جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: ارائه تفسیری بر مقدمه کتاب راهنمای هگل در مورد فلسفه حق، از لحاظ آموزشی و همچنین فلسفی اهمیت دارد. با توجه به این واقعیت که متن اندیشه فیلسوف بزرگ و دشوار را به شیوه‌ای غیر دقیق و «بیرونی» برای ما به ارمغان می‌آورد، برای معرفی دانش‌آموزان به دنیای تفکر مناسب است. با این حال، انجام این کار بدون تکمیل توضیحی بسیار دشوار است. تحلیل و نکاتی برای مطالعه بیشتر در اینجا ضروری است که هم با آمیختن دیدگاه‌های سیاسی و فلسفی و هم پیش‌فرض‌های فلسفی که این پیشگفتار سرشار است. اهمیت فلسفی تفسیر متن هگل را می توان تا حدی در نقل قول بی وقفه مقدمه در ادبیات فلسفه هگل برای توجیه تفاسیر بسیار متفاوت و متضاد یافت. تا زمانی که متخصصان در مورد معنای مقدمه فلسفه حق توافق نداشته باشند، هرکسی که بخواهد آن را توضیح دهد نمی تواند از مشارکت خود در بحث فلسفی مربوط به ماهیت و محتوای کار هگل اجتناب کند.

هگل دریافت که نقدهای جدی به فلسفه کانتی، فلسفه را چنان در موقعیت دشواری قرار داده است که تنها راه برای نجات شناخت آدمی از آن‌ها تحول در مبنای کانت است. از نظر کانت برای تأمین اعتبار شناخت، ابژکتیویته باید سوبژکتیو می‌شد؛ اما ناقدان او معتقد بودند که چنین چیزی عملاً منجر به گرفتاری سوژه درون سپهر خود می‌شود. ما معتقدیم هگل با تحول در مبنای سوبژکتیویته از رهگذر تغییر من به روح و ابژکتیو کردنِ سوبژکتیویته توانست تا ضمن غلبه بر شکاف‌ها و بحران‌های فلسفه کانتی، از متافیزیکی غیرجزمی، تاریخی و انضمامی سخن بگوید. این مقاله تلاش کرده تا نشان دهد که تحول بنیادین در مبنای متافیزیک در اصل معادل ظهور بیناسوبژکتیویته نزد هگل است. ازاین‌رو ادعای اصلی ما در این مقاله آن است که میان بیناسوبژکتیو شدن فلسفه و ابژکتیو شدن سوبژکتیویته نسبت کاملاً مستقیمی برقرار است؛ به‌طوری‌که میزان موفقیت و رضایت‌بخشی تلاش‌های پساکانتی در سنت ایدئالیسم آلمانی را از این زاویه می‌توان ارزیابی کرد

ترجمه ماشینی: در این مطالعه گسترده و متفکرانه، مایکل آلن گیلسپی به بررسی شالوده یا زمینه فلسفی مفهوم تاریخ می پردازد. او با تحلیل تضاد تاریخی بین ماهیت انسان و آزادی، بحث خود را بر روی هگل و هایدگر متمرکز می‌کند، اما از اندیشه‌های مرتبط دیگر فیلسوفانی که مشارکت‌شان در این بحث بسیار مهم است- به ویژه روسو، کانت و نیچه- نیز استفاده می‌کند.

بیش از یک و نیم قرن از آشنایی و مواجهه ایرانیان با اندیشه هگل می‌گذرد. در این یک‌ و نیم قرن، نحوه مراجعه «ما» ایرانیان به هگل ، تحولاتی داشته است لذا جا دارد پس از این همه هگل پژوهی و ترجمه هگل و هگل‌خوانی، دست به یک ارزیابی از نسبتی که با هگل ساخته‌ایم بزنیم و بپرسیم؛ آیا ما توانسته‌ایم پس از این همه، هگل را از آن خود کنیم؟ به بیان دیگر آیا می‌توان در عداد سنت‌های تفسیری گوناگونی که از هگل وجود دارد مثلا هگل راست و چپ و پیر و جوان و انگلیسی و فرانسوی و غیره، سخن از یک هگل ایرانی یا ایرانی-اسلامی به میان آورد؟ پاسخ به این پرسش ، لوازم نظری گوناگونی دارد که یکی از مهم‌ترین‌شان، بررسی خوانش‌هایی است که از اندیشه هگل در بستر و سنت فلسفه اسلامی رخ داده است. از آنجا که فضای غالب فکری ما در این یک دو سده، صدرایی بوده است، این قبیل خوانش‌ها عمدتا در بستر حکمت متعالیه رخ داده لذا کار خود را متمرکز بر سنجش خوانش‌های صدرایی از هگل قرار دادیم. مطهری یکی از متفکران معاصر سنت صدرایی است که در آثارش، به استقبال هگل رفته و با مبانی صدرایی، به خوانش هگل پرداخته است. از همین رو، مطهری یکی از متفکرانی است که گزارش و وصف مواجهه‌اش با هگل، برای نیل به مقصود مذکور، ضرور است و در این اثر، در پی تحقق این ضرور هستیم تا بتوانیم به یک ارزیابی دقیق از هگل خوانی‌های ما در بستر حکمت متعالیه برسیم.

ترجمه ماشینی : در برابر کسانی که «پدیدارشناسی روح» را مجموعه‌ای از قطعات بدون مضمون مشترک می‌دانند، جان استوارت موضعی صریح دارد: برای دفاع از این که «پدیدارشناسی را می‌توان اثری خواند که از ابتدا تا انتها مسئله‌ای را دنبال می‌کند. استدلال‌های هگل را با وضوح و دقت به خواننده ارائه می‌دهد، بدون اینکه پیچیدگی «پدیدارشناسی» را از دست بدهد. در این گفتگو، همانطور که شایسته هر گفتگوی واقعی است، هم صدای عمیق هگل را می شنویم و هم صدای خواننده متواضع، اما نه ساکت یا منفعل او. در واقع، او پیشنهاد می‌کند که «پدیدارشناسی» را ادامه و تصحیح پروژه کانتی بدانیم.استوارت تفاسیر مختلف کار هگل را مورد بحث قرار می‌دهد و در هر بخش به آنها اشاره می‌کند و به کمک‌ها و کمبودهای آنها اشاره می‌کند. بدون شک، جان استوارت با این متن به یک شاهکار واقعی کیمیاگری دست می یابد: او موفق می شود طلا را از سرب استخراج کند.