جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

توضیح کتاب: «فردریش ویلهلم نیچه»، فیلسوف، شاعر، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی بود. از مشهورترین عقاید وی نقد فرهنگ، دین و فلسفه امروزی بر مبنای سئوالات بنیادینی درباره بنیان ارزش‌ها و اخلاق بوده است. نوشته‌های وی سبک تازه‌ای در زبان آلمانی محسوب می‌شد. در کتاب حاضر طی پنج بخش به معرفی و شرح احوال و آثار و افکار نیچه پرداخته شده است. حسب حال زندگی و آثار نیچه، از زبان‌شناسی تاریخی به فلسفه، ساختارشکنی متافیزیک، فلسفه زرتشت، تاریخ برداشت‌های نیچه‌ای و ... سرفصل‌های مطالب مندرج در این کتاب است.

ترجمه ماشینی: در فراسوی موضوع، جیانی واتیمو خوانشی از نیچه و هایدگر ارائه می دهد که نشان می دهد چگونه مقدمات غلبه بر سوژه متافیزیکی قبلاً در اندیشه آنها تعبیه شده بود. واتیمو با نشان دادن اینکه چگونه این فرد مجرد است که باید پتانسیل خود را ببیند و بپذیرد و سپس تعالی یابد و درونی خود را توسعه دهد، نیچه را مورد بحث قرار می دهد که به ساختار و جلال فرامرد توجه ندارد، بلکه به مخالف آن می پردازد. قدرت و اخلاق او هایدگر را نگران تحریف اجتناب‌ناپذیری می‌داند که در هر تفسیری وجود دارد، که وقتی با آن مواجه می‌شویم و می‌پذیریم، ما را فروتن می‌کند تا با یک تلو یا گراند کمتر فراگیر برخورد کنیم و ما را بیشتر با اتفاقات و ارتباطات بین‌فردی هماهنگ می‌کند – چیزی که واتیمو آن را «ضعیف‌شده» می‌نامد. "مفهوم بودن. این خوانش‌های اصیل نیچه و هایدگر راه را برای مفهوم تفکر ضعیف واتیمو هموار می‌کند و به روی اخلاق اجتماعی آینده ای باز می‌کند که کمتر آگونیست و بیشتر جامعه‌گرا باشد. این نسخه شامل دو مقاله تکمیلی از سال‌های 1986 و 1988 است که در موضوعات یکسان گسترش می‌یابد و نگاه عمیق‌تری به دهه مهمی در توسعه اندیشه واتیمو ارائه می‌کند.

در اندیشۀ نیچه فرهنگ، فلسفه و هنر یونان باستان از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. او علی‌رغمِ نگاه به‌شدت نقادانه و رادیکالی که به‌کل سنت فرهنگی غرب دارد، همواره فرهنگ یونان باستان را به‌مثابۀ والاترین فرهنگ بشری می‌ستاید. این ستایش پیامد مهم‌ترین دغدغۀ نیچه است: «درمانِ بحرانِ فرهنگِ مدرن با آفرینشِ فرهنگی والا». ایدۀ بنیادین نیچه از فرهنگ، همان ایدۀ گوته‌ایِ چندگانگیِ هماهنگ یا به تعبیر دیگر، وحدت در کثرت است. او تأکید می‌کند که در هر عصری، یک عامل وحدت‌بخشِ بنیادین می‌تواند بنیاد‌گذار یک فرهنگ سالم باشد؛ در نگاه او معلم دینی (قدیس)، فیلسوف و هنرمند نامزدهایِ اصلیِ بنیادگذاری فرهنگ والا هستند. در این نوشته می‌کوشیم نشان دهیم که نیچه در نخستین تلاش نظری‌اش برای سنجش فرهنگ و آفرینش فرهنگ والا چشم‌اندازی هنری‌ـ‌زیباشناختی برمی‌گزیند (تز)، اما این چشم‌انداز خواستۀ او را برآورده نمی‌کند و او می‌کوشد تا با تغییر چشم‌انداز، این بار از چشم‌اندازی فلسفی به فرهنگ بنگرد (آنتی‌تز). از تقابل و در‌عین‌حال همدستیِ این دو چشم‌انداز، سنتزی حاصل می‌شود: پیوند فلسفه و هنر برای آفرینش فرهنگی والا. تجسم این سنتز «فیلسوف‌ـ‌هنرمند» است؛ کسی که «دانایی» و «آفرینندگی» را باهم دارد: «فیلسوف آینده»؛ آفرینندۀ ارزش‌های نو! کوشیده‌ایم نشان دهیم که این سنتز به چیز سومی جدا از تز و آنتی‌تز که در آن تضاد و تعارضِ این‌دو ازمیان‌رفته است نمی‌انجامد، بلکه این سنتز درواقع همان تقابل و همدستی همزمانِ دو امر متعارض و متضاد است. این پی‌رنگ را می‌توان در برخی دیگر از ایده‌های نیچه نیز مشاهده کرد.

این مقاله تلاش می‌کند تا انسان‌گرایی مدرن و جایگاه مفهوم سوژه را از نگاه نقادانة نیچه را با توجه به اهمیت و جایگاه غریزه درز مقایسه با آگاهی بررسی کند. انسان به‌مثابه سوژه و فاعل شناخت در متافیزیک مدرن از جایگاه ممتازی برخوردار است و اساساً مدرنیته پیوند گسست ناپذیری با سوژه و آگاهی دارد. نقد نیچه به مفهوم سوبژکتیو انسان مدرن و احیاء عنصر غریزه در ترسیم سیمای انسانی، در حقیقت نقد بنیادین مدرنیته تلقی می‌شود. در این پژوهش ابتدا در مبانی نظری نسبت غریزه با آگاهی با محوریت اندیشه روسو و شوپنهاور موردبررسی قرا می‌گیرد و سپس به بررسی رابطه غریزه با ارزش‌های اخلاقی و همچنین خواست حقیقت در نگاه نیچه پرداخته می‌شود. نیچه تقلیل انسان به آگاهی (سوژه شناسنده) را مستلزم نادیده انگاشتن سایر ابعاد وجودی انسان نظیر ابعاد جسمانی، غریزی، عاطفی و تاریخی می‌داند و درنتیجه تصویر انسان مدرن به‌عنوان سوژه را صورتی ناقص از انسان تلقی می‌کند که با وجود محوریت شناختی و اخلاقی که در متافیزیک مدرن دارد وجوه مهمی از ابعاد وجودی و طبیعی انسان را که می‌تواند به شکوفایی وی منجر گردد نادیده گرفته است. این مقاله درنهایت به‌جایگاه جسم و غریزه به‌عنوان ابعاد طبیعی وجود انسان و اولویت آن‌ها نسبت به ذهن و آگاهی سوبژکتیو در انسانی شناسی نیچه می‌پردازد.

ترجمه ماشینی : در نیچه و ذن: غلبه بر خود بدون خود، آندره ون در براک نیچه را در گفتگو با چهار نماینده سنت ذن بودایی قرار می دهد: ناگارجونا (حدود 150-250)، لینجی (متوفی 860)، دوگن (1200-1200) 1253)، و نیشیتانی (1900-1990). با این کار، او اندیشه نیچه را به عنوان فلسفه ای برای غلبه بر خود مستمر آشکار می کند، که در آن حتی بر مفهوم «خود» نیز غلبه شده است. ون در براک با تجزیه و تحلیل رابطه نیچه با بودیسم و موقعیت به عنوان یک متفکر فرافرهنگی شروع می کند، تحقیقاتی را که تا به امروز در مورد نیچه و ذن انجام می شود را یادآوری می کند و استدلال اساسی این مطالعه را بیان می کند. او با بررسی شیوه های غلبه بر خود در نیچه و ذن، به مقایسه شک افراطی نیچه با ناگارجونا و مقایسه رویکرد نیچه به حقیقت با رویکرد لینجی ادامه می دهد. روش های نیچه برای غلبه بر خود با زازن دوگن یا تمرین مراقبه نشسته و تصور دوگن از فراموش کردن خود مقایسه می شود. این مقایسه ها و موارد دیگر باعث ایجاد واندر می شود..

ترجمه ماشینی : نیچه، نیهیلیسم و فلسفه آینده تحلیل نیچه و پاسخ نیچه به نیهیلیسم معاصر را بررسی می کند، این احساس که هیچ چیز ارزش یا معنا ندارد. یازده مقاله تازه سفارش داده شده از یک تیم تأثیرگذار از مشارکت کنندگان، غنا و پیچیدگی اندیشه نیچه را با گردآوری مجموعه ای متنوع از دیدگاه های نیچه نشان می دهد. درگیری نیچه با نیهیلیسم توسط پژوهشگران اخیر نسبتاً نادیده گرفته شده است، علیرغم این واقعیت که خود نیچه آن را یکی از اصلی ترین و مهم ترین جنبه های اندیشه خود می دانست. این کتاب با کاوش در این حوزه مرکزی و جذاب اندیشه نیچه به این شکاف در ادبیات می پردازد. این مقالات بر تحلیل فلسفی نیچه از نیهیلیسم، سیاست فرهنگی واکنش او به نیهیلیسم، و ابعاد بلاغی و پیچیدگی متون او متمرکز است.