جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب ایده مشترک دریدا، هگل و هایدگر را بررسی می کند که ارزش اندیشه آنها در نتایج یا نتایج آن نیست، بلکه در «جنبش» آن است. هر سه، قلب کار خود را بر اساس مسیر، توسعه یا حرکتی توصیف می کنند که به نظر می رسد اندیشه آنها را از یک زمینه محکم محروم می کند. یوهان دی یونگ استدلال می‌کند که این یک آسیب‌پذیری ساختاری است که منشأ ارزش آن است، و روش غیرمستقیم دریدا را از کارهای اولیه‌اش تا آثار بعدی‌اش دنبال می‌کند و تعاملات او با هگل و هایدگر را به‌طور انتقادی در نظر می‌گیرد. تحلیل دی یونگ قرابت بین هگل، هایدگر و دریدا را در یک بی اعتمادی مشترک نسبت به بیرونی بودن قرار می دهد و برخلاف غلات برخی از تفسیرهای لوینازی، استدلال می کند که غیرمستقیم بودن دریدا منجر به اخلاقیات همدستی می شود. جنبش نمایش به یک سوال اصلی پاسخ می دهد که بسیاری از مباحثات پیرامون فلسفه قاره ای و پست مدرنیسم پیرامون آن می چرخد، یعنی: با کدام روش ها می توان مسئولانه فلسفه کرد؟ تفاوت بین انتقاد و جدل را نشان می دهد و اینکه چرا صرفاً موضع گیری موافق یا مخالف برای اندیشیدن مسئولانه کافی نیست.

ترجمه ماشینی : قرائت در تفسیر اولین بار در سال 1987 منتشر شد. نسخه‌های آرشیو مینه‌سوتا از فناوری دیجیتال استفاده می‌کند تا کتاب‌هایی را که برای مدت طولانی در دسترس نبودند، دوباره در دسترس قرار دهد، و بدون تغییر از نسخه‌های اصلی انتشارات دانشگاه مینه‌سوتا منتشر شده‌اند. «خوانش‌ها در تفسیر» - جلدی که عمدتاً درباره متون هولدرلین، هگل و مفسر آنها هایدگر است، خود را به‌طور استراتژیک بین ادبیات و فلسفه قرار می‌دهد. مطابق با این کنار هم قرار گرفتن، به مسئله خودآگاهی و تأمل در سطوح «مضمون» و «متن» می پردازد. خواندن Chiasms: An Introduction Rodolphe Gasche; پس‌نوشته مقدماتی: تفسیر و خواندن. I. READING HÖLDERLIN; II. خواندن هگل; پایان: خواندن وحشتناک: بلانشو در مورد هگل. یادداشت؛ فهرست مطالب.

ترجمه ماشینی : «مدرنیته» مفهومی نگران‌کننده است، نه تنها برای محققان، بلکه برای عموم مردم، زیرا به نظر می‌رسد انتخابی بین سنت‌های ظالمانه و آزادی پوچ و بی‌ریشه را نشان می‌دهد. کولب در جست‌وجوی درکی وسیع‌تر از مدرنیته، ابتدا دیدگاه‌های وبر را مورد توجه قرار می‌دهد و سپس به تفصیل درباره نوشته‌های محوری هگل و هایدگر بحث می‌کند. او از استراتژی بدیعی استفاده می کند که نقد هایدگر از هگل را ارائه می کند و سپس نقد هایدگر را پیشنهاد می کند که ممکن است هگل داشته باشد. کولب نظرات خود را ارائه می دهد و امکان زندگی معنادار را پیشنهاد می کند که آزاد است اما هنوز در زمینه های مشترک ریشه دارد. او با اظهارنظرهایی درباره «پست مدرنیته» که توسط لیوتار و دیگران بحث شده است، به‌طور متقاعدکننده‌ای بر ضد پیش‌فرض عصر یکپارچه مدرن یا پست مدرن استدلال می‌کند.

نسبت هنر با زندگی همواره از مهمّ‌ترین مسائل مورد توجّه فیلسوفان هنر بوده است. مارتین هیدگر از فیلسوفان بزرگی است که هنر در اندیشه‌اش نقشی محوری به عهده دارد و، بنابراین، در جستار حاضر به کاوش در باب نسبت هنر با زندگی در اندیشه او پرداختیم و کوشیدیم با استفاده از تحلیل فلسفی، هرمنوتیک و تحلیل گفتمان دریابیم که هیدگر قائل به چه نسبتی میان هنر و زندگی بوده است. باری، هیدگر هنر را به مقام راه نجات آدمی آدمی برمی‌کشد و معتقد است که هنر می‌تواند در مواجهة ما با مسائل وجودی‌مان کمک‌کار ما باشد. و به گمان او، البتّه، این نجات‌بخشی تنها از عهدة هنر بزرگ برمی‌آید، هنری که بتواند از پس وظایفی در قبال زندگی بشر بربیاید. کار دوم این جستار کشف و احصاء این وظایف از دل فلسفة هنر هیدگر بود. به نظر می‌رسد که هنر این وظایف را در قبال زندگی بشر دارد: برگشودن عالم، تقدیس آن، فهم چگونه زیستن، آفریدن قوم، آزادی، بیرون کشیدن از روزمرّگی، ایجاد تفاوت وجودشناسانه، و زایش عالم معنادار از دل یک زمینة بی‌معنا و رازآمیز. و در نهایت، کار سومی که بدان پرداختیم این بود که، از نظر هیدگر، هنر چگونه و از چه راه‌هایی می‌تواند این وظایف را به انجام برساند و، به تعبیری، آدمی را نجات دهد. بر طبق آراء او، هنر از طریق موضوع قراردادن، تکرار، نشان دادن وجه دیگر امور، فراهم آوردن تجربة شورمندی، پرداختن به جزئیّات، نشان دادن خطوط ساده و اساسی عالم، و فاصله گرفتن از امور می‌تواند از عهدة وظایف پیش‌گفته بربیاید.

ترجمه ماشینی : پساساختارگرایان هگل را مسئول پیدایش بسیاری از مفاهیم مشکل‌آفرین فلسفه مدرن می‌دانند - اقتدار عقل، خودآگاهی، سوژه دانا. با این حال، به گفته سیمون لومزدن، این خصومت ریشه در یک سوءتفاهم اساسی از اندیشه هگل دارد و حل این تنش نه تنها می‌تواند شکاف بین پساساختارگرایی و ایده‌آلیسم آلمانی را التیام بخشد، بلکه این سنت‌ها را در جهت‌های هیجان‌انگیز جدید نیز سوق می‌دهد. لومزدن با مرور مجدد متون کلیدی فیلسوف، توجه را به فرمول بندی مجدد هگل از مفاهیم لیبرال و دکارتی از سوبژکتیویته جلب می کند و تداومی انتقادی، اما ناشناخته بین پساساختارگرایی و ایده آلیسم آلمانی را شناسایی می کند. پساساختارگرایی هویت خود را در تقابل با ذهنیت آرمانی شکل داد. با این حال، لومزدن استدلال می کند که این مدل در متون هگل یافت نمی شود، بلکه در پذیرش غیرانتقادی توصیف هایدگر از هگل و فیشته به عنوان «متافیزیکدانان سوبژکتیویته» یافت می شود. لومزدن با بازخوانی هگل به عنوان پساکانتی و پسا متافیزیکی، نور جدیدی بر این فیلسوف پیچیده می افکند و در عین حال قرابت های شگفت انگیز بین دو شیوه فکری به ظاهر متضاد را آشکار می کند.

ترجمه ماشینی : وارث طبیعی رنسانس و زمانی کاملاً با مطالعه آن مرتبط بود، فلسفه قاره ای از مطالعات رنسانس در حوالی زمان جنگ جهانی دوم جدا شد. در رنسانس دیگر، روکو روبینی به چیزی دست می‌یابد که بسیاری از آن زمان تاکنون تلاش کرده‌اند انجام دهند: آنها را دوباره به هم نزدیک کند. او با بیان داستان فلسفه مدرن ایتالیایی از دریچه مطالعات رنسانس، رشته‌ای از تاریخ فلسفی را بازیابی می‌کند که به دنبال فعال‌سازی مجدد آرمان‌های اومانیستی رنسانس بود، حتی زمانی که فلسفه در جاهای دیگر به سمت احساسات کاملاً ضد بشری پیش رفت. این رشته از فلسفه تحت تأثیر رنسانس که توسط جیامباتیستا ویکو و آنتونیو گرامشی به ثبت رسیده بود، در واکنش به انقلاب‌های بزرگ آن زمان در ایتالیا، مانند وحدت ملی، فاشیسم و دموکراسی ظهور کرد. روبینی با بررسی روش‌هایی که متفکرانش افکار همتایان شمالی خود را به طور انتقادی جذب کردند، احتمالات جدیدی را در تاریخ فکری ما آشکار می‌کند: این که می‌توانست از ضد انسانیت جلوگیری شود و شرایط پست مدرن ما می‌توانست کاملاً متفاوت باشد. با انجام این کار، او شیوه جدید و مهمی از تفکر درباره خاستگاه مدرنیته ارائه می‌کند، شیوه‌ای که اعتماد به کرامت انسانی و میراث غربی را در کل تجدید می‌کند.