جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب حاضر، نوشته «حاج میرزا جواد آقا تهرانی» از علمای حوزة خراسان در روزگار معاصر به شمار می‌رود. این کتاب، اثری است دینی، تحلیلی، استدلالی با حجم تقریباً متوسط به زبان فارسی با آمیزه‌هایی از عربی، تبیینی، دارای نثر علمی متوسط ولی پر دقت، برای عالمان و دانش پژوهان که به شیوه آموزشی قابل تدریس است که در چهار باب «خداشناسی»، «پیامبر شناسی»، «امام شناسی»، «معادشناسی» در معارف قرآن و حدیث جمع‌آوری شده است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

مرگ و معاد، دغدغه همیشگی انسان در طول تاریخ بوده است. در میان مسائل مربوط به معاد، معاد جسمانیبه طور خاص، مورد دغدغه زیاد متفکران بوده است و همیشه برای اثبات آن کوشیده اند. شیخ الرئیسابوعلی سینا با آن همه ذکاوت وحدت ذهنی خود، از اثبات عقلی معاد اظهار عجز می کند. و از ناحیه شریعت،به صورت تعبد می پذیرد.اولین کسی که بر معاد جسمانی استدلال عقلی و فلسفی آورده است،صدرالمتالهین است. ایشان این نوع از معاد را با مبانی بسیار دقیق فلسفی خویش اثبات کرده است. ویمعتقد است ، نفس به واسطه مرتبه خیالی خود که مجرد و باقی است ، در قیامت بدون مشارکت ماده و فقطاز جهات فاعلی ، بدنی عینی متناسب با ملکات خود خلق می کند که جنس آن از ماده اخروی غیر قابل فساد است و هر کس آن را ببیند ، می گوید همان است که در دنیا بود

علیه السلام، در پیاام » صالح « یکی از اقوام ظالم و طغیانگری است که در قرآن کریم از آنها یاد شده است. پیامبر این قوم حضرت » ثمود « قومرا سرلوحه خویش قرار داده است، هرچند تلاشهاای » توحید، نبوت و معاد « تبلیغی خویش همانند تمامی پیامبران پیشین، توجه به سه اصلاین پیامبر الهی با مخالفت و در نهایت انکار و عذاب این قوم مواجه شده است. در این نوشتار، برجساته باودن اهادا کلای پیاامبران الهای وبازشناسی عناصر ثابت و متغیر در امر رسالت، بیان اهمیت و اولویت این سه اصل در میزان ایمان ماردم، و بیاان سانت مشاتر و همیشاگیحقگریزی و عناد با انبیاء الهی توسط دستهای از مردم که امیال و هواهای نفسانی خود را در خطر میبینند، از مواردی میباشد که از بررسایآیات مربوط به قوم ثمود مد نظر بوده است.

معاد یکی از اصول مهم ادیان آسمانی به شمار می آید.این مسأله،با موضوع انسان شناسی و نفس شناسی ارتباط گسترده ای دارد.همان طور که در باب انسان شناسی دیدگاههای گوناگونی وجود دارد،آراء مختلفی نیز در باب معاد مطرح است.معاد جسمانی یکی از اعتقادات و آموزه هایِ مُتقَن دین اسلام می باشد.حال ،آیا می توان این نظریه را با دلیل عقلی اثبات نمود؟ابن سینا به ناتوانی عقل در ارائه دلیل بر اثبات آن اعتراف کرده و بر این عقیده است که چون لسان شرع آن را تأیید می کند،باید به آن ایمان آورد.اما ملاصدرا بر اساس مبانی و اصول فلسفی خود همچون تجرد قوه خیال و شیئیت شیء به صورت آن است و چندین اصل مهم دیگر،این آموزه را با دلیل عقلی و بصورت منطقی، برهانی می سازد.وی چنین نتیجه می گیرد که نفس در آخرت از طریق قوّه خیال با تصوّر بدن خود و بدون مشارکت ماده،آن را در عالم خارج ایجاد می کند و وخالق این بدن، مجرد ولی بدنِ مخلوق،مادی و جسمانی است.وی تصریح می کند که نفس در هر عالَمی به مقتضای ذاتش بدنٌ مّا ئی را می طلبد که از آن جدا نمی شود. در این تحقیق ، به بررسی مدّعای ایشان پرداخته و آن را از حیث منطقی بررسی کردیم.اولین کسی که به نحو مبسوط به برهانی کردن معاد جسمانی پرداخته است، صدرالمتألهین شیرازی است. پیش از او، کسی این نظریه را با این مبانی و جزئیات،بصورت مستدلّ بیان نکرده است. با بررسی دیدگاه هائی که در مورد معاد جسمانی مطرح است،اَصالت تاریخی انتساب این نظریه،یعنی اثبات معاد جسمانی به ملاصدرا،روشن شده است.

دو مسئلۀ مرگ و معاد نقش انکار ناپذیری در تبیین معنا برای زندگی دارند. این مقاله با روشی تحلیلی‌تطبیقی، ضمن تحلیل مواضع ابن‌سینا و ابن‌عربی در این باره، مواضع وفاق و خلاف گفتار آنان را می‌کاود. در نگاه هر دو، زندگی این جهانی انسان بدون باور به معاد و جاودانگی و وصول به سعادت ابدی، نه هدفی معقول، نه ارزش چشمگیر و نه کارکرد قابل دفاعی دارد. گرچه هر دو بر مسائلی چون نگاه خوشبینانه به مرگ، وابستگی تام حیات پس از مرگ به زندگی این جهانی، باور به دو بعد جسمانی و روحانی معاد اتفاق نظر دارند، جدای از اینکه ابن‌سینا با روشی عقلی و ابن‌عربی با تلفیقی از دو روش شهود و نقل آیات و روایات مسئله را می‌کاوند، در مسائل دیگری چون نوع تلّقی از معاد جسمانی، تبیین تناسب دو نشئۀ وجودی انسان، بحث خلود و برخورد با مسئلۀ هراس از مرگ، با دو نگاه متفاوت از جانب این دو اندیشمند مواجهیم.