جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : من سعی کرده‌ام موضوع تکرارشونده‌ای را در اندیشه سیمون ویل دنبال کنم: سعی نکرده‌ام که کلیت الهیات او را ارزیابی کنم. او به عنوان یک فیلسوف آموزش دیده است، اما کار او از مرزهای مرسوم بین رشته ها فراتر می رود. او به طور گسترده در تاریخ، آموزش، سیاست و دین تطبیقی ​​و همچنین فلسفه خوانده و می‌نوشت، و در ایمان شخصی و در نتیجه الهیات خود به طور گسترده‌ای از این پیشینه فرهنگی و فکری مهیب استفاده کرد. در نتیجه نوشته‌های الهیاتی او پیچیده است، اما در عین حال بسیار اثری است که من توانسته‌ام موضوع تقلب شخصیت را در آنها دنبال کنم. سیمون ویل عمیقاً نسبت به طبیعت انسان بدبین است و از نیروی گرانشی آن صحبت می کند که فقط فیض الهی می تواند آن را معکوس کند. او این فرآیند را به‌عنوان تسخیر روح توسط مسیح به قیمت شخصیت فرد تصور می‌کند که به خودی خود هرگز نمی‌تواند کلید دستیابی به فضیلت را ارائه دهد. او معتقد است که فضیلت بسیار نزدیک به اطاعت است که ما از طریق توجه به آن می رسیم. من سعی کرده‌ام شباهت شدیدی را که بین این موضع و برخی از جنبه‌های فلسفه اخلاقی آیریس مرداک وجود دارد، کشف کنم که نسبت به طبیعت انسان نیز بدبین است. او نیز به یک خیر مطلق اعتقاد دارد که ما فقط با شکستن سد خود می توانیم آن را بشناسیم. من از دوروتی امت، الیزابت آنسکومب و مری میدگلی به عنوان مفسران وضعیت فلسفه اخلاق بریتانیا که توسط آیریس مرداک مورد تأسف است، استفاده کرده‌ام، و مری میگلی تصویری از شخصیت به من ارائه کرده است که به نظر من واقعی‌تر از تصویر سیمون ویل و آیریس است. مرداک زیرا فضیلت را به عنوان یک کیفیت واقعی و نه یک ایده آل صرف می پذیرد.

جنگ جهانی دوم درآستانه آغاز بود که الیزابت آنسکوم، فیلیپا فوت، مری میجلی و آیریس مرداک پا به آکسفورد گذاشتند. در آن دوران، از آنجایی که مردان به جبهه فراخوانده می‌شدند، فرصتی پدید آمد تا زنان بیشتری به دانشگاه راه یابند، اساتید نیز توانستند به دانشجویان دختر خود توجه بیشتری داشته باشند. اگرچه دختران بسیاری در آن دوران پا به آکسفورد گذاشتند، اما برای چهار نفر، سرنوشت متفاوتی رقم خورد. کتاب پیش رو ماجرای این چهار دانشجوی آکسفورد را شرح می‌دهد.

از جمله مکتبهای عمده در «فلسفه اخلاق»، مکتب خودگرایی است؛ این مکتب قایل است: انسان باید به گونه ای رفتار کند که بزرگ ترین خیر و منفعت خویش را تامین نماید.رگه های این نظریه را بایستی در اندیشه های مکتب اپیکور یا مکتب لذت گرایی جستجو نمود.البته در قرون بعدی اندیشمندانی همچون نیچه، شوپنهاور، فروید و دیگران به شکلهای گوناگونی این نظریه را تقویت نمودند.نیچه نظریه «ابرمرد» را ارایه داد و فروید نیز با محور قراردادن «غرایز جنسی» بر این جنبه از خودگرایی پافشاری نمود.در میان اندیشمندان و فیلسوفان مسلمان دیدگاه مشابهی در این راستا به نام «حب ذات» پیشنهاد شد؛ آنها بر این باورند که هر موجود ذی شعوری به خود و کمالات خود علاقه دارد و این یک گرایش اصیل در سرشت اوست.

پیشینه اخلاق مبتنى بر فضیلت به افلاطون و ارسطو برمى گردد. فیلیپافوت مانند آنسکومب، مک اینتایر، و مرداک در احیاى فلسفه اخلاق فضیلت محور، در دوران معاصر، تلاش نموده است. فوت درصدد است تا مبنایى واقعى براى فضیلت و اخلاق مبتنى بر فضیلت اثبات نماید؛ امرى که چالش نظریات واقع گرایى در فلسفه اخلاق معاصر است. وى، خوب را بخشى از واقعیت مى داند و بر معناى عرفى خوب تأکید دارد. به نظر او، خوبى، خصلت ویژه یا کارکرد خاص یک موجود زنده است. مهم ترین مسئله این پژوهش این است که وى تا چه میزان در انجام این امر و رفع چالش ناواقع گرایى موفق است. این مقاله با روش توصیفى تحلیلى، به بررسى اخلاق فضیلت فیلیپافوت و معرفى نظریه هنجارسازى طبیعى او مى پردازد. حاصل این پردازش این است که هرچند فیلیپافوت به همراه دیگر طرف داران در جلب توجه به رویکرد فضیلت محور در اخلاق موفق بوده، اما او همچنان باید به نقدهایى در این زمینه پاسخ دهد.

اخلاق فضیلت، به عنوان شاخه ‏ای از اخلاق هنجاری، بر رفتار فضیلت‏مندانه با دیدگاهی غایت ‏اندیشانه و کمال‏ طلبانه تأکید دارد که مبتنی بر سعادت ‏محوری با توجه به خیر است. در این نظام اخلاقی، فعلیت‏ یافتگی قوای طبیعی و نفسانی انسان مورد توجه است که خود به لحاظ معرفتی نیل به غایت طبیعی انسان و خیر و سعادت او را در بر دارد. در فضیلت‏ گرایی، بر فاعل اخلاقی تأکید می ‏شود که با رویکردی فضیلت‏مندانه به سوی خیر اخلاقی حرکت می‏کند. ولیکن باید دید آیا این فضیلتمندی اخلاقی، نسبتی با فضیلتمندی به معنای دینی دارد یا خیر. از این رو، در این مقاله سعی خواهد شد نسبت بین اخلاق فضیلت و دین را با توجه به آرای اخلاقی علامه طباطبایی بررسی کنیم. علامه معتقد است دین و اخلاق در مقام ثبوت و وجودشناختی از هم مستقل‏ اند و اخلاق امری ذاتی و فطری در انسان است، لیکن به لحاظ اثباتی و معرفت شناختی، نظام اخلاقیِ مبتنی بر عقل به تنهایی قادر به ادراک حقیقت و نیل به سعادت حقیقی و کمال وجودی برای انسان نیست و دین، در مقام هدایتگر، دارای قوانینی است که اخلاق ناگزیر باید از آن‏ها تبعیت کند.