم که شاید خود او نمی‌توانست. وایت بهترین حالت ممکن را برای هایدگر ارائه می‌کند، و او را برای کسانی که آشنایی طولانی‌مدت با کار او دارند، کسانی که از آن بیزاری طولانی دارند و به‌ویژه برای کسانی که تازه به دنبال علاقه به آن هستند، قابل درک‌تر می‌کند. وایت مشکلاتی را که هایدگر با آنها سر و کار دارد در چارچوب مسائل فلسفه انگلیسی-آمریکایی معاصر قرار می دهد تا بتواند او را برای مخاطبان جریان اصلی تر مکان یابی کند. زبان و رویکرد کتاب می‌تواند افراد مبتدی را در خود جای دهد، اما برای محقق هایدگر نیز زمینه‌ای برای تفکر فراهم می‌کند. در زمان و مرگ، کارول وایت دیدگاهی از کار مارتین هایدگر را بیان می‌کند که از درک جدیدی از آنچه او تلاش می‌کرد رشد می‌کند. تا در بحث مرگش به آن بپردازد. وایت با اذعان به اینکه بحث درباره این موضوع در اثر اصلی هایدگر، هستی و زمان، اغلب روشن نیست، تفسیر جدیدی از هایدگر ارائه می‌کند که بسیاری از انتقادات سنتی را کوتاه می‌کند. وایت ادعا می کند که همه ما پس از پنجاه سال در موقعیت بهتری برای درک بینش هایدگر هستیم زیرا اکنون بخشی از خرد متعارف عقیده رایج شده است. دیدگاه او در گزارش‌های دانش در علوم فیزیکی، در مفروضات علوم اجتماعی، در هنر و فیلم، حتی در فرهنگ عامه به طور کلی نمایان می‌شود، اما این کار را به گونه‌ای انجام می‌دهد که از منشأ آنها بی‌اطلاع است. اکنون که این بینش‌ها در کل فرهنگ نفوذ کرده است، می‌توانیم هایدگر را به گونه‌ای قابل فهم کنیم که شاید خود او نمی‌توانست. وایت بهترین حالت ممکن را برای هایدگر ارائه می‌کند، و او را برای کسانی که آشنایی طولانی‌مدت با کار او دارند، کسانی که از آن بیزاری طولانی دارند و به‌ویژه برای کسانی که تازه به دنبال علاقه به آن هستند، قابل درک‌تر می‌کند. وایت مشکلاتی را که هایدگر با آنها سر و کار دارد در چارچوب مسائل فلسفه انگلیسی-آمریکایی معاصر قرار می دهد تا بتواند او را برای مخاطبان جریان اصلی تر مکان یابی کند. زبان و رویکرد کتاب می‌تواند افراد مبتدی را در خود جای دهد، اما برای محقق هایدگر نیز زمینه‌ای برای تفکر فراهم می‌کند.