جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه بررسی نقش پدیده مرگ در فلسفه هایدگر است. بحث اصلی دوگانه است. اول اینکه مرگ نقطه اتکای فلسفه هایدگر است. به این ترتیب، ثانیاً، مرگ کلیدی حیاتی برای کلیت اندیشه هایدگر است. بنابراین من ادعا می کنم که اگر مرگ را در نظر بگیریم، می توان به پرسش هستی پاسخ داد. بنابراین، این تز به بررسی چهار بلوک اصلی فلسفه هایدگر و نقش مرگ در آنها می پردازد. من چهار بلوک اصلی فلسفه هایدگر را به شرح زیر می شناسم. نخست، تحلیل استعلایی اولیه هایدگر از وجود دازاین. دوم، اندیشیدن به بودن به عنوان رویداد. سوم، نقد هایدگر از تکنولوژی. چهارم، درگیری هایدگر با زبان. این پایان نامه با توجه به این بلوک ها به چهار بخش موضوعی تقسیم می شود. در بخش اول استدلال می‌کنم که مرگ به‌عنوان حد نهایی دازاین عمل می‌کند و به این ترتیب مرگ تشکیل‌دهنده امکانات وجودی دازاین است. تحلیل افق های فهم دازاین همان چیزی است که هایدگر را به سمت خود بودن سوق می دهد. در بخش دوم جایگاه مرگ را در اندیشیدن رویداد و در نظریه تاریخ هایدگر تاریخ هستی می شناسم. من استدلال می کنم که مرگ به عنوان یک علاقه به وجود تبدیل می شود و شاهدی بر دوران آن است. سوم، من استدلال می کنم که مرگ همچنان نقش مهمی در فلسفه تکنولوژی هایدگر ایفا می کند. این به این دلیل است که ماهیت فناوری نوعی حالت از خود است به این معنا که هستی امکان درک معینی از عصر تکنولوژیک کنونی را فراهم می‌کند. بنابراین، فن‌آوری علاقه‌ی خود به وجود است، و ماهیت فناوری در دسترس بودن محض است. هایدگر شروع می کند به نام مرگ پناهگاه وجود در این زمان، که نشان می دهد مرگ به مثابه امری کاملاً غیرقابل دسترس، محل استراحت وجود است. به این ترتیب، من در بخش‌های سوم و چهارم استدلال می‌کنم که مرگ چهارگانه را قادر می‌سازد، که پاسخ هایدگر به دنیای تکنولوژیک است. در چهارچوب، چیزها دستکاری نمی شوند، بلکه بستر یک دنیای اشتراکی را تشکیل می دهند. در بخش چهارم، ادعای هایدگر را توسعه می‌دهم که میان مرگ و زبان رابطه‌ای اساسی وجود دارد. در عصر اطلاعات، زبان به یک انتقال دهنده اطلاعات کاهش می یابد. به لطف رابطه آن با مرگ، زیرا زبان کاملاً در دسترس، ابعاد دیگری را حفظ می کند که از خواسته های فناوری فرار می کند.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه تفسیر فلسفه افلاطون گرایی منفی است که یان پاتوچکا در دهه 1950 توسعه داد. در بخش اول، افلاطون گرایی منفی، که مفهوم مقدماتی آن از تفسیر مقاله همنام برنامه نشأت می گیرد، در چارچوب بحث فلسفی معاصر و برداشت انسان گرایانه سوبژکتیویستی پاتوچکا که در نیمه دوم دهه 1940 توسعه داد و همچنین سخنرانی هایش مورد بررسی قرار می گیرد. در مورد فلسفه کلاسیک بخش دوم شامل تفسیر سیستماتیک خود نویسنده از افلاطونیسم منفی است، از جمله بازسازی مجموعه متنی برنامه پاتوچکا. در نهایت، بخش سوم که ابتدا منابع الهام بخش پروژه مشاهده شده را در نظر می گیرد، افلاطون گرایی منفی را مرور می کند و مفهومی را ترسیم می کند که با آن پاتوچکا در اواخر دهه 1950 جایگزین افلاطونیسم منفی شد. هدف این پایان نامه ترسیم فلسفه افلاطونی منفی به عنوان مرحله مهمی در رشد فلسفی پاتوچکا و همچنین بخش مهمی از تاریخ مدرن تفکر اروپایی است.

ترجمه ماشینی: این کتاب سهم فلسفی مارتین هایدگر را همراه با بینش های الهیات-روحانی شرق، به ویژه نیکلای بردیایف، ترسیم می کند. بنابراین، غرب را با شرق و فلسفه را با الهیات به گفت و گو می آورد. با این کار، الاهیات مسیحی زبانی وجودی- معنوی را ارائه می دهد که برای خواننده معاصر مرتبط و معنادار است. این اثر به‌ویژه «بودن به سوی مرگ» (Sein zum Tode) هایدگر را به‌عنوان پایه‌ای برای تفکر کلامی-فلسفی بررسی می‌کند. تنها کسی که «به سوی مرگ بودن» را در آغوش می‌گیرد، شهامت اندیشیدن و شاعری را دارد. این تفکر به نوبه خود «بودن به سوی مرگ» را ممکن می‌سازد و در این حرکت دایره‌ای تفکر و هستی، راز هستی خود را آشکار می‌کند و در عین حال پنهان می‌ماند. از آنجایی که هدف این اثر نشان دادن «موفقیت به سوی مرگ» از طریق زبان است، از فرمول‌بندی‌های رایج و شیوه‌های پذیرفته‌شده سنتی نگارش الهیات (دگماتیک) به سمت تأملی اصیل و فلسفی در مورد ایمان و معنویت گذر می‌کند. با این حال، این اثر در نقاط مختلف، افکار و الهیات عمیق گذشته را نیز بازیابی می‌کند که خلاقیت ژرف‌انگیز آن‌ها را نمی‌توان انکار کرد.

ترجمه ماشینی : هدف این اثر مواجهه با ادعای هایدگر مبنی بر پایان یافتن فلسفه است. مواجهه با این ادعا برای ما به شکل ایجاد روشی جدید یا طرح پرسشی جدید نبوده است، بلکه جستجوی ناهنجاری در آنچه هایدگر به عنوان پایان یافته حکم می کند، یعنی فلسفه به مثابه متافیزیک است. به نظر می رسد هایدگر در مواجهه تاریخی خود با تاریخ اندیشه، نویسندگانی را که در تعریف او از متافیزیک نمی گنجند، کنار گذاشته، کنار گذاشته یا فراموش کرده است. ما جووردانو برونو و باروخ اسپینوزا را انتخاب کرده‌ایم، متفکران متافیزیکی که رویه‌ای فلسفی را انجام داده‌اند که قصد تخریب ذهنیت را ندارد، اما در واقع بدون نیاز به آن آغاز می‌شود. تولد سوژه به‌عنوان واقعیت زمینه‌ساز، با دکارت تأیید می‌شود و مدرنیته را آغاز می‌کند که به گفته هایدگر، فلسفه را فرسوده می‌کند و آن را به آغوش علم و فناوری مدرن می‌کشاند. برونو و اسپینوزا به ترتیب مقدم و پیرو تولد مدرنیته و علم مدرن هستند که با چشمی غیر از موضوع مدرن به آن می نگرند. به دنبال رویکردهای متفاوت آنها به فلسفه، ما همچنین رابطه آنها را با اومانیسم رنسانس که هایدگر آن را به عنوان تکرار تاریخی جهان روم رد کرده و به عنوان انحرافی از خاستگاه یونانی اندیشه تلقی می شود، بررسی خواهیم کرد. ما نشان خواهیم داد که چنین اخراج چقدر عجولانه است. هدف ما این است که نه تنها نشان دهیم که هایدگر اشتباه می کند، بلکه اگر تفکر غربی حاوی بذرهای غایت خود باشد، درک متفاوتی از جهان غرب و دستاوردهای آن نیز دارد. این سه نویسنده بر اساس هستی شناسی، عرفان شناسی و اخلاق درگیر خواهند شد و با این حال ما کل این کار را به عنوان یک اخلاق کلی تعریف کرده ایم. اخلاق تفکر نوعی عمل فکری است که می خواهد با درک خود نه به عنوان سوژه ای منزوی و ارباب طبیعت، بلکه به عنوان مکانی که در آن وحدت و کثرت طبیعت اندیشیده می شود، امکان سکونت در جهان خود را برای انسان غربی تصور کند. همزمان.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی و بسط مفهوم «سقوط» مارتین هایدگر به عنوان یک اصل مهم تاریخی-فلسفی می پردازد. با این حال، سقوط اساساً به عنوان مفهومی از هایدگر اولیه درک می شود، در حالی که من استدلال می کنم که هایدگر همچنان به طور صریح و ضمنی در طول زندگی حرفه ای خود بر آن تکیه می کند. سقوط توصیفی از تاریخ فلسفی و غرب است که به متافیزیک معروف است و توصیف رابطه انسان با هستی است. بنابراین، سقوط به مهم‌ترین جریان‌های اندیشه متأخر هایدگر نیز مربوط می‌شود، از جمله حقیقت هستی، مرگ خدا، خدایان، غلبه بر متافیزیک و تفکر مراقبه. سپس الهیات سنتی روایت سقوط از پیدایش را در پرتو سقوط به عنوان مفهومی فلسفی تفسیر می‌کنم و «تخریب» خود هایدگر از متافیزیک غربی را در رابطه با یکی از اسطوره‌های بنیادی آن بسط می‌دهم. با بررسی درگیری هایدگر با نیچه، اهمیت درک در حال سقوط را در بازخوانی مرگ خدا و پایان متافیزیک نشان می دهم. من با گنجاندن روانکاوی ژاک لاکان به عنوان بسط دیگری از گفتمان هایدگر در مورد سقوط، نتیجه می‌گیرم که نشان می‌دهد گفتمان و رابطه سوژه با حقیقت هستی در هسته ساختار و روان رنجوری او قرار دارد.

به همان سیاق که پزشکی علمی همچون فیزیک نیست، فلسفه پزشکی قابل فروکاستن به فلسفه علم نیست.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که اندیشه هایدگر بینش های اساسی را در مورد چالش های ساختاری ارائه می دهد که مدرنیته برای یک فرد اخلاقی و مذهبی ایجاد می کند. من استدلال می‌کنم که این دشواری‌ها به یک برداشت ابزارگرایانه از حقیقت، انکار یا سرکوب تناهی به‌عنوان شرط معنادار بودن، و یک انسان‌شناسی فلسفی که هم بیش از حد ذهن‌گرا و هم بیش از حد عین‌گرا است، منتهی می‌شود. با این حال، در حالی که هایدگر در تشخیص خوب بود، او تمایلی به ارائه نسخه‌های انحرافی و مبهم برای این مشکلات نداشت. تز من در پی پاسخگویی به این خلأ با قرار دادن مشاهدات انتقادی هایدگر در خدمت بیان یک اخلاق دینی مثبت است. برای این منظور، به دنبال یافتن موقعیت‌ها و اعمال انسانی است که حقیقت را در نوری غیرابزاری آشکار می‌کند، و پایان‌پذیری را به‌عنوان شرط مثبت معناداری نشان می‌دهد و جوهره را آشکار می‌کند، و همچنین از منظر هستی‌شناختی دوباره تعریف می‌کند. انسان در اصطلاح غیر سوبژکتیوستی و غیر عینی گرا. من استدلال می‌کنم که اینها شامل گوش دادن و سپاسگزاری می‌شود - تمایلات و اعمالی که من ادعا می‌کنم باید ستون فقرات هر اخلاق دینی را تشکیل دهند، و در عین حال ادعا می‌کنم که نباید محدود به کسانی باشد که به خدای شخصی و خداباور اعتقاد دارند. پایان نامه من به چهار طریق به حوزه های الهیات مدرن و مطالعات هایدگر کمک می کند. نخست، نشان می دهد که منتقدان هایدگر (مانند لویناس و آدورنو) در مخالفت هستی شناسی با اخلاق اشتباه می کنند. دوم، نشان می دهد که منتقدان هایدگر (مانند ماریون و یوناس) اشتباه می کنند که هستی شناسی را در مقابل الهیات قرار می دهند. ثالثاً، نشان می دهد که دوگانگی خود هایدگر در مورد ربط اخلاقی و الهیاتی اندیشه او امکان ایجاد یک موضع عمیقاً اخلاقی و الهیاتی را فراهم می کند. و چهارم، تفسیری منحصر به فرد و پس از هایدگری از قدردانی ارائه می دهد، تفسیری که در آن به عنوان ساختاری از دازاین درک می شود که هم «همیشه» و هم «هنوز» عمل نمی کند.