جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : برای قرن‌های متمادی، متفکران کوشیده‌اند تا نظم سیاسی و حقوقی را فراتر از مرزهای سرزمین‌های مستقل درک و مفهوم‌سازی کنند. مفاهیم آن‌ها که عمیقاً با ایده‌های الهیات، تشکیل دولت و ماهیت انسانی در هم آمیخته است، بستر گفتمان‌های نظری امروز درباره حقوق بین‌الملل را تشکیل می‌دهد. این جلد با مدل‌های اولیه تفکر حقوقی بین‌المللی از ماکیاولی تا هگل پیش از اینکه حقوق بین‌الملل به معنای امروزی خود به یک رشته دانشگاهی تبدیل شود، درگیر است. تأثیر متقابل سیستم و نظم در سراسر کتاب به عنوان یک انگیزه عمل می کند و به پیوند مدل های تاریخی با گفتمان معاصر کمک می کند. بخش اول کتاب مجموعه متنوعی از متفکران را پوشش می‌دهد تا مدل‌های مربوط به قلمرو بین‌المللی خود را در پرتو فلسفه حقوقی و سیاسی کلی بررسی و زمینه‌سازی کنند. بخش دوم توسعه تاریخی اندیشه حقوقی بین‌الملل را به طور کلی‌تر با تقطیر مضامین و ایده‌های مشترک ترسیم می‌کند، مانند رابطه بین جهانی بودن و خاص بودن، نقش دولت، تأثیر قدرت و منافع اقتصادی بر قانون، و اقتضائات زمان. ، فضا و فرصت های فنی. در فضای سیاسی کنونی، جایی که به نظر می رسد که مفهوم احیا شده دولت ملت به عنوان یک نیروی دستور دهنده با تفکر انترناسیونالیستی رقابت می کند، مشکلات مورد بحث در نظریه های کلاسیک به سؤالات معاصر اشاره می کند: آیا یک نظام بین المللی بدون قدرت مرکزی امکان پذیر است؟ اگر نیروی مرکزی برای نظم بخشیدن به روابط بین دولت ها وجود نداشته باشد، چگونه می تواند یک نظم هنجاری ایجاد شود؟ این مقالات نشان می‌دهد که کشف تاریخ حقوق بین‌الملل می‌تواند راه‌هایی را برای تصور آینده آن ارائه دهد.

ترجمه ماشینی : شیکاگو: انتشارات دانشگاه شیکاگو، 2013. - 176 ص. — ISBN-10: 022607949X; ISBN-13: 978-0226079493. هگل در سخنرانی های خود در برلین در مورد هنرهای زیبا، استدلال کرد که هنر شامل شکلی منحصر به فرد از درک زیبایی شناختی است - بیان یک خودفهمی جمعی متمایز که در طول زمان تاریخی توسعه می یابد. رویکرد هگل به هنر در زمینه‌های مختلف تأثیرگذار بوده است، اما در پیچشی از طنز تاریخی، هگل درست قبل از رادیکال‌ترین انقلاب هنری تاریخ می‌میرد: مدرنیسم. در پس از زیبا، رابرت بی پیپین، با نگاهی به نقاشی های مدرنیستی هنرمندانی مانند ادوار مانه و پل سزان از دریچه هگل، کاری را انجام می دهد که هگل هرگز فرصت انجام آن را نداشت. در حالی که هگل هرگز نتوانست نقاشی مدرنیستی را درگیر کند، او درک درستی داشت. مدرنیته، و در آن، هنر - به قول معروف او - «چیزی مربوط به گذشته» بود، دیگر وسیله مهمی برای درک خود و دیگر بیان ضروری معنای انسانی نیست. پیپین کاوش پیچیده ای از موقعیت هگل و مفاهیم آن ارائه می دهد. او همچنین نشان می‌دهد که اگر هگل می‌دانست که چگونه نهادهای اجتماعی روزگار او در نهایت در دستیابی به نسخه‌ای از برابری واقعی او، یعنی شناخت متقابلی شکست می‌خورند، باید نقش متفاوت و جدیدی را برای هنر در مدرنیته کشف می‌کرد. پیپین پس از پی ریزی این زمینه، ابعاد رویکرد زیبایی شناسی هگل را در آثار راهگشای مانه، «پدربزرگ مدرنیسم» روشن می کند و از مورخان هنر تی جی کلارک و مایکل فرید برای انجام این کار استفاده می کند. او با نگاهی به سزان، «پدر مدرنیسم»، این بار در حالی که آثارش رابطه بین هگل و فیلسوفی را که روایت هگل از مدرنیته و هنر را به چالش می‌کشد، یعنی مارتین هایدگر، روشن می‌کند، به پایان می‌رساند. فلسفه و تاریخ هنر که به زیبایی در هم تنیده شده است، پس از زیبا، ارزیابی مجدد خیره کننده ای از پروژه مدرنیستی است. این در هسته اهمیت خود مدرنیسم و به طور کلی به معنای تاریخ داشتن هنر است. در نهایت، از طریق هگل، این گواهی است بر دستاوردهای متمایز فلسفی هنر مدرنیستی در عصر آشفته و آشفته ای که ما به ارث برده ایم. مقدمه فلسفه و نقاشی: هگل و مانه سیاست و هستی شناسی: کلارک و فرید هنر و حقیقت: سخنان پایانی هایدگر و هگل

ترجمه ماشینی : تاریخ فلسفه ویرایش شده توسط امبرتو اکو و ریکاردو فدریگا خود را با یک ویژگی کاملاً جدید نشان می دهد: در چارچوب دستورالعمل های تعیین شده توسط متصدیان، مشارکت های فردی کار متخصصان این بخش است. بنابراین آنها نشان دهنده ثمره به روزترین تحقیقات هستند که توسط خود نویسندگان و متصدیان تضمین شده است. بدون چشم پوشی از نیازهای تعلیمی سنتز و خطی بودن بیان، این اثر در نظر دارد نشان دهد که گفت و گو بین صداها، نظریه ها، آموزه ها و تفسیرهایی که فلسفه را به شکلی از دانش تبدیل می کند همیشه در معرض تحقیق، مقایسه انتقادی و پرسش قرار می گیرد. از این نظر، هدف آن این است که نه تنها کتابچه راهنمای تاریخ اندیشه، بلکه ابزاری برای تمرین عمل استدلال فلسفی باشد. جلد 2 در قرن پانزدهم باز می شود، قرنی با ابداعات و گشایش های بزرگ، اما تداوم خاصی با فرهنگ قرون وسطی نیز حفظ می کند، قرن شانزدهم و هفدهم را می گذراند، سپس به «عصر عقل» می پردازد، و سپس به کانت می رسد و بسته می شود. با ایده آلیسم آلمانی و هگل.

ترجمه ماشینی : واژگان هگلی رایج ترین زبان است. اما دشواری گفتمان هگل از این واقعیت ناشی می‌شود که او از پیچیدگی روابط فکری بین کلمات ساده‌اش، که در اصل سازنده معنای آنهاست، استفاده می‌کند. بنابراین، واژگان هگل باید در هر یک از مقالات حفظ شده، و در چشم انداز تعریف شده توسط هر یک از کلمات توضیح داده شده، کلیت بیان شده و سلسله مراتبی معانی آنها را به کار گیرد. او که بخواهد معنای درست فلسفی واژگان هگلی را در خود به فعلیت برساند، تکرار یک تمرین فکری واحد را بر خواننده تحمیل می‌کند، زیرا در هر مقاله، هر چیزی که فکر می‌کرده و گفته می‌شود همان است که به صورت مفرد گفته می‌شود. درست است که فکر کردن به هگل به معنای بازاندیشی در اوست، همیشه!

ترجمه ماشینی : فلسفه تاریخ هگل - که اکثر منتقدان آن را نظریه پیشرفت اجتناب ناپذیر به سمت تمدن مدرن اروپایی می دانند - امروزه به طور گسترده شکست خورده تلقی می شود. در آیا تاریخ معنا دارد؟ تری پینکارد استدلال می‌کند که درک هگل از پیشرفت تاریخی آن نوع روایت غایت‌شناسانه یا مترقی‌گرایانه نیست که مخالفان آن ادعا می‌کنند، بلکه مبتنی بر درک ظریفی از ذهنیت انسانی است. پینکارد نشان می دهد که برای هگل گسستی بین مدرنیته و همه چیزهای پیش از این رخ داد، زمانی که انسان ها راهی جدید برای درک خود به عنوان موجودات عقلانی و خودآگاه پیدا کردند. در دیدگاه هگل از تاریخ، با تغییر شرایط اجتماعی و ظهور اشکال جدیدی از سوبژکتیویته، انواع مختلف حس‌سازی قابل دوام می‌شوند. در هسته اصلی این تغییرات، مفاهیم در حال تکامل از عدالت - در مورد اینکه چه کسی صلاحیت حکومت بر دیگران را دارد - است. هگل بر این باور است که در اروپای مدرن، درک بی‌سابقه‌ای از عدالت به مثابه آزادی پدید آمد، بر اساس این تصور که هر انسانی باید بر خود حکومت کند. آزادی شکل قوی‌تری از عدالت نسبت به تصورات قبلی است، بنابراین واقعاً پیشرفت‌هایی حاصل شده است. اما عدالت، مانند سلامت، مستلزم تلاش مداوم برای حفظ است و هرگز نمی تواند به طور کامل محقق شود. از نظر هگل، فلسفه و تاریخ جدایی ناپذیرند. دفاع جانانه پینکارد از دیدگاه هگلی از تاریخ، نقش اساسی در ارزیابی مجدد آثار فیلسوف معاصر خواهد داشت.

ترجمه ماشینی : هگل به طور مشهور استدلال می کند که روش نظری او پایه ای برای ادعاهایی درباره واقعیت اجتماعی-سیاسی در یک سیستم فلسفی گسترده تر است. تصور می‌شود که این رویکرد سیستماتیک جایگزینی برتر برای سایر روش‌های تفکر فلسفی است. روش و نظام هگل برای درک همه چیز از اخلاق گرفته تا دولت اهمیت هنجاری دارد. رویکرد هگل بحث‌های زیادی را در میان محققان در مورد پرسش‌های کلیدی فلسفی و مناقشات در مورد پاسخ‌های پیشنهادی او به آنها برانگیخته است. آیا روش و نظام او در برابر اتهام دگماتیسم باز است؟ آیا ادعاهای او در مورد عقلانیت سلطنت، روابط نابرابر جنسیتی، مجلس دوم مجلس غیر منتخب و اقتصاد مبتنی بر شرکت فراتر از تجدید نظر است؟ این مجموعه نوآورانه از مقالات جدید توسط مفسران برجسته فلسفه هگل به سؤالاتی اختصاص دارد که روش فلسفی هگل و رابطه آن با نتایج فلسفه سیاسی او را احاطه کرده است. این به بحث جاری در مورد اهمیت زمینه سیستماتیک برای فلسفه سیاسی، رابطه بین فلسفه نظری و عملی، و درگیر بحث های معاصر درباره شکل نظم اجتماعی عقلانی است.

ترجمه ماشینی : توضیحات: این اثر، علیرغم ظاهر متواضعانه اش، مقدمه ای عالی برای اندیشه هگل است که نوپدیدها با شادی مواجه خواهند شد. یک ارائه با ساختار مستحکم با نشانه‌های زندگی‌نامه‌ای همراه است که کار فلسفی هگلی را نشان می‌دهد، همراه با کتاب‌شناسی است و برای مبتدی ارزشمند، انتخابی از متون گروه‌بندی شده بر اساس مضامین.