جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

الهیات سهروردی در تاثیر و تاثری متقابل، بسیاری از یافته های فلسفی خود را با محک قرآن سنجیده و در بیان اندیشه خود به صورتی فراگیر و گسترده به آن استناد و استشهاد کرده است. او بر این باور است که وی در حکمت اشراقی خود به کلیدی دست یافته است که پیشینیان یا از آن بی بهره بوده اند و یا اینکه سهم اندکی از آن را بدست آورده اند. و آن کلید، کشف اسرار نهفته ای است که او در پرتو سلوک معنوی و رهایی از هواجس عالم جسمانی، بدان دست یافته است. شیخ اشراق تصریح کرده است که وی در واقعه ای عرفانی، واجد قدرت تاویل، و راهیابی به اسرار و بواطن آیات قرآنی شده است. از این رو سهروردی را باید اولین فیلسوف اسلامی دانست که در نظام اشراقی خود بیشترین بهره را از آیات قرآنی برده است و با تاویل آیات مختلف قرآنی به اثبات و استشهاد برای حکمت نوری خود پرداخت. سهروردی بر این ادعا است که اندیشه های خود را بر قرآن عرضه می کند و در صورت تایید و مطابقت با قرآن آن را می پذیرد و اصولا کلامی که میزان قرآن مطابق نیاید، از هیچ گونه ارزش علمی نیز برخوردار نخواهد بود.بسیاری از برداشت های سهروردی از قرآن متاثر از بن مایه هایی است که او از اندیشه های فلسفی قبل از خود، بخصوص اندیشه های فلسفی ایران باستان داشته است، همان گونه که مجموعه ای از یافته های اشراقی وی متاثر از نوع تاویلاتی است که او از قرآن کریم کرده است.

از زمانی که انسان به تفکر در چیستی و آغاز و انجام زندگیش پرداخت، با دریافتن این موضوع که علی رغم تغییر در جسم خود در گذر زمان، هویتی ثابت و تغییر ناپذیر برایش باقی می ماند، تصور نفس برایش حاصل شد .پیرو این ثبوت و عدم تغییر نفس در عالم دنیا، اندیشه ی حیات نفس در جهان دیگر مطرح گشت .سهروردی در آثار مختلفش نفس را نوری مجرد، و در اصطلاح خویش نور اسپهبد می نامد .رویکرد وی در رابطه با بحث نفس رویکردی نو اندیشانه در زمان خود بود که تحت تأثیر فلسفه ی خاص وی است که در آن اصالت با نور است .وی با توجه به نور بودن و تجرد نفس به بقای آن پس از مفارقت از بدن معتقد است .شیخ اشراق چگونگی بقای نفوس را پس از ترک بدن با توجه به دسته بندی ای که از نفوس ارائه می دهد محشور به صفات الهی و یا متعلق به مثل معلقه ی مستنیره یا ظلمانی می داند که در همین زمینه ملاصدرا دیدگاه سهروردی را به دلیل عدم بیان صحیح معاد جسمانی که بر اساس شریعت و نص صریح قرآن همان عینیت بدن دنیوی و اخروی است، دارای قصور دانسته و به نقد وی در این رابطه می پردازد

یکی ازتقسیم‌بندی های رایج برای دسته‌بندی حقائق، تقسیم اشیاء به «جوهر» و «عرض» است. طبق قرائت سینوی و صدرایی با همه اختلافی که دارند، اما جوهر ماهیتی‌ست که یا در خارج بدون موضوع تحقّق دارد یا اگر در موضوع تحقّق دارد، موضوع هم برای تحقّق خود بدان محتاج است. در مقابل عرض، ماهیتی‌ست که همواره در موضوعی که از آن بی‌نیاز است، یافت می‌شود. این تقسیم‌بندی براساس قیام یا عدم ‌قیام وجودی ماهیات است. نکته اینجاست که آیا چنین تقسیم بندی‌ای با همین ملاک در فلسفه شیخ اشراق اوّلاً و بالذّات مطرح است یا نه؟ نقطه شروع شیخ اشراق برای بحث از حقیقت، «من» و وجدان«من» است، نه وجود. در این نگاه، «من» یک حقیقت خودپیداست که به خود علم دارد و علم به غیر هم با اضافه اشراقیه و پرتوافکنی و ظهورِ غیر محقّق می‌شود. بنابراین آنچه در گام اوّلِ ظهور اشیاء، توجّه «من» را به خود جلب می کند، وجدان و خودیابی اشیاء است. سپس در گام دوّم از دریچه شهود، نحوه قیام اشیاء مورد توجّه «من» قرار می گیرد بدین ترتیب که اگر حقائق نورانی‌ای که خود سراسر حضور و نور هستند و خود را ادراک می کنند، قائم به خود یافت و وجدان شوند، «جوهر نورانی» بوده و اگر قائم به غیر یافت و وجدان شوند ، «عرض نورانی» هستند. همچنین در مقابل اگر حقائقی که از خود غائب یافت می‌شوند، مستقلّ از غیر یافت و وجدان شوند، «جوهر غاسق» بوده و اگر قائم به غیر، یافت و وجدان شوند، «عرض غاسق» نامیده می شوند.

از حیث معرفت‌شناسی کشف «خود»، ماهیت «خود» و ارتباط انسان با «خود» در فلسفه اشراق جایگاه ویژه دارد. مسئلۀ اصلی در این مقاله این است که سهروردی چگونه «خود» را کشف می‌‌کند و مکانیسم وی در خودکاوی چیست؟ برای رسیدن به پاسخ سهروردی بین دو نوع مواجهۀ هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه با «خود» تمایز قائل شده‌ایم. در مواجهۀ هستی‌شناسانه، انسان در اثرخودکاوی به حقیقت وجودی دست می‌یابد و این امر وجودی را مبنای کل نظام متافیزیکی خود قرار می‌‌دهد آن طوری که در نظام فلسفی ابن سینا شاهدیم. اما از منظر سهروردی مواجهه انسان در کشف «خود» معرفت‌شناسانه است. در مواجهۀ معرفت‌شناسانه با «خود» اولین یافتۀ انسان، امری است که دائماً برایش ظهور دارد و نظر به این‌همانی ظهور و ادراک، مکشوف آدمی همان آگاهی است و در نتیجه «خود» همان آگاهی و شعور است. شعوری که مبنای کل نظام معرفتی فیلسوف قرار می‌گیرد. با توجه به این نوع مواجهه، در این مقاله بین سه مرحله خودکاوی اشراقی یعنی خودآگاهی اشراقی، خودشناسی اشراقی و خودسازی اشراقی تمایز قائل شده‌ایم. در مرحلۀ خودآگاهی از سه طریق واقعیتی فراتر از بدن مادی کشف می‌شود. در مرحلۀ خودشناسی با فاصله گرفتن از نظر فلاسفۀ مشایی با تکیه بر رویکرد پدیدارشناختی به این امر دست می‌یابیم که این امر غیر مادی دائماً بر انسان ظهور دارد، چنین امری نور محض است و در مرحلۀ خودسازی با برقراری دیالکتیک بین انسان و «خود» این نتیجه حاصل می‌شود که اساساً از خودبیگانگی امری متناقض است. لذا خودکاوی اشراقی سهروردی بنیانی برای معرفت‌شناسی اشراقی هم در فلسفه خود و هم در فلسفه‌های بعد از خود تأسیس می‌کند.

کتاب حاضر شامل گفت وگویی بلند میان فیلیپ نمو و هانری کربن، و یک پی‌نوشت تکمیلی از خود کربن است. در این گفت وگو تاثیر ژرف سهروردی و حکمت اشراق بر هانری کربن آشکار می‌شود؛ ضمن آن که در این گفت و شنود می‌توان از حضور چشم‌گیر معنویت فرهنگ ایرانی بر زندگی و اندیشه‌ی کربن نشان یافت. "افزون بر این، از لا‌به‌لای خاطرات کربن، جریان‌های فکری مهم سده‌ی بیستم و دوستانه‌ی فرزانه‌ی کربن معرفی می‌شوند و خواننده درمی‌یابد که بزرگانی چون دنیس دوروژمون، ژرژواژدا، رودلف اتو، کارل یاسپرس، مارتین هایدگر، کارل بارت، رمون کنو، کارل گوستاویونگ و بسیاری دیگر، همراه سیر و سلوک کربن بودند و با وی تبادل نظر می‌کردند. از هایدگر تا سهروردی را می‌توان نوعی زندگی‌نامه‌ی فلسفی و معنوی کربن دانست که مسیر اندیشه‌های وی را از تفکر هایدگر تا آموزه‌های حکمت سهروردی تشریح می‌کند".

در تفکر شهاب‌الدین سهروردی و لیندا زگزبسکی، دو فیلسوف نام‌دار از دو دورۀ زمانی و حوزۀ تمدنی متفاوت، به مؤلفه‌هایی برمی‌خوریم که نوعی رهیافت مشترک در رویکرد آنها پدید آورده است. هر دو فیلسوف، با نگاه کانونی به عامل معرفتی، ارزش معرفت را محصول ارزش فرایندهایی می‌دانند که در نبود آن فلسفه محکوم به فروپاشی است. سه ضرورت مشترک در فلسفۀ سهروردی و زگزبسکی عبارت‌اند از (1) ضرورتِ تعالی درونی، که با تلاش برای تقویت ارادۀ آدمی، قائل به سیری کیفی و درونی برای معرفت است؛ (2) ضرورت حکمتِ وحدت‌بخش، که با اعتماد به خود و دیگر سنت‌های فکری، به وحدت نظر و تجربۀ انسانی می‌اندیشد و افزون بر پرورش نفس، فهم حکمت و اعتلای آن را نیازمند شهود و خلاقیت‌های شخصی در هر دوره می‌داند؛ (3) ضرورت روایت، که لازمۀ بسط نیات فلسفی را با نوعی نبوغ در اندیشیدن، در ایجاد ذوق و انگیزش و رجوع به الگوهای فکری و اخلاقی می‌جوید. این پژوهش با درنگی تازه در عوامل ارتقای معرفت، به گستره‌هایی پرداخته است که هرچند اهمیت معرفتی آنها نادیده گرفته شده ولی حیات معنوی و معرفتی فلسفه برای اثربخشی بیشتر به آن محتاج است.

کتاب حاضر مشتمل بر یازده مقاله درباره شیخ اشراق((سهروردی)) ( 549 587) است. موضوع و نویسنده مقالات بدین قرارند :((نظری به آثار و شیوه شیخ اشراق/ منوچهر مرتضوی))، ((نقدی بر مجموعه آثار فارسی شیخ اشراق/ رضا داوری))، ((ترجمه رسائل عرفانی سهروردی/ بهاء‌الدین خرمشاهی))، ((کتاب‌شناسی توصیفی فلسفه اشراق/ محسن کدیور))، ((سهروردی، شیخ اشراق/ سید جواد طباطبایی)) و ((سهروردی و سیاست/ حسن ضیایی))، ((مفسر عالم غربت و شهید طریق معرفت/ سید حسین نصر))، ((هورخش سهروردی/ محمد معین))، ((خودآگاهی محصول صور ادراکی نیست/ غلامحسین دینانی))، ((توسعه حکمت اشراق توسط صدرالدین شیرازی و اخلاقش/ غلامعلی حدادعادل)) و ((شیخ مقتول، شهاب‌الدین سهروردی و حکمت اشراق/ غلامحسین رضانژاد)) .

نویسنده در این کتاب پس از بحث اجمالی درباره تاریخ فلسفه (از سقراط تا سهروردی)، زندگی و آثار شیخ شهاب‌الدین سهروردی را معرفی می‌کند، سپس با توجه به آثار فارسی و غیر رمزی سهروردی اصطلاحات فلسفی عرفانی آثار وی را به صورت الفبایی ذکر می‌کند .برخی از اصطلاحات مطرح شده در کتاب عبارت‌اند از :ابداع، برزخ، تقابل، جسم، جوهر، حادث، ظل، عقل اول، ماهیت، و نورالانوار . وی ذیل اصطلاح "جوهر "آورده است" :و هر چه او را محل نیست از ممکنات، او را جوهر خوانیم و بر آن اختصار و اقتصار کنیم که گوییم :جوهر آن است که محل ندارد ."