جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این تز مفهوم اراده به قدرت را که توسط فردریش نیچه صورت‌بندی شده است، تحلیل می‌کند. نیچه با اقتباس از ایده رمانتیک اراده، امیدوار بود اراده ای برای قدرت بخشیدن به محور اصلی فلسفه خود و مبنایی ایجاد کند که بر اساس آن ارزیابی مجدد همه ارزش ها امکان پذیر باشد. در تمام جنبه های این پروژه بلندپروازانه، نیچه با مشکلاتی مواجه شد که ثابت می شد غیرقابل حل بود. همان انتقاداتی که او به پیشینیانش وارد کرده بود، برای خراب کردن برنامه‌هایش بازگشت. - نیچه معتقد بود که آرمان های زاهدانه زمانه او ارزش زندگی را کم ارزش و انسان را کم رنگ می کند. در عوض، او اخلاق هومری را تمجید کرد و یک معرفت شناسی طبیعت گرایانه را ترویج کرد و اراده قدرت را به عنوان معیار خود برای هر دو در نظر گرفت. با این حال، رمانتیسم زیربنایی او تضمین کرد که اخلاق و معرفت شناسی او همسو و بر اساس تصوری دنیوی است. اراده به قدرت، زهد به صورت عاشقانه تعبیر می شود. نیچه به پیروی از رمانتیک ها، ماتریالیسم را به دلیل دوگانه انگاری جهانی و فقدان پویایی درونی آن مورد انتقاد قرار داد. برای او، جهان اراده به قدرت است. با این حال، اگر جهان فقط اراده به قدرت باشد، تشخص غیرممکن است. اراده به قدرت تا آنجا که مبتنی بر مفهوم قدرت است، یک تفسیر سطحی است. اراده به قدرت به عنوان یک نظریه فعلیت، ماتریالیسم است که به صورت رمانتیک تفسیر می شود. - از نظر نیچه، روانشناسی مبتنی بر هستی شناسی غلط افلاطونی- مسیحی- دکارتی است. بر اساس دیدگاه او، انسان کانون اراده های روانی-فیزیولوژیکی قدرت است. با این حال، مخالفت او با تقلیل‌گرایی و موضع‌گیری پیشاگزیستانسیالیستی او نیازمند هستی‌شناسی است که قابل تقلیل به فیزیولوژی نیست. اراده به قدرت روح است که به صورت عاشقانه تفسیر می شود. - اراده به قدرت یک واهی فلسفی مرده است: حتی با وجود عنصری از طبیعت گرایی، رمانتیسم نمی تواند با قهرمانی باستانی سازگار شود. تلاش‌های نیچه برای ایجاد فلسفه جدیدی از قدرت (اراده به) با شکست به پایان رسید و منطقی است که باور کنیم که نیچه این را تشخیص داده است.

ترجمه ماشینی : پیشبرد عقاید افلاطون و ارسطو از یک سو و رواقیون از سوی دیگر دیدگاه بدبینی دیوژن را تحت الشعاع قرار داد که از نظر زمانی به عنوان پل ارتباطی بین آنها عمل می کرد و از نظر تاریخی، بدبینی را در بسیاری از تاریخ خود چیزی بیش از یک نقطه توقف نشان نمی داد. هدف این پایان نامه نشان دادن این است که فلسفه دیوژن یک نقطه توقف نبود، بلکه جایگزین مناسبی برای فلسفه های اصلی بود که به آن توجه چندانی نمی کردند. استفاده از تحلیل تاریخی و ریشه‌شناختی در منابع مورد اعتماد، بدبینی را روشن‌تر نشان می‌دهد. ابتدا نشان می دهد که زندگی دیوژن آزمایشی بود در "ساده زیستی" که او را به اتخاذ یک سبک زندگی طبیعی مشابه با شیوه زندگی سنتی یونان سوق داد. ثانیاً، نشان می‌دهد که یک شیوه طبیعی زندگی باعث شده است که او هنجارهای مرسوم جدید را رد کند، که به اعتقاد او اکتساب‌گرایی، تمایز طبقاتی و بدخواهی را تشویق می‌کند و در نتیجه جوانان را تضعیف می‌کند. و سوم، با گذشت زمان، دیوژن فلسفه خود را توسعه داد، که بر آزادی بیان یا پارگی، خودکفایی و خودمختاری متمرکز بود - آرمان‌هایی که فیلسوفان مدرن مانند روسو، نیچه و فوکو را به خود جذب کرد. نتیجه می‌گیرم که خواندن بهتر دیوژن فیلسوفی باهوش و شوخ را نشان می‌دهد که همانطور که او می‌گفت زندگی می‌کرد. انتقاد او از هنجارهای مرسوم آتن به صورت طنز طنز آمیز و سرگرمی و همچنین آموزش بود و در این عمل او به مردی پرهیزیا تبدیل شد - یک حقیقت گو که می توان روی آن برای حمایت از حقیقت حتی در موقعیت های خطرناک حساب کرد. این جسارت می‌خواست که داستان‌های مربوط به او به سرعت به آن اشاره می‌کنند. بدين ترتيب، بدبيني ديوژن به عنوان شيوه اي از زندگي كه در آن شخص شخصيت و شهامت سخن گفتن را پرورش مي دهد، همراه لازم براي هر فلسفه در هر عصري است، نه فقط فلسفه خود.

ترجمه ماشینی : در این مطالعه من استدلال می‌کنم که فلسفه ضد بازنمودگرایی ریچارد رورتی از این باور نادرست ناشی می‌شود که رئالیست‌ها مجبورند استدلال کنند که ما به یک شکل واحد و انحصاری «آینه‌مانند» برای تسخیر واقعیت نیاز داریم. من استدلال می کنم که رورتی این واقعیت را درک نمی کند که واقع گرایان مجبور نیستند واقعیت را به طور مطلق با یک بازنمایی آینه مانند خاص از آن شناسایی کنند و همچنین نباید طعمه تمایز شیطانی بین واقعیت و راه های مختلفی که ما آن را بازنمایی می کنیم شوند. . من استدلال می کنم که ما نیازی به پیوند واقع گرایی با نوعی مطلق گرایی که رورتی آن را با آن مرتبط می کند، نداریم. برای نشان دادن این موضوع، تلاش رورتی را به چالش می کشم که ادعا کند نیچه نیز رئالیسم را رد می کند و دیدگاه گرایی نیچه را شکلی از رئالیسم تفسیر می کند. من همچنین ضد بازنمایی رورتی را در چارچوب فلسفه سیاسی او به چالش می کشم. برای انجام این کار، نقشی را که رورتی در مدینه فاضله لیبرال خود با بررسی آثار سیلویا پلات و تونی هریسون به شاعر می‌دهد، ارزیابی می‌کنم. من همچنین در مورد مواضع مختلفی که هیلاری پاتنم اتخاذ کرده است به منظور بررسی احتمالات مختلف در درون رئالیسم و ​​بازنمودگرایی بحث می کنم. نتیجه می‌گیرم که رئالیسم درونی پاتنام بیش از حد به رورتی می‌پذیرد و رئالیسم بیرونی قبلی او جایگزین بهتری است.

ترجمه ماشینی : در طول سه دهه گذشته علاقه آکادمیک قابل توجهی در مقایسه بین فلسفه وجودی و بودیسم وجود داشته است. به عنوان مثال، نشریات متعدد تشابهات قابل توجهی را بین طیف وسیعی از فلسفه‌های بودایی و ایده‌های نیچه و سارتر پیشنهاد می‌کنند، با مقایسه‌هایی که اغلب بین فلسفه‌های بودایی مانند آناتا (نه خود) یا śūnyatā (پوچی) و مفهوم سارتر از «هیچ» انجام می‌شود. یا مفهوم نیچه از «نیهیلیسم». در حالی که نیچه و سارتر در خط مقدم تحقیق در مورد رابطه بین اگزیستانسیالیسم و ​​بودیسم باقی مانده اند، به نظر می رسد که علاقه فزاینده ای به ارتباط های احتمالی بین بودیسم و ​​ایده های فیلسوف اگزیستانسیال، سورن کیرکگور وجود دارد. در تضاد کامل با اکثر تحقیقات در مورد رابطه بین تفکر بودایی و اگزیستانسیالیسم، تحلیل رابطه بین بودیسم و ​​کی یرکگور تنها به صورت گذرا مورد بررسی قرار می گیرد، معمولاً به عنوان یک موضوع فرعی در مطالعات فلسفه کی یرکگارد. این بدان معناست که غالباً بودیسم توسط محققان کی یرکگور برای کمک به بررسی عمیق‌تر مضامین فلسفه او یا نشان دادن ارتباط خود با گفتمان‌های مذهبی خارج از سنت‌های مسیحی استفاده می‌شود. در حالی که به نظر می رسد بسیاری از گفتگوهای بودیسم و ​​کی یرکگارد در تحقیقات کنونی کوتاه است - به طور خلاصه در مقالات کوتاه یا پاراگراف های صرف در آثاری که کاملاً بر موضوعات دیگر متمرکز شده اند - جفت شدن مکرر این سنت های فلسفی در مجموع شباهت های اساسی بین آنها را آشکار می کند. . به عنوان مثال، به نظر می رسد همپوشانی فراوانی بین تصور بودایی از دوخا و تصور کی یرکگور از رنج وجود دارد، مفهومی که نشان می دهد رنج جنبه اساسی زندگی انسان است و توانایی تغییر ادراک شخص از جهان مادی را دارد. در هر مورد، به نظر می‌رسد که رنج قدرت برانگیختن فرد را دارد و او را تشویق می‌کند تا بر خواسته‌های خودخواهانه و مادی‌گرایانه غلبه کند و در این فرآیند، شادی یا رضایت واقعی را کشف کند. در حالی که تحقیقات کنونی در مورد رابطه فلسفه کی یرکگور و ایده های بودایی حوزه امیدوارکننده ای را برای مطالعه بیشتر نشان داده است، اما در تلاش برای تجزیه و تحلیل موضوع نیز کافی نیست و اغلب به نتایج اشتباه می رسد. پیچیدگی ایده‌های بودایی اغلب مورد توجه قرار نمی‌گیرد و به تعاریف تقلیل‌آمیز و اشتباه منجر می‌شود. علاوه بر این، با توجه به این واقعیت که پژوهش در این زمینه اغلب در قالب گفتمان هایی ارائه می شود که عمدتاً به دنبال تأکید و تشریح ایده های کی یرکگارد هستند، در سنت ها و مفاهیم خاص بودایی که مورد بررسی قرار می گیرند، سازگاری کمی وجود داشته است. در برخی موارد، تمایل غیرمفید به ادغام سنت‌های بودایی به گونه‌ای که انگار همه آنها یکی هستند و تفاوت‌هایشان را درک نمی‌کنند. هدف این پایان نامه ارزیابی مجدد گفتگوی موجود بین اندیشه بودایی و فلسفه کی یرکگور است. برای انجام این کار، من نقاط کلیدی شباهت و تفاوت بین این دو را شناسایی و تجزیه و تحلیل می کنم.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی و بسط مفهوم «سقوط» مارتین هایدگر به عنوان یک اصل مهم تاریخی-فلسفی می پردازد. با این حال، سقوط اساساً به عنوان مفهومی از هایدگر اولیه درک می شود، در حالی که من استدلال می کنم که هایدگر همچنان به طور صریح و ضمنی در طول زندگی حرفه ای خود بر آن تکیه می کند. سقوط توصیفی از تاریخ فلسفی و غرب است که به متافیزیک معروف است و توصیف رابطه انسان با هستی است. بنابراین، سقوط به مهم‌ترین جریان‌های اندیشه متأخر هایدگر نیز مربوط می‌شود، از جمله حقیقت هستی، مرگ خدا، خدایان، غلبه بر متافیزیک و تفکر مراقبه. سپس الهیات سنتی روایت سقوط از پیدایش را در پرتو سقوط به عنوان مفهومی فلسفی تفسیر می‌کنم و «تخریب» خود هایدگر از متافیزیک غربی را در رابطه با یکی از اسطوره‌های بنیادی آن بسط می‌دهم. با بررسی درگیری هایدگر با نیچه، اهمیت درک در حال سقوط را در بازخوانی مرگ خدا و پایان متافیزیک نشان می دهم. من با گنجاندن روانکاوی ژاک لاکان به عنوان بسط دیگری از گفتمان هایدگر در مورد سقوط، نتیجه می‌گیرم که نشان می‌دهد گفتمان و رابطه سوژه با حقیقت هستی در هسته ساختار و روان رنجوری او قرار دارد.

ترجمه ماشینی: در این مقدمه بسیار کوتاه جدید روشنگر، سایمون کریچلی به ما نشان می‌دهد که فلسفه قاره‌ای مجموعه‌ای متمایز از سنت‌ها و شیوه‌های فلسفی را در بر می‌گیرد، با طیف قانع‌کننده‌ای از مسائل که اغلب توسط سنت تحلیلی نادیده گرفته می‌شوند. او در مورد عقاید و رویکردهای فیلسوفانی چون کانت، هگل، نیچه، هوسرل، هایدگر، سارتر، هابرماس، فوکو و دریدا بحث می کند. او همچنین مفاهیم کلیدی مانند اگزیستانسیالیسم، نیهیلیسم و ​​پدیدارشناسی را با توضیح جایگاه آنها در سنت قاره ای معرفی می کند. راهنمای عالی برای هر کسی که به فیلسوفان بزرگ علاقه مند است، این جلد به زبانی شفاف و سرراست شکاف بین فلسفه قاره ای و آنگلو-آمریکایی و اهمیت تصدیق فلسفه قاره ای را توضیح می دهد.