جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل بارها ادعا می کرد که قلب کل نظام او کتابی است که به طور گسترده به عنوان یکی از دشوارترین کتاب ها در تاریخ فلسفه شناخته می شود، علم منطق. این کتابی است که متافیزیک او را ارائه می‌کند، کاری که او اصرار دارد تنها به‌عنوان یک «منطق» یا «علم تفکر ناب» به درستی قابل درک است. از آنجایی که او همچنین نوشت که هدف مناسب چنین منطقی خود تفکر محض است، همیشه مشخص نبود که چنین علمی به چه معنا می تواند «متافیزیک» باشد. رابرت بی پیپین در اینجا تفسیری جسورانه و بدیع از ادعای هگل ارائه می دهد که تنها اکنون، پس از پیشرفت انتقادی کانت در فلسفه، می توانیم بفهمیم که چگونه منطق می تواند یک متافیزیک باشد. پیپین به تکیه عمیق و دائمی هگل بر برداشت ارسطو از متافیزیک، تفاوت بین پروژه هگل و متافیزیک عقل گرای مدرن، و پیوندهای بین ادعای «منطق به مثابه متافیزیک» و تحولات مدرن در فلسفه منطق می پردازد. پیپین در ادامه به بررسی بسیاری از جنبه های دیگر اندیشه هگل می پردازد، از جمله اهمیت منطق فلسفی شخصیت خودآگاه اندیشه، پویایی عقل در کانت و هگل، زندگی به مثابه مقوله ای منطقی، و آنچه هگل ممکن است از وحدت ایده حقیقت و ایده خیر در «ایده مطلق». اوج کار پیپین در مورد هگل و ایده آلیسم آلمانی، هیچ محقق یا مورخ فلسفه هگل نمی خواهد این کتاب را از دست بدهد.

ترجمه ماشینی : در اینجا یک زیست‌شناسی جهانی وجود دارد که از کمک‌های ارسطو، کانت و هگل برای کشف راز زندگی و درک آنچه برای موجودات زنده در هر جایی که ممکن است به وجود بیایند، ضروری است. کتاب راهنمای فیلسوفی برای زندگی در کیهان را توسعه می‌دهد، با درک اینکه چگونه طبیعت به بیوسفری تبدیل می‌شود که در آن حیات می‌تواند پدیدار شود، فرآیندهای اساسی زندگی مشترک برای هر ارگانیسم چیست، چگونه تکامل می‌تواند شکل‌های مختلف حیات را ایجاد کند، و چه چیزی. اشکال حیاتی اساسی را از یکدیگر متمایز می کند.

ترجمه ماشینی : تئوری قابل فهم هگل برگرفته از خوانش های تجدیدنظرطلب اخیر از هگل است تا تفسیری جدید و سازنده از کار بسیار دشوار او، علم منطق، ارائه دهد. روسیو زامبرانا سنت تجدیدنظرطلب را با تقطیر نظریه هنجارگرایی که هگل در علم منطق بیان می‌کند، در چارچوب رفتار مشخص خود با منفی‌گرایی، دگرگون می‌کند، و آشکار می‌سازد که چگونه هر دو ویژگی نظام فکری او بر نظریه‌ی قابل فهم بودن او عمل می‌کنند. زامبرانا ویژگی‌های اساسی نظریه هگل در مورد هنجارگرایی را که قبلاً گمان می‌رفت در بحث علم منطق غایب است، روشن می‌کند - چیزی که او آن را بی‌ثباتی هنجاری و دوسوگرایی هنجاری می‌نامد. او نشان می‌دهد که تئوری تعین هگل، فهم‌پذیری را هم ناپایدار، هم نتیجه اعمال و نهادهایی می‌داند که در طول تاریخ اقتدار پیدا می‌کنند و هم از دست می‌دهند، و دوسوگرا، که معانی و ظرفیت‌های متضاد را حتی زمانی که از اقتدار هنجاری برخوردار می‌شوند، تطبیق می‌دهند. به این ترتیب، زامبرانا نشان می‌دهد که علم منطق، توجیه فلسفی تاریخمندی لازم برای فهم را فراهم می‌کند. این کتاب با مداخله در چندین تحول اخیر در مطالعه کانت، هگل و ایده آلیسم آلمانی به طور گسترده‌تر، درک جدیدی سازنده از ارزش جاه‌طلبی‌های سیستماتیک هگل ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب ارزیابی روشن و ظریفی از رفتار هگل با آفریقا، هند و اسلام و پیامدهای این درمان برای مطالعات پسااستعماری و جهانی ارائه می‌کند. با تحلیل دیالکتیک ارباب-برده هگل و دیدگاه‌های او درباره آفریقا، هند و اسلام، این دیدگاه‌ها را نه تنها در طرح تاریخی هگل، بلکه در چارچوب وسیع‌تر فلسفی اروپایی و بحث‌هایی که در پژوهش هگل برانگیخته‌اند، قرار می‌دهد. هر فصل به بررسی خوانش‌های عمیق هگل توسط منتقدان پسااستعماری می‌پردازد و ماهیت اروپایی محور و بالقوه جهانی دیالکتیک او را بررسی می‌کند. در نهایت، این کتاب هم نشان می‌دهد که این متفکر عمیقاً تأثیرگذار کجا به‌طور کهن‌الگوی مشخصی از ویژگی‌های اروپامحوری است که مدرنیته را مشخص کرده‌اند، و هم از قضا، او چگونه ابزارهایی را در اختیار ما می‌گذارد که به سوی چشم‌اندازی جهانی‌تر کار کنیم. این کتاب با ارائه مقدمه ای مختصر نه تنها به بعد مهمی از اندیشه هگل - جهت گیری او به سمت "امپراتوری" - بلکه همچنین در مورد موضوعات مختلف مطرح شده توسط نظریه پسااستعماری و مطالعات جهانی، برای فیلسوفان و همچنین دانشجویان پیشرفته ادبیات مفید خواهد بود. و نظریه فرهنگی به طور یکسان.

ترجمه ماشینی : تسلط مکتب کیوتو بر هگل: نیشیدا، نیشیتانی و تانابه، بازسازی فلسفه روح، تحلیل عمیق پیتر سوارز از ادغام مکتب کیوتو از ایده آلیسم فلسفی غربی با سنت های مذهبی ژاپنی است. سورس تلاش‌های مکتب را برای توسعه آموزه‌ی نیستی مطلق با استفاده از دیالکتیک خودآگاهی هگل دنبال می‌کند. دیالکتیک هگل در کار سه شخصیت اصلی مکتب -نیشیدا کیتارو، نیشیتانی کیجی و تانابه هاجیمه- نقش سازنده ای ایفا می کند، اما ادغام بسیاری از جنبه های آن با دیدگاه نو بودایی آنها دشوار است. سورس نشان می دهد که چگونه این دشواری در دوگانگی سه فیلسوف نسبت به هگل آشکار می شود: آنها نه تنها طرفداران او، بلکه منتقدان صریح او نیز هستند. انتقاد آنها به خودی خود کم مشکل نیست. شناسایی ایده های ظاهراً هگلی که توسط نیشیدا، نیشیتانی و تانابه تقبیح شده است، اغلب در فلسفه او دشوار است. از سوی دیگر، بسیاری از تزهای خودشان که در مخالفت صریح با هگل مطرح می‌کنند، در واقع کاملاً با آموزه‌های او سازگار است. با توجه به اهمیت محوری هگل برای مکتب کیوتو، سورس نشان می‌دهد که چگونه این خوانش‌های نادرست نشان‌دهنده مشکلی در انسجام جهان‌بینی گسترده‌تر این مکتب است. تسلط مکتب کیوتو بر هگل نشان می‌دهد که چگونه می‌توان این مشکل را کاهش داد و فلسفه نیستی مکتب را مؤثرتر از امروز کرد.

ترجمه ماشینی : در حالی که بحث فلسفی جاری پیرامون زیبایی شناسی هگل به شدت بر تز بحث برانگیز «پایان هنر» فیلسوف متمرکز است، شرکت کنندگان آن به ندرت به ایده های هگل در مورد ماهیت زیبایی و رابطه آن با هنر توجه می کنند. این مطالعه با قرار دادن دیدگاه‌های هگل در مورد زیبایی در جلو و مرکز به دنبال رفع این نادیده‌انگاری است. پیترز از ما می‌خواهد در این فرض رایج که زیبایی هگلی منحصر به هنر است تجدید نظر کنیم و استدلال می‌کند که زیبایی هگل، مانند هنر، تابع توسعه تاریخی است. تحلیل دقیق او از مفهوم زیبایی هگل نه تنها پیامدهای مهمی برای درک ما از "پایان هنر" و زیبایی شناسی هگل به طور کلی دارد، بلکه بر سایر زمینه های فلسفه هگل، به ویژه انسان شناسی و جنبه هایی از اندیشه اخلاقی او روشن می شود. .

ترجمه ماشینی : مسلماً فلسفه تاریخی دارد، با لحظات غیرقابل انکار. کنار گذاشتن افلاطون، ارسطو، دکارت یا کانت برابر است با سر بریدن از فلسفه. آیا می توان همین را در مورد فردریش هگل گفت؟ بسیاری بر وزن برخی از تزهای دیالکتیک هگکل تأکید کرده اند، مانند انتقاد او از آنچه او «لطافت مشترک نسبت به چیزها» می نامد، که شامل این تفکر است که تفاوت بدون مخالفت در برابر چیزی که با آن متفاوت است امکان پذیر است، یعنی برابری بین. کسانی که متفاوت هستند می توانند نقطه شروع باشند و نه یک فتح و به طور خلاصه می توان از عوارض تضاد اجتناب کرد. با این حال، متفکران برجسته تأیید کرده اند که هگلیسم صرفاً پرانتزی از خودسری و تاریک گرایی در تاریخ گفتمان فلسفی است. در هر صورت، حتی اسیدی‌ترین مخالفان هم حداقل یک فایده پیشگیری را در خواندن هگل می‌بینند: برای آنها هگلیسم مانند سرخکی است که لزوماً باید به آن مبتلا شود. بنابراین، در پس انتقادات تلخ برتراند راسل یا میشل فوکو، شاید این اعتقاد وجود داشته باشد که خود جنبش فلسفه به آن پیوندی می‌انجامد که هگل است، بنابراین تسویه حساب با او، تسویه حساب فلسفه با او خواهد بود. خودش.. مانوئل کروز (مدیر مجموعه)