جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

توضیح کتاب: «فردریش ویلهلم نیچه»، فیلسوف، شاعر، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی بود. از مشهورترین عقاید وی نقد فرهنگ، دین و فلسفه امروزی بر مبنای سئوالات بنیادینی درباره بنیان ارزش‌ها و اخلاق بوده است. نوشته‌های وی سبک تازه‌ای در زبان آلمانی محسوب می‌شد. در کتاب حاضر طی پنج بخش به معرفی و شرح احوال و آثار و افکار نیچه پرداخته شده است. حسب حال زندگی و آثار نیچه، از زبان‌شناسی تاریخی به فلسفه، ساختارشکنی متافیزیک، فلسفه زرتشت، تاریخ برداشت‌های نیچه‌ای و ... سرفصل‌های مطالب مندرج در این کتاب است.

ترجمه ماشینی: در فراسوی موضوع، جیانی واتیمو خوانشی از نیچه و هایدگر ارائه می دهد که نشان می دهد چگونه مقدمات غلبه بر سوژه متافیزیکی قبلاً در اندیشه آنها تعبیه شده بود. واتیمو با نشان دادن اینکه چگونه این فرد مجرد است که باید پتانسیل خود را ببیند و بپذیرد و سپس تعالی یابد و درونی خود را توسعه دهد، نیچه را مورد بحث قرار می دهد که به ساختار و جلال فرامرد توجه ندارد، بلکه به مخالف آن می پردازد. قدرت و اخلاق او هایدگر را نگران تحریف اجتناب‌ناپذیری می‌داند که در هر تفسیری وجود دارد، که وقتی با آن مواجه می‌شویم و می‌پذیریم، ما را فروتن می‌کند تا با یک تلو یا گراند کمتر فراگیر برخورد کنیم و ما را بیشتر با اتفاقات و ارتباطات بین‌فردی هماهنگ می‌کند – چیزی که واتیمو آن را «ضعیف‌شده» می‌نامد. "مفهوم بودن. این خوانش‌های اصیل نیچه و هایدگر راه را برای مفهوم تفکر ضعیف واتیمو هموار می‌کند و به روی اخلاق اجتماعی آینده ای باز می‌کند که کمتر آگونیست و بیشتر جامعه‌گرا باشد. این نسخه شامل دو مقاله تکمیلی از سال‌های 1986 و 1988 است که در موضوعات یکسان گسترش می‌یابد و نگاه عمیق‌تری به دهه مهمی در توسعه اندیشه واتیمو ارائه می‌کند.

این مقاله تلاش می‌کند تا انسان‌گرایی مدرن و جایگاه مفهوم سوژه را از نگاه نقادانة نیچه را با توجه به اهمیت و جایگاه غریزه درز مقایسه با آگاهی بررسی کند. انسان به‌مثابه سوژه و فاعل شناخت در متافیزیک مدرن از جایگاه ممتازی برخوردار است و اساساً مدرنیته پیوند گسست ناپذیری با سوژه و آگاهی دارد. نقد نیچه به مفهوم سوبژکتیو انسان مدرن و احیاء عنصر غریزه در ترسیم سیمای انسانی، در حقیقت نقد بنیادین مدرنیته تلقی می‌شود. در این پژوهش ابتدا در مبانی نظری نسبت غریزه با آگاهی با محوریت اندیشه روسو و شوپنهاور موردبررسی قرا می‌گیرد و سپس به بررسی رابطه غریزه با ارزش‌های اخلاقی و همچنین خواست حقیقت در نگاه نیچه پرداخته می‌شود. نیچه تقلیل انسان به آگاهی (سوژه شناسنده) را مستلزم نادیده انگاشتن سایر ابعاد وجودی انسان نظیر ابعاد جسمانی، غریزی، عاطفی و تاریخی می‌داند و درنتیجه تصویر انسان مدرن به‌عنوان سوژه را صورتی ناقص از انسان تلقی می‌کند که با وجود محوریت شناختی و اخلاقی که در متافیزیک مدرن دارد وجوه مهمی از ابعاد وجودی و طبیعی انسان را که می‌تواند به شکوفایی وی منجر گردد نادیده گرفته است. این مقاله درنهایت به‌جایگاه جسم و غریزه به‌عنوان ابعاد طبیعی وجود انسان و اولویت آن‌ها نسبت به ذهن و آگاهی سوبژکتیو در انسانی شناسی نیچه می‌پردازد.

در اندیشۀ نیچه فرهنگ، فلسفه و هنر یونان باستان از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. او علی‌رغمِ نگاه به‌شدت نقادانه و رادیکالی که به‌کل سنت فرهنگی غرب دارد، همواره فرهنگ یونان باستان را به‌مثابۀ والاترین فرهنگ بشری می‌ستاید. این ستایش پیامد مهم‌ترین دغدغۀ نیچه است: «درمانِ بحرانِ فرهنگِ مدرن با آفرینشِ فرهنگی والا». ایدۀ بنیادین نیچه از فرهنگ، همان ایدۀ گوته‌ایِ چندگانگیِ هماهنگ یا به تعبیر دیگر، وحدت در کثرت است. او تأکید می‌کند که در هر عصری، یک عامل وحدت‌بخشِ بنیادین می‌تواند بنیاد‌گذار یک فرهنگ سالم باشد؛ در نگاه او معلم دینی (قدیس)، فیلسوف و هنرمند نامزدهایِ اصلیِ بنیادگذاری فرهنگ والا هستند. در این نوشته می‌کوشیم نشان دهیم که نیچه در نخستین تلاش نظری‌اش برای سنجش فرهنگ و آفرینش فرهنگ والا چشم‌اندازی هنری‌ـ‌زیباشناختی برمی‌گزیند (تز)، اما این چشم‌انداز خواستۀ او را برآورده نمی‌کند و او می‌کوشد تا با تغییر چشم‌انداز، این بار از چشم‌اندازی فلسفی به فرهنگ بنگرد (آنتی‌تز). از تقابل و در‌عین‌حال همدستیِ این دو چشم‌انداز، سنتزی حاصل می‌شود: پیوند فلسفه و هنر برای آفرینش فرهنگی والا. تجسم این سنتز «فیلسوف‌ـ‌هنرمند» است؛ کسی که «دانایی» و «آفرینندگی» را باهم دارد: «فیلسوف آینده»؛ آفرینندۀ ارزش‌های نو! کوشیده‌ایم نشان دهیم که این سنتز به چیز سومی جدا از تز و آنتی‌تز که در آن تضاد و تعارضِ این‌دو ازمیان‌رفته است نمی‌انجامد، بلکه این سنتز درواقع همان تقابل و همدستی همزمانِ دو امر متعارض و متضاد است. این پی‌رنگ را می‌توان در برخی دیگر از ایده‌های نیچه نیز مشاهده کرد.

ترجمه ماشینی : اولین مطالعه متمرکز سپیده دم نیچه، با ارائه خوانش دقیق متن توسط دو تن از محققان برجسته در زمینه فلسفه نیچه. منتشر شده در سال 1881، سپیده دم: اندیشه هایی در مورد پیش فرض های اخلاقی، نمایانگر لحظه مهمی در توسعه فلسفه نیچه و گسست او از تفکر فلسفی آلمانی است. اگرچه طلوع از بسیاری جهات پیشگامانه است، اما کم‌ترین مطالعه‌شده در آثار نیچه باقی مانده است. در کتاب طلوع نیچه: فلسفه، اخلاق و شور دانش، کیت آنسل-پیرسون و ربکا بامفورد، نویسندگان، بررسی کاملی از دومین سه گانه به اصطلاح «روح آزاد» نیچه ارائه می دهند. این کتاب منحصربه‌فرد به بررسی فلسفه نیچه در زمان نگارش سپیده دم می‌پردازد و در مورد ارتباط مدرن مضامینی مانند ترس، خرافات، وحشت، و تعصب اخلاقی و مذهبی بحث می‌کند. نویسندگان پیوندهای داون را با حوزه‌های کلیدی تحقیق فلسفی، مانند «هنر خوب زیستن»، شک‌گرایی و طبیعت‌گرایی برجسته می‌کنند. کتاب با معرفی سپیده دم و بحث در مورد چگونگی خواندن نیچه، تأثیرات ادبی و فلسفی او، رابطه او با فلسفه آلمانی و تلاش های او برای پیشبرد فلسفه «روح آزاد» آغاز می شود. بحث‌های بعدی به طیف گسترده‌ای از موضوعات مرتبط با سپیده‌دم، از جمله پیش‌فرض‌های اخلاق عرفی، نفرت از خود، تفکر آزادانه، و پذیرش علم و اشتیاق دانش می‌پردازد. این کتاب با ارائه تعاملی زنده و تخیلی با متن نیچه: اهمیت متنی که اغلب نادیده گرفته شده است از نوشته های میانی نیچه را برجسته می کند. کمپین نیچه علیه اخلاق عرفی را بررسی می کند. درباره پاسخ نیچه به ایده های کلیدی روشنگری بحث می کند. مانند هیچ کتاب دیگری در این زمینه، طلوع نیچه: فلسفه، اخلاق، و شور دانش برای دانشجویان، مربیان، و دانش پژوهان فلسفه، و همچنین خوانندگان عمومی علاقه مند به نیچه، خواندنی ضروری است. نوشته های میانی او

ترجمه ماشینی : این کتاب تزهای پایانی هنر هگل، نیچه و دانتو را بررسی می کند. ادعای پایان هنر اغلب با پایان استاندارد خاصی از سلیقه یا مهارت همراه است. با این حال، در یک سطح عمیق تر، به دگرگونی در نحوه درک فلسفی ما از رابطه خود با "جهان" مربوط می شود. هگل، نیچه و دانتو هر کدام از نظر فلسفی برای غلبه بر دوگانه انگاری دکارتی تلاش می کنند و خطوط سنتی بین ذهن و ماده را دوباره ترسیم می کنند. هگل غلبه بر ماده را در ایده آل می بیند، نیچه دو جهان را در یک سطح می کند و دانتو جهان را به ماده بازنمایی و غیر بازنمایی تقسیم می کند. این تلاش‌ها برای غلبه بر دوگانگی، مفاهیمی از خود را ضروری می‌سازد که به‌طور چشمگیری با گزارش‌های سنتی متفاوت است. مرزهای دوباره ترسیم شده نشان می دهد که هنر و فلسفه جنبه های اساسی اما متفاوت وجود انسان را درک می کنند. با این حال، هیچ یک از این دو دیدگاه به طور کامل دوگانگی را درک نمی کنند. ظهور پایان هنر زمانی رخ می‌دهد که به یک جنبه اولویت داده شود: برای هگل و دانتو، این عینک ذات‌گرایانه فلسفه است، و در مورد نیچه، قدرت دگرگون‌کننده خلاقیت هنری. بنابراین، این کتاب بیان می‌کند که اگر نظریه‌ای درباره هنر، عملکرد درونی آفرینش هنری را به همه اشکال تاریخی هنر پیوند دهد، از ادعای پایان هنر اجتناب می‌شود.

ترجمه ماشینی : آنتونی کی. جنسن با تفسیری از نیچه «در مورد کاربردها و مضرات تاریخ برای زندگی» نشان می دهد که دومین «مراقبه نابهنگام» نیچه واقعا چقدر «به موقع» است. این مطالعه جامع و روشنگر، طیف وسیعی از افکار پیشین نیچه در مورد تاریخ را زمینه سازی و تحلیل می کند: غایت شناسی، گونه شناسی، روان شناسی، حافظه، زبان شناسی کلاسیک، هگلیسم، و نقش تاریخ نگاری در فرهنگ مدرن. درباره کاربردها و مضرات تاریخ برای زندگی نیز اثری «به‌موقع» نشان داده می‌شود، تا آنجا که تعدادی از مهم‌ترین تأثیرات نیچه و جهت‌گیری‌های موضوعی آن زمان را به هم می‌پیوندد: فرهنگ باستان، علم، معرفت‌شناسی و اندیشه. شوپنهاور و بورکهارت. جنسن به جای اینکه آن را صرفاً به عنوان یک اثر «اولیه» رد کند، نشان می دهد که چگونه متن در دیدگاه گرایی بعدی نیچه، نظریه ذهنیت او و عود ابدی طنین انداز می شود. و با استفاده از تجزیه و تحلیل دقیق فیلولوژیکی تاریخ ترکیب متن، جنسن در موقعیتی است که به طور کامل استدلال های نیچه را در زمینه های مناسب آنها توضیح دهد و ارزیابی کند. به این ترتیب، تفسیر جنسن باید دومین «مراقبه نابهنگام» نیچه را به جایگاه برجسته‌ای در میان فلسفه‌های تاریخ قرن نوزدهم بازگرداند.