جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

وقتی نظریه‌ دیکانستراکشن دریدا در معماری بسط پیدا کرد، گمان ‌می‌رفت راهی برای ترجمان و نمایش یک اندیشه به صورت عملی یافت شده است، اما بازخورد آن آرا در خلق فضاهای معماری، نشان داد که تعمیم آرای دریدا به معماری تنها بر پایه‌‌ برداشتی سطحی و ناقص از آن آرا بوده که منجر به برون‌داد سبک دیکانستراکشن در معماری هم شده است. دریدا با همراهی در پروژه‌‌ای که هدفش ابداع سبک دیکانستراکشن در معماری بود، درصدد برآمد ضمن ارائه نمودی عینی برای نظرات خود، نشان دهد که هنرها بهترین محل برای تجلی دیکانستراکشن هستند، اما نتایج حاصل از این پروژه موجب شد تا این فرضیه‌ او با شکست مواجه شود. بر این مبنا، این سوال اساسی مطرح است که سبک دیکانستراکشن در معماری تا چه اندازه توانسته است به برآیند مواضع دریدا درباره‌ دیکانستراکشن بدل شود و یا تا چه حد با آن اختلاف معناداری دارد؟ برای نیل به این مهم ضروری است، میزان تمایز آرای دریدا درباره‌ دیکانستراکشن با سبک دیکانستراکشن در معماری مشخص شود؛ موضوعی که در سایر پژوهش‌های مشابه تمایزی برای آن قائل نشده‌اند و بدون پرداختن به آن به عنوان مبانی شکل‌گیری سبک دیکانستراکشن در معماری پذیرفته شده است. بدین ترتیب و بر این اساس، در این پژوهش سبک منسوب به دیکانستراکشن در معماری، نه از منظری معمارانه، بلکه از منظری فلسفی مورد نقد و ارزیابی قرار می‌گیرد و میزان اختلاف آرای دریدا با این سبک در معماری تحلیل می‌شود.

در حالی که اغلب فیلسوفان بر این مسأله‌ تأکید دارند که ما چگونه یکدیگر را می‌فهمیم، دریدا با پافشاری بر پیچیدگی‌های نوع خاصِ فهم ما، بر این مسأله که ما چرا و چگونه یکدیگر را نمی‌فهمیم، تمرکز دارد. از نظر دریدا ما در این جهان در گونه‌ای تعلیق مدام قرار داریم که مانع فهم کامل ما از حقیقت آن می‌شود. حقیقتی که نه تنها ناپایدار است، بلکه در هنرها امری به غایت ناپایدارتر است. این در حالی است که این ناپایداری و تعلیق در فهم حقیقت، ضمن آنکه خود لازمه‌ی خلق اثر هنری است، به آن امکان یگانگی، بی‌همتایی و بی‌بدیل بودن نیز می‌بخشد. بدون آن، اثر هنری به فرمولی ریاضی‌وار تبدیل می‌شود که همگان قادر به انجام آن خواهد بود. لذا این پژوهش درصدد است بررسی ‌کند که چگونه هر برداشتی از اثر هنری، اتفاقاً خود به ناپایداری بیشتر در فهم و در حجاب فروماندگی حقیقت منجر خواهد شد و چگونه مخاطب اثر در مشارکتی فعّال و دائمی، هیچ‌گاه از تفسیر اثر رهایی نخواهد یافت. دو اصل مهمی که هنر و خصوصاً هنرهای معاصر برای دوام و بقا به آنها نیاز مبرم دارد و دقیقاً به همین دلیل است که شکوفا می‌شود‌.

ترجمه ماشینی: جابه‌جایی‌های کانتی خوانش جدید مهمی از نوشته‌های ژاک دریدا درباره دین و اخلاق ارائه می‌کند. ادیس میلر استدلال می‌کند که متون متأخر دریدا درباره دین، پرسشی درباره معنا و امکان «فلسفه دین» است. این اولین کتابی است که به طور کامل ادعای دریدا را در «ایمان و دانش: دو منبع «دین» در محدوده‌های عقل به تنهایی» درگیر می‌کند که ژست کانتی مذهب متفکر را «تنها در محدوده عقل» جابه‌جا می‌کند. میلر اصطلاحات این «جابه‌جایی» را مشخص می‌کند و کار دریدا را تلاشی برای اجرای چنین انتقالی می‌خواند. در طول راه، او زمینه جدیدی را در بحث ساختارشکنی و اخلاق مطرح می کند و نشان می دهد - برخلاف تفسیرهای اخیر از آثار دریدا - که لحظه ای اخلاقی در نوشته های دریدا وجود دارد که بدون در نظر گرفتن نقش تعیین کننده اخلاق کانت نمی توان آن را به درستی درک کرد. . نتیجه، پایدارترین نمایشی است که تاکنون از کمک ضروری کانت به اندیشه دریدا ارائه شده است.

ترجمه ماشینی: معجزه و ماشین نوعی "راهنمای خواننده" برای مقاله ژاک دریدا در سال 1994 "ایمان و دانش" است، که مهمترین اثر او در مورد ماهیت دین به طور کلی و در مورد اشکال بی سابقه ای است که امروزه از طریق علم و رسانه به خود می گیرد. این پیش زمینه اساسی برای درک مقاله دریدا، تفسیر سبک منحصر به فرد و شخصیت های اصلی آن (مانند کانت، هگل، برگسون و هایدگر) و ارزیابی ادعاهای فلسفی اصلی آن در مورد دوگانگی اساسی دین و رابطه خودایمنی غیرقابل اجتناب بین آن را فراهم می کند. دین، علم و رسانه. در طول مسیر، تحلیل عمیقی از رفتار دریدا با همه چیز از ماهیت وحی دینی، ایمان، دعا، فداکاری، شهادت، مسیحیت، بنیادگرایی و سکولاریسم تا شیوه‌ای که امروزه دین توسط جهانی‌سازی، علم فناوری و در سرتاسر جهان تغییر می‌کند، ارائه می‌کند. شبکه های مخابراتی اما معجزه و ماشین بسیار بیشتر از تفسیر یک متن دریدا است. از طریق ارجاعات به تعداد زیادی از آثار دریدا، چه در اوایل و چه در اواخر، مقدمه ای منحصر به فرد برای آثار دریدا به طور کلی ارائه می دهد. این نشان می‌دهد که یکی از بهترین راه‌ها برای درک اصطلاحات، مضامین، ادعاها، استراتژی‌ها و انگیزه‌های ساختارشکنی دریدی از اوایل دهه 1960 تا 2004، خواندن انتقادی و صبورانه، در روح و متن آن، متنی نمونه است. به عنوان «ایمان و معرفت». سرانجام، «معجزه و ماشین» تلاش می‌کند با خواندن «ایمان و دانش» در کنار «ایمان و دانش» یک اثر کلاسیک داستانی آمریکایی که کم و بیش با آن هم‌زمان است، ایده‌های دریدا درباره دین را به آزمون بگذارد، رمان «دنیای زیرین» 1997 دون دلیلو، رمانی که همین موضوع را بررسی می‌کند. رابطه ایمان و دانش، دین و علم، وحی دینی و شبکه جهانی وب، مسیحیت و سلاح های کشتار جمعی در یک کلام، در دو کلمه معجزه و ماشین

ترجمه ماشینی: این بحث عمده نگاهی دارد به برخی از مهم ترین مسائل اخلاقی که امروزه توسط برخی از متفکران برجسته جهان با آن روبرو هستیم. از جمله مقالاتی از متفکران برجسته، مانند یورگن هابرماس، آلاسدایر مک اینتایر، جولیا کریستوا و پل ریکور، نکته برجسته کتاب - مصاحبه با ژاک دریدا - در دسترس ترین بینش را در مورد تفکر او در مورد اخلاق و سیاست برای چندین سال ارائه می دهد. این مقالات با بررسی موضوعاتی از تاریخ، حافظه، رویزیونیسم، و خود و مسئولیت گرفته تا دموکراسی، چندفرهنگی، فمینیسم و ​​آینده سیاست، در پنج بخش موضوعی دسته‌بندی می‌شوند: * هرمنوتیک * ساختارشکنی * نظریه انتقادی *روانکاوی * اخلاق کاربردی هر بخش چالش‌های ناشی از اخلاق و اینکه چگونه تفکر انتقادی فلسفه امروز را دگرگون کرده است، بررسی می‌کند. «اخلاق پرسشگری» مروری بی‌نظیر از وضعیت تفکر اخلاقی امروز توسط برخی از برجسته‌ترین فیلسوفان جهان ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی: از نیچه تا امروز، سنت فلسفی غرب تحت سلطه تفکر سکولار بوده است که بحث در مورد خدا را تا حد زیادی بی ربط رد کرده است. با این حال، در سال‌های اخیر، موضوع الهیات برای جرقه برخی از بحث‌برانگیزترین بحث‌ها در فلسفه معاصر بازگشته است. بحث های الهیات توسط فیلسوفان کلیدی معاصر مانند دریدا و لویناس، دین را در کانون توجه قرار داده است. فلسفه پست سکولار یکی از اولین مجلداتی است که به چگونگی رویکرد فیلسوفان مدرن به خدا و بررسی پیوندهای الهیات و تفکر پست مدرن پرداخته است. پانزده مقاله قابل دسترس تصویری روشن و قانع‌کننده از این که چگونه متفکران کلیدی از جمله دکارت، نیچه، فروید، ویتگنشتاین، هایدگر و دریدا خدا را به بخش مرکزی تفکر خود تبدیل کرده‌اند، ارائه می‌دهند. هر فیلسوفی و ​​نحوه برخورد و نقد الهیات در یک بستر تاریخی روشن قرار می گیرد. با قرار دادن مجموعه در زمینه مقدمه برجسته فیلیپ بلوند، فلسفه پست سکولار بحث جذابی از جایگزین های نسبی گرایی و نیهیلیسم حاکم بر تفکر غربی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: در جای خود یک خوانش پدیدارشناسانه اصیل از آگوستین است که درگیری او با مفاهیم هویت در اعترافات را در نظر می گیرد. با استفاده از تجربه آگوستینی اعتراف، ژان لوک ماریون مدلی از خودبودن ایجاد می کند که این تجربه را در پرتو کل مجموعه آگوستینی بررسی می کند. در این راستا، ماریون با تحلیل‌های مدرن و پست مدرن قابل‌توجهی از «تجربه‌ای‌ترین» آثار آگوستین، از جمله تفسیرهای انتقادی ژاک دریدا، مارتین هایدگر و لودویگ ویتگنشتاین درگیر می‌شود. ماریون در نهایت به این نتیجه می‌رسد که آگوستین در بررسی افراط در خود و فراتر از خود، و در استفاده از این تغییر خود برای خود، به عنوان نیروی محرکه‌ای برای روابط خلاق با خدا، جهان و دیگران، بر پست مدرنیته پیشی گرفته است. این خوانش پیوندهای قابل توجهی را بین گزارش‌های خودبودن در زمینه‌های فلسفه معاصر، مطالعات ادبی و مسیحیت اولیه آگوستین برقرار می‌کند.

ترجمه ماشینی: من خوانش جدیدی از مجموعه ای از تفاسیر فلسفی قاره ای از ماهیت اگزیستانسیالیسم را پس از چرخش دیالوگ پیشنهاد می کنم. این تجزیه و تحلیل بر مطالعه موردی خاصی از شخصیت ابراهیمی در کتاب مقدس به عنوان یک مورد متمرکز خواهد بود. بررسی‌های فلسفی آن امکان در نظر گرفتن رویکردهای متفاوت اما مرتبط را از طریق مطالعه و بازخوانی شخصیت ابراهیم می‌دهد، که با بازخوانی معروف کی‌یرکگور از قربانی شدن اسحاق آغاز می‌شود. این پژوهش با توجه به گرایش فلسفی قاره‌ای بر تفاسیر از زمان کی یرکگور تمرکز خواهد کرد. چهار متفکری که من آورده‌ام، همگی نقدها و حتی ردهایی از موضعی صرفا وجودی ارائه کردند. این موقعیت ها در این زمینه شناخته شده است. با این حال، اگزیستانسیالیسم با وجود این چهار نقد از الگوی کی یرکگارد از ابراهیم، ​​هرگز در عمل غلبه نمی کند. من این را از طریق تحلیل موردی از تفسیرهای شخصیت ابراهیمی در کتاب مقدس نشان خواهم داد، و نشان خواهم داد که چگونه کی یرکگور در فلسفه گفتگو و حتی ساختارشکنی حضور دارد. از نظر فرانتس روزنزوایگ، موضع او رابطه‌ای است و بنابراین نسبت به آمادگی ابراهیم برای قربانی کردن، مجذوب و در عین حال دوگانه است. امانوئل لویناس تاکید کی یرکگور بر موضوع/فعالیت (نام های مناسب و آزادی دشوار) را تحسین می کند. ژاک دریدا شور و شوق ابراهیم (هدیه مرگ و آبراهام به عنوان دیگر) را تحسین می کند. و برای ژان لوک ماریون، فداکاری آبراهام تسلیم نفس نیست، بلکه عمل پدیدارشناختی نمادی از بازگشت یک هدیه است.