آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

در قبض و بسط تئوریک شریعت، سروش معرفت دینی را بشری و تاریخی می‌داند اما در گامی فراتر، در بسط تجربه نبوی، تجربه دینی و حتی خود دین را بشری می‌داند. وی در مرحله سوم حیات فکری‌اش، قرآن را «پیامبرنامه» می‌نامد، چراکه از بسط دین به تبع بسط تجربهٔ درونی و بیرونی پیامبر حکایت می‌کند و وحی رسالت را تابع شخصیت رسول می‌شمرد. وی برای حفظ پویایی دین، راهی را در پیش می‌گیرد که همان منزلت کانونی شخصیت بشری پیامبر در تشریع و تجربهٔ دینی و نقش ولایت او در تداوم دینداری است و به این ترتیب مرجعیت شخص پیامبر را جایگزین مرجعیت متن می‌کند و حتی مرجعیت متن را هم به پیامبر ارجاع می‌دهد. سروش در این راه از سنت عرفانی در اسلام شاهد مثال می‌آورد که عرفا کفهٔ افلاکی و آسمانی ترازوی وجود پیامبر را سنگین‌تر، و بُعد زمینی او را در نور آسمانی وحی محو کردند و پیامبر را از بُعد باطنی و روحی بسیار بزرگ کردند، به گونه‌ای که، بنا به اعتراف سروش، نیمه بشری پیامبر مغفول ماند. در این مقاله دو مسئله اساسی را با رویکردی تحلیلی‌انتقادی بررسی می‌کنیم؛ نخست، جایگزینی مرجعیت متن، و دوم تحلیلی بر بنیادهای مرجعیت پیامبر.

رابطه میان دین و سیاست که در زمانه ما به رابطه میان اسلام و دموکراسی (مردم سالاری) تقلیل یافته از جمله موضوعاتی است که مورد عنایت اندیشمندان دین و سیاست بوده است. این رابطه گاه از دریچه ای درون دینی مورد توجه قرار گرفته و گاه نگاهی برون دینی به آن شده است. در این عرصه رویکرد متکلمان جدید به این رابطه با تقابل ها و تعارضاتی همراه بوده است. از جمله این متفکران عبدالکریم سروش است که دیدگاه های او با تطورات و تحولات چندی مواجه بوده است. از نظر سروش بحث از اسلام و دموکراسی نباید در داخل دین رسمی بلکه باید از بیرون صورت گیرد و تا زمانی که این مسأله در سطح تئوریکی بسیار عمیق حل نشود نشان دادن هر نوع سازگاری یا ناسازگاری بین اسلام و دموکراسی مبتنی بر حقوق اسلامی یا از راه اصلاح نهادها و سنت های قدیمی ناقص می ماند. در این مقاله با واکاوی مختصر ایده سروش، با روش مطالعه تطبیقی تلاش می کنیم به این پرسش اساسی پاسخ دهیم که جایگاه دین در سیاست از منظر برون دینی چه ویژگی هایی دارد.

ترجمه ماشینی: انقلاب ایران در سال 1979 نه تنها پایه های جامعه، مذهب و سیاست ایران، بلکه درک ما از نقش دین در حکومت مدرن را نیز بازنگری کرد. در اینجا بهروز قمری تبریزی ما را به سفری روشنگر می برد و نشان می دهد که انقلاب ناخواسته عرصه عمومی را به روی تفاسیر رقیب از اسلام گشود. در ایران معاصر، متکلمان، روشنفکران، حقوق دانان و فعالان اجتماعی عامیانه به دور از آن که مانند گذشته در انحصار حوزویان عالی رتبه باشد، در بحث های مربوط به معنای اسلام گفتگوی فعال و تأثیرگذار دارند. یکی از چهره های کلیدی، فیلسوف عبدالکریم سروش، یک نیروی پیشرو است. پشت جنبش دموکراسی خواهی ایران و منتقد سرسخت دولت. قمری تبریزی با مطالعه دقیق نوشته‌های سروش، و با ردیابی پیوندهای بین نقد روشنفکر مسلمان و سیاست واقعی جنگ‌های قدرت پس از انقلاب، چیزی کمتر از ارزیابی مجدد راهگشا از انقلاب ایران ارائه می‌کند. با بینش قدرتمند، "اسلام و مخالفت" برای درک جهان اسلام امروز، به عنوان روابط جدید بین دین، سیاست و دموکراسی که در سراسر جهان قابل مشاهده است، ضروری است. ایران. سروش یک چهره کلیدی در ایران و به طور کلی در خاورمیانه است. این عنوان توسط اساتید دانشگاهی در حوزه اسلام و سیاست توصیه شده است.

ترجمه ماشینی : برخی از صفات موجود کامل (مثلاً علت اول، واجب الوجود، خالق هوشمند) بر اساس براهین کلامی از قبیل کیهان شناختی و غایت شناختی ایجاد می شود. در عمیق‌ترین سطح، این استدلال‌های کلامی مبتنی بر اصول روان‌شناسی عقلانی مانند سادگی و دلیل کافی است. علاوه بر این، اعتقاد به اینکه موجود کامل، خدای متعال اخلاقی است، یک عمل توکلی و در نتیجه مبتنی بر روانشناسی عقلانی اعتماد است. خداباوران در سنت ابراهیمی از الاهیات علت اول/وجود ضروری/خلق هوشمند پیروی می کنند و بنابراین باید به اصول روانشناختی (سادگی، دلیل کافی، اعتماد) که زمینه های عقلانی برای اعتقاد به وجود خدایشان است، وفادار بمانند. اما چنین وفاداری منجر به تنش عمیقی در خداباوری یهودی-مسیحی می شود. برای مثال، یک خداباور مسیحی که به تثلیث اعتقاد دارد، باید در عین حال به اصل سادگی که تثلیث را رد می کند، وفادار بماند. از آنجا که سادگی مبنای عقلانی صفات عمیقاً گرامی خدای مسیحی است (علت اول / موجود ضروری / خالق هوشمند)، استدلال می‌شود که وفاداری به اصول روان‌شناختی مانند سادگی، باور خداباورانه مسیحی، به‌ویژه اعتقاد به تثلیث را نظم می‌دهد. نمونه هایی از این نوع چارچوبی برای نظم و انضباط مشابه هرمنوتیک اسلامی بر اساس روانشناسی عقلانی ارائه می دهد. مفسران مسلمان تمایل دارند به طور سیستماتیک در فلسفه دین شرکت نکنند و به همین دلیل اصول روانشناختی را که به آنها هویت مسلمان خداباورانه آنها را داده است به صراحت بیان نمی کنند. در نتیجه وقتی نوبت به تفسیر منابع اصیل اسلام (قرآن و سنت) می رسد، از چنین اصولی عدول می کنند. سازگاری یکی از خواسته های عقلانیت است، و این که اصولی را برای رسیدن به هویت مسلمان خداباور فرض کنیم و در نتیجه آن اصول را به طور پیوسته در وظیفه تفسیر متن به کار نبریم، ناسازگار است.

مدیر مرکز مطالعات استراتژیک توسعه (رشد) معتقد است سروش درست مانند بسیاری روشنفکران مدعی، از هیچ مبانی روشن معرفت شناختی برای تبیین متافیزیک وجود ندارد. حجت الاسلام والمسلمین احمد آکوچکیان در ارتباط زنده تلفنی با برنامه سوفیا از شبکه رادیویی گفت‌وگو با اشاره به ورود جهان به دوران مدرن و پسامدرن اظهار کرد: مسئله آقای سروش و اندیشمندان دیگر همچون…

بسیاری از تئوری‌ها و دستاوردهای علمی از فرهنگ سرچشمه گرفته‌اند. با برقرار کردن پیوند میان ذخایر فرهنگی گذشته و دانش امروز می‌توان امکان پیشرفتهای جدید را افزونی بخشید. این تحقیق که به بررسی برخی از مفاهیم روانشناسی در مثنوی می‌پردازد و با الهام از نظریات مولانا طرحی تازه، به صورت نظری، در زمینهء روان درمانی درمی‌افکند می‌تواند گامی در جهت این مقصود به حساب آید. این تحقیق مشتمل بر پنج فصل است که مطالب مندرج در آنها بدین شرح است : در فصل اول با نگاهی گذرا به رویکردهای روانشناسی سیر تحول و تطور این دانش از آغاز جدایی از فلسفه تا امروز دنبال می‌شود. فصل دوم دربردارندهء انواعی از یادگیری در مثنوی و نمونه‌هایی برای این مفهوم است . در فصل سوم با عنوان انگیزش سلسله مراتب انگیزه‌ها، تعارض آنها و تبدیل انگیزه‌ها مورد بررسی قرار خواهد گرفت . فصل چهارم به برخی از موضوعاتی که در روانکاوی مورد بررسی قرار می‌گیرد مانند: خواب ، رویا، ناخودآگاه، امیال سرکوفته و مبحث مهم مکانیزم‌های دفاعی می‌پردازد. فصل پنجم اگر چه ما آن را به عنوان کلی درمان می‌خوانیم ولی موضوعات مختلفی دربردارد. در همین فصل است که پیشنهاد ما و طرح جدید در زمینهء روان درمانی، استفاده از عشق در درمان، ارائه خواهد شد. به عنوان مقدمه برای ورود به این بحث به موضوعاتی مانند بیماری روانی، روان درمانگر و نمونه‌ای از روان درمانی در مثنوی اشاره می‌شود و در نهایت به دو نوع از تغییرات ناشی از عشق یعنی افسردگی و شیدایی با تعاریف روانشناختی آنها می‌پردازیم که در طی این بحث نوعی خاص از افسردگی و شیدایی که صورت عاشقانه و عارفانه آنهاست نمایانده خواهد شد. پس از این مقدمات عشق به طور ویژه مطرح می‌گردد و با استفاده از نظرگاه مولوی دربارهء قابلیت درمانگری عشق، موضوع با دیدی روانشناسانه دنبال می‌شود.