جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : متن ها و بحث ها. ارائه عینی جریان های اصلی اندیشه جهانی. - متون توسط بزرگترین متخصصان، ملزومات یک کار یا یک دکترین. - مناظره ها به دنبال متن ها، نقدها، تحلیل ها برانگیخته شد، از مبدأ تا امروز. - من دعوا را دنبال می کنم زیرا دعوا دقیقاً درگیری است که شامل بی تفاوتی متقابل دو مخالف نیست، بلکه برعکس، در پیوند آنها با یکدیگر است. (هگل) - بدون مطالعه عمیق و درک تمام منطق هگل نمی توان سرمایه مارکس را به طور کامل درک کرد. (لنین) - برخورد انقلاب با ایجاد ورطه بین دو قرن همسایه، با واداشتن مردان قرن نوزدهم به احساس بیگانه نسبت به قرن هجدهم، به آنها معنای واقعی تاریخی بخشید. (P. Moreau) - هگل سرچشمه همه چیز بزرگی است که در قرن اخیر در فلسفه انجام شده است. (موریس مرلوپونتی)

ترجمه ماشینی : در حالی که بحث فلسفی جاری پیرامون زیبایی شناسی هگل به شدت بر تز بحث برانگیز «پایان هنر» فیلسوف متمرکز است، شرکت کنندگان آن به ندرت به ایده های هگل در مورد ماهیت زیبایی و رابطه آن با هنر توجه می کنند. این مطالعه با قرار دادن دیدگاه‌های هگل در مورد زیبایی در جلو و مرکز به دنبال رفع این نادیده‌انگاری است. پیترز از ما می‌خواهد در این فرض رایج که زیبایی هگلی منحصر به هنر است تجدید نظر کنیم و استدلال می‌کند که زیبایی هگل، مانند هنر، تابع توسعه تاریخی است. تحلیل دقیق او از مفهوم زیبایی هگل نه تنها پیامدهای مهمی برای درک ما از "پایان هنر" و زیبایی شناسی هگل به طور کلی دارد، بلکه بر سایر زمینه های فلسفه هگل، به ویژه انسان شناسی و جنبه هایی از اندیشه اخلاقی او روشن می شود. .

ترجمه ماشینی : درباره رویکردهای اندیشه هگل، جایگاه ایده آگاهی ناخشنود در شکل گیری نظریات هگل، تفسیر بخشی از پدیدارشناسی روح هگل، در مورد شکل گیری نظریه هگلی این مفهوم، پدیدارشناسی دز Geistes.

ترجمه ماشینی : مسلماً فلسفه تاریخی دارد، با لحظات غیرقابل انکار. کنار گذاشتن افلاطون، ارسطو، دکارت یا کانت برابر است با سر بریدن از فلسفه. آیا می توان همین را در مورد فردریش هگل گفت؟ بسیاری بر وزن برخی از تزهای دیالکتیک هگکل تأکید کرده اند، مانند انتقاد او از آنچه او «لطافت مشترک نسبت به چیزها» می نامد، که شامل این تفکر است که تفاوت بدون مخالفت در برابر چیزی که با آن متفاوت است امکان پذیر است، یعنی برابری بین. کسانی که متفاوت هستند می توانند نقطه شروع باشند و نه یک فتح و به طور خلاصه می توان از عوارض تضاد اجتناب کرد. با این حال، متفکران برجسته تأیید کرده اند که هگلیسم صرفاً پرانتزی از خودسری و تاریک گرایی در تاریخ گفتمان فلسفی است. در هر صورت، حتی اسیدی‌ترین مخالفان هم حداقل یک فایده پیشگیری را در خواندن هگل می‌بینند: برای آنها هگلیسم مانند سرخکی است که لزوماً باید به آن مبتلا شود. بنابراین، در پس انتقادات تلخ برتراند راسل یا میشل فوکو، شاید این اعتقاد وجود داشته باشد که خود جنبش فلسفه به آن پیوندی می‌انجامد که هگل است، بنابراین تسویه حساب با او، تسویه حساب فلسفه با او خواهد بود. خودش.. مانوئل کروز (مدیر مجموعه)

ترجمه ماشینی : واژگان هگلی رایج ترین زبان است. اما دشواری گفتمان هگل از این واقعیت ناشی می‌شود که او از پیچیدگی روابط فکری بین کلمات ساده‌اش، که در اصل سازنده معنای آنهاست، استفاده می‌کند. بنابراین، واژگان هگل باید در هر یک از مقالات حفظ شده، و در چشم انداز تعریف شده توسط هر یک از کلمات توضیح داده شده، کلیت بیان شده و سلسله مراتبی معانی آنها را به کار گیرد. او که بخواهد معنای درست فلسفی واژگان هگلی را در خود به فعلیت برساند، تکرار یک تمرین فکری واحد را بر خواننده تحمیل می‌کند، زیرا در هر مقاله، هر چیزی که فکر می‌کرده و گفته می‌شود همان است که به صورت مفرد گفته می‌شود. درست است که فکر کردن به هگل به معنای بازاندیشی در اوست، همیشه!

ترجمه ماشینی : شیکاگو: انتشارات دانشگاه شیکاگو، 2013. - 176 ص. — ISBN-10: 022607949X; ISBN-13: 978-0226079493. هگل در سخنرانی های خود در برلین در مورد هنرهای زیبا، استدلال کرد که هنر شامل شکلی منحصر به فرد از درک زیبایی شناختی است - بیان یک خودفهمی جمعی متمایز که در طول زمان تاریخی توسعه می یابد. رویکرد هگل به هنر در زمینه‌های مختلف تأثیرگذار بوده است، اما در پیچشی از طنز تاریخی، هگل درست قبل از رادیکال‌ترین انقلاب هنری تاریخ می‌میرد: مدرنیسم. در پس از زیبا، رابرت بی پیپین، با نگاهی به نقاشی های مدرنیستی هنرمندانی مانند ادوار مانه و پل سزان از دریچه هگل، کاری را انجام می دهد که هگل هرگز فرصت انجام آن را نداشت. در حالی که هگل هرگز نتوانست نقاشی مدرنیستی را درگیر کند، او درک درستی داشت. مدرنیته، و در آن، هنر - به قول معروف او - «چیزی مربوط به گذشته» بود، دیگر وسیله مهمی برای درک خود و دیگر بیان ضروری معنای انسانی نیست. پیپین کاوش پیچیده ای از موقعیت هگل و مفاهیم آن ارائه می دهد. او همچنین نشان می‌دهد که اگر هگل می‌دانست که چگونه نهادهای اجتماعی روزگار او در نهایت در دستیابی به نسخه‌ای از برابری واقعی او، یعنی شناخت متقابلی شکست می‌خورند، باید نقش متفاوت و جدیدی را برای هنر در مدرنیته کشف می‌کرد. پیپین پس از پی ریزی این زمینه، ابعاد رویکرد زیبایی شناسی هگل را در آثار راهگشای مانه، «پدربزرگ مدرنیسم» روشن می کند و از مورخان هنر تی جی کلارک و مایکل فرید برای انجام این کار استفاده می کند. او با نگاهی به سزان، «پدر مدرنیسم»، این بار در حالی که آثارش رابطه بین هگل و فیلسوفی را که روایت هگل از مدرنیته و هنر را به چالش می‌کشد، یعنی مارتین هایدگر، روشن می‌کند، به پایان می‌رساند. فلسفه و تاریخ هنر که به زیبایی در هم تنیده شده است، پس از زیبا، ارزیابی مجدد خیره کننده ای از پروژه مدرنیستی است. این در هسته اهمیت خود مدرنیسم و به طور کلی به معنای تاریخ داشتن هنر است. در نهایت، از طریق هگل، این گواهی است بر دستاوردهای متمایز فلسفی هنر مدرنیستی در عصر آشفته و آشفته ای که ما به ارث برده ایم. مقدمه فلسفه و نقاشی: هگل و مانه سیاست و هستی شناسی: کلارک و فرید هنر و حقیقت: سخنان پایانی هایدگر و هگل