جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫در اين پژوهش، انديشه مهدويت از نظر اماميه و اسماعيليه تا پايان قرن چهارم هجري، به صورت تطبيقي بررسي شده و سير تاريخي مهدويت و مباني آن همراه با تفاوتها و اشتراکات در ميان اماميه و اسماعيليه، بيان شده است. براساس عقيده اماميه، مهدي? مردي از اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم ، از نسل فاطمه? و در نهمين رتبه نسل امام حسين عليه السلام قرار دارد. او در سال 255 هجري به دنيا آمد و پس از پنج سال دوران غيبت صغري آغاز شد و تا سال 329 چهار تن از ياران نزديک امام عسکري عليه السلام رابط بين امام? و پيروانش بودند. پس از آن، دوران غيبت کبري آغاز شد که تاکنون ادامه دارد. وي در آخرالزمان ظهورکرده و زمين را پر از عدل و داد خواهد کرد. مهدويت در اسماعيليه، در سه دوره پيش از حکومت فاطميان، بعد از حکومت فاطميان و اصلاحات عبيدالله المهدي، و بعد از اصلاحات معزّ لدين الله بررسي شده است. آنها نخست به مهدويت اسماعيلبن جعفر اعتقاد داشتند، سپس به مهدويت محمدبن اسماعيل معتقد شدند که انديشه ظهور وي، تفاوت زيادي با انديشه ظهور مهدي اماميه نداشت. بعدها اين انديشه توسط اسماعيليان قرمطي رنگ باطني گرفت. با ظهور عبيدالله المهدي خليفه فاطمي، او نخست براي خود و بعد براي پسرش ادعاي مهدويت کرد. سپس ظهور مهدي موعود به آينده دورتري موکول شد. در اصلاحات معزّ لدين الله چهارمين خليفه فاطمي، محمدبن اسماعيل دوباره به عنوان ناطق هفتم و قائم القيامه پذيرفته شد، اما از آن تفسير ديگري ارائه شد. اسماعيليان طي اين مراحل، از انديشه خود، به مهدويت فرد آخرالزماني بازگشتند. اماميه و اسماعيليه، در اهميت و ضرورت امام در هر زمان، و در اينکه مهدي از اهل بيت و از نسل فاطمه? و امام حسين عليه السلام است و در شمايل و خصوصيات او و در غيبت و سيرت مهدي موعود، اشتراک ديدگاه دارند و در برخي موارد چون مصداق مهدي موعود اختلاف دارند.

---

مظلوميت همه جانبه و كم نظير و مقاومت سرسختانه و پی گير دو مفهومی است كه سراسر تاريخ تشيع را در افغانستان فرا گرفته است؛ مظلوميت در برابر حاكمانی كه تعصب مذهبی، نژادی و قومی از خصيصه آنان بوده و برای رسيدن به مطامع شخصی آگاهانه برخلاف مصالح ملت در مسير استعمار قدم برداشته اند، و مقاومت مردانی كه در بابر زورگويان وی وحشت آفرينان سر خم نكرده و برای احياء دين و حفظ ارزشهای مذهبی خويش همانند پيشوايان بزرگشان تا آخر، راست قامت ماندند. به گواهی تاريخ روحانيت تشيع در اين حركت علمدار و پيشقروال آن طايفه بوده، بيش از ساير اقشار با مرگ و شكنجه و آواره گی دست و پنجه نرم كردند. نوشتار حاضر مروری كوتاه دارد بر مبارزات شيعيان به ويژه روحانيت از آغاز زمامداری احمد شاه ابدالی تا سقوط حبيب الله كلكانی «بچه سقا».

در این مقاله صفات ذات الهی از منظر سه فرقه‌ی مهمّ کلامی اسلام، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. اشاعره قائل به‌صفات زاید بر ذات خداوند (تشبیه) بوده ولی معتزله به‌نفی صفات و نیابت ذات از صفات (تنزیه) معتقد است و تشیع نیز جمع بین تشبیه و تنزیه، عینیت صفات با ذات را پذیرفته است. ملاصدرا با استفاده از قاعده‌ی «بسیط الحقیقة»، عینیت صفات با ذات را نیک بیان کرده و کوشیده است تا اختلاف اشاعره و معتزله را به‌گونه‏ای با هم جمع کند. از این دیدگاه، صفات خداوند به‌لحاظ وجود، با ذات متحد اما به‌لحاظ مفهوم، با هم مغایرند. معتزله مانند شیعه، قدرت را صفت پایه دانسته که بر اساس آن، به‌ترتیب صفات علم و حیات نیز اثبات می‏شود، ولی اشاعره بر پایه‌ی حیات، صفات دیگر مثل قدرت، علم و اراده را اثبات می‌کنند. همه‌ی فرق، ذات اقدس حق را ازلی و ابدی، غنی بالذات و عالم و قادر به‌مسموعات و مبصرات می‏دانند و در توحید ذاتی اختلاف چندانی ندارند؛ ولی در توحید صفات، بین آنها اختلاف دیده می‌شود؛ اشاعره کثرت را پذیرفته‌اند، ولی معتزله طرفدار توحید اند. اشاعره، اراده‌ی الهی را مطلقاً از صفات ذات می‏دانند، ولی معتزله تحت تأثیر ظاهر برخی روایات، آن را مطلقاً از صفات فعل بر می‏شمرند. اما شیعه با تحلیل دقیقی اراده را در دو معنای حب ذات، از صفات ذاتیه، و تصمیم گیری به‌معنای صفت فعل تحقیق کرده است. معتزله و برخی از متکلمان امامیه کلام الهی را به‌معنی «ایجاد کلام» و یا «قدرت بر تکلّم» و در نتیجه صفت فعل می‏دانند. از دیدگاه اشاعره، کلام الهی معنایی قائم به‌ذات حق تعالی موسوم به‌کلام نفسی و مدلول کلام لفظی است. ولی به‌اعتقاد حکما، مجموع جهان، اعم از مجرد و مادی، کلام تکوینی اویند.

از زمان ظهور دولت شیعی صفوی در ایران، تشیع علاوه بر آ‌ل عثمان به مساله‌ای جدی و مهم برای طبقۀ علما و مدرسیان قلمرو این دولت تبدیل شد. نفوذ معنوی خاندان صفوی در میان بخش قابل توجهی از ساکنان آناتولی در این مقطع زمانی، ناظران مدرسی را به این نتیجه رسانده بود که این سرزمین در آستانه تغییر مذهب از تسنن به تشیع قرار گرفته است. در شرایطی که این مهم به معنی بی‌نتیجه بودن فعالیتهای تبلیغی و مدرسی ادوار پیشین بود، راه‌حل عاجل از نظر قاطبۀ این مدرسیان برخورد خشونت‌آمیز و تقابلی از سوی دولت عثمانی با گروه‌های هوادار صفویان در آناتولی بود. از این رو، مدرسیان مشهور و تأثیرگذار درصدد برآمدند با ایجاد جو روانی و تبلیغی و نیز با بهره‌گیری از صدور فتاوای ضد شیعی‌ـ‌صفوی، دولت عثمانی را به تقابل نظامی با شیعیان آناتولی و صفویان برانگیزانند. به رغم همه این تلاشها، بایزید دوم از ستیز مستقیم با دولت نوپای صفوی روی برتافت و ضمن برخورد با برخی مظاهر شیعی، محدودیت‌هایی را برای هواداران صفویان و شاه اسماعیل به وجود آورد. اما با روی کار آمدن سلیم اول و انگیزه‌های سیاسی و شخصی او برای جدال با شیعیان و صفویان برای تثبیت قدرت خود، اوضاع را به گونه‌ای پیش برد که مدرسیان توانستند با کنش‌های خود زمینه لازم را برای یورش نظامی عثمانی به ایران و شیعیان فراهم آورند. بر این اساس بخشی از دلایل وقوع جنگ چالدران را باید در موضع‌گیری‌های مدرسیان در قبال رشد گرایش¬های شیعی در آناتولی و ظهور دولت شیعی صفوی جستجو کرد.

این نوشتار,نخست مسلمانی شیخ الرئیس را از مسلمات دانسته,سپس به بررسی عقیده مذهبی اوپرداخته‌است.از آن‌جا که خاندانش اسماعیلی بوده‌اند, برخی او را شیعه اسماعیلی دانسته‌اند؛ولی اظهارات مستقیم و غیر مستقیم او به ویژه در مسائل اعتقادی و اندیشه‌های سیاسی ثابت می‌کند که او شیعه اثنا عشری بوده‌است.