جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : من مفهوم نیستی را در الهیات فلسفی قرن بیستم از اثر پل تیلیش تا مارتین هایدگر و کیجی نیشیتانی تا رابرت نویل و ری ال. هارت دنبال می‌کنم که همگی چالش نیستی را پذیرفته‌اند. به عنوان یک مفهوم یا مقوله متافیزیکی خاص، این فیلسوفان و متکلمان بدون شک بر سر تعریف خاصی از نیستی اختلاف نظر دارند. با این حال، من استدلال می کنم که آنها در مورد کارکرد مبهم نیستی، که تسکین یا تضاد با هستی است، توافق دارند. گره خورده با وجود ضد نیستی، امکان وجود یا نیستی معنایی است. در مواجهه با نیستی یا قرار گرفتن در معرض نیستی، توانایی بازپرداخت یا بازخرید بیشترین پتانسیل و امکانات خود است. این که چگونه فرد به شبح نیستی پاسخ می دهد، هیچ چیز را مهم نمی کند (یا نه) در روشی که فرد از نیستی به هستی برمی گردد. به عبارت دیگر، مخاطرات صرفاً وضعیت (غیر) متافیزیکی نیستی نیست، بلکه میل به یافتن معنا و ارزش در انسان، وجود محدود در مواجهه با احتمال رادیکال و شبح نیهیلیسم است.

پساانسان­گرایی پارادایمی انتقادی و متنوع است که بینشی نو از معنای انسان در دوره مدرن به­دست می­دهد. پساانسان­گرایی با پساانسان­محوری در تلاقی است چرا که در اولی انسان به­عنوان دال برتر و در دومی انسان به­عنوان گونه­ی برتر در میان دیگر گونه­ها مورد پرسش قرارمی­گیرد. مبتنی بر همین تلاقی و با استفاده از آرای انتقادی مارتین هایدگر درباره­ی انسان­گرایی و تکنولوژی، در کنار اندیشه­های او در باب تفکر، یادگیری و هنر، در مقاله پیش­رو تلاش کرده­ام نشان دهم برخی نمونه­های کتاب­های داستانی­تصویری و تصویری بی­کلام که ویژگی­هایی پساانسان­گرایانه دارند، کودکان را دعوت می­کنند تا در باره­ی نسبت خود با دیگر موجودات، طبیعت و هستی به­شیوه­ای تاملی، پساانسان­گرایانه و پساانسان­محورانه بیندیشند. این کتاب­ها در جایگاه اثر هنری، زمینه­­ی بنیان­فکنی از تقابل­های دوتایی (همچون خود/دیگری، انسان/حیوان، تمدن/طبیعت و مانند آن) را فراهم کرده و راهی می­گشایند برای مواجهه با دیگر موجودات و طبیعت، آنگونه که هستند و نه آن گونه که انسان بازنمایی می­کند. مواجهه­ی پیوسته با این گونه آثار ادبیات کودک می­تواند به پیدایش و شکل­گیری سوژه­هایی پساانسانی کمک کند که برای آنان تفکر زمینه­ساز حیرت و مجذوب­شدن است و نه صرفا ابزاری برای تقویت مجموعه­ای از مهارت­ها یا قابلیت­ها در خدمت خود.

ترجمه ماشینی : پیشرفت تکنولوژیک در دنیای مدرن باعث بحث و گفتگو شده است. این بحث‌ها به جنبه‌های متعدد فناوری مربوط می‌شود: برای مثال، این تصور که فناوری خود اصلاح‌کننده است، و بحث اخلاقی در مورد اجرای برخی فناوری‌ها. در حالی که برخی از بحث ها فقط برای کسانی که دانش بسیار تخصصی دارند معنی می دهد، برخی دیگر به راحتی برای افراد غیرمتخصص قابل دسترسی است. به نظر می رسد تفکر فیلسوف مارتین هایدگر در مورد فناوری جایی در میانه این طیف قرار می گیرد، که هر دو تخصصی و در عین حال برای غیرفیلسوفان قابل دسترسی است. اثر نوآورانه مارتین هایدگر در سال 1927 با عنوان هستی و زمان، نوع خاصی از فلسفه او را به عنوان احیای توجه پیشا سقراطی به هستی شناسی، که او به لحاظ پدیدارشناسی انجام می دهد، نشان می دهد. به طور کلی این اثر به موضوعات مهم فلسفی می‌پردازد که هایدگر آن‌ها را نتیجه سنت فلسفی غرب در نادیده گرفتن هستی‌شناسی می‌داند. این پروژه اساسی همچنین برخی از تفکرات او را در مورد فناوری استوار می کند، همانطور که او سی سال بعد آن را در "مسئله مربوط به فناوری" بیان کرد. هایدگر در این مقاله بر اهمیت بررسی ماهیت فناوری استدلال می کند. به نظر من، موضع هایدگر بینش‌های منحصربه‌فرد و مهمی را در مورد ادبیات فناوری ارائه می‌کند، به‌ویژه که به تأثیر فناوری در دنیای مدرن و رابطه بین انسان و فناوری مربوط می‌شود. در این پایان نامه من برخی از ایده های اولیه هایدگری را شرح می دهم که اندیشه های بعدی او را بر فناوری پایه گذاری کردند و توجه ویژه ای به ساختار وجودی وجود-در-جهان داشتند. ادعای من این است که بودن در جهان نقش مهمی در آنچه هایدگر به عنوان خطر شدید فناوری می‌داند، ایفا می‌کند و از این رو توجه به آن می‌تواند به نشان دادن موضع هایدگر در مورد فناوری کمک کند

ترجمه ماشینی: کاترین زوکرت کار پنج شخصیت کلیدی فلسفی قرن نوزدهم و بیستم را از دریچه خوانش‌های کاملاً پست مدرن آنها از افلاطون بررسی می‌کند. او استدلال می کند که نیچه، هایدگر، گادامر، اشتراوس و دریدا، که متقاعد شده بودند که عقل گرایی مدرن امکانات خود را به پایان رسانده است، همگی به افلاطون روی آوردند تا شخصیت اصلی فلسفه را دوباره کشف کند و سنت غربی را به عنوان یک کل دوباره درک کند. کنار هم قرار دادن هنرمندانه زوکرت از این بدنه های فکری به ظاهر متفاوت، دیدگاهی همدیگر را ارائه می دهد، نه فقط از این متفکران منفرد، بلکه از چشم انداز گسترده پست مدرن نیز. نتیجه یک اثر درخشان است که دیدگاهی بدیع در رابطه بین سنت فلسفی غرب و شرکت پست مدرن در حال تکامل ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: این ترجمه کامل از مقالات ماسائو آبه در مورد دوگن، هسته اصلی فلسفه و دین استاد ذن را بررسی می کند. این اثر شک تکوینی دوگن را در مورد مفهوم بیداری اولیه به عنوان مبنایی برای رویکرد منحصر به فرد او به عدم دوگانگی در آموزه های یگانگی عمل و دستیابی، وحدت موجودات و بودا-طبیعت، همزمانی زمان و ابدیت، و هویت مرگ و زندگی آبه همچنین مقایسات انتقادی و روشنگرانه ای از دوگن و متفکران مختلف بودایی و غربی، به ویژه شینران و هایدگر ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی نظریه های سارتر در مورد ماهیت و میزان آگاهی فرد از آگاهی های خود می پردازد، همانطور که این نظریه ها در نشریات فلسفی سارتر در دهه های 1930 و 1940 توضیح داده شده است. از نظر تفسیری، هدف این پایان‌نامه تبیین این نظریه‌ها و افشای دلایل سارتر برای اثبات آن‌ها است. از نظر فلسفی، هدف این پایان نامه ارزیابی آن نظریه ها در پس زمینه بحث فلسفی درباره خودآگاهی و کشف اینکه آیا سارتر سهم متمایز و ارزشمندی در این بحث دارد یا خیر. پایان نامه به سه بخش تقسیم می شود. مقدمه اساساً تفسیری است و اصطلاحاتی را که سارتر در نظریه‌های مورد بحث به کار می‌برد، روشن می‌کند. فصل 1 مربوط به آگاهی‌هایی است که سارتر ادعا می‌کند ما از آگاهی‌های کنونی خود داریم. فصل دوم مربوط به آگاهی‌هایی است که سارتر ادعا می‌کند می‌توانیم از آگاهی‌های قبلی داشته باشیم. در هر فصل، دیدگاه مورد بررسی، و دلایل سارتر برای داشتن آن، در پرتو مثال‌های تجربی، ملاحظات نظری و نظریه‌های اصلی رقیب، آشکار و ارزیابی می‌شود. نظرات سارتر با اشاره به تأثیراتی مانند دکارت، فروید، هوسرل، و هایدگر و متفکران معاصری مانند آرمسترانگ، چرچلندز، دنت و سرل مورد بحث قرار می گیرد. مناقشات تفسیری با ارجاع به بسیاری از ادبیات ثانویه مربوط به فلسفه سارتر مورد بحث قرار می گیرند. در مجموع، مشخص شد که سارتر گزارشی متمایز و منسجم از خودآگاهی ارائه می دهد. در فصل 1، مشخص شد که اگرچه سارتر نشان داده است که ما (تا حدی) از بسیاری از زندگی ذهنی فعلی خود آگاه هستیم، اما نشان نداده است که ما از کل زندگی ذهنی خود آگاه هستیم. در فصل 2، مشخص شد که نظریه سارتر مبنی بر اینکه انعکاس گاهی قابل اعتماد است، قابل تأیید یا ابطال نیست، اما با وجود این، بدتر از سایر نظریه‌های قابل اعتماد بودن بازتاب نیست.

ترجمه ماشینی : هستی و زمان هایدگر (BT) با استفاده تداعی کننده، خاص، اما بسیار عمدی از زبان مشخص می شود. این تز استدلال می کند که این به دلیل برداشتی از زبان است که از تعهدات کلی او به فلسفه پدیدارشناختی آگاه است و شایستگی چنین رویکردی را ارزیابی می کند. ویژگی پدیدارشناختی BT ابتدا در چارچوب تلاش هایدگر برای رادیکال کردن برنامه بنیادی تحقیقات منطقی هوسرل مورد بررسی قرار می گیرد. بخش مرکزی این امر، توسعه یک مفهوم پدیدارشناختی متمایز از مفاهیم فلسفی به عنوان نشانه رسمی توسط هایدگر بود. از آنجا که این اساس برداشت کلی هایدگر از زبان در BT را تشکیل می‌دهد، نشانه‌های رسمی با جزئیات مورد بررسی قرار می‌گیرند. مفهوم زبان و نقش روش شناختی آن در خود BT در این زمینه مورد بحث قرار می گیرد. پس از طرح کلی پرداختن به زبان در تحلیل دازاین، دیدگاه دوسوگرای هایدگر را در مورد استفاده روزمره از زبان بررسی می‌کنم و استدلال می‌کنم که این دوسوگرایی در تصور قبلی از نشانه‌های رسمی پیش‌بینی شده است. این نشان می‌دهد که استفاده روتین از زبان حالتی از درک را ایجاد می‌کند که با پوچی یا عدم آگاهی واقعی از موضوعات آن مشخص می‌شود. برای مقابله با این، هایدگر از توسعه مفاهیم مناسب و بیانگر روابط پدیداری که آنها به آن می پردازند، دفاع می کند. بنابراین استدلال می شود که حداقل برخی از ویژگی های خاص زبان در خود BT با انگیزه و نمونه هایی از این نوع مفهوم بیانی ارائه می شود. در نهایت، موفقیت این مفهوم از زبان در پرتو تعهد کلیدی آن به وفادار ماندن به پدیده ها به طور انتقادی ارزیابی می شود. به دنبال برخی ملاحظات کلی، مقایسه ای با دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در ارزیابی رفتار هایدگر با زبان روزمره به کار می رود. در نهایت، برخی از مشکلات ناشی از تلاش هایدگر برای حرکت فراتر از استفاده عادی به استفاده‌های «مناسب‌تر» از زبان پرداخته می‌شود.