جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

صلاة أبي‌بكر في مرض النبي(ص) اثر سید علی حسینی میلانی، در نقد و بررسی حدیثی است که در منابع اهل سنت به عنوان یکی از ادله خلافت ابوبکر مورد استناد قرار گرفته است. این اثر، مشتمل بر مقدمه نویسنده و سه بخش است. نویسنده در ابتدا متن حدیث به همراه ناقلین آن‌ از منابع مختلف اهل سنت نقل کرده است. سپس در بخش دوم، حدیث را به لحاظ سندی مورد مداقه قرار داده است. در آخرین بخش نیز محتوای حدیث را نقد و بررسی کرده است. این رساله مختصر، بحث و تحقیق درباره این خبر است که نبی(ص) در ایام بیماری پیش از رحلت، ابوبکر را به نماز با مسلمین امر کرد و ابوبکر به سوی مسجد خارج شد و به‌جای آن حضرت با مردم نماز گزارد. این حدیث از این جهت اهمیت دارد که در رابطه با احوال و سیره مبارک پیامبر(ص) است؛ قائلین به خلافت ابوبکر پس از پیامبر(ص) به آن تمسک کرده‌اند؛ احکام شرعی و مسائل اعتقادی و موضوعات دیگری هم از آن استفاده می‌شود. در بخش اول کتاب به اسناد حدیث مذکور به همراه متون آن ارائه شده است. نویسنده در ابتدای این بخش به این نکته اشاره کرده: احادیثی که در صحاح سته و مسند احمد ذکر شده است به لحاظ لفظی کامل‌تر و به لحاظ سندی قوی‌تر هستند به این منابع بسنده شده است؛ با اطلاع از این منابع می‌توان به احوال دیگر منابع نیز آگاهی یافت و اشاره به آنها اطاله کلام خواهد بود موطأ مالک، صحيح البخاري، صحيح مسلم، صحیح ترمذی، سنن أبي‌داود، سنن نسائی، سنن ابی‌ماجه و مسند احمد اسانید این حدیث هستند که نص روایت از آنها نقل شده است. در بخش دوم کتاب، سندهای حدیث مورد بررسی قرار گرفته است. این حدیث از نه نفر از صحابه نقل شده است که عائشة بن ابی‌بکر، عبدالله بن مسعود، عبدالله بن عباس، عبدالله بن عمر و ابو‌موسی اشعری از جمله این افرادند. اساس و پایه همه این احادیث، عایشه است و برخی از احادیثی که از غیرصحابه نقل شده، مرسل هستند که به واسطه عایشه نقل شده است است. اولین حدیثی که نویسنده سند آن‌را مورد بررسی قرار می‌هد، حدیثی است که ابوموسی اشعری نقل کرده است. علاوه بر اینکه این حدیث مرسل است، ابوبردة فرزند ابوموسی اشعری از جمله کسانی است در سند حدیث قرار دارند. او مردی فاسق و گناهکار بود که در قتل حجر بن عدی دخالت داشت چراکه در گروهی وجود داشت که علیه حجر شهادت باطل و دروغ داد و منجر به شهادتش شد. نویسنده دیگر اسناد این حدیث را به دقت مورد بررسی قرار داده و دلایل ضعف هر کدام را متذکر شده است تا اینکه به حدیث عایشه می‌رسد او درباره این سند می‌گوید: اما حدیث عایشه، مهم‌ترین حدیث است چراکه او همراه داستان بوده است و احادیث دیگران به او منتهی می‌شود و خود صاحب قصه است. از سوی دیگر حدیث او دارای صحیح‌ترین اسناد نسبت به دیگران دارا می‌باشد و از حیث متن، کامل‌ترین است. نویسنده در دو مبحث به بررسی سند حدیث عایشه می‌پردازد: طرق احادیث نقل شده از عایشه به افرادی چون اسود بن یزید نخعی، عروة بن زبیر بن عوان، عبیدالله بن عبدالله بن عتبه بن مسعود و مسروق بن اجدع منتهی می‌شود. که همه این طرق مورد طعن و قدح و تضعیف قرار گرفته و از درجه اعتبار ساقط گشته‌اند. مبحث دوم، تضعیف راوی این حدیث است که نویسنده طی صفحاتی چند به تضعیف این راوی و ساختگی بودن این حدیث اشاره می‌کند. نویسنده در سومین بخش از کتاب، این سؤال که چگونه می‌شود حدیثی را که نویسندگان صحاح، مسانید، معاجم و مانند آن بر آن اتفاق دارند و آن را از گروهی از صحابه نقل کرده‌اند از جمیع طرقش ساقط از اعتبار باشد؟ چنین پاسخ می‌دهد که رجال سندهای این حدیث، به انواع جرح، مجروح هستند، دیگر این‌که علمای حدیث، رجال و کلام معتقدند که احادیث کتب صحاح سته صحیح، ضعیف و موضوع هستند و در میان صحابه عادل و منافق و فاسق هم بوده است. البته مشهور علمای اهل سنت قائل به اصل عدالت صحابه و صحت روایات صحاح بخاری و مسلم هستند. اما این دو شهرت پایه و اساسی ندارد. نویسنده سپس اعتراف می‌کند که نسبت به حدیث «نماز ابوبکر» از اهل سنت، کسی را نیافته است که بر آن طعنی وارد کند اما نه بدین جهت که در صحاح آمده است بلکه اصل در قبول و صحیح دانستن آن، به جهت آن است که این حدیث را از ادله خلافت ابوبکر قلمداد نموده‌اند و لذا علمای اهل سنت در کتب کلامیه و مانند آن به آن استدلال کرده‌اند؛ به عنوان مثال قاضی عضدالدین ایجی در ادله‌ای که به اعتقاد او دلالت بر امامت ابوبکر می‌کند چنین نوشته که پبامبر(ص) در نماز، ابوبکر را جانشین خود نمود و او را عزل نکرد پس او در این امر و امور دیگر جانشین آن حضرت باقی ماند، چراکه کسی قائل به فصل و جدایی امور از یکدیگر نشده است. در ادامه، روایتی به علی(ع) نسبت داده شده که به ابوبکر فرمود رسول‌الله(ص) تو را در امر دینمان مقدم نمود، آیا ما تو را در امر دنیایمان مقدم نکنیم. این حدیث در پاورقی کتاب مورد نقد قرار گرفته و از احادیث موضوع دانسته شده که به دروغ به معصوم نسبت داده شده است. در سند این حدیث حسن بصری وجود دارد که معروف به ارسال و تدلیس و انحراف از امیرالمؤمنین(ع) است. فخر رازی نیز این خبر را به عنوان نهمین دلیل بر خلافت ابوبکر آورده است. وی چنین استدلال می‌کند که پیامبر(ص) او را در ایام مرض موت او را در نماز جانشین خود نمود و او را از این سمت عزل نکرد، پس واجب بود که بعد از مرگش هم، جانشین او در نماز باقی بماند و هنگامی‌که خلافتش در نماز ثابت شد خلافتش در سایر امور هم ثابت است چراکه کسی قائل به تفاوت میان آنها نشده است. دیگر علمای اهل سنت نیز با عبارات مختلف همین‌گونه استدلال کرده‌اند که نویسنده این‌گونه پاسخ می‌دهد: بر فرض صحت این حدیث، دلالت بر امامت کبری و خلافت عظمی نمی‌کند چراکه نبی(ص) به هنگام خروج از مدینه ابن ام‌مکتوم را برای امامت جانشین خویش نمود. ابوداود در سننش، بابی را با عنوان «باب امامة الاعمی» قرار داده و این خبر را در آن روایت کرده است. آیا کسی به این دلیل که در نماز جانشین پیامبر(ص) قائل به امامت ابن ام‌مکتوم شده است؟ جالب آن‌که ابن تیمیه –ملقب به شیخ الاسلام- اعتراف کرده که چنین نیست هر کسی که در زمان حیات پیامبر(ص) بر تعدادی از امت جانشین آن حضرت بوده است، صلاحیت جانشینی پس از رحلت آن حضرت را نیز داشته باشد؛ همچنان‌که ابن ام‌مکتوم نابینا در زمان حیات جانشین آن حضرت شد اما صلاحیت خلافت پس از مرگ را نداشت و بشیر بن عبدالمنذر و دیگران نیز این‌گونه بودند. نویسنده در انتهای کتاب پس از بررسی مهم‌ترین و صحیح‌ترین احادیثی که در این زمینه نقل شده است چنین نتیجه می‌گیرد: «هیچ حدیثی را نیافتیم که مورد پذیرش باشد و بتوان در چنین قضیه‌ای قطعی بدان تکیه کرد؛ زیرا که راویان آن احادیث یا ضعیف یا مدلس یا ناصبی یا عثمانی و یا خارجی هستند. با این حال، وجود این حدیث در صحاح سودی نمی‌بخشد و پذیرش همه، این احادیث را، فایده‌ای ندارد. آن‌گاه با چشم‌پوشی از سند آن‌ها، متن و دلالت آن‌ها را مورد بررسی قرار دادیم و با توجه به این‌که این قضیه یک قضیه بیش نبوده و تکرار نشده است –آن‌سان که شافعی و دیگر بزرگان فقه و حدیث که پیرو سخن او هستند به آن تصریح کرده‌اند- ما آن احادیث را متناقض و گوناگون یافتیم که یکدیگر را تکذیب می‌کردند، به‌گونه‌ای که هیچ وجه جمعی برای آن‌ها ممکن نبود.

کتاب سَدَاد الدِّین وَ سِدَاد الدِّین فی إثبات النجاة و الدرجات للوالدین توسط السید محمد بن رسول البرزنجی الحسینی المدنی به رشته تحریر در آمده است. بسیاری از مذاهب اسلامی قائل به اهل نجات بودن والدین نبی مکرم اسلام (ص) هستند. اما برخی مانند ابن تیمیه در این امر شک کرده و شبهاتی را وارد نموده اند. نویسنده شافعی در این کتاب به نقد و بررسی عقاید ملاعلی قاری و ابوحنیفه و برخی از فرق مانند وهابیت که به عدم نجات والدین پیامبر (ص) قائلند، پرداخته است. این کتاب از سه مقدمه و دو مقصد تشکیل شده است. مقدمه اول به بیان حقیقت کفر و مقدمه دوم به ادله سنة و إجماع درباره کفر و ایمان می پردازد. مقدمه سوم به اثبات عدم نجات والدین پیامبر (ص) می پردازد. نویسنده پس از بیان این سه مقدمه در ضمن دو مقصد به شرح ادعای خود می پردازد. مقصد اول ادله نجات والدین پیامبر (ص) را بیان می کند. مقصد دوم به جواب شبهات مختلف در این باره اختصاص دارد. نویسنده پس از بیان بحوث مختلف در زمینه کفر و ایمان، بر مسلمان و اهل نجات بودن پدر و مادر پیامبر (ص) تأکید دارد و آن را اثبات می نماید.

کتاب بیان اوهام الالبانی و یلیه تخریج حدیث اوس الثقفی توسط اسعد سالم تیم به رشته تحریر در آمده است. این کتاب تعلیقه ای است بر کتاب فضلیت و محاسن صلوات بر پیامبر (ص)، که البانی بر آن تحقیقی نوشته است. نویسنده با تحقیقات مکرر و پرتکاپوی فراوان خطاها و تحریفات زیادی را در مطالب البانی مشاهده می کند که نویسنده با تفصیل اوهام البانی و خارج کردن احادیث از مصادر روایت در این بحث اقدام نموده و سپس آن را به سه فصل تقسیم کرده است. این نوشتار شامل دو کتاب است. کتاب اول با نام بیان اوهام البانی شامل سه فصل می باشد. در فصل اول به بیان توهمات البانی پرداخته شده. در فصل دوم به مطالبی درباره توهمات البانی می پردازد. فصل سوم خطاهای البانی که در علم کلام بر احادیث وارد شده را آورده است. کتاب دوم تخریج حدیث اوس الثقفی نام دارد. این کتاب شامل مقدمه و پنج فصل و خاتمه است که به ترتیب شامل این فصول است: متن حدیث اوس ثقفی، معرفی صحابه راوی حدیث، معرفی عبدالرحمن بن یزید بن تمیم، سؤال ها و اشکالات و شواهد حدیث. نویسنده پس از بررسی اوهامات و خطاهای البانی پرداخته و به این نتیجه رسیده که سخنان البانی را مورد نقد قرار دهد و به رد آن بپردازد.

یکی از مسائلی که درباره پیامبر بحث می کنند، عصمت پیامبراسلام(ص)است. اگرچه درمباحث اعتقادی وکلامی دارای قدمت می باشد، اما از مهمترین مباحث کلام اسلامی دربین متکلمان و مفسران مسلمان بوده است. عده ای از علماء عصمت پیامبر را در قبل و بعد از بعثت ضروری میدانند ولی عده ای دیگر آن را شرط نمی دانند. دراین پژوهش کلیاتی درمقوله عصمت،تعریف مسأله، پیشینه عصمت، طرح پرسشهاي اصلی و فرعی، حدود ، فرضیات، اهداف وروش پژوهش مطرح گردیده است. سپس به مبانی نظری تحقیق شامل زندگی علمي علامه طباطبایی وفخر رازی، ادبیات تحقیق شامل واژه شناسی عصمت، معنای لغوی واصطلاحی عصمت، عصمت درقرآن، عصمت ازدیدگاه دومفسرپرداخته شده است. منشأ ومراتب عصمت ازدیدگاه دومفسرشيعه وسني به بحث گذاشته شده است. و همچنين دلایل لزوم عصمت پیامبر اسلام ازديدگاه آنان با استناد به آیات قرآن کریم بيان شده ومقایسه ای بین دو دیدگاه مطرح گردیده است. ودرپايان نيزمهمترین دلایل درباره مسأله سهو ونسيان نسبت به پیامبر اسلام وديدگاه علامه طباطبايي و فخررازي نيز طرح گرديده است.

کتاب الحجج الدامغه و البراهین الساطعه فی جواز الإحتفال بالمولد النبوی الشریف و یلیه جواز الإجتماع بالرسول (ص) فی الیقظه و الأخذ منه توسط حامد أحمد بابکر به رشته تحریر درآمده است. بحث جواز جشن میلاد نبوی از اموری است که بدعت شمرده شده است و دلیل بر آن این است که احتفال و جشن میلاد نبی اکرم (ص) در زمان رسول الله نبوده است و هر چه که در زمان ایشان نبوده بدعت است و هر بدعتی ضلاله و هر ضلالتی آتش جهنم را به دنبال دارد، نویسنده درصدد بررسی ابعاد بدعت و اینکه چه چیزهایی بدعت است را از زوایای مختلف مورد بحث و بررسی قرار می دهد. این کتاب شامل مقدمه و مباحثی چون احادیث وارده در مفهوم بدعت، تعریف بدعت، ادله جواز احتفال به مولد النبی، رأی ابن تیمیه در جواز احتفال به مولد النبی، احتفال به مولد النبی و حکم آن، وسائل به کار رفته در فرح و احتفال به مولد النبی، تألیف کتب و ایراد فتاوا توسط علمای مذاهب اهل سنت برجواز احتفال به مولد النبی، و ... می باشد. نویسنده در پایان بیان می دارد بدعت حرام در اصول عقائد است، اما بدعت در فروع شرعا جایز است و علت آن تعظیم شعائر الهی است و اینکه احتفال به مولد نبوی سنت حسنه ای است که از سنت احسان تاثیر می گیرد، احتفال به مولد نبوی هر چند در زمان رسول الله به این صورت نبوده است لکن بعضی خصایص خوب در زمان ایشان بوده که جواز احتفال به مولد نبوی را می رساند مانند مدح حضرت و اقرار به آن.

چکيده گرچه مسئله افضليت امام در کتب کلامي شيعه و اهل‌سنت به طور مفصل تبيين و بررسي شده، به موضوع افضليت انبيا کمتر توجه گشته است. در تحقيق حاضر بر آنيم تا با مراجعه به آيات قرآن به روش استنادي – تحليلي، مسئله لزوم افضليت انبيا به نحو مطلق را تبيين و بررسي کنيم تا دريابيم آيا از آيات، لزوم و ضرورت برتري پيامبران بر افراد زمان خود (امت خود) به نحو مطلق و در همه ابعاد استفاده مي‌شود يا خير؟ خداوند سبحان در برخي آيات قرآن تبعيت از برخي انبيا را به نحو مطلق واجب مي‌داند که بالملازمه دليل بر افضليت مطلق آنان نيز مي‌باشند و برخي ديگر از آيات موهم وجود نقايصي در عده‌اي از انبياي الهي است و برخي آيات ديگر به صورت روشن، بر عدم افضليت آنان به نحو مطلق دلالت دارند و به نظر مي‌رسد مسئله افضليت انبيا و قلمرو آن با هدف و ضرورت بعثت، رابطه تنگاتنگ دارد. ازاين‌رو مطابق آيات قرآن، برتري انبيا در حيطه و قلمرو هدايت، امري بايسته است، ولي نسبت به برتري در ديگر ابعاد و جوانب نه‎تنها دلالتي ندارند، بلکه دليل بر خلاف آنها نيز مي‌باشند.

ابوعبدالله محمدبن‌سعدبن‌مَنِيع (۱۶۸–۲۳۰ ق / ۷۸۴–۸۴۵ م) مشهور به ابن‌سعد مورخ و سيره‌نويس، صاحب تأليف مفصل و کم‌‌نظير طبقات الکبري است. وي در ميان دانشمندان و مورخين بعد از خود، به مورد اعتماد بودن در نقل روايات شهرت داشت و به همين دليل مورخين بعد از او بسيار به او ارجاع داده‌اند؛ اما در اين ميان مسئله جانشيني رسول‌خدا صلي الله عليه واله وسلمدر کتاب طبقات الکبري ابن‌سعد به‌گونه‌اي گزارش شده است که آشکارا ديدگاه نويسنده را در برجسته کردن اعتقاد خود نشان مي‌دهد. در اين گزارش‌ها ابن‌سعد به خواننده القا مي‌کند که تنها نامزد مورد علاقه رسول‌خدا صلي الله عليه واله وسلمبراي جانشيني پس از خود، کسي جز ابوبکر نبوده؛ اين در حالي است که گزارش‌هاي مخالف و همچنين روايات پيامبر دربارة مقام و موقعيت ممتاز علي عليه السلام را ناديده مي‌گيرد. پژوهش حاضر با استفاده از روش تحليلي-توصيفي قصد دارد از حقيقت گزارش‌هاي جانبدارانه، گزينشي و تحريف‌شده نويسنده طبقات در خصوص مسئله جانشيني رسول‌خدا صلي الله عليه واله وسلم پرده بردارد.