جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف قرآن از معرّفی اسوه ها و الگوهای تربیتی ، تربیت انسان هاست . در آموزه های دینی اسلام ، اسوه های تمام عیاریبه جامعه بشری عرضه شده است . هدف دین اسلام از معرّفی چنیناسوه یا الگوهایی ، راهنمایی و هدایت افراد جامعه است . بدیهی است که برای رسیدن به سلامت و تکامل و تعالی ، آدمی باید به اسوه پذیری روی آورد و به تأسّی از آنها در تمام شرایط و عرصه ها بپردازد . قبل از آنکه انسان بتواند به چنین هدفی دست یابد ، بایستی با سازوکار لازم جهت بهره گیری از اسوه ها و با موانع دستیابی به هدف آشنا باشد . بدین منظور پژوهش حاضر به بررسی معیارهای انتخاب اسوه و اسوه پذیری و تبیین موانع اسوه- پذیری در آموزه های دینی ( با تأکید بر قرآن کریم و نهج البلاغه ) پرداخته است .طبق یافته های بدست آمده از تحقیق :در بیان مفهوم اسوه در آموزه های دینی از سیاق آیات و بیاناتی که در آن اسوه بکار رفته ، برمی آید که وظیفه هر کس که ایمان آورده ، تأسّی به اسوه های قرآنی است که در صدر آنها پیامبر اکرم ( ص ) است . همچنین پیروان ایشان که راه توحیدی آنها را دنبال می کنند . در ضمن واژه های مترادف با اسوه عبارتند از : اقتدا ، امام ، تبع ، امت ، مثل ، شهود و آیه . معیارهای انتخاب اسوه در آموزه های دینی در چهار مقوله معیارهای اعتقادی و نفسانی ،اخلاقی و معنوی ، اجتماعی و سیاسی و زیستی و خانوادگی دسته بندی شده اند . معیارهای اعتقادی و نفسانی عبارتند از : اراده مصمم و قوی ، توکّل به حضرت حق ، مقام عبودیت و بندگی ، آمادگی برای جهان دیگر ، ایمان به پروردگار ، یقین به حضرت حق ، معصومیت ، اخلاص ، بصیرت و بینایی ، علم ، تعقّل و خردورزی ، بیانی گویا و خالی از هرگونه ابهام و نارسایی ، همیشه با حق بودن و عمل صالح . معیارهای اخلاقی و معنوی عبارتند از : تقوی ، توبه ، نصح و دلسوزی ، اخلاق لیّن ، نرمی و ملایمت ، تواضع ، صدق و راستگویی ، زهد ، سادگی و قناعت ، میانه روی ، صبر و شکیبایی ، مسئولیت پذیری ، وفاداری به پیمان ، شرح صدر داشتن ، عفاف و پاکدامنی ، سنجیدگی گفتار و اعمال ، همیشه با حق بودن ، دارای کرامت نفس و عدالت . معیارهای اجتماعی و سیاسی عبارتند از : امانت داری ، احترام به حقوق دیگران ، سابقه درخشان ، پیشگام امت ، احسان و عفو . معیارهای زیستی و خانوادگی عبارتند از : دارای آفرینش ممتاز و دودمان پاک بودن ، استفاده از طیبات و قوّت و قدرت جسمانی خوب داشتن . معیارهای اسوه پذیری در آموزه های دینی در دو مقوله معیارهای اعتقادی و نفسانی و اخلاقی و معنوی طبقه بندیشده اند . معیارهای اعتقادی و نفسانی عبارتند از : ایمان و باور راستین به خداوند ، ایمان و باور راستین به قیامت ، بسیار به یاد خداوند بودن ، اراده مصمم و قوی داشتن ، توکّل ، حق تلاوت قرآن را بجا آوردن ، اخلاص ، اعمال صالح ، برخوردار بودن از آگاهی و علم کافی و دل بینا و گوش شنوا . معیارهای اخلاقی و معنوی عبارتند از : مقیّد به وفای به عهد بودن ، تقوی و پرهیزگاری ، صبر و استقامت داشتن ، زهد ورزیدن ، عدم دوستی با دشمنان مغضوب ، صداقت ، میانه روی ، همیشه با حق بودن و تبعیت پذیری .همچنین موانع عدم پیروی و تأسّی از اسوه در آموزه های دینی در دو مقوله موانع درونی و موانع بیرونی قرار گرفته اند . موانع درونی عبارتند از : تعصّب و حمیّت جاهلیت ، پندارهای بی اساس و گمان های باطل و آرای فاسد و غیر مستدل ، امید نابجا ، تفسیر به رأی ، تکبّر ، هوای نفس ، آرزوهای دور و دراز ، حسادت ، نفس طغیانگر ، سفاهت ، شک و تردید ، بهانه جویی ، ظلم و ستم پیشگی ، فسق و آلودگی به گناه ، تقلید کورکورانه از پدران و نیاکان ، الگوپذیری غیر عاقلانه از باطل و شهوات و موانع بیرونی عبارتند از : کثرت طرفداران رأی و عقیده باطل ، سران کافر و ستمکار ، شیطان ، متاع زندگی دنیوی ، بت ها و منافق .

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی فلسفه مرگ از دیدگاه قرآن و تجارب زیسته معلمان و یافتن شباهتها و تفاوتهای بین دو دیدگاه، در مورد مرگ و دلالتهای تربیتی آن بر سبک زندگی است. با استفاده از روش تحلیل مفهومی، فلسفه مرگ از دیدگاه قرآن مورد تحلیل قرار گرفته و سپس دلالتهای تربیتی آن از آیات مرتبط با مرگ، مورد استنتاج قرار گرفته است. برای دستیابی به تجارب زیسته معلمان پیرامون مرگ، از روش پدیدارشناسی بهره گرفته شده،و سپس با استفاده از روش تطبیقی، این دو دیدگاه از نظر شباهتها و تفاوتها، مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس نتایج این پژوهش،شباهتهای کلی بین فلسفه مرگ از دیدگاه قرآن و معلمان مورد مصاحبه قرار گرفته شده، وجود دارد، اما این شباهتها بیشتر به صورت نظریات و یا باورهایی حاکم بر نگرشهای کلی، بر سبک زندگی است و تا رسیدن به مرحله یقین فاصله دارد.

دین به عنوان یک حقیقت از آغاز پیدایش بشر وجود داشته و انسان‌ها به لحاظ فطری با آن گرایش داشته با تعالیم آن زندگی خود را در ابعاد مختلف تنظیم می‌کردند اما با وجود گرایش فطری آدمیان گاهی انسان‌هایی از دین و دینداری حالت گریز دارند .حال با توجه به میل درونی و فطری انسان به دین این سوال مطرح می‌شود که چرا عده‌ای بر‌خلاف جریان آب شنا کرده و از دین اعراض کرده و یا نسبت به تعهدات دینی سستی می‌کنند که در این رساله در صدد تبیین علل آن هستیم که آن علل را می‌توان به چهار دسته علل اجتماعی، علل رفتاری و اخلاقی و علل فکری و علل فرهنگی تقسیم نمود. نتایج بررسی‌ها نشان داده است با بروز این عوامل که مانع روی آوردن انسان به دین و امور معنوی می‌گردد و آدمی را از متدین شدن به دین الهی باز می‌دارد و باعث گریز از دینمی‌شود، بنابراین ضروری است تا این عوامل شناسایی گردد تا از شیوع آن جلوگیری شود. برای مبارزه با دین‌گریزی، باید پس از بررسی همه جانبه علل و عوامل آن، راهکارهای مناسب را برگزید و از آنجا که هر کدام از عوامل با عامل دیگر فرق دارد لذا راهکارهای مخصوص به خود را می‌طلبد بنابر این سعی شده حتی المقدور برای همه‌ی عوامل راهکار ارائه گردد.کلید واژه: دین،عوامل، درمان، دین‌گریزی، دینداری

وجود سختی‌ها و شرور در زندگی از اموری است که بدون تردید انسان‌ها در طول زندگی با آن مواجه می‌شوند. چرایی و علت‌یابی وجود این امور در نظام هستی با بحث‌های کلامی- فلسفی فراوانی پیوندیافته است و دانشمندان با رویکردهای مختلف درصدد پاسخگویی به این سوال برآمده‌اند. در نگاه اجمالی به آیات قرآن، زندگی انسان از آغاز خلقتش با رنج و سختی همراه بوده است. با مراجعه به تاریخ پیامبران که نمونه انسان‌های کامل می‌باشند، زندگی آن‌ها را سرشار از ناملایمات می‌بینیم. این پژوهش می‌کوشد به واکاوی مفهوم و فهم مبانی وجودشناختی و معرفت‌شناختی سختی‌ها بر اساس آموزه‌های قرآن بپردازد؛ افزون بر اینکه آموزه تکاملی در ارتباط با سختی‌ها ارائه و تأثیر تکاملی سختی‌ها در ابعاد مختلف انسان مورد اشاره قرارگیرد. جمع‌آوری اطلاعات در این تحقیق به روش‌کتابخانه‌ای بوده است.با توجه به آیات قرآن، بین پندار غالب انسان‌ها در مورد شرّ و سختی در عالم واقع، با آنچه‌ برای رشد بشر در راستای فطرتش واقعاً شرّ محسوب می‌شود تفاوت معرفتی وجود دارد. این خطای معرفتی زمینه‌ساز کنش‌های نامناسب در برابر سختی‌ها شده و فرصت‌های تکاملی زیادی را از انسان ضایع می‌کند. آیات قرآن با ارائه بینش صحیح در این ارتباط، به تصحیح چارچوب‌های غلط ذهنی افراد می‌پردازد و همچنین با بیان ضعف‌های ارتباطی انسان در برخورد با ناملایمات به بهبود کنش‌های ارتباطی انسان می‌پردازد. در ضمن اینکه، رهنمودهای تکاملی قرآن در ارتباط با سختی‌ها ما را به این امر رهنمون می‌سازد که بهره‌گیری تکاملی در ارتباط باغالب سختی‌ها امری است بالقوه و با به‌کارگیری عوامل متعدد از جمله ایمان، عمل صالح، کسب معرفت در جهت توحیدی، بالفعل می‌شود. با توجه به کارکردهای مترتّب بر این عوامل در آیات قرآن و بررسی جهت‌گیری کارکردهای این عوامل در ارتباط با سختی‌ها، زمینه تحقق کمال در چهار حوزه ابعاد وجودی انسان اعم از ابعاد فطری، عقلی، عاطفی، اخلاقی فراهم می‌شود.

یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که در قرآن بسیار به آن سفارش و توصیه‌شده، خودشناسی است. آدمی به‌ واسطه‌ی خودشناسی به موقعیت، شخصیت و ارزش خود پی می‌برد. انسان تا زمانی‌که موقعیت خود را در جهان آفرینش نشناسد، نمی‌تواند به ارزش وجودی خود دست یابد و در نیل به آن‌که هدف غایی خلقت است سعی و کوشش نماید. خداوند متعال نیز به مسأل? شناخت نفس اهمیت داده است و در آیه‌ی 14 سوره‌ی مبارکه‌ی قیامت می‌فرماید: «بَلِ الأنسانُ علی نَفسِهِ بَصیره». پروردگار بلند مرتبه با فرستادن آیاتش برآن است که انسان خود را کشف و شخصیتش را درک کند؛ زیرا شناخت انسان موجب شناخت و معرفت خداست و نهایت شناخت نفس، رسیدن به ذات باری تعالی است؛ و این معنای همان کلام الهی است: «وَ إلیهِ المُنتهی» که منتها، بازگشت و آخرین نقطه مقام کمال انسانیت، خداست و بس. پژوهش حاضر بر آن است که مسأله‌ی خودشناسی(معرفت نفس)، اهمیت، موانعی و آثار آن را مورد واکاوی قرار دهد و این‌که معرفت نفس، چگونه ما را به سمت خداشناسی و معرفت رب می‌کشاند و چگونه معرفت نفس، مستلزم معرفت حق است. در این راستا راه‌های خداشناسی، آثار و موانع آن نیز مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. یکی از راه‌های شناخت خداوند، شناخت نفس است و خود فراموشی عامل اصلی خدا فراموشی است. پیامبر گرامی اسلام(ص) در نهج الفصاحه، در مورد شناخت حق‌تعالی فرموده‌اند: «مَن عَرَفَ نَفسَهُ فَقَد عَرفَ رَبَّهُ» که از آن مفهوم می‌شود «هر کس خودش را بشناسد، پس قطعاً پروردگارش را شناخته است». از این حدیث، دو قرائت امتناعی و امکانی ارائه‌ و گفته‌شده است که برخی آن را تعلیق به محال دانسته‌اند و برخی به طرق گوناگون درصدد توجیه و تبیین کیفیت معرفت رب از راه معرفت نفس برآمده‌اند.

در قرآن کریم آیات بسیاری درباره‌ی فاعلیت خداوند در عالم طبیعت وجود دارد. منظور از فاعلیت خداوند، پدیدآورنده بودن، علت بودن و موثر بودن او نسبت به تمام پدیده‌های هستی است. آیات پیرامون فاعلیت را به‌طور کلی در این موضوعات می‌توان دسته بندی کرد که شامل: خالقیت خداوند، رازقیت، جاعلیت، إحیاء و إماته و سایر افعالی است که به او منسوب شده‌اند. قرآن در عین این‌که پدیده‌های طبیعی را به خداوند نسبت می‌دهد و او را در همه‌ی امور فاعل می‌داند؛ ولی وجود روابط علت و معلولی میان آن‌ها را انکار نکرده و برآن صحه گذاشته است. قرآن کریم، هستی، عوارض و آثار وجودی همه‌ی پدیده‌های مادی و نیز روابطی که میان آن‌ها وجود دارد و اتفاقاتی که در عالم طبیعت رخ می‌دهد را به خداوند نسبت داده و فعل او می‌داند. عده‌ای از دانشمندان مادی‌گرا رویکرد خداباورانه‌ی مذهب به طبیعت را ناشی از جهل به علل مادی پدیده‌ها تلقی کرده‌اند. با بررسی توصیفی-تحلیلی آیات فاعلیت در قرآن به‌عنوان یک کتاب مهم و ارزشمند مذهبی، وجود رابطه‌ی علت و معلولی مادی میان پدیده‌ها در عین وجود فاعلیت خداوند، اثبات می‌گردد.

در فصل اول در صدد بیان این مطلب هستیم که قرآن کریم، همه غیرمسلمانان را دشمن خدا و اهل جهنم معرفی نمی کند و با القای چنین مطلبی مسلمانان را از دوستی و وحدت با آنها برحذر نمی دارد. در فصل دوم توضیح داده ایم که قرآن کریم، صریحاً وحدت سیاسی- اجتماعی مسلمانان با غیرمسلمانان را تجویز می کند و فقط از دوستی با کسانی نهی می‌کند که بر علیه مسلمانان وارد جنگ می شوند و دین مسلمانان را به تمسخر می گیرند. قرآن کریم، وحدت مسلمانان با غیرمسلمانان را مشروط به برتری حقوق مسلمانان نکرده و در هیچ آیه ای سلب حقوق غیرمسلمانان را روا ندانسته است. ما در قرآن غیر از تحریم ورود مشرکان( بت پرستان نه اهل کتاب) به مسجدالحرام(نه مسجدهای دیگر) و تحریم ازدواج با آنها، دستور دیگری در زمینه محدود شدن دامنه وحدت مسلمانان با غیر مسلمانان نمی بینیم. در فصل سوم به بررسی عوامل وحدت و تفرقه پرداحته ایم و توضیح داده ایم که قرآن کریم، عوامل مهمی را که در وحدت مسلمانان با غیرمسلمانان و حتی در وحدت بین خود مسلمانان دخالت دارد، نفی نکرده است و بلکه هر عاملی که در راستای احیای عدالت باشد، مورد تشویق قرآن قرار خواهد گرفت.در فصل چهارم به جمع بندی نهایی این سه فصل پرداخته ایم.

چکیده ندارد.

چکیده خداوند در قرآن، به آیات و نشانه های متعدد خود اشاره می کند. در گفتمان قرآنی علاوه بر اینکه تمام هستی به مثابه آیه دانسته شده است، تمامی رخ داد های غیرمتعارف، اعم از اینکه در زمان انبیاء یا غیر آن بوده اند، آیات الهی نامیده شده اند. کارکرد خداشناسانه تمام آیات الهی را از خلال فقره های قرآنی که خداوند آنها را آیات الهی می خواند، به روشنی می توان دریافت.به علاوه قرآن نشانه صدق و حقانیت خود را در تصدیق کتب انبیاء پیشین هم چون حضرت موسی و عیسی (ع) اعلام نموده است و خطاب به معاندان، گواهی خداوند را بر رسالت حضرت محمد (ص) کافی دانسته است.هم‌چنین آیات ناظر بر رسالت انبیاء، خبر از وحدت در پیام رسالت آنها و یکسانی وحی می دهد ونزول آیات الهی در زمان انبیاء را تنها به اذن الهی منوط می داند. البته باید گفت مولفه های خاصی برای نزول این دسته از آیات الهی در قرآن تعریف نشده است تا بتوان آنها در دسته ای جداگانه قرار داد. این پژوهش پس از بررسی گفتمان آیه محور قرآن، گفتمان پساقرآنی در باب اعجاز را مورد بررسی قرار داده است و موضوعات برجسته هر قرن در بحث اعجاز رااز میان تالیفات گوناگون ، مشخص کرده است. عصاره این مباحث، نشان‌گر آن است که برخی آیات الهی که در زمان انبیاء که به اذن خداوند صورت گرفته‌اند، در گفتمان پساقرآنی با کارکردی پیامبرشناسانه تعریف شده اند که ضمن اشتراک در برخی مولفه‌ها، در مجموع بر سر اضلاع چارچوب اندیشه اعجاز، توافق کلی میان متکلمان در این حوزه وجود ندارد.مقایسه اندیشه اعجاز در دو گفتمان قرآنی و پساقرآنی، برای نشان دادن نقاط اشتراک و افتراق بوده است.از آن جا که مباحث اعجاز در گفتمان قرآنی عمدتاً به قرآن به عنوان معجزه پیامبر خاتم (ص) معطوف شده است، مقایسه دو گفتمان نیز بر مباحث اعجاز پیرامون قرآن، آیات تحدی و وجوه اعجاز، تمرکز یافته است و مباحث پر تکرار در حاشیه بحث اعجاز چون اتحاد دلیل و مدلول، معجزات حسی و عقلی و تناسب اعجاز انبیاء با زمان، مورد بازخوانی قرار گرفته‌اند.کلید واژه‌ها: آیه، اعجاز، پساقرآنی، گفتمان.

چکیدهدر سده چهاردهم هجری، مجموعه‏ای از عوامل دست به دست هم داد و جهان اسلام را به دوران ضعف و عقب‏ماندگی کشاند. اوضاع بحرانی جهان اسلام بعد از فروپاشی امپراتوری عثمانی و تجزیه و مستعمره شدن جهان اسلام، استبداد و فساد داخلی و شیوع اوهام و خرافات در جوامع اسلامی، متفکّران اسلامی را از ارائه رویکردها و راه‏حل‏های متفاوت برای خروج مسلمانان از ضعف و عقب‏ماندگی ناگزیر نمود. ایده بازگشت به قرآن از جمله این رویکردها در بهبود اوضاع جهان اسلام است که در چالش سنّت و مدرنیته به عنوان دیگر رویکردهای مطرح در نجات جوامع اسلامی از عقب‏ماندگی شکل گرفت. ایده بازگشت به قرآن اندیشه‏ای نص‏محور و درون‏دینی است که با اعتقاد به جامعیّت و خودکفایی قرآن، راه‏حل معضلات و مشکلات سیاسی – اجتماعی جهان اسلام را در بازگشت بازفهمانه به قرآن می‏داند و از همین دیدگاه، جریان‏های حاضر در حل بحران جهان اسلام یعنی تجدّد و سنّت‏گرایی را رد می‏کند. اشخاص مختلفی در سراسر جهان اسلام، این ایده را سرلوحه برنامه‏های اصلاحی خود، جهت پیشرفت جوامع اسلامی قرار دادند. لذا این پژوهش در صدد است با مبنا قرار دادن روش‏شناسی استیوارت هیوز که در آن واقعیّت‏های سیاسی و اجتماعی با شکل‌گیری فکر و اندیشه یک نوع رابطه تعاملی دارند، به واکاوی ماهیّت و دلایل شکل‏گیری ایده بازگشت به قرآن در اندیشه تنی چند از پیشگامان این جریان اصلاحی یعنی عبده، اقبال لاهوری، مودودی و سیّد قطب بپردازد. این متفکّران قرآن‏پژوه، هر کدام بسته به نوع خوانش خود از اسلام و تدبّرات قرآن‏پژوهانه، در صدد عرضه مشکلات و معضلات موجود به قرآن هستند، تا از این طریق پاسخ‏های خود را از قرآن طلب کنند. نگاه کاربردی به قرآن، محوریّت توحید، وحدت، گسست از سنّت‏های تفسیری گذشته، خرافه‏زدایی از اسلام، اصلاحات دینی و برپایی حکومت قرآنی از شاخصه‏های مهم و مشترک بازگشت به قرآن محسوب می‏شود.کلیدواژه‏ها: اقبال، بازگشت به قرآن، جهان اسلام، سیّد قطب، عبده، مودودی.