جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در نگاه سید حیدر آملی مراتب سه‌گانه شریعت، مراتب طولی یک حقیقت است که هرگز از یکدیگر انفکاک ندارند. وی تکامل معنوی انسان را منطبق بر مراتب سه‌گانه شریعت می‌داند. در نگاه او نیل به کمالات معین هر شخص، ممکن نمی‌شود مگر با لحاظ تناسب مناسک شرعی با استعداد ذاتی افراد؛ به همین دلیل، هر کسی برای رسیدن به کمالات معین خود به برنامه و دستور‌العمل خاص نیازمند است که در شریعت ملاحظه شده است. ظهور شریعت و تبیین پذیری آن به وسیله عقل است. عقل محدود، ناتوان از فهم مناسک شرعی است و به دلیل محدودیت‌های ادراکی، انسان نیازمند به شریعت است. هدف شریعت تکمیل قوای علمی و عملی انسان است. از جمله دستاوردهای دیدگاه سید حیدر، پیوند مناسک شریعت با متن واقعیت است. با لایه های سه‌گانه‌ای که در متن هستی، معرفت و شریعت وجود دارد، تمام لایه ها به یک حقیقت عینی واحد باز می‌گردد. در واقع تمام لایه-های شریعت، اعم از مناسک شرعی و باورها ریشه حقیقی و اتصالی تکوینی خواهند داشت. در این نگاه، انسان در حین معرفت یابی به شریعت، التزام جدی به حفظ ظواهر متن شریعت را دارد. در ساحت عمل نمی‌توان بدون تحفظ به ظاهرمناسک شرعی، به باطن آن راه یافت. در این نوشتار با روش تحلیلی-توصیفی مبانی عرفانی این دیدگاه را استخراج نموده و ارتباط هر کدام از این اصول را با ابعاد مختلف دیدگاه سید‌‌‌‌حیدر تبیین شده است.

گونه‌شناسی دین‌ورزی یکی از مباحثی است که الهی‌دانان به آن توجه داشته‌اند. سید‌حیدر آملی و عبدالکریم سروش ازجمله اندیشمندانی هستند که به این امر همت گماشته‌اند. هدف ما در این مقاله، مقایسه و تطبیق دیدگاه‌های ایشان دربارۀ این موضوع است. سید‌حیدر برای دین‌ورزی، مراتب سه‌گانۀ «شریعت»، «طریقت» و «حقیقت» را بر می‌شمرد. سروش نیز نوعی گونه‌شناسی دین‌ورزی را عرضه می‌کند که با تقسیمات یادشده، تمایزها و تداخل‌هایی دارد. این سه‌گونه دین‌ورزی عبارت‌اند از: «مصلحت‌‌اندیش»، «معرفت‌اندیش» و «تجربت‌‌اندیش». سیدحیدر و سروش با آنکه در بسیاری از خصوصیات دینی، فکری و فرهنگی خط‌مشی واحدی دارند، فضای‌ فکری و زمانۀ‌ آنان باعث شده است تا مبانی و رویکردشان متفاوت شود. سید‌حیدر به‌مقتضای رویکرد سنتی و عرفانی به گونه‌شناسی دین‌ورزی می‌پردازد؛ در حالی ‌‌که سروش رویکرد اجتماعی مبتنی بر دنیای مدرن را محور قرار می‌دهد. مهم‌ترین نتیجه‌ای که این دو رویکرد را از هم متمایز می‌کند، توجه سروش به شناخت‌شناسی به‌عنوان یکی از مؤلفه‌های تفکر مدرن، و التفات سید‌حیدر به وجودشناسی سنتی است. روش تحقیق در این مقاله، از این نظر که به موضوعی اندیشه‌ای و معرفتی می‌پردازد و به روش استدلال و تحلیل عقلانی مبادرت می‌ورزد، بنیادین و نظری است و از‌ این ‌نظر که آرای دو متفکر را مقایسه می‌کند و تطبیق می‌دهد، مقایسه‌ای و تطبیقی است.

از جمله ویژگی‌هایی که برای اخلاق عرفانی بر شمرده‌اند پویایی و دینامیک بودن آن است. در این نوشتار با مراجعه به آثار سید حیدر آملی، از عارفان شیعی و شارحین ابن عربی در قرن هشتم، سعی شده تا با روشی تحلیلی- توصیفی معانی پویایی اخلاق در آثار وی بررسی شده و مشخّص گردد این پویایی به چه معناست و مبانی هستی شناختی و انسان شناختی آن کدامند. بر اساس بررسی به عمل آمده، با توجه به توصیف سید حیدر از اخلاق و فضائل اخلاقی، پویایی می‎تواند به معنای اقتضایی و متغیر بودن فضائل اخلاقی بسته به مراتبی که سالک در آن قرار دارد باشد. معنای دیگر پویایی اخلاق در عرفان سید حیدر به معنای پیش برنده بودن فضائل اخلاقی به سمت سقف کمال انسانی و تشبّه به ذات حقّ است. سید حیدر برای تبیین پویایی اخلاق از مواردی همچون وحدت شخصیه وجود، ارتباط فضائل اخلاقی با صفات ربوبی و باطنی بودن سیر به سمت حقّ و ذو مراتب بودن «قلب» سود جسته است. توجه به رتبه بندی فضائل و اقتضایی بودن آن‎ها به تناسب حال و شاخصه‎های روانی و شخصیّتی افراد می‎تواند نقشی مهم در اثربخشی تربیت اخلاقی ایفا کند.

سید حیدر آملی از جمله مفسران و عالمان شیعی مذهب است که در اکثر آثار علمی خود، بویژه تفسیرش را بر پایه روش عرفانی، باطنی و تاویلی از منظر شیعی به نگارش در آورده است. در مبانی معرفت شناسی سید حیدر، علم و عالم به دو قسم ظاهری و باطنی تقسیم می‌شوند که حقیقتِ معرفت نزد عالمان علوم لدنی و باطنی است. سید حیدر ضمن اینکه برای این دو علم تفاوت هایی قائل می شود، شرافت را از آنِ علوم باطنی می داند و با استفاده از آیات و روایات و مبانی عرفانی، راه و رسم تحصیل علوم باطنی را برای اهلش بیان می‌کند. هر چند که اهتمام سید حیدر به علوم و معارف باطنی در آثار او کاملا عیان و آشکار است، اما او بر خلاف مدعیان صوفیه، نسبت به علوم رسمی و ظواهر شریعت بی تفاوت نبوده بلکه بدان معتقد و پایبند نیز می باشد. سید حیدر آملی نگاهی جمعی و جامع به علوم ظاهری و باطنی دارد به گونه ای که از منظر او یک عالم دینی باید شریعت، طریقت و حقیقت را با هم به صورت جمعی داشته باشد؛ این موضوع سید حیدر را به عنوان یک عالم و عارف شیعی مذهب با بسیاری از مدعیان عرفان که دست به تاویلات ناصواب و بی ضابطه از ظواهر آیات قرآن و شریعت می زنند، متمایز می سازد.

معاد و قیامت از موضوعات اساسی ومهم مورد توجه عرفای اسلامی است؛ در ادوار مختلف، عارفان محقق هریک به نحوی درباب حقیقت، انواع، مراتب، وچیستی آن سخن­گفته­اند. بر این اساس این پژوهش که به روش اسنادی صورت گرفته­است به بررسی تطبیقی مراتب قیامت از منظر سی­حیدر آملی و میرسیدعلی همدانی دو عارف بزرگ شیعی- قرن هشتم ه. ق- پرداخته­است و به این نتیجه رسیده­است که سیدحیدر برمبنای معرفت‌شناسی تثلیثی و مبانی هستی­شناسی و انسان­شناختی عرفانی، از دو منظر مراتب قیامت را مورد توجه، تحلیل وبررسی قرارداده و دو گونه تقسیم­کرده و برای هر قسم، دوازده مرتبه ترسیم نموده­است. میرسیدعلی نیز در ابتدا بر مبنای معرفت­شناسی مربعی اسرار نقطه و عدد چهار، چهارمرتبه قیامت را ترسیم وتبیین می­کند سپس بر مبنای معرفت­شناسی تثلیثی واطوار باطنی انسان سه قسم قیامت راتقسیم، تحلیل و بررسی ­می­نماید. سیدحیدر آملی به عنوان یک نظریه پرداز بزرگ عرفان شیعی در تحلیل مراتب قیامت، رویکرد نظری ایشان بر رویکرد عملی و سلوکی، غلبه مشهود دارد ولی رویکرد میرسیدعلی همدانی با توجه به پیر و مرشد بودن، بیشتر جنبه سلوکی، تربیتی و کاربردی دارد.

مسئله تجسم اعمال یکی از مباحث مهم پیرامون معاد است که در آموزه‌های دینی مورد اشاره و تاکید قرار گرفته است و اندیشمندان بسیاری اعم از متکلمان، فیلسوفان و عرفا درباره آن سخن رانده‌اند. در این میان، عرفان و حکمت صدرایی به وجود رابطه عینی و تکوینی، میان اعمال انسان با ثواب و عقاب باور دارند. پژوهش حاضر با مبنا قراردادن دیدگاه سید حیدر آملی به‌عنوان نماینده عرفان و حکیم سبزواری به‌عنوان نماینده حکمت متعالیه، به شیوه توصیفی - تحلیلی، درصدد کشف شباهت‏ها، تفاوت‏ها و میزان تأثیرپذیری حکمت متعالیه از عرفان است. در پایان این نتیجه به‌دست‌آمده است که چیستی و چگونگی تجسم اعمال، از منظر هر دو اندیشمند بیانگر یک حقیقت است و دیدگاه حکمت متعالیه، قسیم دیدگاه عرفانی نیست. آنچه مسلم است، عرفان در تقریر این قاعده بر عینیّت و حضور اعمال انسان در مراتب وجودی، به‌صورت بالفعل اشاره دارد و حکمت صدرایی با تقریری برهانی و نوآوری‌های عقلانی، بر علیّت و ظهور ملکات نفس در مراتب مختلف وجودی تأکید می‏کند.

یکی از مهم‌ترین موضوعات در عرفان اسلامی بحث مراتب نظام اسمایی است، به تعبیر علامه سید حیدر آملی (س) برای هر یک ازحقایق وجودی عالم، اسمی از اسما وجود دارد که ویژه آن است، و آن، رب آن حقیقت است. آن حقیقت، عابد، عارف و تحت تدبیر اسم و ربِ ویژه خودشان است. در همین راستا، حضرت امام خمینی(س) معتقدند، این اسم به مانند سایر اسماء الهی در عالم ظهور دارد؛ ولی مظاهر این اسم که همان جهت ارتباط مستقیم اشیاءِ به حق است، همانند خود این اسم برگزیده حق هستند. علامه سید حیدر آملی (س) در عرفان به نظام اسمایی از منظر مراتب تعیّنات وجود به توحید الوهی و توحید وجودی معتقدند؛ اما حضرت امام خمینی (س) در عرفان به نظام اسمایی از منظر مراتب تعیّنات وجود به حسب دو قوس، به قوس نزولی و قوس صعودی معتقدند. عرفان شیعی در زمان علامه سید حیدر آملی (س) جهش چشم‌گیری می‌یابد و حضرت امام خمینی (س) به عنوان مهم‌ترین شخصیت عرفانی در قرن معاصر، احیاگر و تعالی بخش عرفان اسلامی ناب محمدی(ص) است. ویژگی مکتب عرفانی علامه سید حیدر آملی (س)، حماسی بودن عرفان ناب شیعی ایشان است؛ اما در عرفان حماسی، امام خمینی(قدس سره) معتقد است مقام شهادت، خود اوج بندگی و سیر و سلوک در عالم معنویت است. در این رساله موضوعاتِ مطرح شده، پس از بحث و تحقیقات لازم از زوایای مختلف نقد و بررسی، نتایج حاصله در فصل پنجم قسمت مربوط ارایه شده است.

ما در این رساله قصد داریم که درباره موضوع انسان کامل از منظر دو عارف بزرگ یعنی صدرالدین قونوی و سید حیدر آملی بحث و فحص نماییم و ابعاد آن را جستجو نماییم تا یکی از دو مسئله مهم عرفان نظری یعنی انسان کامل روشن گردد اولاً و در وهله دوم حقیقت انسان که عبارت است از کون جامع بودن مشخص گردد و لوازم و لحوق آن بررسی گردد و انسان کامل از غیر کامل شناخته شود و در مقام سوم از این مطالب که به مثابه شرح تأویلی آیات و روایات درباره حقیقت انسان کامل و مصداق آن یعنی امام و نبی خاتم است، بهره‌مند گردیم و این مطالب ما را رهنمون به روایات و ادعیه مأثوره از اهل بیت عصمت و طهارت نماید و اتهام غلو و زیاده‌گویی در شأن بر طرف گردد و بیان نورانی نزّلونا عن الرّبوبیّه و قولوا فینا ما شئتم روشن گردد و این امر روشن گردد که انسان کامل، کون جامع است و مظهر تام مرتبه عمائیت است و مصداق به حکم عینیت مقسم و قسم و سریان مقسم در اقسام، اگر که مصداقی غیر تام از سلاک و کملّین داشته‌باشد، قسمی که در ظهور مجلی تام مقسم است، در آن اقسام ظاهر است و آن اقسام از مشکات او نور می‌گیرند. نتیجه‌ای که محتمل است از این رساله گرفته شود این است که در بیان روش‌سنجی این دو عارف عالیقدر، رجحان روشی صدرالدین قونوی به تأیید برسد که روش او، روشی عرفانی است و در مباحث مربوط به نوآوری مباحث سیدحیدر آملی رجحان یابد که در آن به مباحثی نظیر انطباق شریعت و طریقت و حقیقت و انطباق نظریه انسان کامل با امام و نبی پرداخته می‌شود و در مبحث محتوایی نیز مطالب صدرالدین قونوی بر مطالب سیدحیدر آملی رجحان دارد اگرچه که آملی دارای نوآوری‌هایی چند است.

کتاب العلوم العالیه متعلّق به عارف نامور شیعی سید حیدر آملی است که جزو آثار فخیم این عارف است. او در این رساله مانند بقیه کتابهای خویش، در تالش است میان شیعیان و اهل تصوف، آشتی برقرار کرده و مطالب درست عرفان نظری را در انطباق و نه در تضاد با معارف واالی شیعه، معرفی نماید. تقسیمهایی که از توحید ارائه کرده است مانند تقسیم به »الوهی و وجودی« و همچنین سهگانه: »وحی و الهام و کشف« و سهگانههای دیگری که مترتب بر آن است؛ اساس مطالب سید را در این رساله، تشکیل میدهد. در این رساله، توحید که اساس معارف االهی و جانمایه اصلی مباحث عرفان نظری است، به گونهای طرح و عرضه شده است که بتواند نظر اهل معرفت را جلب کند و از چالشها و جدالهایی که در پارهای از موارد مطرح می شود، بر کنار بماند. او پس از ذکر مقدمه، کتاب خویش را در ده بخش جداگانه، قرار داده و برای هر بخش از آن، کلمه » نوع « را برگزیده است. رساله پیشرو دارای دو بخش، و بخش نخست شامل مقدّمهای تحلیلی است که پس از بررسی اجمالی آرا و افکار سید به مقایسه اندیشههایوی با اندیشههای عرفانی امام خمینی)ره( در مسائلی همچون »کشف و الهام و وحی، توحید و نبوت و والیت« پرداخته است. سبک و سیاق آثار امام خمینی)ره( در عرفان و اخالق عرفانی به گونهای تنظیم یافته که عمدتا با محتوا و سبک آثار سید حیدر، قابل مقایسه نیست؛ ولی می توان با جستجو در آثار آن دو به تفاوتها و اشتراکهایی در همان زمینه های یاد شده، توجه کرد که در مجموع نقاط اشتراک بیش از تفاوتها میباشد. در بخشدوّم با توجه به اینکه این اثر تاکنون چاپ و مورد بررسی قرار نگرفته است بر پایه آیین تحقیق و تصحیح متون عمل شده است. به این معنا که نخست متن حروفنگاری و سپس به تصحیح و تحقیق متن با استخراج مصادر، آیات و روایات و ویرایش متن و نگارش پانوشت و بیان منابع نقلقولها پرداخته شده است.

چهارده قرن پیش، پیامبر اسلام (ص)، دین اسلام را به جامعه‌ی بشری عرضه کردند. بعدها، این دین مورد تأمل دین‌شناسان قرار گرفت و برخی از آنان دست‌کم آن را به سه لایه تقسیم کردند و سه لایه بودن آن را گاه به خودِ دین نسبت دادند و گاه به دین‌ورزانی که متدین به آن دین بودند. موضوع مورد پژوهش، به رویکرد دو تن از این شخصیت‌ها پرداخته است که هر یک در فضای تاریخی و فکری متفاوت زیسته‌اند. یک شخصیت، سید حیدر آملی است که برای دین، مراتب سه‌گانه‌ی «شریعت»، «طریقت»، و «حقیقت» را برمی‌شمرد و به ترتیب، آن‌ها را برای مبتدیان، متوسطان، و منتهیان در نظر می‌گیرد. شخصیت دیگر، عبدالکریم سروش است که گونه‌هایی از دین‌ورزی را عرضه می‌کند که با گونه‌های دین‌ورزی ارائه شده توسط سید حیدر، تمایزها و تشابهاتی دارد. سه‌ گونه دین‌ورزی مورد توجه سروش عبارت‌اند از: «مصلحت‌اندیش»، «معرفت‌اندیش» و «تجربت‌اندیش». این دو اندیشمند دینی، هر دو معتقدند که دین واحد الهی، ذو ‌مراتب است و به ‌مقتضای تنوع شخصیت و ظرفیت ادراکی اذهان بشری و نگرش آن‌ها به دین، گونه‌های دین‌ورزی رقم می‌خورد. اما آنچه در مقایسه‌ی میان آرای این دو متأله می‌توان بدان استناد کرد، یکی فضای‌ فکری، و دیگری اختلاف در رویکرد آن‌هاست. سروش و سید حیدر، در بسیاری از خصوصیات دینی، فکری و فرهنگی، خط‌مشی واحدی دارند. یعنی اعتقاد به خدا و توحید، پیامبران الهی، اسلام و اصول و فروع آن، قرآن و مذهب شیعه‌ی اثناعشری، باعث تشابه آرای آنان در گونه‌های دین‌ورزی شده است؛ اما آنچه اندیشه‌های سروش را از سید حیدر، در بحث دین‌ورزی متمایز می‌کند، تفاوت رویکرد و مبانی آن‌هاست. سروش رویکرد اجتماعی مبتنی بر دنیای مدرن را محور ارزیابی محتویات دین و اصناف دین‌ورزی قرار می‌‎دهد، درحالی‌که سید حیدر به مقتضای رویکرد سنت عرفانی به محتویات دین و مراتب آن می‌پردازد و گونه‌های دین‌ورزی را بر اساس آن‌ها تبیین می‌کند.