جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مارتین هایدگر یکی از تاثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم بود. تحلیل او از وجود انسان، زمینه‌ای تمام نشدنی را برای متفکرانی از هر پیشینه‌ای ثابت می‌کند که به دنبال پاسخی برای پرسش‌های خاص خود هستند که در زمان ما باز یا گشوده شده است. این کتاب ارتباط درونی بین دو ویژگی اساسی انسان، زبان و مرگ را بررسی می کند. هایدگر به هر یک از این ویژگی‌ها عمیقاً می‌پردازد، بدون اینکه هرگز به صراحت رابطه آنها را در یک نظریه جداگانه بیان کند. با این حال، یواخیم ال. اوبرست در بررسی دقیق کار بزرگ هایدگر، هستی و زمان، ارتباطی را در سه مرحله اساسی آشکار می کند. در نهایت نویسنده استدلال می کند که اختراع زبان بشری با انگیزه حرکت به سمت جاودانگی است - زبان از تجربه فناپذیری به عنوان پاسخی به آن پدیدار می شود. این نگاهی تازه به یکی از چالش برانگیزترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان عصر ماست.

ترجمه ماشینی : مرگ یکی از معدود موضوعاتی است که توجه تقریباً همه متفکران برجسته تاریخ فلسفه غرب را به خود جلب می کند و این توجه، دیدگاه های متنوع و پیچیده ای را در مورد مرگ و آنچه پس از آن به وجود می آید، به همراه داشته است. آدام بوبن در «معنا و فناپذیری» با تمرکز بر دو سویه سنتی در بحث، یعنی افلاطونی و اپیکوری، چارچوب جدید بسیار مفیدی را برای درک شیوه‌هایی که در آن فلسفه مرگ را مورد بحث قرار داده است، ارائه می‌کند. پس از ارائه شرح کاملی از این دوگانگی باستانی، او توسعه یک ابزار جایگزین برای مدیریت مرگ را در سورن کی یر کگارد و مارتین هایدگر توصیف می کند، که کارشان در مورد مرگ، علیرغم تأثیر غیرقابل انکاری که توسط دانمارکی قرن نوزدهم بر او اعمال شد، تمایل دارد که آثار کی یرکگور را تحت الشعاع قرار دهد. بوبن استدلال می کند که کی یرکگور و هایدگر شیوه ای عجیب از زندگی با مرگ را تجویز می کنند که نوعی سازش را بین گونه های افلاطونی و اپیکوری ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : در برابر تفاسیر سنتی، که ادعا می‌کنند هایدگر همه گزارش‌های سوبژکتیویته - و در نتیجه اخلاق - را غیرممکن کرده است، یا برعکس، که هایدگر صرفاً متافیزیک مدرن سوبژکتیویته را تجدید می‌کند، رافول نشان می‌دهد که چگونه تخریب/واسازی سوژه توسط هایدگر باز می‌شود. فضایی برای صورت بندی رادیکال غیر ذهنی از انسان. رافول مناظره هایدگر با متفکران بزرگ سوبژکتیویته (دکارت، کانت، هوسرل) را بازسازی و تحلیل می کند تا نشان دهد که خوانش «ویرانگر» هایدگر از متافیزیک مدرن سوبژکتیویته، در واقع، تصاحب مجدد مثبت مبانی هستی شناختی است. از موضوع بازنویسی رافول از کار هایدگر در مورد سوبژکتیویته انسانی باید در بحث های آینده درباره سرنوشت این موضوع در دوران پست مدرن ضروری باشد.

ترجمه ماشینی : اندرو جی میچل در کتاب چهارگانه استدلال می کند که اندیشه متأخر هایدگر اندیشیدن به چیزهاست. هایدگر این چیزها را برحسب آنچه که «چهارگانه» نامیده می‌داند - همگرایی از روابطی که زمین، آسمان، خدایان و انسان‌ها را گرد هم می‌آورد - و کتاب میچل اولین تفسیر دقیق این جنبه مغفول مانده از اندیشه هایدگر است. به این ترتیب، ورود به چشم انداز کامل تفکر هایدگر پس از جنگ را فراهم می کند، و تفاسیر جدید و خیره کننده ای از بمب اتمی، فناوری، گیاهان، حیوانات، آب و هوا، زمان، زبان، مقدسات، فناپذیری، مسکن و غیره ارائه می دهد. آنچه نتیجه می‌شود تصوری از چیزها به‌عنوان خلسه‌آمیز، رابطه‌ای، منحصربه‌فرد، و از همه مهم‌تر تحریک‌کننده‌تر، به‌عنوان پیوند ذاتی با کالایی‌سازی فن‌آوری‌شان است. کتاب چهارگانه یک اثر جدید بزرگ که فراتر از محدودیت های پژوهش هایدگر طنین انداز می شود، چیزی کمتر از یک تفکر پدیدارشناسانه جدید از رابطه و میانجی برای درک چیزهای اطراف ما پیشنهاد نمی کند.

ترجمه ماشینی : به سوی یک فلسفه انضمامی واکنش تئودور آدورنو، ماکس هورکهایمر و هربرت مارکوزه به مارتین هایدگر را قبل از اخراج او پس از روی آوردن به حزب نازی در سال 1933 بررسی می‌کند. قرن نقد اجتماعی زمانی که آنها هنوز به دنبال صدای فلسفی خود بودند. ایمانن با بازسازی مناظره های نادیده گرفته شده خود با هایدگر و هایدگری، استدلال می کند که آدورنو، هورکهایمر و مارکوزه کار بزرگ هایدگر، هستی و زمان در سال 1927 را تلاشی جدی برای مرتبط ساختن دوباره فلسفه با زندگی و تحریک آمیزترین چالش برای ماتریالیست نوپای خود می دانستند. تشخیص نارضایتی های مدرنیته اروپایی دانش ما از «بحث فرانکفورت» آدورنو با «هایدگریان فرانکفورت» همچنان حکایتی باقی می ماند، اگرچه به نسخه اولیه ایده دیالکتیک روشنگری از درهم تنیدگی اسطوره و عقل منجر شد. به طور مشابه، شور و شوق هورکهایمر نسبت به سخنرانی‌های افسانه‌ای هایدگر پس از جنگ جهانی اول و انتقاد از هستی و زمان تقریباً به طور کامل مورد توجه قرار نگرفته است. و مناظره جذاب مارکوزه با هایدگر بر سر هگل و منشأ مسئله «هستی و زمان» تاکنون ناشناخته مانده است. با خواندن این بحث‌ها به‌عنوان رویارویی‌های فکری ثمربخش و نه تقابل‌های خصمانه، به سوی یک فلسفه انضمامی، به محققان نظریه انتقادی دیدگاهی جدید و قابل تأمل درباره ظهور مکتب فرانکفورت به عنوان پاسخی به انقلاب فلسفی هایدگر ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : اعتقاد بر این است که هایدگر اولیه هستی و زمان، بر اساس این درک که این فرد باید به تنهایی و در تکینگی خود با مرگ خود مواجه شود، تناهی را دقیقاً در درون فرد قرار می دهد. مواجهه با مرگ با خلق و خوی اضطراب (اضطراب) مشخص می شود، زیرا مرگ تجربه ای نیست که فرد در غیر این صورت خارج از مرگ خود به آن دسترسی داشته باشد. در هایدگر متأخر، تناهی فرد ریشه در تناهی جهانی دارد که در آن زندگی می کند و در آن امکانات یا هستی خود را به فعلیت می رساند. برخلاف خوانش استانداردی که هایدگر اولیه بر تناهی فردی تأکید می کند، این کتاب مهم جدید نشان می دهد که چگونه مدل بعدی تناهی هستی در هستی و زمان توسعه یافته است. الخولی نقش آنگست را در بحث هایدگر از مرگ زیر سوال می برد و در نقطه گذار از هیچی به دنیای پروژه هاست که نویسنده تناهی را تعیین می کند و نشان می دهد که تفکر متأخر هایدگر در مورد تناهی بودن هستی ریشه در هستی و زمان دارد.

ترجمه ماشینی : این جامع ترین تفسیر در مورد هر دو بخش وجود و زمان هایدگر است که آن را به راهنمای ضروری برای تازه واردان و متخصصان تبدیل می کند. با توضیحی غیرفنی از پرسش هایدگر - «به چه معناست؟» - و با در نظر گرفتن این سؤال، به تدریج نزدیکی تمرکز بر متن را افزایش می‌دهد. نویسنده با استناد به ترجمه ژوان استامبا، مفاهیم کلیدی اصل را با کمک تصاویر مشخص و ارجاع به برخی از مرتبط‌ترین آثاری که هایدگر قبل و بعد از انتشار کتاب هستی و زمان سروده است، توضیح می‌دهد.

ترجمه ماشینی : کتاب مشارکت در فلسفه پس از مرگش در سال 1989 منتشر شد. این کتاب، فلسفه هایدگر را در نمایی کاملاً جدید در برابر عقیده دریافت شده درباره هستی و زمان قرار می دهد، و همچنین پل مهمی را بین آثار قبلی و بعدی هایدگر تشکیل می دهد. بررسی دقیق و آموزنده جیسون پاول از این اثر بزرگ بسیار به موقع است. پاول مشارکت در فلسفه را در چارچوب کل مجموعه هایدگر و به ویژه در کنار سایر آثاری که در دهه 1930 می نوشت، قرار می دهد. او نشان می‌دهد که چگونه این کتاب مهم به تعریف اصطلاح «Sein» («هستی») ادامه می‌دهد و «زندگی» (در اینجا به معنای دینی) را به‌عنوان یک موضوع اصلی در کار هایدگر توسعه می‌دهد. پاول مروری کلی از اهمیت مشارکت، پیدایش و تولید آن، و همچنین تفاسیر کنونی و موقعیت آن در مجموعه آثار دریافتی درباره هایدگر در اختیار خواننده قرار می دهد. او به طور خاص چگونگی ارتباط این اثر با کارهای بزرگ هایدگر، هستی و زمان را بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که مشارکت‌ها در واقع گام بعدی در پروژه اصلی فلسفی هایدگر است که در اولین اثر اصلی او آمده است.

ترجمه ماشینی : در اولین مطالعه از نوع خود، دیوید دبلیو جانسون واتسوجی در مورد طبیعت، فلسفه شگفت انگیز طبیعت واتسوجی تتسورو (1889-1960) را بازسازی می کند. جانسون فلسفه واتسوجی را در ارتباط با دریافت او از اندیشه هایدگر و تجدید مواضع هستی شناختی اصلی در فلسفه کلاسیک کنفوسیوس و بودایی قرار می دهد. او نشان می دهد که برای واتسوجی ما در تجربه زیسته طبیعت هستیم، تجربه ای که در آن طبیعت و فرهنگ بافتی درهم تنیده به نام فودو را تشکیل می دهند.