جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نگرش نیچه به مسئله انسان و حقیقت او، بر اساس اندیشه‌ها‌ی مادی‌گرایانه و تمایل به اصالت تجربه است که پیامدهای ویژه‌ای به همراه دارد. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی به‌منظور بررسی مختصات انسان‌شناختی از دیدگاه نیچه و ارزیابی پیامدهای آن در پرتو آرای علامه طباطبایی شکل‌گرفته است. بر اساس یافته‎های پژوهش، نیچه با نفی عقل‌گرایی و بی‌اعتبار نمودن ارزش‌ها‌ی اخلاقی و دینی مورد پذیرش زمان خویش، انسان را تا پرتگاه نیست‌گرایی می‌کشاند. لکن برای نجات وی از این وهله بحرانی، انسان را به باور توانمندی و اصالت قدرت خویش دعوت می‌نماید که ظهور تمام‌عیار آن در ابر انسان نمود یافته است. این در حالی است که علامه طباطبایی چنین تقلیل‌گرایی از شخصیت انسان و ترجیح تن بر روان را برنمی‌تابد. زیرا نفی عقل‌گرایی و ستیز با ابعاد الهی متافیزیک نتیجه‌ای جز بی‌اعتبارشدن اوزان اندیشه‌ورزی و خردگرایی ندارد. وی همچنین منشأ اصلی پوچ‌انگاری در زندگی انسان را، حذف خدا و انگاره‌ها‌ی معنوی و ارزشی می‌داند و قرب الهی را به‌عنوان غایت اصلی زندگی مطرح می‌کند. غایتی که در سایه آن زندگی فردی و جمعی انسان بر اساس هدفمندی، معناداری و عدالت شکل می‌گیرد.

فردریش نیچه، به عنوان یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان در حوزه اخلاق، در بخشی از انتقادش به اخلاقیات گذشتگان، به اخلاق فیلسوفان می‌تازد و آن را فاقد کارایی لازم قلمداد می‌کند. این جستار، با محور قرار دادن نگرش انتقادی نیچه در قبال امر مطلق، به ارزیابی نقد او نسبت به فلسفه اخلاقی کانت می‌پردازد و نشان می‌دهد که بخش مهمی از انتقاد نیچه به اخلاق مسیحی و اخلاق فیلسوفان واکنشی به امر مطلق کانت و تعمیم نهفته در آن است. لذا مسئله اصلی پژوهش پیش رو تحلیل دقیق ریشه‌های معرفت‌شناختی و روش‌شناختی واکنش نیچه به امر مطلق کانت است. به همین منظور، ابتدا توجه افراطی فیلسوفان اخلاق به قاعده عام را در روندی تاریخی مورد توجه قرار می‌دهیم که از سوفسطاییان تا کانت ادامه پیدا می‌کند. سپس، با روش توصیفی- تحلیلی، مبانی معرفتی کانت را در برابر باورهای معرفتی نیچه بازنمایی می‌کنیم و امر مطلق کانت را در برابر ابرمرد نیچه، با توجه به جایگاه عقل و غریزه در اندیشه این دو فیلسوف، مورد تفسیر قرار خواهیم داد. همچنین در پایان بدین نتیجه رهنمون خواهیم شد که محور ارزش اخلاقی برای کانت امر مطلق (عمومیت اخلاق) است، در حالی که نیچه، با ارزش‌گذاری مجدد ارزش‌ها، بر آن است که ملاک اخلاقی بودن فعل را سازگاری آن با اراده معطوف به قدرت معرفی کند (جنبه فردی). از دیگر نتایج این پژوهش پاسخ به یک انتقاد عمومی در فلسفه اخلاق است که نیچه را متهم به بازگشت ناخواسته به همان قاعده عمومی کانتی می‌کند.

ترجمه ماشینی: این کتاب طبقه‌بندی پل ریکور از کارل مارکس، فردریش نیچه، و زیگموند فروید را به‌عنوان «استادان ظن» بازبینی می‌کند و نقدی قابل تأمل برای محققان علوم دینی انتقادی و همچنین هر کسی که در نظریه انتقادی به‌طور گسترده‌تر کار می‌کند ارائه می‌کند. در حالی که ریکور سوء ظن را شیوه ای برای تفسیر می دانست، اندرو دول استدلال می کند که روش مشترک در «استادان» او به عنوان شیوه ای برای توضیح بهتر درک می شود. دول هرمنوتیک ظن ریکور را با تبیین مشکوکی جایگزین می‌کند، که مدعی وجود پدیده‌های پنهانی است که به نحوی قابل تشخیص بد هستند. دول استدلال می کند که هر یک از استادان نوع مشخصی از توضیح مشکوک را ارائه کردند. بازسازی مارکس، نیچه و فروید از این طریق، کار آنها را با تئوری های توطئه که خود نوعی توضیح مشکوک هستند، وارد گفتگو می کند. دول استدلال می‌کند که تئوری‌های توطئه و سایر انواع توضیح مشکوک، برای وام‌گیری اصطلاحی از پاسکال بویر، «از لحاظ شناختی به دام می‌افتند». اگر آنها درست باشند، بسیار مهم هستند، اما تشخیص درستی یا نادرستی آنها بسیار دشوار است.

ترجمه ماشینی : برای انجام تحلیل های تطبیقی ​​کی یرکگارد و نیچه، پایانی وجود ندارد. با این حال، این پروژه یک مسیر منحصر به فرد را در این فرض دنبال می کند که هم کی یرکگور و هم نیچه توجه قابل توجهی را به موضوع قدرت در رابطه با زندگی در جهان مسیحیت قرن نوزدهم اختصاص دادند. اگرچه مفهوم قدرت نیچه از اواخر دهه 1800 به شدت مورد بررسی قرار گرفت، محققان به تازگی شروع به بررسی کامل مفاهیم اجتماعی و سیاسی اندیشه کی یرکگور کرده اند. در حالی که روش‌های خاصی این کار را با جدا کردن «اندیشه سیاسی» از پیش‌فرض‌های الاهیاتی خود انجام می‌دهند یا تمایلی به سیاسی کردن الهیات کی‌یرکگور نشان می‌دهند، من در پی آن هستم که نشان دهم چگونه ابعاد سیاسی اندیشه‌های آن‌ها از هسته الهیاتی (الف) مربوط به آنها سرچشمه می‌گیرد. Weltanschauungen. با تلاش برای فرمول‌بندی مفهوم کی یرکگور از قدرت، استدلال می‌کنم که نه تنها این دو متفکر به عوامل مشابه پاسخ می‌دهند و بحران‌های مشابهی را در اقتدار رو به زوال جهان مسیحیت شناسایی می‌کنند، بلکه کی‌یرکگور همچنین موضع نیچه را به طور مؤثر پیش‌بینی و نقد می‌کند. بدنه پروژه به سه بخش اصلی تقسیم می شود. بخش اول خلاصه ای از کیهان شناسی، انسان شناسی و مفهوم قدرت نیچه را ارائه می کند. بخش بعدی کیهان شناسی و انسان شناسی کی یرکگارد را قبل از بازسازی مفهوم قدرت از منابع مختلف در سراسر تالیف مستعار، نوشته های مذهبی، مجلات و مقالات شخصی بیان می کند. در بخش پایانی تلاش خواهد شد تا این دو دیدگاه تحت حمایت یک تبادل گفتگوی مقایسه و مقایسه شود. نتیجه‌گیری، نقاط قوت و ضعف هر دو موضع را ارائه می‌کند و پیامدها و ارتباط آن‌ها را برای گفتمان گسترده‌تر معاصر در مورد مسائل قدرت ترسیم می‌کند. این پروژه نتیجه می گیرد که مفهوم کی یرکگور از قدرت با موفقیت در برابر چالش هایی که دیدگاه نیچه مطرح می کند مقاومت می کند، در حالی که پایه های متزلزلی را که دومی بر آن استوار است، آشکار می کند. به ویژه، کی یرکگور نشان می دهد که نام های «قدرت ارباب» و «قدرت برده» ساختارهای اسطوره ای هستند.

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه به مقایسه جامعه‌شناسی رنه ژیرار و هانس اورس فون بالتاسار می‌پردازد که آن‌ها به اندیشه فردریش نیچه و به‌ویژه نقد نیچه از الهیات کفاره پاسخ می‌دهند. این یک مشکل مشترک بین هر سه شخصیت را بررسی می کند، یکی از آنها با رابطه بین خشونت و رستگاری تعریف می شود. فصل 1 توسعه این مشکل را از آنسلم تا لوتر و کالوین دنبال می‌کند و به شیوه‌ای توجه می‌کند که تغییرات در چارچوب متافیزیکی زیربنای زبان رضایت، اصلاح‌طلبان را به تعبیر خشم الهی با عبارات تنبیهی دقیق‌تری سوق داد. فصول بعدی پاسخ های ارائه شده توسط نیچه، ژیرارد و فون بالتاسار را بررسی می کند. نیچه استدلال می کند که کشیشان مسیحی از واقعه مصلوب شدن خشونت آمیز عیسی به عنوان نمادی برای به زیر کشیدن افراد ضعیف استفاده می کردند. صلیب به عنوان نمادی از خطر خشم الهی و امید به یک رستگاری شبه جادویی آمد. ژیرارد و فون بالتاسار هر کدام استدلال می کنند که سوتریولوژی مسیحی مسیحیان را اسیر دروغ نمی کند بلکه همه انسان ها را به سمت حقیقت سوق می دهد. آنها همچنین موافق هستند که خشونت مصلوب شدن قابل توجه است. اما در حالی که ژیرار استدلال می‌کند که آموزه مسیحی خشم الهی باقی‌مانده دین بت پرستی خشونت‌آمیز است و بنابراین جایی در تفسیر معنای مصلوب شدن ندارد، فون بالتاسار استدلال می‌کند که این آموزه در خدمت برجسته کردن کیفیت منحصربه‌فرد محبت مجدد خداوند است. این پایان نامه با تجزیه و تحلیل و تفسیر پاسخ های آنها به نیچه، به دنبال ارزیابی کمک های ژیرارد و فون بالتاسار برای جامعه شناسی پس از نیچه است.

ترجمه ماشینی: این کتاب هم مقدمه‌ای بر فلسفه اخلاق نیچه و هم تفسیری مستمر بر معروف‌ترین اثر او، «درباره تبارشناسی اخلاق» است، این کتاب به پرمصرف‌ترین و بحث‌برانگیزترین منبع ثانویه در مورد این موضوعات در ده‌ها سال گذشته تبدیل شده است. بسیاری از مشهورترین ایده های نیچه - "شورش بردگان" در اخلاق، حمله به اراده آزاد، دیدگاه گرایی، "اراده به قدرت" و "آرمان زاهدانه" - به وضوح تحلیل و توضیح داده شده است. چاپ اول مرکزیت طبیعت گرایی را در فلسفه نیچه ایجاد کرد و ادبیات علمی قابل توجهی را ایجاد کرد که لایتر در یک پست جدید مهم به آن پاسخ داد. علاوه بر این، لایتر کتاب را با در نظر گرفتن ادبیات جدید علمی، تجدید نظر و تجدید نظر کرده است، و نحوه برخورد خود با موضوعاتی مانند عینیت ارزش، پدیدارگرایی و آگاهی، و امکان عاملیت «خودمختار» را اصلاح یا روشن کرده است.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که برای نشان دادن امکان و حساسیت «باور مذهبی ضعیف» فیلسوف ایتالیایی جیانی واتیمو، باید آن را به عنوان نامطمئن شدن باور سنتی و متافیزیکی (قوی) درک کرد. بنابراین، تفاوت بین باور ضعیف و باور قوی را می‌توان نه به‌عنوان دو شیوه متمایز باور، بلکه به‌عنوان رویدادی از تضعیف در تاریخ باور که هنوز توسط کسانی که با پشتوانه یقین متافیزیکی معتقد هستند، درک نشده است. از آنجایی که واتیمو متافیزیک را با خشونت همسو می کند و از آنجایی که او باور سنتی را با متافیزیک همسو می کند، نشان دادن و دفاع از احتمال باور ضعیف واتیمو به معنای کاهش خشونت در جهان است. با این حال، امکان و اعتبار باور ضعیف توسط متفکرانی مانند ریچارد رورتی زیر سوال رفته است. در پرتو مروری بر استدلال‌ها و استدلال‌های متقابل بین رورتی و واتیمو، من استدلال می‌کنم که تا زمانی که این یک تمایز ضعیف باقی بماند، می‌توان باور ضعیف را از باور قوی تشخیص داد.

یکی از بنیادی‌ترین مسائل علوم بشری و اساسی‌ترین شاخصه‌های منظومه فکری هر اندیشمندی مساله معرفت‌شناسی است. نیچه در میان متفکران غربی هرچند درباره معرفت‌شناسی از ابعاد مختلفی سخن گفته است، لکن در حوزه روش‌شناسی و انسجام معرفت‌شناسی تابع قانون و منطق خاصی نیست. وی معرفت‌شناسی را افسانه دانسته، برای آن ارزش فلسفی قائل نیست. او معتقد است هرچند انسان ابزاری برای شناخت ندارد؛ لکن می‌تواند به شناختی ناقص برسد و این شناخت از شناخت کامل ارزشمندتر است. وی همه معرفت‌های بشری را زائیده ذهن انسان و دریافت‌های خارجی می‌داند. البته او معتقد است این دریافت‌های خارجی از حقیقتی عینی نشات نمی‌گیرد. نیچه بر خلاف بسیاری از متکفران معتقد است نه تنها روحیه حقیقت‌خواهی در فطرت بشر وجود نداشته؛ بلکه امکان رسیدن به حقیقت نیز منتفی است. بنابراین شناخت نه قطعیت داشته و نه عامل خوشبختی است. وی با طرد همه معیارهای حقیقت و هویت انسانی، این دو را در رسیدن به قدرت دانسته، معرفت بشری را زمانی مفید و سعادت‌ساز ارزیابی می‌کند که انسان را قدرتمند کند. این شیوه بیان وی در حقیقت و رسیدن به آن تا جایی پیش می‌رود که منجر به نفی متافیزیک می‌شود؛ لذا تمام معرفت بشری را در اصالت‌دادن به قدرت خلاصه کرده است.