جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این اثر، توسط یکی از مبتکرترین و چالش برانگیزترین متفکران معاصر، به نکته ای می پردازد که هگل در سال 1831 به ویرایش دوم علم منطق او اضافه کرد. به عنوان مدلی از خوانش دقیق که هم در متون فلسفی و هم در ساختن نظام‌های فلسفی به کار می‌رود، «تذکر نظری» نقش مهمی در تبدیل عمل فلسفه به دور کردن نظام‌سازی به تحلیل جزئیات زبانی خاص، با توجه دقیق به ریشه‌شناسی، زبان‌شناسی، ایفا کرد. و نکات ظریف بلاغی نانسی از بررسی گسترده خود در مورد اظهار نظر استفاده می‌کند تا راهبردهای کلی خاصی را در چندین متون هگلی ترسیم کند که برای خوانش زبان‌محور از هگل به کار می‌رود، همانطور که در تعریف مجدد نانسی از اصطلاحات کلیدی مانند Aufhebung، میانجی‌گری، و گمانه‌زنی نشان داده شده است. خواندن نانسی از کلمات و گزاره‌های گمانه‌زنانه به ثبت خود گمانه‌زنی پیش می‌رود. در حالی که نانسی از تحلیل سیستم هگل به این صورت اجتناب می کند، سیر هگلی را بر اساس استعاره ها بازسازی می کند و از گزاره ها به جای ساختارها، عناصر و چرخه ها می سازد. نمای کلی که در فصل پایانی و پایان بیان می‌شود، بیانیه‌ای گسترده در مورد عملکرد و اهمیت هگل را تشکیل می‌دهد، که با توجه دقیق به بکارگیری بلاغت و بازی زبان‌شناختی او نشان داده می‌شود. بنابراین، اظهارنظر گمانه‌زنی الگویی برای رویکردی آگاهانه نظری به تمام فلسفه‌های نظام‌مند ارائه می‌دهد، در حالی که سهم تاریخی مهمی در تکامل نظریه انتقادی معاصر ارائه می‌دهد.

ترجمه ماشینی : ژیژک در نقش کمدین: شوخی در خدمت فلسفه. لودویگ ویتگنشتاین می‌گوید: «می‌توان یک اثر فلسفی جدی و خوب نوشت که تماماً از جوک تشکیل شده باشد.» خبر خوب این است که این کتاب مجموعه ای سرگرم کننده اما روشنگرانه از ژیژکیسم ها را ارائه می دهد. بر خلاف هر کتاب دیگری از اسلاوی ژیژک، این چیدمان فشرده از جوک ها که از نوشته های او استخراج شده اند، نمایه ای برای مضامین فلسفی، سیاسی و جنسی خاصی است که او را به خود مشغول کرده است. جوک‌های ژیژک شامل چیدمان‌ها و خطوط مشت - و همچنین توهین‌ها و توهین‌ها - است که ژیژک به آنها مشهور است، همه در کمتر از 200 صفحه. پس خبر بد چیست؟ هیچ خبر بدی وجود ندارد. فقط اسلاوی ژیژک تکرار نشدنی است که در لباس یک عموی غیرممکن و از نظر سیاسی نادرست ظاهر شده و جمله ای را شروع می کند: «یک شوخی قدیمی یهودی وجود دارد که دریدا آن را دوست داشت...» برای ژیژک، جوک ها داستان های سرگرم کننده ای هستند که میانبری به بینش فلسفی ارائه می دهند. . او منطق سه گانه هگلی را به عنوان مثال با سه نسخه کلاسیک «امشب نه، عزیزم، من سردرد دارم» را نشان می دهد: ابتدا همسر ادعا می کند که میگرن دارد. سپس شوهر انجام می دهد. سپس زن فریاد می زند: "عزیزم، من یک میگرن وحشتناک دارم، پس بیا کمی رابطه جنسی داشته باشیم تا من را سرحال کنم!" یک خط پانچ در مورد یک بطری آبجو یک درس لاکانی در مورد یک دال ارائه می دهد. و یک نسخه «واقعاً ناپسند» از شوخی معروف «اشراف‌سالاران» باعث می‌شود که خانواده به جای نمایش ناگفتنی‌ها، دوره‌ای کوتاه در تفکر هگلی ارائه دهند. جوک های ژیژک حاوی هر جوک ذکر شده، بازنویسی یا روایت شده در آثار ژیژک به زبان انگلیسی است (از جمله برخی در دست نوشته های منتشر نشده)، از جمله نسخه های مختلف یک جوک که نکات متفاوتی را در زمینه های مختلف بیان می کند. نکته مهمتر این است که کمدی در جدیت ژیژک نقش اساسی دارد.

ترجمه ماشینی : از زمان هگل، فلسفه نمی تواند از اندیشیدن به پایان خود دست بردارد. دگرگونی های خشونت آمیزی که فلسفه هگل در ساختار اصطلاحات فلسفی و در شرایطی که فلسفه بر اساس آنها امکان پذیر است، کشف و ایجاد کرده است، موضوع هاماخر است. هاماخر با شروع از تفاسیر هگل بر کتاب مقدس، تبارشناسی و آشکار شدن اندیشه هگل را در آثار بالغ خود - پدیدارشناسی روح، دایره المعارف، فلسفه تاریخ - با تمرکز بر محدودیت ها و مرزها، محدودیت ها و انتهای مفهومی آن دنبال می کند. و حرکات متنی از آنجا که مفهوم برای هگل پایان چیز است - نقطه ای که در آن به اوج می رسد - زیرا با جدا شدن از محتوای بازنمایی آن اتفاق می افتد، رد این انشعاب در مفصل بندی گفتمانی آن نقش بسته است. متن هگلی با مجموعه ای از اصطلاحات و موضوعات نقطه گذاری شده است که بر اساس منطق نقطه عطف عمل می کنند: یک کارکرد مخالف خود را فعال می کند، آنها به عنوان منافذ بین تجربیات متقابل منحصر به فرد عمل می کنند و وحدت آنها را برقرار می کنند. این رویه دیالکتیکی لنگ می‌زند، وحدت آن از بین می‌رود، منافذ به آپوریا تبدیل می‌شوند، هر جا که ضرورت‌های مفهومی از واقعیتی که القا کرده‌اند فراتر رود. هاماخر نشان می دهد که دیالکتیک، که از طریق آپوریا پیش می رود، همچنان قادر به توضیح حرکت خود نیست. نظام هگل را باید از جایی خواند که گسستش با پایانش همگرا نشود. استدلال هاماخر با تحلیل هر دو جنبه تاریخی و سیستماتیک فلسفه هگل، پرداختن به کانت و فتیشیسم مذهبی، نیچه و تکرار غیرممکن همان، مارکس و عطر دین، فروید و بدن هیستریک، به سمت آنچه در فلسفه هگل است معطوف می شود. روح در برابر معنویت ایستادگی می کند و فلسفه را شکست می دهد. آرمان‌گرایی نظری، با آرزوی آخرین فلسفه، باید تمام نظام‌های قبلی را در خود بگنجاند و ادغام آن را معنوی کند. منطق بلع آن باید با دفع و حالت تهوع (اکل) هر چیزی را که در برابر تصاحب مقاومت می کند رد کند. هاماخر با تأکید بر ادعای هگل مبنی بر ارائه الهیات سیاسی جامعه مدرن، نشان می دهد که مکانیسم تهوع برای دست نخورده نگه داشتن سیستم در واقع خود مکانیزمی بیگانه با بدن آن است. از ادغام موعود جلوگیری می کند، ایده آل سازی را شکست می دهد، بدنه سیاست را متلاشی می کند، و ادعای قدرتمندترین هستی شناسی جامعه مدرن را برای نشان دادن پایان، تکمیل و کامل - پلروم - فلسفه و تاریخ باطل می کند. آنچه باقی می ماند -غیر قابل هضم، ناخوانا، ناگفتمانی- نوع دیگری از گفتمان و ژست عملی دیگری را می طلبد: به سمت پلروما غیر از هگل.