جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اگرچه به نظر می‌رسد دیکانستراکشن نزد دریدا موجب گسست و فروپاشی همه چیز است، اما می‌توان آن را به‌منزله‌ی مبنایی برای گرد هم آوردن و اتصال همه چیز هم به‌حساب آورد. رُخداد نزد دریدا مانند دیگر موضوعاتی که در فلسفه‌ی دریدا مطرح می‌شود، به‌سان دیکانستراکشن، به فروپاشی و بَرساخت مدام مبتلاست. در این خصوص سؤالات زیادی مطرح می‌شود از جمله این‌که رُخداد چیست و چرا امری درونی است که از ما اعتبار می‌گیرد یا این‌که اصولاً چرا رُخداد به مصنوع بودگی دچار است؟ به‌علاوه، مسئله‌ی مهم‌تر این است که چرا دریدا معماری را از سنخ رُخداد می‌داند و سبک دیکانستراکشن در معماری که با مشارکت خود او شکل گرفت، تا چه حدّ پدیده‌ای از جنس رُخداد تلقی می‌شود و نیز تا چه حدّ به تبیین رُخداد کمک می‌کند؟ مقاله‌ی حاضر تلاش می‌کند با تبیین آرای دریدا در مورد رُخداد و ارتباط آن با هنر و معماری، ویژگی‌های آن همانند ساخت‌ناپذیری و پیش‌بینی‌ناپذیری را آشکار سازد.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه جذابیت زبان معمولی را به عنوان یک ویژگی متمایز روش شناختی در فلسفه متاخر لودویگ ویتگنشتاین و کار جی.ال. آستین بررسی می کند. این جذابیت، زبان و مفاهیم ما را در قالب‌های وسیع‌تری از زندگی که در آن استفاده می‌کنیم، قرار می‌دهد، و به دنبال «محروم کردن» ایده‌آل‌سازی‌هایی است که زبان و مفاهیم ما را از این بافت وسیع‌تر استخراج می‌کنند. یک فلسفه افسون‌زده اشکال زندگی ما را به‌عنوان مظاهر همسویی می‌شناسد: یک زمینه مشترک درک و رفتار که خود نمی‌تواند بیشتر توضیح داده یا توجیه شود. این تز با بررسی پیامدهای این که اشکال زندگی خود را در نهایت بی‌اساس بدانیم، اهمیت اساسی بازی را برای تمرین‌های مشترک مانند زبان روشن می‌کند. دو فصل اول جذابیت زبان معمولی را در آثار آستین و ویتگنشتاین در نظر می‌گیرند. با قرار دادن هر نویسنده به نوبه خود در گفتگو با ژاک دریدا، این پایان نامه اهمیت بی اساس بودن هماهنگی ما و دشواری انجام این کار را آشکار می کند. توسل آستین به یک «زمینه کلی» به نوعی آرمان‌سازی خیانت می‌کند که خود آستین با آن مخالفت می‌کند، در حالی که ویتگنشتاین و دریدا برای اجتناب از همان دام باید مراقب خود-انعکاسی باشند. فصل سوم به بررسی ارتباط بین توسل به زبان معمولی و تحلیل مارتین هایدگر از «روزمرگی متوسط» در هستی و زمان می‌پردازد. هایدگر روزمرگی متوسط ​​را نشانه عدم اصالت می داند. با این حال، با اعتراف به بی‌اساس بودن هماهنگی، توسل به زبان عادی چرخشی شبیه به توسل هایدگر به اصالت را نشان می‌دهد. علاوه بر این، استفاده ویتگنشتاین از «تصاویر» مفهومی به او اجازه می‌دهد تا از برخی سردرگمی‌ها در آثار هایدگر اجتناب کند. فصل چهارم ماهیت همسویی بی‌پایه ما را در نظر می‌گیرد و استدلال می‌کند که ما این هماهنگی را هم از طریق بازی کشف می‌کنیم و هم ایجاد می‌کنیم، که فعالیتی غیرقانونی است که خود نظم را به وجود می‌آورد.

ترجمه ماشینی : مارسلا آلتهاوس رید الهی‌دانی بود که جرأت داشت به گونه‌ای متفاوت تصور کند، متفکری که سبک ابداعی او در نوشته‌هایش در مورد جنسیت و جنسیت، مردم و خدا اصالت چشمگیری به ارمغان آورد. آثار او به‌خاطر عبارت مفهومی‌اش «الهیات ناپسند» به‌طور قابل‌توجهی در دانشگاه‌های الهیات به یاد می‌آیند. در این پایان نامه درباره پرسش های خدا، عناصر ابتکاری مجموعه ادبی مارسلا با قرار دادن نظریه های آکادمیک او در کنار یک مطالعه پژوهشی عملی انجام شده در محیط جایگزین جماعات کلیسای اسکاتلند در ادینبورگ، به روش های جدیدی توسعه می یابد. این مطالب اولیه، که از طریق مصاحبه و رونوشت‌های گروه متمرکز، همراه با پاسخ‌های پرسشنامه، تحلیل شده است، بینش‌های آشکاری را به ارمغان می‌آورد تا تنش‌های در حال ظهور بین کلیساها و مارسلا را در ابعاد چهار فصل آن چارچوب‌بندی کند. در هر کدام، مضامین زیر توسعه می‌یابد: ابهامات پیرامون پرسش‌های مربوط به این که خدا کیست. ملاحظات مربوط به شناخت رابطه خدا با کتاب مقدس؛ کاوش در مورد میزان تأثیر جنسیت و جنسیت بر مفاهیم خدا. و شناخت نقشی که مردم در ارزیابی درک خود از خدا در مسیحیت دارند. هر فصل که در ساختاری موزون در سرتاسر مرتب شده است، ابتدا با گزارشی رسانه‌محور که مضامین مرتبط را در یک اصطلاح معاصر زمینه‌سازی می‌کند، پیش‌گفتار می‌شود و بعداً با یک پس‌نوشته ساختارشکنی که به روش‌های پراکنده، برخی از مفاهیم انتقادی را در کار ژاک استناد می‌کند، به پایان می‌رسد. دریدا به سؤالات خاص خدا که در هر یک از آنها تعقیب می شود، پاسخ می دهد.

ترجمه ماشینی: در دهه 1960، تقابل شدید بین مذهبی و سکولار شروع به فروپاشی کرد و تمایز بین فلسفه سیاسی و الهیات سیاسی را محو کرد. این فروپاشی به افول لیبرالیسم مدرن کمک کرد که از فضای بی طرف و بدون ارزش برای سرمایه داری حمایت می کرد. همچنین قلمروهای سیاسی، مذهبی و فلسفی عمیقاً ناآرام شد و مجبور به مقابله با مخاطرات مفهومی بازگشت به دین شد. کلایتون کروکت با مداخله بازی در رقابتی که قطعنامه های ساده را به چالش می کشد، همگرایی پسامدرن سکولار و مذهبی را به عنوان مبنایی برای تفکر سیاسی رهایی بخش در نظر می گیرد. کراکت با مضامین درگیرکننده حاکمیت، دموکراسی، توانمندی، قانون و رویداد از دیدگاه مذهبی و سیاسی، دیدگاه الهیاتی را بیان می‌کند که به جهان معاصر ما و واقعیت‌های تئوسیاسی آن پاسخ می‌دهد. به طور خاص، او مدعی است که ما باید در مورد خدا و دولت به جای قدرت حاکمیتی، از منظر قدرت بالقوه فکر کنیم. بحث او با به کارگیری مفاهیم جدیدی مانند ایده اختلاف منظر اسلاوی ژیژک و مفهوم انعطاف پذیری کاترین مالابو، با بحث هایی در مورد ماهیت و جایگاه دین، ایدئولوژی و مسیحیت درگیر می شود. با درهم آمیختگی با آثار دریدا، دلوز، اسپینوزا، آنتونیو نگری، جورجیو آگامبن، آلن بدیو، جان دی.کاپوتو، و کاترین کلر، کروکت با بازنگری دموکراسی به عنوان شکلی از اندیشه سیاسی و عمل مذهبی به پایان می‌رسد و بر پیوند آن با سرمایه داری لیبرال مدرن در حالی که یک دموکراسی معتبرتر را نیز متصور است که توسط این پیوندها محدود نشده است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به پرسش بحث برانگیز «چرخش» دینی یا الهیاتی در آثار بعدی دریدا می پردازد. با تأکید بر قوام کار دریدا و اهمیت حالت و ژانر، بازاندیشی الحادی دریدا در مورد خدا را در نظر می‌گیرم و بررسی می‌کنم که چگونه رابطه بین خدا و نوشتار پیکربندی اخلاق، سیاست و دین را در آثار بعدی او تعیین می‌کند. این پایان نامه از چهار فصل تشکیل شده است که هر فصل بر شیوه متفاوتی از گفتمان تمرکز دارد. فصل اول، اعتراف، «دوباره خوانی» دریدا را در «تحلیل» دنبال می‌کند و استدلال می‌کند که هم اقتصادهای سازنده ساختار، سوژه و خدا را زیر و رو می‌کند، و هم به اتحاد ساختارشکنی با «نوشته‌ای آتیتیک» اعتراف می‌کند که خدا و سوبژکتیویته را از طریق غیرت بازاندیشی می‌کند. -هویت. این فصل به طور مختصر به «Envois» می پردازد تا پیامدهای سیاسی اعتراف را در نظر بگیرد. فصل دوم و سوم به رابطه بین ساختارشکنی و الهیات منفی می پردازد. اولین مورد، دیالوگ، استدلال می‌کند که حالت دیالوگ ساختارشکنی را تعریف می‌کند، و هماهنگی بین کارهای اولیه و بعدی دریدا را تضمین می‌کند و ادعاهای «چرخش» را رد می‌کند. با خواندن «Saufle nom (Post Scriptum)» استدلال می‌کنم که ماهیت گفت‌وگوی متن، «پس‌نوشته‌ای» را قادر می‌سازد که مفاهیم غیر هستی‌شناسی از خدا را بیان می‌کند و به مفاهیم سیاسی ساختارشکنی اشاره می‌کند. فصل سوم، سکوت، به بررسی این موضوع می‌پردازد. پیوند بین خدا و زبان، با این استدلال که دریدا از سکوت نسبی‌گرایانه یا زبانی به‌عنوان راهی برای شهادت خدای زبان‌شناختی حمایت می‌کند، و با این وجود، به تنش باقی‌مانده در کار دریدا بین تکینگی تعهد دینی و جهانی بودن اخلاق اشاره می‌کند. فصل آخر، عقل، «ایمان و دانش: دو منبع «دین» در حدود عقل تنها» را می‌خواند و هم وابستگی متقابل عقل و دین و هم «روشنگری آینده» را تحلیل می‌کند و استدلال می‌کند که غفلت متن از مسئله خدا تنش بین امر خصوصی و عمومی یا سیاسی ایجاد می کند.با ارزیابی تصویر ریچارد رورتی از این تنش، استدلال می کنم که با پیوند دموکراسی و فضای عمومی برداشت دریدا از ادبیات با تکینگی و پنهان کاری این دوگانگی را به چالش می کشد. در پایان، در پایان، مفهوم غیر یکسان و غیر حاکم خدا را که از این متون برمی‌آید، تکرار می‌کنم و بر اهمیت آن برای هرگونه ارزیابی از اخلاق و سیاست ساختارشکنی تأکید می‌کنم.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه بازخوانی سنت آپوفاتیک مسیحی را از طریق کار اسلاوی ژیژک ارائه می دهد تا روایتی از الهیات و هویت مسیحی را به عنوان شکست بیان کند، همانطور که از تعهد به مسیح به عنوان سنگ بنای آن و سنگی که روی آن زمین می خورد تشکیل می شود. . در ازدواج دیونیسیوس آرئوپاگیت الهیات مسیحی با نوافلاطونیسم، هستی شناسی نوافلاطونی با مضامین کلیدی الهیات مسیحی وارد تنش ناراحت کننده اما سازنده می شود. این تنش‌ها جنبه‌ای حیاتی از میراث دیونیسیوس است که نه تنها در اندیشه‌های الهیاتی بعدی، بلکه در بسیاری از فلسفه‌های قاره‌ای قرن بیستم نیز قابل مشاهده است، زیرا می‌کوشد خود را از اصل و نسب مسیحی‌اش جدا کند. بحث‌های قرن بیستم درباره رابطه بین الهیات آپوفاتیک و فلسفه قاره‌ای تلاش می‌کنند تا با این میراث دست و پنجه نرم کنند. به عقیده من، کار اسلاوی ژیژک تلاشی برای فراتر رفتن از بن‌بست‌های فلسفه قرن بیستم است نه با فرار، بلکه با بازگشت به متافیزیک، با تکیه بر آثار هگل و لاکان به منظور بیان شرحی از جهان مادی اقتصاد از هم پاشیده ذاتا این شکل در آن ساختارهایی که متعاقباً از جهان مادی بیرون می‌آیند، تکرار می‌شود - به‌ویژه، ساختارهای سوژه فردی و نظم اجتماعی و شیوه‌هایی که هر دو توسط میل ساخته می‌شوند. این تز پیامدهای این هستی شناسی خاص را اولاً از طریق مسئله دریدی موهبت و ثانیاً از طریق مسئله ژیژکیایی خشونت (که هر دوی آنها از نظر ساختاری با مشکل آفرینش و سقوط مسیحی الهیات مشابه هستند) ردیابی می کند. این تز درگیری انتقادی و الهیاتی را با روایت هستی‌شناختی و اروتیک ژیژک از دگرگونی پیش از بازگشت به دیونیسیوس ارائه می‌کند تا نشان دهد چگونه کار ژیژک خوانشی ماتریالیستی از الهیات آپوفاتیک و تعهد مسیحی به کلیسا را ​​ممکن می‌سازد.

ترجمه ماشینی : نیجریه، پرجمعیت‌ترین کشور آفریقا، درگیر درگیری‌های مختلف است که با تعدد و تنوعی که مشخصه این کشور است، تشدید شده است. این کشور یک جامعه چند قومیتی، چند فرهنگی، چند منطقه ای و چند مذهبی است. و در حالی که چنین مجموعه‌ای از ویژگی‌ها مختص نیجریه نیست، مدیریت آنها تا حد زیادی به درگیری‌های مختلف دامن زده است و درگیری‌های مذهبی به عنوان یکی از مخرب‌ترین آنها ظاهر شده است. به نظر می رسد بیش از هر موضوع دیگری، درگیری مذهبی به تهدیدی برای انسجام، ثبات و توسعه ملی تبدیل شده است. منجر به ترس، سوء ظن، ناآرامی شده است. آوارگی دسته جمعی مردم، تخریب جان و مال؛ در نتیجه منجر به عقب‌نشینی‌های بزرگ برای ملت‌سازی می‌شود. سه دین اصلی نیجریه، ادیان بومی، اسلام و مسیحیت هستند که اسلام و مسیحیت تقریباً قدرت یکسانی دارند. در حالی که ادیان بومی عموماً با دو مذهب «مهمان» مدارا و سازگاری داشته‌اند، منازعات و درگیری‌های خشونت‌آمیز بی‌وقفه، رابطه بین مسلمانان و مسیحیان، به‌ویژه در شمال نیجریه را مشخص می‌کند، و این در افزایش فراوانی، شدت و پیچیدگی بوده است. . این وضعیت منجر به پیدایش و بکارگیری رویکردهای متعددی برای تغییر درگیری ها به منظور تضمین همزیستی مسالمت آمیز همه مردم شده است. وظیفه این پایان نامه کمک به تأملات عملی و الهیاتی در جستجوی مداوم برای چگونگی پایان دادن به درگیری مذهبی ناخواسته بین مسلمانان و مسیحیان توسط نیجریه و ایجاد جامعه ای صلح آمیز و هماهنگ است.

ترجمه ماشینی: پدیدارشناسی یا ساختارشکنی؟ شامل خوانش های جدیدی از موریس مرلوپونتی، پل ریکور و ژان لوک نانسی است. درگیری ژاک دریدا با مضامین پدیدارشناختی، درک جدیدی از «هستی» و «حضور» ایجاد می‌کند که نقاط کور مهمی را در خوانش‌های سنتی هم از پدیدارشناسی و هم ساختارشکنی آشکار می‌کند. کریستوفر واتکین در بازتولید نه واکنش پدیدارشناختی انبار به واسازی و نه خوانش ساختارشکن معمولی از پدیدارشناسی، ارزیابی تازه ای از آینده پدیدارشناسی همراه با خوانشی جدید از میراث ساختارشکن ارائه می دهد. واتکین از طریق مطالعات دقیق فلسفه مرلوپونتی، ریکور و نانسی نشان می‌دهد که چگونه یک سنت پدیدارشناختی بسیار گسترده‌تر و غنی‌تر از هوسرل یا هایدگر، نقد دریدا از هستی‌شناسی را در عین پایبندی به امر هستی‌شناختی مورد توجه قرار می‌دهد. این خوانش جدید اساساً رابطه بین ساختارشکنی و پدیدارشناسی را بازسازی می‌کند و اولین بحث پایدار درباره احتمالات و مشکلات «پدیدارشناسی ساختارشکنی» آینده را نشان می‌دهد.