جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هم فلسفه هگل و هم نظریه روانکاوی عمیقاً بر تفکر معاصر تأثیر گذاشته اند، اما به طور سنتی دیده می شود که در جهان های مجزا به جای متقاطع کار می کنند. این کتاب تفسیر جدیدی از پدیدارشناسی روح هگل ارائه می‌کند و کار دو تن از شناخته‌شده‌ترین روان‌کاوان معاصر، کریستوفر بولاس و آندره گرین را به گفتگو می‌آورد. هگل و روانکاوی توجه به پدیدارشناسی را بر روی شکل آگاهی ناخشنود و مفهوم نیرو متمرکز می کنند، دو حوزه ای که اغلب توسط مطالعاتی که بر دیالکتیک ارباب/برده تمرکز دارند نادیده گرفته می شوند. این کتاب دلایلی را ارائه می‌کند که چرا اکنون، بیش از هر زمان دیگری، باید بدانیم که چگونه مفاهیم بین الاذهانی، نیرو، سوم و الزام‌آور برای درک دنیای مدرن ما ضروری هستند. چنین مفاهیمی می‌توانند امکان بازجویی از آنچه را که می‌توان به‌عنوان حس‌های عمیقاً کاذب و ساخته‌شده از جامعه و دوستی ایجاد شده توسط سایت‌های شبکه‌های اجتماعی در نظر گرفت، و ایده‌ای از یک «جامعه جهانی» را که به قیمت روابط بین‌ذهنی معتبر رشد می‌کند، بیشتر کرد.

ترجمه ماشینی : «بزرگراه ناامیدی» هگل که در «پدیدارشناسی روح» معرفی شد، نشان دهنده مسیر شکنجه‌ای است که «آگاهی طبیعی» در راه آزادی طی کرده است. ناامیدی، باقیمانده‌ی پرشور نقد هگلی، نیز نشان‌دهنده فرصت‌های فراری برای آزادی است و اصل امید را در برابر هر امیدی حفظ می‌کند. رابین ماراسکو با تحلیل آثار گروهی متفکر التقاطی، پویایی ناامیدی را به عنوان یک شور انتقادی در نظر می گیرد و با اشکال زندگی تاریخی شکل گرفته در امتداد شاهراه هگل به حساب می آید. شاهراه ناامیدی تئودور آدورنو، ژرژ باتای و فرانتس فانون را دنبال می‌کند که هر کدام یک رشته فکر را در پدیدارشناسی روح هگل می‌خوانند، مقاومت می‌کنند و دوباره پیکربندی می‌کنند. این متفکران در مواجهه با فروپاشی قرن بیستم یک دیالکتیک انقلابی خاص، تلاش می‌کنند تا فلسفه انتقادی را دوباره ارزش‌گذاری کنند و هگلیسم چپ را در چارچوب نژادپرستی نسل‌کشی، جنگ جهانی و سلطه استعماری بازسازی کنند. هر متفکری همچنین نقش شور را در نقد دوباره متمرکز می کند. ماراسکو با استدلال علیه گرایش‌های جدیدتر در نظریه انتقادی که نوید گریز از ناامیدی را می‌دهد، نشان می‌دهد که چگونه اشتیاق تصمیمات عقل و ایمان را ناکام می‌کند. او با استقبال از افراط گرایی آنچه که مارکس در روح هگل آن را «نقد بی رحمانه از هر آنچه هست» می خواند، خرید معاصر نظریه انتقادی رادیکال را تأیید می کند که نتیجه آن رویکردی پرشور به اندیشه سیاسی است.