جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : فیلیپ میلز با پیوند دادن شعر و فلسفه زبان، شکاف قاره ای و تحلیلی را با کنار هم قرار دادن نوشته های نیچه و ویتگنشتاین پر می کند. او از طریق یک فلسفه شعر بیان گرایانه استدلال می کند که ما می توانیم برخی از سؤالات اصلی در فلسفه زبان را درک کنیم. میلز تداوم زبان شعر با زبان معمولی را برجسته می کند و تفکر نیچه و ویتگنشتاین را روشن ترین راه برای بسط فلسفه شعر می داند. این مطالعه با ردیابی سنت اکسپرسیویستی فلسفه زبان، ریشه های آن را در رمانتیسیسم آلمانی دقیقاً در آثار اکسپرسیویست های معاصری مانند هاو پرایس و رابرت براندوم قرار می دهد. در جایی که درک شعر با ابزارهای سنتی فلسفی مورد استفاده زیبایی‌شناسان دشوار بوده است، «فلسفه شاعرانه زبان» در تقاطع بین فلسفه هنر و زبان عمل می‌کند و فلسفه جدیدی از شعر را با ظرفیت‌های گسترده پیشنهاد می‌کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب تزهای پایانی هنر هگل، نیچه و دانتو را بررسی می کند. ادعای پایان هنر اغلب با پایان استاندارد خاصی از سلیقه یا مهارت همراه است. با این حال، در یک سطح عمیق تر، به دگرگونی در نحوه درک فلسفی ما از رابطه خود با "جهان" مربوط می شود. هگل، نیچه و دانتو هر کدام از نظر فلسفی برای غلبه بر دوگانه انگاری دکارتی تلاش می کنند و خطوط سنتی بین ذهن و ماده را دوباره ترسیم می کنند. هگل غلبه بر ماده را در ایده آل می بیند، نیچه دو جهان را در یک سطح می کند و دانتو جهان را به ماده بازنمایی و غیر بازنمایی تقسیم می کند. این تلاش‌ها برای غلبه بر دوگانگی، مفاهیمی از خود را ضروری می‌سازد که به‌طور چشمگیری با گزارش‌های سنتی متفاوت است. مرزهای دوباره ترسیم شده نشان می دهد که هنر و فلسفه جنبه های اساسی اما متفاوت وجود انسان را درک می کنند. با این حال، هیچ یک از این دو دیدگاه به طور کامل دوگانگی را درک نمی کنند. ظهور پایان هنر زمانی رخ می‌دهد که به یک جنبه اولویت داده شود: برای هگل و دانتو، این عینک ذات‌گرایانه فلسفه است، و در مورد نیچه، قدرت دگرگون‌کننده خلاقیت هنری. بنابراین، این کتاب بیان می‌کند که اگر نظریه‌ای درباره هنر، عملکرد درونی آفرینش هنری را به همه اشکال تاریخی هنر پیوند دهد، از ادعای پایان هنر اجتناب می‌شود.

ترجمه ماشینی : رافائل وینکلر با بررسی میراث هایدگر، همراه با دریدا، لویناس و نیچه، استدلال می‌کند که این جستجوی حقیقت یا حتی تضادها نیست که تفکر فلسفی را تحریک می‌کند. درعوض، قرار گرفتن ما در برابر چیزهای غیرقابل تصور یا غیرممکن است - با محدودیت های خود فکر. تجربه غیرقابل تصور در مواجهه ما با منحصر به فرد بودن مرگ، تکینگی بودن، و خود و دیگری امکان پذیر است. این «تفکر پایان پذیری» پیامدهای سیاسی نیز دارد، زیرا راهی برای صحبت و ارزیابی غرابت مطلق و به طور ضمنی، غریبه یا بیگانه مطلق به ما می دهد. وینکلر با روشن ساختن نوشته‌های هایدگر در باب هستی‌شناسی، اخلاق و تاریخ ثابت می‌کند که این مواجهه با محدودیت‌های اندیشه یکی از پایه‌های اصلی فلسفه‌های تفاوت هایدگر، لویناس و نیچه است.

ترجمه ماشینی : "تروما و غلبه نیچه" نشان می دهد که نیچه از اختلال استرس پس از سانحه رنج می برد و به احتمال زیاد قربانی سوء استفاده جنسی در دوران کودکی بوده است. من شواهد قانع‌کننده‌ای از متون او برای حمایت از این ادعاها همراه با بحث در مورد یافته‌های روان‌شناختی تأییدکننده در مورد این موضوعات آورده‌ام. نشان می‌دهم که او بر اساس تجربیات زندگی‌اش، کنار آمدن با درد و رنج را با درس‌هایی از مکتب جنگ، حکمت تفسیر مجدد و فعالیت هنری می‌آموزد. سه مضمون سوپرمن، بازگشت ابدی، و اراده به قدرت، قلب فلسفه و روانشناسی او، در ارتباط با رنج و غلبه شخصی او در پرتوی جدید درک می شود. این کتاب از تلاش‌ها برای تشخیص نیچه به عنوان مبتلا به اختلالات روان‌پزشکی مختلف، روان‌کاوی او به‌عنوان کودکی بی‌پدر که پیر شده‌است و به‌عنوان یک همجنس‌گرای کمد بیرون می‌آید انتقاد می‌کند. این رویکردها به بن بست می انجامد. اولاً، غیرممکن است که ثابت کنیم کسی از سلامت روانی برخوردار است، نه یک همجنس‌گرای پنهان، و از مرگ والدین متاثر نشده است. ثانیاً، این گمانه زنی ها تنها بخش کوچکی از اظهارات شخصی نیچه را که در نوشته های او یافت می شود، توضیح می دهد. ثالثاً و مهمتر از همه، آنها درک ما را از ایده های او و نحوه رسیدن به آنها تغییر نمی دهند. آنها بر قدردانی ما از او نمی افزایند. و ما را با هیچ درسی برای زندگی رها مکن (هدف هر نوشته خوب از نظر نیچه).

ترجمه ماشینی : در نیچه و دیگر بوداها، نویسنده جیسون ام. ویرث، متفکران بودایی عمده آسیای شرقی را از طریق مجموعه ای از تمرینات به گفت و گوی ریشه ای با فیلسوفان کلیدی قاره می کشاند که آنچه را که به طور سنتی فلسفه تطبیقی یا بین فرهنگی نامیده می شود، دنبال می کند، زیرا او در مورد آنچه چنین تمرین هایی را ممکن و قابل فهم می کند تأمل می کند. پرسش‌های اولیه‌ای که او می‌پرسد این است: چگونه این تعامل و رویارویی خاص آنچه را که گاهی فلسفه تطبیقی یا بین‌فرهنگی نامیده می‌شود به چالش می‌کشد و رادیکال می‌کند؟ این وظیفه چگونه منظور از فلسفه را بازنگری می کند؟ رویارویی هایی که ویرث بین دوگن، هاکوین، لینجی، شینران، نیچه و دلوز برپا می کند از خوانندگان می خواهد که درباره ماهیت فلسفه به طور عام و فلسفه تطبیقی به طور خاص، بیشتر فلسفی و جهانی فکر کنند. او فضای فکری جدید و چالش برانگیزی را در و بین لبه های برش فلسفه غرب قاره و تمرین بودایی شرق آسیا باز می کند.

ترجمه ماشینی : فیلسوفان تقریباً همیشه موضوع تجدید نظر را به حاشیه رشته خود واگذار کرده اند، اگر اصلاً در مورد آن فکر کرده باشند. این کتاب مدعی است که اعمال بازنگری در پروژه فلسفی محوری و ضروری هستند و فلسفه باید اساساً به عنوان تمرین بازخوانی و بازنویسی تفسیر شود. این کتاب عمدتاً بر تفسیر بسیار تأثیرگذار هایدگر از نیچه متمرکز است، که در سخنرانی‌های دهه‌های 1930 و 1940 انجام شد و در سال 1961 منتشر شد. نویسنده از نزدیک ابزارهای بلاغی را تجزیه و تحلیل می‌کند که توسط هایدگر تفکر نیچه را در یک تاریخ گسترده‌تر از متافیزیک خود قرار می‌دهد. تفسیر مجدد خود به عنوان قرائت «درست» آن تاریخ است. نویسنده استدلال می‌کند که پروژه تجدیدنظرطلبانه هایدگر، متن فلسفی را به‌عنوان پارالیپسیس بازنویسی می‌کند، نوع خاصی از بیان کنایه‌آمیز که وقتی «به‌درستی» توسط بازخوان‌کننده فلسفی دریافت شود، آنچه را که متن نگفته و نمی‌توانست بیان کند، بیان می‌کند. مطالعه چنین تجدیدنظرطلبی پارالیپتیکی در چارچوب قانون فلسفی، راه جدیدی برای درک تاریخمندی اساسی متن فلسفی ارائه می‌دهد، متنی که به‌طور انتقادی از تاریخ تفسیرهای آینده‌اش قابل تشخیص نیست. فلسفه خود بازنگری است، یک عمل بازخوانی عمیقاً تاریخ‌گرایانه، تصاحب مداوم گذشته متنی نامناسب خود. این کتاب علاوه بر اینکه اولین مطالعه منتشر شده از تفسیر هایدگر از نیچه است، آثار هانس رابرت یاوس، هارولد بلوم و دیگر منتقدان تجدیدنظر را نیز بررسی می‌کند. به ویژه، مقالات اولیه رالف والدو امرسون در مورد تاریخ، که هم با تحلیل هایدگر از متافیزیک خوانده می شود و هم علیه آن، نشان می دهد که چرا مداخله تاریخی حاصل از خوانش تجدیدنظرطلبانه نه تنها یک تغییر رسمی و موضوعی گذشته است، بلکه یک اجبار بلاغی بر تفسیر آینده است. گرایش ها هیچ خواننده فلسفی صرفاً کاربر یا قربانی روش‌های تجدیدنظرطلب نیست: در بازخوانی گذشته‌های فلسفی، خواننده همان مکانیسمی است که به وسیله آن چنین گرایش‌های تفسیری برای اولین بار به مشکلات یا افکار درون کانون فلسفی تبدیل می‌شوند.

ترجمه ماشینی : نیچه بی شک یکی از اصیل ترین و تأثیرگذارترین متفکران تاریخ فلسفه است. نیچه با ایده هایی مانند فرامرد، اراده به قدرت، عود ابدی و دیدگاه گرایی، ما را به چالش می کشد تا درک کنیم که چگونه جهان را می شناسیم و درک می کنیم، و معنای انسان بودن چیست. علاوه بر این، او در آثار خود نه تنها با فیلسوفان بزرگ قبلی و اندیشه های آنها دست و پنجه نرم می کند، بلکه معنای انجام فلسفه را نیز زیر سوال می برد و باز تعریف می کند. نیچه و فیلسوفان برای اولین بار قصد دارد رابطه نیچه را با مهم ترین اسلاف خود به طور صریح بررسی کند. این مجموعه شامل مقالات بسیاری از دانشمندان برجسته نیچه، از جمله کیت آنسل-پیرسون، دانیل کانوی، تریسی بی استرانگ، گری شاپیرو، بابت بابیچ، مارک اندرسون، و پل اس. لوب است. این نویسندگان عالی در مورد تعامل نیچه با شخصیت هایی مانند افلاطون، ارسطو، کانت، سقراط، هیوم، شوپنهاور، امرسون، روسو و بودا بحث می کنند. هرکسی که به نیچه یا به طور کلی تاریخ فلسفه علاقه مند باشد، در این جلد علاقه زیادی پیدا خواهد کرد.