جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این اثر به موضوع خدا و اخلاق می پردازد و هدف از آن پاسخگویی به سؤالاتی است که چرا خدا کاری را انجام می دهد و آیا خداوند در اخلاق خود منفعت طلب است یا خیر. برای پاسخ به این سؤالات، ماهیت خدا از دریچه خداباوران کلاسیک مانند آنسلم، توماس آکوین و آگوستین بررسی می شود. تصورات جرمی بنتام و جان استوارت میل از فایده گرایی نیز توضیح داده شده است تا در مورد تعریف فایده ای که در فایده گرایی الهی استفاده می شود، سردرگمی وجود نداشته باشد. در نهایت، فایده گرایی الهی در کنار نظریه فرمان الهی قرار گرفته و قدرت تبیین هر یک مورد توجه قرار گرفته است. در نهایت، این تز به این نتیجه می‌رسد که خداوند در اخلاق خود یک فایده‌گرا است، زیرا می‌خواهد و عمل می‌کند تا بیشترین خیر (رابطه با خودش) را برای هر چه بیشتر انسان‌ها به ارمغان بیاورد.

ترجمه ماشینی : استناد کتابشناختی مسئله شناخت پذیری طبیعی خدا در توماس آکویناس [نسخه خطی]: و استقبال از آن توسط نویسندگان منتخب معاصر: پایان نامه دیپلم / Jiří Řičař; ناظر: دیوید بوما. – پراگ، 2016. – 62 ص. چکیده پایان نامه به امکان شناخت خدا به معنای فلسفی اختصاص خواهد یافت. از نظر روش شناختی، مکاشفه کتاب مقدس (revelatio) و آموزه مسیحی را نادیده می گیرد. دانشجوی کارشناسی ارشد آموزه مناسب آکویناس را ارائه خواهد کرد و سعی می کند تأثیرات و اشکال آن را در آثار فیلسوفان دین معاصر مانند آر. سوینبرن، آر. شفلر و غیره بیابد. هدف این پایان نامه بیان آموزه توماس آکویناس در این زمینه و ارزیابی واکنش و تغییرات آن در آثار فلاسفه خاص است

تأثیر"قانون" در اداره جوامع بشری در طول تاریخ همواره دغدغه اندیشمندان مسیحی و مسلمان بوده است. مسأله این است که با وجود قوانین الهی، به قوانین بشری چه نیازی هست و قوانین بشری چه نسبتی با قوانین الهی دارند و از چه جایگاهی برخوردارند؟ در این پژوهش، نسبتِ قوانین الهی و بشری با روش توصیفی و تحلیلی بر اساس نظریات دو فیلسوف و متکلم مسیحی و مسلمان، یعنی توماس آکویناس و خواجه نصیرالدین طوسی بررسی شده است. قوانین چهارگانه توماس آکویناس، یعنی قانون ابدی، قانون طبیعی، قانون بشری و قانون الهی و نیز مباحثی با عنوان قانون "وضع و طبع"، از خواجه نصیرالدین طوسی بررسی و این نتیجه به دست آمده که قوانین الهی و بشری هیچ‌گونه تقابل و تزاحمی با هم ندارند. نسبت این دو قانون، نسبت عموم و خصوص مطلق است؛ به این معنا که قانون الهی اعم از قانون بشری است. گرچه در میان متکلمان مسلمان و مسیحی، افرادی بوده‌اند که عقل را در تشخیص حسن و قبح ناتوان میدانستند و به تبع آن قوانین بشری را فاقد صلاحیت و احیاناً در مقابل قوانین الهی قلمداد میکرده‌اند، اما متکلمانی همچون توماس آکویناس و خواجه نصیر معتقدند چون عقل موهبت خدا به بشر است، هردو قانون الهی و بشری منشأ واحدی دارند. بنابراین، قوانین موضوعه بشری که از عقل موهبتی خدا صادر شده است، در همان جهت قوانین الهی قرار دارد. به عبارت دیگر، میتوان گفت عقل سلیم به طور مستقل، شایسته و معیار تشخیص حسن و قبح است و حتی میتوان عقل عملی را مستحق صدور بایدها و نبایدها به حساب آورد.

ترجمه ماشینی : با شروع ارسطو، بسیاری از فیلسوفان برای قرن‌ها فکر می‌کردند که در نظر گرفتن غایاتی که چیزها، چه زنده و چه غیرزنده، طبیعتاً به آن گرایش دارند، مهم است. این غایات به عنوان علل نهایی چیزها شناخته شده اند. اما در دهه‌های اولیه قرن هفدهم، فیلسوفانی را می‌یابیم که فکر می‌کنند در نظر گرفتن علل نهایی در فیزیک نامطلوب است. دو فیلسوف از این قبیل فرانسیس بیکن و رنه دکارت هستند. برای اینکه بدانیم چرا آنها بر این عقیده هستند، دلایلی را که آنها برای حفظ جایگاه خود بیان می کنند، بررسی و ارزیابی انتقادی می کنیم. با این حال، قبل از انجام این کار، مهم است که گزارش های باستانی از علیت نهایی ارائه دهیم تا بتوانیم بهتر درک کنیم که فیلسوفان مدرن ما چه چیزی را از فیزیک خود طرد کردند. دو روایتی که در ابتدا بررسی خواهیم کرد، مربوط به ارسطو و سنت توماس آکویناس است. گزارش ارسطو از این جهت مهم است که می توان او را به درستی پدر علیت نهایی نامید، در حالی که روایت آکویناس یکی از تأثیرگذارترین تفاسیر مسیحی از ارسطو است. همچنین مهم است که رابرت بویل را در این موضوع در نظر بگیریم زیرا او یکی از فیلسوفان قرن هفدهمی است که با طرد علل نهایی توسط دکارت مخالف بود. در جریان ارزیابی ما از درمان علل نهایی توسط سه فیلسوف مدرن ما، طرح یک سؤال مهم ضروری خواهد بود: آیا آنها درک درستی از آموزه نهایی ارسطویی نشان می دهند؟ اگر این کار را نکنند، واقعاً نمی توان گفت که انتقادی ارائه کرده اند که ارزش جدی گرفتن داشته باشد

تبیین و اثبات گزاره های دینی و الهیاتی از طریق گزاره های فلسفی یکی از روشهای متفکران دینی است که بسیاری از متفکران و متألهان اسلامی و مسیحی از آن بهره برده اند. در میان متألهین اسلامی ابن سینا، خواجه نصیر، علامه حلی، صدرالمتألهین چنین کردند و از متفکران مسیحی "توماس آکویناس" از این روش استفاده کرده است. وی که در فلسفه از آثار ابن رشد و ابن سینا بسیار استفاد نموده، در کتاب "هستی و ذات"تلاش می کند تا از مسأله فلسفی "وجود و موجود" کمک گرفته و تبیینی دقیق از وجود خداوند متعال و خلقت ارائه کند. .وی "وجود" و"خداوند" را یکی تلقی می کند و خداوند را فعلیت یا فعل وجود می داند و معتقد است مخلوقات، وجود را از خداوند دریافت می کنند.هر چند آکویناس با فلسفه ارسطو و تفسیر ابن رشد و ابن سینا پایه های فلسفی خود را بنا کرده است اما با یک تفسیر می توان لازمه نظریه وی را نزدیک شدن به اصالت وجود و برهان صدیقین تلقی کرد.مقاله حاضر با روش تحلیلی-توصیفی نظریه وی را درباره وجود و خداوند از کتاب "هستی و ذات" بررسی، تحلیل کرده و لوازم آن را بیان می کند.

در آموزه‌های ادیان ابراهیمی، عموماً از «امید» با عنوان فضیلت یاد شده‌است و در میان این تعالیم شاید نتوان نمونه‌هایی را یافت که از امید به آینده تهی بوده و به تحقق آرمان‌های بشر نظری نداشته باشد. در میان متألّهان مسیحیِ قرون وسطی توماس آکوئینی بیش از دیگران و به صورتی نظام‌مند به تحلیل مفهوم‌ امید پرداخته‌است. در میان متألّهان مسلمان نیز ابوحامد غزالی نسبت وثیقی میان الهیات و اخلاق برقرار ساخته و بیش از دیگران، امید و سایر عواطف انسانی را مورد توجّه قرار داده‌است. این موضوع زمینه‌ی مناسبی را برای تطبیق دیدگاه دو اندیشمند از دو سنّت دینی متفاوت_مسیحت و اسلام_ درباره‌ی امید فراهم می‌آورد. پژوهش حاضر در تلاش است شبکه‌ی مفهومی‌ای را که امید با سایر عواطف و مفاهیم دینی در نظام الهیاتی آکوئینی و غزالی برقرار می‌سازد، مشخص گرداند. ایضاح جایگاه امید به مثابه عاطفه و فضیلت در نظام الهیاتی- اخلاقی آکوئینی و غزالی، بررسی تعاریف آن‌ها از امید و شناختی که از چیستی آن به دست می‌دهند، پاسخ آکوئینی و غزالی به پرسش‌هایی چون رابطه‌ی امید با سعادت، نسبت امید و ایمان دینی، اخلاق و عقلانیت امید دینی، محورهایی است که در این پژوهش در راستای کشف شبکه‌ی مفهومی امید در الهیات آکوئینی و غزالی، مورد تأکید و مقایسه‌ قرارگرفته است. آکوئینی در جامع الهیات، امید را یک بار به مثابه عاطفه‌ای از عواطف قوه‌ی غضبیه، و بار دیگر آن را به مثابه فضیلت، در بخش فضائل الهیاتی در نسبت با ایمان و محبّت مورد بررسی قرار می‌دهد. امّا غزالی در احیاء علوم الدین چنین تفکیکی را قائل نشده و امید را صرفاً با نظر به اهداف عرفانی و اخروی، ذیل ربع منجیات، در طبقه‌ی فضائل عرفانی قرار داده است. به نظر می‌رسد رویکرد مشابه هر دو الهیدان به چیستی ایمان و رابطه‌ی آن با اراده و عقل، مسئله‌ای است که نتایج مشابهی را در تبیین رابطه‌ی میان ایمان و امید در آراء آن‌ها رقم می‌زند و شیوه‌ای که در جهت توجیه اخلاق و عقلانیت امید دینی به کار بسته‌اند را، با نظر به بستر الهیاتی و دینیِ تفکّر توماس و غزالی، بیش از هر چیز می‌توان معطوف به عقلانیت بنیادی- هویتی امید دانست. در بحث از کارکردهای امید، هرچند هر دو، متعلّق نهایی امید را سعادت اخروی و سعادت نهایی را رؤیت خداوند دانسته‌اند، امّا توجّه ویژه‌ی توماس به امید عاطفی و مباحثی که وی در خلال آن‌ها امید را تنها در رابطه‌ی مستقیم با خداوند تعریف نمی‌کند، شواهدی از این مطلب به دست می‌دهد که برخلاف غزالی، وی کارکردهای امید را در کارکردهایی متناسب با غایات الهی و اخروی منحصر نمی‌داند.

قاعده لطف یکی از قواعد مهم کلامی است، چرا که مبنای پذیرش برخی عقاید دیگر کلامی است.از سویی دیگر محقق لاهیجی و توماس آکویناس، از متکلمینی هستند که نظریات کلامی آنها تاثیر گذار بوده است. بر این اساس در این نوشتار با روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ی به تبیین قاعده لطف از دیدگاه این دو اندیشمند تاثیر گذار پرداخته است که به نتایج ذیل دست یافته است. محقق لاهیجی و آکویناس هر دو به حسن و قبح عقلی، عدالت و حکمت خدا که مبانی اثبات قاعده لطف هستند، اذغان دارند، اگر چه مراد هر کدام از صفت عدالت و حکمت خداوند متفات است. محقق لاهیجی برای اثبات وجوب لطف از سوی خدای متعال بر برهان حکمت و قاعده وجوب اصلح تاکید کرده است، امّا توماس آکویناس معتقد است که برای شناخت حقیقت، عمل به احکام شریعت و استطاعت بر اراده عمل خیر وجود فیض ضروری است. فیاض لاهیجی بعثت پیامبران، عصمت پیامبران، نصب امام و تکلیف را مصداق بارز لطف می‌داند که برای هدایت بشر وجود این لطف‌ها ضروری است، در حالی که اکونیاس شریعت جدید را فیض الهی برای رسیدن به هدف فراطبیعی بشر می‌داند. در منظر محقق لاهیحی تنبّه عقل انسان جهت تحصیل معرفت الهی، راهنمایی شدن مردم به مضرّات و منافع پدیده‌ها، حفظ نوع انسانی و بقا شریعت را آثار لطف می‌داند، اما در اندبشه آکویناس دوستی با خدا و عادل شمردگی گناهکاران از برکات فیض است.

ترجمه ماشینی: نورمن کرتزمن به توضیح و انتقاد می پردازد الاهیات طبیعی خلقت توماس آکویناس، که «طبیعی» (یا فلسفی) است، زیرا آکویناس آن را بدون وابستگی به داده های کتاب مقدس توسعه داده است. متافیزیک آفرینش ادامه پروژه ای است که کرتزمن در متافیزیک خداباوری آغاز کرد و تمرکز را از کتاب اول به دوم کتاب جمع مخالفان آکویناس منتقل کرد.

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه درباره ماهیت ادراکی تجربه زیبایی‌شناختی و اهمیت طبیعت به‌عنوان ابژه پارادایمی ادراک زیبایی‌شناختی و تجربه زیبایی‌شناختی به طور گسترده‌تر است. به همین دلیل، همانطور که از مقاله مهم رونالد هپبورن با عنوان «زیبایی شناسی معاصر و غفلت از زیبایی طبیعی» بحث شده است، مورد توجه جدی فیلسوفانی است که در زیبایی شناسی کار می کنند. اگر تجربه زیبایی شناختی چیزی باشد، حداقل ادراکی است. این شیوه‌ای از تجربه ادراکی است که نتیجه توجه و تمایز قائل شدن بین زیبایی‌شناختی و غیرزیبایی‌شناختی است و فضایی را برای تأمل و ایجاد ارتباط با فرآیندهای شناختی و عاطفی دعوت می‌کند. ریشه یابی زیبایی شناسی در ادراک به ما این امکان را می دهد که تشخیص دهیم و درک کنیم که بر فعالیت های روزانه ما تأثیر می گذارد، نه اینکه محدود به نوع خاصی از شیء، دانشی که ممکن است در مورد آن داشته باشیم، یا به تجربه زیبایی شناختی شدید و کمیاب محدود شود. اگر قرار است یک شی یک شی زیباشناختی باشد، لازم نیست یک اثر هنری باشد، در واقع، حتی می‌توان استدلال کرد که طبیعت از منظری که نامشخص است، نه نتیجه نیت انسان، و از نقطه‌نظر وجودی، جذاب‌تر است، یک شی زیبایی‌شناختی. از دیدگاهی که وابستگی ما به آن را تصدیق می کند. بنابراین، در جریان بحث، در مقابل این ایده که تجربه زیبایی‌شناختی هنر لزوماً بر تجربه زیبایی‌شناختی طبیعت مقدم است، مقاومت می‌کنم. گزارش ادراکی ارائه شده مبتنی بر گزارشی واقع گرایانه از ویژگی های زیبایی شناختی است که ویژگی های زیبایی شناختی را ویژگی های ادراکی می داند و تجربه زیبایی شناختی را از نظر ادراکی غنی می داند. من آن را به ایده «کلی فرمالیسم» پیوند می‌دهم، روایتی ادراکی و زیبایی‌شناختی که در این اندیشه گسترده‌تر نهفته است که ادراک زیبایی‌شناختی، هرچند نه به‌طور علّی، به دیگر ویژگی‌های تجربه، مانند عواطف، و دانش مرتبط است. بنابراین، تجربه ادراکی و زیبایی‌شناختی به شرحی سختگیرانه از فرمالیسم زیبایی‌شناختی خلاصه نمی‌شود. این پایان نامه با تحلیل گزارش های تاریخی از ادراک زیبایی شناختی آغاز می شود که از افلاطون، ارسطو و آکویناس آغاز می شود. این تحلیل با بازتفسیر مفاهیم اساسی در رشته زیبایی‌شناسی، مانند بی‌علاقگی و فرمالیسم که در قرن هجدهم سرچشمه گرفته و با ایده ادراک زیبایی‌شناختی مرتبط است، استوار است. سپس با پرداختن به بحث جاری در مورد شناخت گرایی و غیرشناخت گرایی در مورد تجربه زیبایی شناختی که طبیعت به آن مربوط می شود، ایده ادراک زیبایی شناختی را به روز می کند. با ردیابی تاریخی ایده ادراک زیبایی‌شناختی، نقش طبیعت را به‌عنوان پارادایم تجربه زیبایی‌شناختی در طول تاریخ نشان خواهم داد و اینکه طبیعت مخزنی برای تجربه غنی زیبایی‌شناختی و درگیری تجربی غنی با آن است.

مفهوم ایمان از مسائل اساسی و کلیدی در الهیات مسیحی و کلام اسلامی و همچنین از موضوعات مطرح در حوزه فلسفه دین است. رویکردهای متفاوتی در مورد ایمان در سنت مسیحی و سنت اسلامی وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه‌ای ماهیت ایمان در اندیشه آکوئیناس و لاهیجی صورت گرفته است. این پژوهش از نوع کتابخانه‌ای و به صورت توصیفی- تحلیلی از نوع مقایسه‌ای است. نتایج به دست آمده در این پژوهش مؤید آن است که، هر چند آکوئیناس به نقش انسان در ایمان آوردن تأکید می‌کند و ایمان را پذیرش توأم با اندیشه و تفکّر می‌داند، اما از سوی دیگر ارزش و فضیلت ایمان را لطف و موهبت الهی دانسته که اراده بشری نیز در آن سهیم است. در اندیشه آکوئیناس از طریق براهین عقلی می‌توان وجود خدا را اثبات کرد. لکن نمی‌توان، برخی از گزاره‌های ایمانی را اثبات عقلانی کرد و قائل است که عقل بشر بدون کمک وحی نمی‌تواند به صدق حقایق امور ایمانی دست یابد. اما لاهیجی ایمان را نوعی معرفت و تصدیق قلبی معرفی کرده است و معتقد است، برای حصول آن، معرفت عقلانی لازم است. لاهیجی هر چند برای عقل و استدلال اهمیت قائل است اما به محدودیت‌های آن نیز اشاره میکند. و معتقد است عقل با مساعدت شرع می‌تواند به صدق حقیقت دست یابد. آکوئیناس ایمان را بین معرفت و عقیده می‌داند، و معتقد است که معرفت، شناختی است که برای آن دلیل و شواهد کافی وجود دارد که از طریق استدلال عقلی ایجاد می‌شود. اما در مورد ایمان و عقیده شواهد کافی وجود ندارد، با این تفاوت که در عقیده احتمال خلاف وجود دارد، اما در مورد ایمان احتمال خلاف وجود ندارد. از این رو وی ایمان را فوق عقیده و دون معرفت می‌داند و بین ایمان و معرفت تمایز قائل است. اما لاهیجی ایمان را امری اکتسابی میداند که با اندیشه و معرفت به دست میآید و در اثر رشد معرفت هم رشد پیدا می‌کند. لاهیجی بین ایمان و معرفت تطابق و سازگاری قائل است.