جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : دایره آنتروپیک نیچه تحلیلی درونی و تفسیری است از کشف انتقادی نیچه از «حقیقت انسان‌سازی» در زبان و علم، و همچنین استفاده بعدی او از قیاس‌ها و انتقال‌های انسان‌گرایانه در تفسیر چشم‌انداز تخیلی‌اش «ترکیبی از هنر و علم» از یک جهان‌شمول. ، "اراده به قدرت" درونی در طبیعت. هم رابطه نیچه با تحلیل کانت از معرفت در نقد عقل محض و هم جذب او از نظریه پویای طبیعت با جزئیات مورد بررسی قرار گرفته است. تمایز اساسی بین مفهوم دیدگاهی نیچه از دانش و تفسیر دیدگاهی به طور کامل در پس زمینه تحلیل های مکرر نقد او از دانش و حقیقت مورد بحث قرار می گیرد. نشان داده می شود که داستان گرایی ابزاری توسط نیچه اتخاذ شد تا عینیت گرایی ناب علم را زیر سوال ببرد. این امر جنبه ای از اندیشه او را به حوزه فلسفه علم اخیر آمریکا پیوند می دهد. رابطه پیش بینی بین تحلیل پیش ساختارگرایانه نیچه از زبان و ساختارگرایی زبانی اخیر، و همچنین وابستگی او به معرفت شناسی تکاملی مورد بررسی قرار می گیرد. در بخش پایانی این تحقیق ادعا می‌شود که روان‌شناسی نیچه در مورد اراده به قدرت در انگیزه‌ها، اندیشه و رفتار انسانی حداقل به لحاظ نظری قابل دفاع است. با این حال، باید از گسترش اراده به قدرت به کیهان جدا شود. یک استدلال نهایی قوی ارائه شده است که به دنبال نشان دادن این است که به اصطلاح «متافیزیک» اراده به قدرت، افسانه ای هنرمندانه ساخته شده و بیرونی است که برای بازیابی حسی از انسان سازی جهان در مواجهه با جهانی غیرانسانی طراحی شده است.

ترجمه ماشینی : کتاب دیل ویلکرسون نشان می دهد که نیچه مانند بسیاری از معاصرانش چگونه به یونانیان در تلاش برای کاهش مصائب اروپا نگاه می کرد. کار او در این زمینه شبیه انسان‌شناس فرهنگی است که تفاوت‌های رسمی را در آداب اجتماعی آشکار می‌کند که ممکن است توسعه مهم‌ترین غرایز نوع بشر را توضیح دهد، غرایز برای حک کردن هویت شخصی و ایجاد وحدت اجتماعی. نیچه و یونانیان راهنمای بسیار مورد نیاز برای این موضوع جذاب است.

ترجمه ماشینی : این کتاب پرسش‌های فلسفی خاصی را در مورد ساختار زیربنایی اندیشه‌های کانت، شوپنهاور و نیچه درباره الحاد و آگنوستیک مطرح می‌کند. افکاری که یکی از هماهنگ ترین حملات به دین توحیدی در فلسفه مدرن را نشان می دهد. با این حال، مفسرانی که به الحاد فلسفی علاقه مند هستند، اغلب این سنت را نادیده گرفته اند. متیو ری نتیجه می گیرد که الهیات اخلاقی کانت تا حد زیادی مورد حمایت قرار نمی گیرد. الحاد متافیزیکی و اخلاقی شوپنهاور در چندین زمینه ناقص است. و حمله طبیعت گرایانه نیچه به مسیحیت تنها تا حدی موفقیت آمیز است. ری با اتخاذ موضعی انتقادی نسبت به ارتدکس الحادی در فلسفه مدرن، استدلال می کند که مسئله وجود خدا در فلسفه پساکانتی مشخصاً حل نشده باقی می ماند.

ترجمه ماشینی : معماهای مربوط به زمان - در مورد گذشته، حال و آینده، و ماهیت تبدیل شدن - از یونانیان باستان تا امروز مورد توجه فیلسوفان بوده است. با این حال تعداد کمی به اندازه فردریش نیچه در تفکر خود رادیکال بوده اند. زمان و شدن در اندیشه نیچه رویکرد نیچه به زمانمندی را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که ارائه‌های استعاری و ادبی او، با جزئیات شگفت‌آور، خود را به بحث‌هایی که متفکران دیگر را درگیر کرده است، می‌رساند. نیچه مانند هراکلیتوس فیلسوف صیرورت است که واقعیت را جریانی پیوسته از تغییر می داند. زمان تعبیری از شدن است، که به گونه ای طراحی شده است که تنش ها و نوسانات آن را قادر می سازد تا به صورت مفهومی توسط ذهن ما درک شود. از این نقطه شروع، رابین اسمال ظهور مدل‌های به شدت متضاد زمانمندی را بررسی می‌کند که اشکال متفاوتی از زندگی را بیان می‌کند. کتاب با بازگشتی به دیدگاه دیونوسی نیچه از مشارکت بازیگوش در شدن به عنوان یک آفرینش و نابودی بی پایان پایان می یابد. زمان و شدن در اندیشه نیچه، نیچه را به‌عنوان یک مشارکت‌کننده اصلی در تفکر ما درباره موقت و اهمیت آن برای زندگی انسان نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی : فردریش نیچه یکی از گریزان ترین متفکران سنت فلسفی است. سبک بسیار غیرمعمول و اصرار او بر آنچه در نوشته‌هایش پنهان یا ناگفته می‌ماند، چسباندن او به موقعیتی خاص را دشوار می‌کند. با این وجود، خوانش های خاصی از آثار او استاندارد و تأثیرگذار شده است. رابرت بی پیپین در این تفسیر جدید عمده از آثار نیچه، دیدگاه‌های سنتی مختلف از نیچه را به چالش می‌کشد و او را به قول خود می‌پذیرد که می‌گوید نوشته‌هایش را می‌توان به بهترین نحو به عنوان نوعی روان‌شناسی درک کرد. پیپین این ایده نیچه را به عنوان یک روان‌شناس دنبال می‌کند. به تحسین او برای اخلاق گرایان فرانسوی: لاروشفوکو، پاسکال، استاندال، و به ویژه مونتن. پیپین نشان می‌دهد که بر خلاف فیلسوفان، این نویسندگان از تئوری‌های متافیزیکی بزرگ اجتناب می‌کنند و به نفع تأمل در زندگی آن‌گونه که زیسته و تجربه می‌شوند، هستند. نیچه با همسویی خود با این پروژه تلاش کرد تا روانشناسی را «ملکه علوم» و «مسیری به سوی مشکلات اساسی» قرار دهد. پیپن ادعا می کند که نثر منفرد نیچه بخش اساسی این هدف بوده است، و بنابراین او کتاب را حول چهار تصویر و استعاره مهم نیچه تنظیم می کند: اینکه حقیقت می تواند یک زن باشد، اینکه یک علم می تواند همجنس گرا باشد، که خدا می تواند بمیرد، و اینکه یک عامل به اندازه رعد و برق با عمل خود یکی است. برگرفته از یک سری سخنرانی که پیپین در کالج فرانسه، نیچه، روانشناسی و فلسفه اول ایراد کرد، خواندنی درخشان، بدیع و قابل دسترس ارائه می کند.