جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : کنایه و ایده آلیسم ساختار تاریخی و مفهومی توسعه یک مفهوم فلسفی متمایز از کنایه را در فلسفه اروپایی اوایل تا اواسط قرن نوزدهم بررسی می کند. شخصیت‌های اصلی مورد بررسی، متفکران رمانتیک فردریش شلگل و نوالیس، هگل و کی یرکگور هستند. فرد راش استدلال می کند که توسعه طنز فلسفی در این دوره تاریخی به بهترین وجه به عنوان ارائه راهی به جلو در فلسفه در پی کانت و ژاکوبی است که از ایده آلیسم آلمانی گسسته و بارها مخالف است. ایرونی و ایده آلیسم، برخلاف ریزه نظرات دریافت شده، استدلال می کند که در میان رمانتیک های آلمانی، برداشت شلگل از کنایه از ایده های مشابهی که در نوالیس یافت می شود، برتری دارد. همچنین استدلالی پایدار ارائه می‌کند که نشان می‌دهد بازنگری تاریخی شلگل با مفروضات قابل اعتراض هگلی در مورد قابلیت مفهومی کنایه رمانتیک و تفسیر نادرست از معنای رمانتیک‌ها از «مطلق» مختل شده است. راش استدلال می‌کند که این اساساً یک اصطلاح اجتماعی-هستی‌شناختی است و آن‌طور که اغلب تصور می‌شود، یک مفهوم متافیزیکی نیست. کی یرکگور، اگرچه منتقد مفهوم رمانتیک است، اما اقتباس خود را از آن در نقد خود از هگل به کار می گیرد و کمان طنز را در فلسفه قرن نوزدهم ادامه می دهد و به نوعی تکمیل می کند. این کتاب با ارائه پیشنهادهایی به پایان می رسد که هدفشان هدایت بازنگری معاصر در دیدگاه شلگل و کی یرکگور در مورد اهمیت فلسفی کنایه است.

ترجمه ماشینی : هر سه بر این باور بودند که جهان مدرن را می توان بر اساس این مدل بازسازی کرد، اگرچه هیچ یک در تلاش او موفق نشدند. گاهی به نظر می رسید شیلر شکست این مدل را تشخیص می داد. هگل در نوشته بالغ خود این مدل را کنار گذاشت. و مارکس با بزرگتر شدن، مدل را اساساً اصلاح کرد. با این وجود، تمرکز بر تلاش‌ها و شکست‌های آن‌ها امکان تبیین جنبه‌های خاصی از یکی از دغدغه‌های اساسی مطالعات مارکس کنونی را فراهم می‌کند: انسان‌گرایی مارکس و رابطه بین اندیشه قبلی و متأخر او. با استفاده از این رویکرد، کین نشان می‌دهد که رشد مارکس را نمی‌توان به دو دوره منظم تقسیم کرد - یک دوره اولیه اومانیستی یا فلسفی و یک دوره علمی متأخر - همانطور که برخی از محققان استدلال می‌کنند، و همچنین نمی‌توان برای یک وحدت اساسی در اندیشه او مانند سایر محققان استدلال کرد. در عوض کاین متوجه می‌شود که مارکس مدام دیدگاه‌های خود را تغییر می‌دهد تا بتواند با مسائلی که به او مربوط می‌شود دست یابد. اما کین همچنین در نوشته‌های بعدی مارکس یک انسان‌گرایی عمیق می‌یابد که از انسان‌گرایی آثار اولیه او سرچشمه می‌گیرد، اما با آن متفاوت است.

ترجمه ماشینی : هگل فلسفه را به‌عنوان «زمان خود که در افکار درک می‌شود» توصیف می‌کند، که منعکس‌کننده تمایلی است که ما به طور فزاینده‌ای تجربه می‌کنیم، یعنی میل به درک دنیای پیچیده و سریع در حال تغییر ما. اما چگونه می توانیم دنیایی را که در آن زندگی می کنیم به لحاظ فلسفی توصیف کنیم؟ هنگامی که هگل تلاش می‌کرد تا تبیین نظام‌مند خود از جهان تاریخی را انجام دهد، باید تاریخ را به‌عنوان پیشرفت عقلانی تصور کند تا امکان چنین توصیفی فراهم شود. پس از وقایع قرن بیستم، ما به حق در مورد چنین پیشرفتی تردید داریم. با این حال، در قرن بیستم، فیلسوف آلمانی دیگر، ادموند هوسرل، زمانی که متوجه شد که شرح فلسفی تجربه انسانی ما مستلزم توجه به دنیای تاریخی است که در آن زندگی می کنیم، یک فیلسوف آلمانی دیگر به نام ادموند هوسرل تلاش کرد. بحران در این کتاب، تانیا استهلر به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه هوسرل فلسفه هگل را با ارائه گزارشی از جنبش تاریخی به‌عنوان آشکار، رادیکال می‌کند. پدیدارشناسی هوسرل امکان اندیشیدن به جهان های تاریخی را به صورت جمع، بدون سلسله مراتب، که توسط اخلاق و زیبایی شناسی تعیین می شود، می دهد. استالر استدلال می کند که هوسرل از طریق رادیکالیزه کردن فلسفه هگل، پدیدارشناسی تاریخی و مفهومی منسجم از فرهنگی را در اختیار ما قرار می دهد که به آینده پدیدارشناسی اشاره می کند، به عنوان فلسفه ای که زمینه روش شناختی را برای انواع رویکردهای کیفی در علوم انسانی و علوم انسانی فراهم می کند. علوم اجتماعی.

ترجمه ماشینی : فورستر با بحث در مورد تفسیر انتقادی هگل از سنت شک‌گرایانه، به‌ویژه مورد استدلال قانع‌کننده‌اش برای برتری شک‌گرایی باستانی بر شک‌گرایی مدرن، آغاز می‌کند. او در ادامه نشان می دهد که دشواری های مشخصه شک گرایی باستانی نقشی تعیین کننده و جذاب در فلسفه تاریخ هگل ایفا می کند.

ترجمه ماشینی : هیچ موضوعی به اندازه دین هگل را نگران نکرده است. او را آزار می‌داد، و او در طول زندگی‌اش با آن دست و پنجه نرم می‌کرد: از نوشته‌های درخشان دوران جوانی‌اش درباره روحیه یهودیت و مسیحیت، تا سخنرانی‌های فلسفه دین در سال 1831. تفسیرهای فلسفی مهیج این جلد مجموعه‌ای از مقالات انتقادی را گرد هم می‌آورد که در مورد رابطه هگل با هر یک از این ادیان تاریخی، از جمله اسلام، و (البته) دین «مجلی» مسیحیت (کاتولیک و پروتستانیسم) بحث می‌کند. هدف همه فصل‌ها روشن کردن تحول جذاب برداشت هگل از دیالکتیک دین است. در مجموع، آنها دیدگاهی جامع از فلسفه هگل از ادیان تاریخی ایجاد می کنند. برداشت‌های بزرگ و تحریک‌آمیز او و «منظره‌های فکری» او اشتها را برای درک فلسفی - بسیار مورد نیاز - از پدیده دین افزایش می‌دهد.

ترجمه ماشینی : یک ابزار مرجع ضروری برای دانشجویان و دانش پژوهان تفکر فلسفی مدرن به طور کلی و تفکر آلمانی قرن 19 به طور خاص خواهد بود. بخش اول این جلد به بررسی نوشته های اولیه هگل تا و از جمله پدیدارشناسی روح 1807 می پردازد. بخش دوم به آثار و سخنرانی های بزرگ هگل و همچنین به موضوعات اولیه نظام فلسفی او اختصاص دارد. این کتاب با شرحی جامع از علم منطق هگل آغاز می‌شود و سپس با بررسی‌های مفصلی از فلسفه طبیعت و فلسفه روح از دایره‌المعارف علوم فلسفی ارائه می‌شود. سه بخش دیگر از این جلد به بررسی مفاهیم کلیدی و موضوعات تفسیری، اشکال پارادایماتیک استدلال هگلی و خطوط اصلی تأثیر هگل از اواسط قرن نوزدهم می‌پردازد. این جلد شامل گاهشماری از زندگی و آثار هگل، کتابشناسی منابع اولیه و ثانویه و نمایه ای تحلیلی است.

ترجمه ماشینی : این سخنرانی ها که در سال 2014 در "Càtedra Walter Benjamin" ایراد شد، به بررسی روابط فلسفی بین دو تن از بزرگترین فیلسوفان مدرن آلمانی، گئورگ ویلهلم فردریش هگل و والتر بنیامین می پردازد. نشان داده می‌شود که به‌ویژه پیش‌گفتار معرفتی-انتقادی بنیامین چه ارتباط نزدیکی با برخی از جنبه‌های اساسی متافیزیک و معرفت‌شناسی هگل دارد. با روشن ساختن سازگاری معینی از رویکردهای بین ایده آلیسم آلمانی و نظریه انتقادی اولیه در مورد امکان و ضرورت ایده ها و نظریه های متافیزیکی، این سخنرانی ها نشان می دهد که چرا مدرنیته را نمی توان به سادگی عصر «پسامتافیزیکی» نامید. مابعدالطبیعه نه تنها برای فلسفه برای پرداختن به موضوعات آن ضروری است، بلکه برای آزادی معنوی و عملی انسان، به ویژه در عصر مدرن، ضروری است.