جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی : این کتاب سهم فلسفی مارتین هایدگر را همراه با بینش های الهیات-روحانی شرق، به ویژه نیکلای بردیایف، ترسیم می کند. بنابراین، غرب را با شرق و فلسفه را با الهیات به گفت و گو می آورد. با این کار، الاهیات مسیحی زبانی وجودی- معنوی را ارائه می دهد که برای خواننده معاصر مرتبط و معنادار است. این اثر به‌ویژه «بودن به سوی مرگ» (Sein zum Tode) هایدگر را به‌عنوان پایه‌ای برای تفکر کلامی-فلسفی بررسی می‌کند. تنها کسی که «به سوی مرگ بودن» را در آغوش می‌گیرد، شهامت اندیشیدن و شاعری را دارد. این تفکر به نوبه خود «بودن به سوی مرگ» را ممکن می‌سازد و در این حرکت دایره‌ای تفکر و هستی، راز هستی خود را آشکار می‌کند و در عین حال پنهان می‌ماند. از آنجایی که هدف این اثر نشان دادن «موفقیت به سوی مرگ» از طریق زبان است، از فرمول‌بندی‌های رایج و شیوه‌های پذیرفته‌شده سنتی نگارش الهیات (دگماتیک) به سمت تأملی اصیل و فلسفی در مورد ایمان و معنویت گذر می‌کند. با این حال، این اثر در نقاط مختلف، افکار و الهیات عمیق گذشته را نیز بازیابی می‌کند که خلاقیت ژرف‌انگیز آن‌ها را نمی‌توان انکار کرد.

ترجمه ماشینی : هدف این مقاله بررسی موضوع مرگ از رویکرد امانوئل لویناس فیلسوف فرانسوی-لیتوانیایی بر اساس آثار توتالیته و اینفینی (1961) - با ترجمه به پرتغالی - و Dieu, la mort et le temps (1993) - در ترجمه آن است. به زبان اسپانیایی - گفتگو با اثر فیلسوف آلمانی، مارتین هایدگر، با عنوان هستی و زمان (1927). احتمالاً لویناس یکی از بحث‌برانگیزترین فیلسوفان قرن بیست و یکم است و به دلیل تعلق به خانواده‌ای یهودی که مطابق سنت مذهبی آنها آموزش دیده‌اند، رویکرد فلسفی آن با تأمل ما مرتبط است. این پژوهش، بررسی و تأمل در موضوع مرگ را محدود می‌کند، زیرا این موضوع نه تنها برای تأملات دینی و فلسفی، بلکه برای انسان به‌عنوان موجودی که در مجموع زندگی می‌کند، اهمیت دارد. اهمیت این تحقیق بازتاب معنای مرگ برای انسان است، به عنوان موجودی که فراتر از پیامدهای عاطفی پوشیده شده بر پدیده مرگ مانند اضطراب، ترس و جهل زندگی می کند. لویناس به گفتگوی فشرده با فلسفه هایدگر و رویکرد او درباره مرگ و تأثیر آن بر انسان می پردازد. این تحقیق به سه بخش تقسیم می شود: بخش اول این پژوهش به معرفی نویسنده یا شخص او، زمان و کار او می پردازد. در بخش دوم این پژوهش، مفهوم مرگ را برای فیلسوفی که لویناس در آثار Dios، la muerte y el timpo، مارتین هایدگر و هستی به سوی مرگ با او گفتگو می‌کند، مورد بحث قرار می‌دهیم. در اینجا، در مورد متناهی بودن دازاین، پروژه هستی‌شناختی هایدگر و همچنین اضطراب، ترس و معتبرترین احتمالات وجودی وجود بحث خواهیم کرد. در بخش سوم از مطالعات گزاره های خود، مضامین تأمل در مورد مرگ در فلسفه لویناس را مطرح خواهیم کرد. در این قسمت به مرگ خود، مرگ دیگری و مسائل پیرامون مرگ سوژه مانند اضطراب، ترس و بی نهایت می پردازیم. روشی که برای این تحقیق به کار گرفته خواهد شد، مبتنی بر تحلیل بازتاب لوینازی از de Dios، la muerte y el tiempo، کلیت و بی نهایت امانوئل لویناس و هایدگر هستی و زمان است. هدف از این کار کمک به مطالعات در علوم دین، فلسفه دین و الهیات و همچنین در سایر زمینه های مرتبط است.

ترجمه ماشینی : زبان به موضوع اصلی در اندیشه معاصر تبدیل شد. در سنت کلاسیک تا اوایل قرن بیستم، اساساً به عنوان ابزار فکری صرف طراحی شده بود. این رویکرد به زبان به عنوان ابزار تفکر، منجر به جستجوی زبانی جهانی، خنثی و عینی با هدف ساختن علم شد. به این ترتیب، فلسفه نیز در اوایل قرن بیستم، از برخی جریان‌ها (پوزیتیویسم، فلسفه تحلیلی، حلقه وین) به عنوان تحلیل زبان پیش رفت تا آنچه را که باید گزاره‌های معنادار تلقی شود که دانش را تجمیع می‌کند، از تحلیل منطقی-ریاضی. و به ویژه از تأیید تجربی. در پرداختن این فیلسوفان، گزاره های متافیزیک، اخلاق، دین و الهیات بی معنا تلقی می شوند. این رویکرد، همراه با عوامل دیگر، زبان کلامی را زیر سؤال می برد. با این حال، در قلب فلسفه، مسائلی عمیق تر شد که امکان بازیابی ارزش چندین شکل دیگر از زبان ها را فراهم کرد. فهمیده شد که زبان علمی تنها زبانی نیست که دانش را منتقل می کند، بلکه بازی های زبانی وجود دارد. رویکردهایی مانند ویتگنشتاین، هایدگر، لویناس و پل ریکور چنین جنبه متکثری زبان را تعمیق بخشیدند. بنابراین، راه‌هایی گشوده شد که الهیات بتواند (و باید) ماهیت زبان خود را بازتاب دهد. به این ترتیب آدولف گشه به وجود می آید. او به طور سیستماتیک به موضوع زبان الهیات نمی پردازد، حتی الهیات او نیز به صورت سیستمی یا کتابچه راهنمای بزرگ ساختار یافته است. او بخش‌هایی از تأمل را ارائه می‌کند که به ما امکان می‌دهد به موضوع فکر کنیم. به عقیده گشه، باید دوباره شنید و ارزش سخنان ایمان را بازیابی کرد. از نظر او، الهیات سخنی کاملاً در مورد انسان و برای انسان دارد. در گفتگو با فرهنگ معاصر، گشه قصد دارد عقلانیت خاص زبان و گفتمان ایمان را نشان دهد و از این طریق اعلام کند که خداوند مژده ای برای انسان است.

ترجمه ماشینی : تفاوت هستی شناختی در تفکر مارتین هایدگر (پایان نامه کارشناسی ارشد) دانشگاه چارلز پراگ، دانشکده علوم انسانی، موسسه فلسفه و مطالعات دینی. ناظر: دکتر Mgr. Aleš Novák، Ph.D. هدف پایان نامه کارشناسی ارشد تبیین تفاوت هستی شناختی در تفکر مارتین هایدگر است. برای این منظور از روش دوگانه تفسیر تفاوت در مفهوم تفاوت هستی شناختی استفاده می شود. اولاً مسئله تفاوت به این صورت است. برای درک این ایده، متن بر اساس الهیات متافیزیک تحلیل شده است. تفسیر دوم از تفاوت بر درک متفاوت تفاوت هستی‌شناختی متمرکز است. متن مسائل اساسی پدیدارشناسی به عنوان متن مقابل ارائه شده است که در آن تفاوت هستی شناختی با زمانمندی مرتبط است. بخش آخر پایان نامه کارشناسی ارشد مربوط به متن On the Essence of ground است. بدین ترتیب مفهوم استعلاء به عنوان موضوعی معرفی می شود که تبیین تفاوت هستی شناختی به آن منتهی می شود. واژه‌های کلیدی: تفاوت هستی‌شناختی، هستی‌شناسی، زمان‌مندی افقی وجدی، زمانی، تعالی، درک هستی

ترجمه ماشینی : این اثر، رابطه بین فلسفه و الهیات در کنفرانس پدیدارشناسی و الهیات توسط مارتین هایدگر، با هدف نشان دادن تصور هایدگر است که ارتباط بین فلسفه و الهیات را با استفاده از نظریه های علمی تثبیت می کند. این پژوهش از طریق یک پژوهش نظری-کتاب شناختی که به طور خاص به برخی از آثار هایدگر از دهه 1920 امتیاز می دهد، درک هایدگر از رابطه فلسفه به عنوان یک علم هستی شناسانه و الهیات به عنوان یک علم اثباتی ایمان را نشان می دهد. این - نه خدا - موضوع مطالعه الهیات است. پژوهش حاضر به سه مقطع تقسیم می‌شود: مرحله اول، زمینه‌سازی تفاوت هستی‌شناختی را به عنوان پس‌زمینه‌ای برای رابطه بین علوم نشان می‌دهد. دومی تحلیلی از کنفرانس ارائه می دهد که نکات متمایز آن را برجسته می کند و از آن به بعد، لحظه سوم نشان می دهد که شیوه نگارش متن هایدگر با هدف نشان دادن تفاوت های بین فلسفه و الهیات است. در این صورت، مقصود پرهیز از این است که رابطه بین دو علم به بازتولید فراموشی تفاوت هستی‌شناختی ادامه یابد.

ترجمه ماشینی: فیلیپ تونر در کتاب هایدگر، متافیزیک و یکپارچگی هستی، تفسیری از فلسفه مارتین هایدگر بر اساس آموزه «یکسانی بودن» ارائه می‌کند. بر اساس آموزه یکنواختی، یک مفهوم اساسی از هستی وجود دارد که واقعاً برای هر چیزی که وجود دارد قابل پیش بینی است. این کتاب به بررسی درگیری هایدگر با کار جان دانز اسکاتوس می پردازد، که یکپارچگی فلسفی را تا آخرالزمان تاریخی آن بالا برد. هایدگر در اوایل زندگی حرفه‌ای‌اش، مطالعه‌ای به طول کتاب درباره آنچه به‌عنوان یک متن فلسفی از Duns Scotus در نظر گرفته بود، نوشت. با این حال، کلمه «یکپارچگی» به ندرت در ترجمه‌های آثار هایدگر دیده می‌شود. تونر با بحثی جامع از فلسفه هایدگر نشان می دهد که مفهوم یکسانی از هستی در واقع نقشی متمایز و تعیین کننده در اندیشه او ایفا می کند. بنابراین، این کتاب تفسیری بدیع از کلیت کار هایدگر ارائه می‌کند که بر تفسیر پیشنهادی ژیل دلوز در کتاب «تفاوت و تکرار» تکیه می‌کند و نور جدیدی بر فلسفه هایدگر می‌افکند و به وضوح بدهی او به دونس اسکاتوس را روشن می‌کند.

ترجمه ماشینی: با کشف نظام مند و بررسی جامع مفاهیم معرفت شناختی تاریخ هستی هایدگر و باستان شناسی صورت بندی های گفتمانی فوکو، به سوی معرفت شناسی گسست نشان می دهد که هایدگر و فوکو چگونه مفاهیم دانش و اندیشه را به طور قابل توجهی گسترش می دهند. این کار با ردیابی پاسخ های راهگشای آنها به این سؤال انجام می شود: موضوع فکر چیست؟ این کتاب نشان می‌دهد که چگونه برای هر دو متفکر، فکر صرفاً عملی نیست که توسط آن شی در یک ایده نشان داده می‌شود، و دانش فقط حالتی از ذهن سوژه فردی منطبق با ابژه نیست. هر متفکری به شیوه خود استدلال می‌کند که اندیشه رویدادی مولد است که در آن سوژه و ابژه هویت و معرفت مربوط به خود را به دست می‌آورند، یعنی گشودن فضایی که در آن سوژه و ابژه می‌توانند با یکدیگر روبرو شوند و در آن حقیقت و اظهارات نادرست در مورد یک شی ممکن می شود. آنها بدین وسیله زمینه را برای چارچوب مفهومی جدیدی برای بازاندیشی در رابطه بین دانش و موضوع آن فراهم می کنند.

هیدگر معتقد است که سوژه بازنمودی در اصل سوژه‌ای است که در بازنمایی موجود را اراده می‌کند. به‌طوری‌که بسط دامنه‌های بازنمایی انسان و رسوخ او در واقعیت با بسط اراده و اظهار اراده او در عالم نسبت مستقیمی پیدا می‌کند. او فکر می‌کند که اراده معطوف به قدرت نیچه درواقع چیزی جز اظهار ذات سوژه بازنمایاننده نیست که تا پیش از نیچه ناگفته مانده بود. بااین‌حال پس از نیچه و به‌واسطه افتادن در ساحت تکنولوژی که مسیران از رهگذر نیچه و کل غرب هموار می‌شود، انسان دیگر نه سوژه بازنمایاننده، بلکه به بازنموده‌ی اراده برای اراده بدل شده و خود را درون نظام‌های بازنمایی عظیمی پیدا می‌فهمد. از این جاست که این مقاله فهم هیدگر از وضعیت تکنولوژیک عصر فعلی را نه در مقام وضعی تازه و جدا از اوضاع پیشین، بلکه به‌عنوان حوالت وجود، در نسبت با غربِ رومی همچون افقِ حقیقت در مقام استیلا و بازنمایی تفسیر می‌کند. بر این اساس تکنولوژی در اصل ناظر بر وضعیت انسانیت معاصر است آن‌هم چنان‌که بر موجودات و خود را منکشف می‌کند. این انکشاف ذیل نظام‌های بازنمایی‌ای کار می‌کند که در وهله اول بجای آنکه موجودات را تبدیل به منابع مصرف نماید، با عزل خودآیینیِ از او، سوبژکتیویته‌اش را سلب می‌کنند. چنین رخدادی انسان را از کانون روایت عالم به نفعِ نیروهای تکنولوژیکی که مظاهر گوناگونی از سیاست تا فرهنگ و رسانه می‌توانند به خود بگیرند، کنار می‌زند.