آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

رویکرد کارکردگرایانه به قصص قرآن توسط برخی افراد جریان اعتزال نو طرح گردیده است. نادیده انگاشتن جنبه واقع‌نمایی داستان‌ها از جمله مولفه‌های اصلی این نگرش است. در این مقاله با روش تحلیلی- توصیفی ضمن تبیین رویکرد کارکردگرایانه (ناظر به قصص قرآن)، به بررسی نسبت میان اهداف و اوصاف داستان‌های قرآن- که در متن قرآن بر آنها تاکید شده- با مساله واقع‌نمایی پرداخته شده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد اوصاف قصص (مانند وصفِ حق و أحسن) ظهور در واقع‌نمایی دارد و اهداف و اغراض مترتب بر قصص (مانند تثبیت قلب پیامبر، صدق دعوی نبوت و...) در بستر واقع‌نمایی قصص حاصل خواهد شد، و روش قرآن در نقل داستان‌ها گواه روشنی بر مطابقت گزارش‌های تاریخی قرآن با واقع بوده، و نگرش کارکردگرایانه در تحلیل قصص قرآن قرین توفیق نیست.

چکیدهیکی از مباحث بسیار دشوار که پیشینه ای به طول تاریخ اندیشه بشر دارد و همواره یکی از پر بحث‌ترین مسائلی است که اندیشه بشریت را به خود مشغول ساخته و زمینه پیدایش سوال‌ها و شبهه‌هایی را درباره خالق جهان هستی به وجود آورده است. مسأله شرور است. افلاطون و ارسطو را شاید بتوان اولین حکمایی دانست که به صورت مدون و فلسفی به این مسأله پرداخته اند. نظریه افلاطون را میتوان نظریه نیستی انگارانه شر و نظریه ارسطو را میتوان نظریه تقسیمگرایانه شر نامید. فیلسوفان اسلامی نیز، در صدد حل این مبحث برآمده اند. حکیم ملاصدرا نیز در آثار خویش به آن توجه کرده است. در این پژوهش برآّنیم با توجه به اهمیت بحث شر و نیز جایگاه ملاصدرا در تبیین مباحث فلسفی و مبنای وجودی ایشان در تحلیل و پاسخگویی به شر، به بررسی دیدگاه ایشان دراین‌باره بپردازیم و همچنین با تبیین نظریه ملاصدرا در باب مسأله شرور، به این نکته توجه کنیم که با توجه به مبانی خاص فلسفه ملاصدرا و قائل شدن به اصالت وجود و اعتباریت ماهیت، حل مسأله شرور راه حل خاص خود را دارد. همچنین اشاره هایی کوتاه به آنچه دیگر دانشمندان اسلامی و غربی مانند افلاطون، ارسطو، ابن سینا، حکیم سهروردی و ابن عربی، در این زمینه بیان کرده اند میشود؛ و نشان داده میشود که آنچه افلاطون و ارسطو گفته اند با آنچه ملاصدرا گفته است، به خاطر داشتن متافیزیک متفاوت، فرق میکند؛ و همچنین آنچه ملاصدرا در حل مسأله شرور از آن سخن میگوید با نظریه ابن سینا متفاوت است چرا که ابن سینا اگرچه نگرش وجودی به موجودات دارد، قائل به وجودات متکثره است؛ حال آنکه ملاصدرا با حقیقت عینیه واحده وجود سروکار دارد. پس تبیین نظریه ملاصدرا با توجه به این که او از وحدت تشکیکی به وحدت شخصی گذر میکند مسأله شرور راه حل جدیدی دارد.

مجموعۀ معارف و تعاليم ديني، به دو قسم معارف نظري و عملي تقسيم مي‌شود. تعاليم نظري دين غالباً در صورت گزاره‌هاي حقيقي، از وجود واقعياتي خبر مي‌دهند و تشکيل‌دهندۀ حوزۀ عقايد و جهان‌بيني ديني هستند. در مقابل، دستورات عملي دين شامل احکام و اخلاقيات که عموماً به‌شکل جملات انشايي و در برخي موارد به‌صورت اخباري ذکر شده‌اند، بيانگر ايدئولوژي و موقف عملي انسان‌ها هستند. آنچه در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته، تبيين کيفيت ارتباط اين دو دسته از حوزه‌هاي تعاليم ديني با الهام از نظريۀ اعتباريات علامه طباطبايي است. گزاره‌هاي نظري، گزاره‌هاي پايه و اساسي دين شمرده مي‌شوند و موقف عملي انسان، براساس اين مباني نظري شکل مي‌گيرد. هرچند علامه طباطبايي، به رابطۀ توليدي- منطقي ميان گزاره‌هاي حقيقي و اعتباري قائل نيستند، اما رابطۀ اين دو حوزه (اعتباريات و حقايق) را به کلي منقطع و گسسته نمي‌بينند. در مقالۀ پيش رو مي‌کوشيم با توجه به آراء علامه طباطبايي و شهيد مطهري و تحليل ايشان درباره حقيقت اعتبارات شرعي، تبييني قابل قبول، از نحوۀ ابتناء و ارتباط اعتبارات شرعي (فقه و اخلاق) با حقايق توحيدي ارائه دهيم.

تفسیر عرفانی یکی از قدیمی­ترین گونه­های تفسیری است. جهان­بینی مخصوص­ عرفا و سبک خاص نگارشی ایشان موجب شده این گونه­ی تفسیری در دوران مختلف و از ابعاد متنوع مورد نقد قرار بگیرد. این تنوع انتقادات ریشه­یابی به جا بودن یا صحیح نبودن انتقادات را کمی دشوار می­نماید به همین خاطر با گونه شناسی این انتقادات در گام اول می­بایست ریشه و منشأ هر انتقادی که در این زمینه مطرح گردیده است را مشخص نمود و در گام بعدی با تحلیل هر کدام از این گونه­ها اعتبار یا عدم اعتبار آن‌ها را تعیین کرد، تا نهایتاً امکان تصمیم گیری نهایی در زمینه داوری در مورد این انتقادات فراهم آید. مقاله پیش رو با توجه به این دو گام به بحث و بررسی انتقادهایی که تاکنون در زمینه تفسیر عرفانی ارائه شده است پرداخته و شیوه­ نقدی متفاوت را در مواجهه با این تفاسیر پیشنهاد می­نماید.

بحث «فلسفه فعل» از مباحث مهمي است که در عرصه فلسفه فراموش شده است. مسئله خاص اين پژوهش، بازخواني فرآيند و سازوكار صدور افعال اختياري انسان ـ به عنوان يکي از بخش‌هاي قابل طرح در حوزه فلسفه فعل ـ است. همچنين اين پژوهش در پي آن است که روشن سازد، بر مبناي آرا و ديدگاه‌هاي صدرالمتألهين، صدور افعال اختياري انسان چه فرآيندي را مي‌پيمايد؟ در آثار صدرالمتألهين، تبيين‌ها و تقريرهاي مختلفي وجود دارد؛ در مقام پژوهش مي‌توان تبيين‌هايي سه، چهار، پنج و شش مرحله‌اي ـ که برخي، چند تقرير نيز دارند ـ برشمرد. اين تبيين‌ها و تقرير آنها، ما را به مدل تفصيلي جديدي از مراحل فرآيند صدور افعال رهنمون مي‌كند: 1. نفس حيواني با قواي واهمه و خيالي در افعال حيواني و يا نفس ناطقه با عقل عملي در افعال انساني و فکري؛ 2. تصور فايده و لذت ملائم و رنج منافر؛ 3. تصديق (ظني/خيالي/علمي) به فايده و يا ملائمت؛ 4. شوق؛ 5. تأکد و اشتداد شوق؛ 6. اراده (اجماع، عزم، تصميم)؛ 7. قوه عامله (قوه جسماني مباشر حرکت)؛ 8. اوتار؛ 9. حرکت اعضا. سرانجام مي‌توان به ارائه نهايي «مدل مفهومي ادغامي از اجمال به تفصيل در باب فرآيند صدور افعال» دست يافت.

هنگامی که روح بی‌قرار و طبع ناآرام دو انسان بالغ، در سایه ازدواج آرام می‌گیرد، آن چه این پیوند مقدس را هم چنان برقرار و استوار نگه می‌دارد؛ تعاملات صحیحی است که هریک از همسران، در طول زندگی مشترک خود، در حوزه های مختلف با یکدیگر دارند.با عنایت به این مساله، در این نوشتار، سعی شده تا به این بخش مهم از اخلاق خانواده، با رویکرد جدید سبک زندگی مطلوب همسران در سه حوزه شناختی، رفتاری و عاطفیاز منظر اخلاق اسلامی و تحلیل تاثیر هر سه حوزه بر یکدیگر، پرداخته شود.در حوزه شناختی، نوع نگاه فرد به هستی و انسان، نقش محوری داشته و تاثیر عمیقی که اینجهان‌بینی در شکل‌گیری باورها و اعتقادات فرد و به تبع، بر نحوه برخورد صحیح و انسانی او با همسر می‌شود، قابل تامل است و می‌توان بر مبنای هستی شناسی و انسان شناسی اسلامی، سه اصل مهم امنیت، خود مهار گری و قداست، را استنباط و تبیین کرد. حسن معاشرت یا به تعبیر قرآن، معاشرت به معروف، مبنای اخلاقی مهمی است که در حوزه رفتاری، نقش محوری و اساسی داشته و تمامی رفتارهای اخلاقی ممکن را در بر می‌گیرد که مصادیق آن، در کتب بزرگان اخلاق و در آیات و روایات، فراوان نام برده شده و در این رساله نیز به اهمآن‌ها، در سه زیر مجموعه اصول رفتاری تکریم، تغافل و تقابل، اشاره شده است.در حوزه عاطفی، سه نگره یا سه سطح ازعشق، بر اساس آیات ، روایات و متون دینی استنباط شده است؛ این نگره‌ها عبارتند از: نگره جنسی، نگره روحانی و نگره حقیقی؛ در نهایت، بر مبنای محوری نگره روحانی از عشق، سه اصل سکونت، مودت و رحمت، تبیین و تحلیل شده است. هم چنین ارتباط و تعامل سه حوزه با یکدیگر، مساله مهم و قابل تاملی است که بر اساس نظریات دانشمندان اسلامی و نیز روان شناسان، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.

مسئلۀ جاودانگی در طول تاریخ معرکۀ آرا بوده و استدلال‌های مختلفی دربارۀ آن ارائه شده است. در این پژوهش دو استدلال استاد مطهری در باب جاودانگی انسان بررسی و نقد می‌شود. عدل الهی و حکمت الهی دو مبنای کلامی عمده‌ای هستند که استاد مطهری در اثبات معاد از آنها بهره می‌برد. ایشان در برهان بر مبنای عدل الهی ابتدا تقریر متکلمان را بیان و نقد می‌کنند و در ادامه با تأکید بر صفت عدل خداوند و رابطۀ عینیت اعمال و کیفر معاد را اثبات می‌کنند. در برهان بر مبنای حکمت الهی، در یک تقریر با تمسک به مثال جنین و صفت حکمت و عبث نبودن به اقامه برهان می‌پردازند، و در تقریر دیگر با تأکید بر یک سلسله عواطف، امیال، احساسات و غرایز مافوق مادی که مطلق‌طلب هستند برهان را تبیین می‌نمایند. لوازم این دو برهان در این مقاله توضیح داده می‌شوند و در نهایت نقدهای وارد بر هر دو برهان ذکر خواهند شد. منحصر نبودن فلسفۀ وجودی آخرت به وصول به جزای متناسب با عمل، مصادره به مطلوب بودن ادعای صورت ملکوتی داشتن اعمال، عدم ارتباط میان فضیلت و رذیلت اخلاقی و پاداش و مجازات و طفیلی بودن آخرت در تقریر استاد مطهری، از اشکالات وارد بر استدلال بر مبنای عدل الهی است. مفروض انگاشتن خداوند و صفاتی برای او، مفروض انگاشتن جهازات بدون کاربرد در انسان، مفروض دانستن این که هر قوه‌ای در انسان باید بالفعل شود، از اشکالات وارد بر استدلال بر مبنای حکمت الهی است.

هر گونه خداباوری تلقی خاصی از خدا دارد و هر گونه تلقی هم به نوبه خود آثار خاص خود را داراست. صفات و تلقی های مأخوذ در هر خداباوری می توانند به صورت عرضی و یا عمقی بررسی شوند. با نگاه عمقی، صفت شخص وار بودن را می توان از سایر صفات تمیز داد. این تلقی خداباوری شخص انگار را پدید آورده است. خداباوری شخص انگار را می توان به مثابه یک برنامه پژوهشی در نظر گرفت که راهبرد ایجابی آن، رابطه سازی من- تویی است. این خداباوری در مقابل خداباوری فلسفی(البته در شکل انتزاعی و مفهومی اش) قرار می گیرد. این نوع از خداباوری فلسفی مبتنی بر رابطه سازی من – اویی است. آثار خداباوری شخص انگار در مقایسه با آثار خداباوری های انتزاعی ومفهومی، در یکسری قالب های دوگانه بررسی شده اند: تفرد یا میانمایگی (مقصود از میانمایگی، توده ای و کلیشه ای شدن است.) داشتن یا بودن، شناخت واقعی یا شناخت بدلی، از خود بیگانگی یا باخودیگانگی، توصیف یا" ندا نجوا و دعا". خداباوری شخص انگار، به لحاظ آثار ، با تفرد ، بودن شناخت واقعی، با خود یگانگی و "ندا، نجوا و دعا" ، قرابت بیشتری دارد. با مقایسه عرضی خداباوری کلامی و خداباوری فلسفی، و به عبارت دیگر، با مقایسه تنوع جدول صفات هر یک با دیگری، ملاحظه می شود که صفات سمع، بصر و کلام(در کلام اسلامی) و صفات تثلیث و تجسد(در کلام مسیحی) در جدول فیلسوفان غایبند. تبیین این امر این می تواند باشد که خداباوری کلامی دغدغه ارتباط شخصی- انسانی تری با خدا داشته است.