آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ندارد.

پدیدارشناسی، پدیدارشناسی هرمنوتیکی و هرمنوتیک فلسفی به صورت فزاینده‌ای به عنوان روش‌شناسی‌های تحقیق مطرح شده‌اند، اما هنوز در مورد جنبه های خاص و منحصر به فرد این روش‌شناسی‌ها، ابهاماتی وجود دارد. مقالة حاضر پس از بررسی مبانی فلسفی این روش‌شناسی‌ها به بحث دربارة تشابهات و تفاوت های اساسی آنها از جنبه های مختلف پرداخته و در نهایت، با تاکید بر تحقیق و نتایج آن، تفاوت این رویکرد ها را از منظر روش‌شناسی برجسته می‌سازد.

در این «زمانه تنگدستی» که انسان با بهره گیری از تکنولوژی مدرن، انسانیتش در حد سیطره بر طبیعت تنزل یافته، مارتین هایدگر، هنر را تنها راه رهایی برای خروج از بحران مدرنیته معرفی می کند. هنر _ به معنایی کاملا متفاوت و نامتعارف_ نقش و جایگاه ویژه ای در تفکر این فیلسوف آلمانی دارد. هنر در معنایی وجودشناختی عبارت است از انکشاف حقیقت و حقیقت، ظهور و انکشاف وجود است. از نظر هایدگر، هر هنری در ذات خود شعر است و شعر وسعتی به بلندای زبان دارد. زبان نیز در این فلسفه، تفسیری انتولوژیک دارد و محل ظهور وجود و حقیقت است.این مقاله، با تلاشی برای فهم و روایتی ساختاری از رساله «سرآغاز اثر هنری» هایدگر آغاز می گردد و در پایان با پرداختن به ماهیت هنر و زیبایی و بررسی منشأ آن از دیدگاه برخی متفکران مسلمان، بر آن است که نشان دهد افق اندیشه هایدگر در باب هنر برای شرق اسلامی، چندان غریب و دور آشنا نیست.

ترجمه ماشینی : مفاهیم فلسفی «طبیعت» و «جهان» در طول تاریخ فلسفه غرب به روش های بی شماری با یکدیگر همپوشانی داشته اند. با این وجود، مدرنیته یک دوگانگی فلسفی قاطع بین حوزه طبیعت و قلمرو جهان بشری به عنوان پاسخی به انقلاب‌های علوم طبیعی در قرن هفدهم ایجاد کرده است. رائونی پادوی در کتاب هگل و هایدگر در باب طبیعت و جهان، پاسخ به این تمایز بین طبیعت و جهان را در آثار هگل و هایدگر بررسی می‌کند. هر دو فیلسوف تلاش می کنند تا زخم های مدرنیته را التیام بخشند و جهان تاریخی بشری را با قلمرو طبیعت آشتی دهند و هر دو از پذیرش دوگانگی بین طبیعت و جهان امتناع می ورزند و به دنبال ارائه راهی هستند که در آن انسان ها بتوانند در جهانی معنادار زندگی کنند بدون اینکه از خود بیگانه شوند. از طبیعتی که آن را شرط می کند. با این حال، تفاوت در شیوه‌های آشتی آن‌ها گزینه‌هایی را نشان می‌دهد که فلسفه مدرن گشوده شده است: یا یک مسیر هگلی برای تعیین سرنوشت که رهایی تاریخی ما را از قلمرو طبیعی نشان می‌دهد، یا یک بازاندیشی هایدگری درباره طبیعت که به دنبال نزدیکی مجدد به حوزه است. از چیزها

ترجمه ماشینی : مقوله «تناهی» مبهم است: خود را از جمله در تاریخ‌گرایی، فناپذیری و حسی نشان می‌دهد؛ به محدودیت‌ها، تغییرپذیری، تنوع و وابستگی اشاره دارد و از اینجا نیز به طور سنتی ویژگی منفی نقص و وابستگی به آن داده می‌شود. . آنچه متناهی است در عین حال ناقص است; آنچه معیوب است باید حذف یا سرکوب یا «بازخرید» شود. نام‌های هگل و هایدگر دو ابتکار متفاوت برای شکستن این سنت است: با هگل، تناهی دیگر منتفی نیست، بلکه در امر مطلق ادغام می‌شود. با هایدگر، متناهی بودن دیگر تابع نیست، بلکه تا حد استاندارد تفکر ارتقا یافته است. سیر این کار در ابتدا شامل ارائه و تقابل مفاهیم هگل و هایدگر از تناهی است تا روشن شود که تحت کدام جنبه‌ها هر دو موفق می‌شوند به طور متفاوت و جدید به تناهی فکر کنند. اجرای این مقایسه باید به عنوان نقطه شروعی برای اثبات این تز باشد که رادیکالیزه شدن ایده تناهی باید تغییری در خود تفکر ایجاد کند. بنابراین، هدف مطالعه ارائه شده در اینجا در مورد هگل و هایدگر، گذار از «تفکر محدود بودن» به «تناهی بودن تفکر» است، یعنی. اچ. در تشریح این پرسش که وقتی تفکر نه تنها با تناهی سروکار دارد، بلکه با آن درگیر می شود و سعی می کند خود را در درون آن مشخص کند، به چه معناست.

ترجمه ماشینی : ظرفیت مفهومی ما چه نقشی در تشکیل و بیان معنا دارد؟ کتاب این پرسش را با وارد کردن گفتگو با هگل و هایدگر دنبال می کند. برای چارچوب دادن به این بحث، نظریه‌ای از منفی‌گرایی را بیان می‌کند که هم هگل و هم هایدگر به اشتراک گذاشته‌اند و بر اساس آن مفاهیم هم‌زمان آشکار و پنهان هستند. به عبارت دیگر، مفاهیم موجودات را با انتزاع منبع درک آنها قابل فهم می کنند. اما در حالی که هگل معتقد است که معنا تنها از طریق مفاهیم آشکار می شود، هایدگر مدعی است که مفاهیم در یک پارادایم تاریخی به دام افتاده اند و نمی توانند منبع معنا را بازیابی کنند. این کتاب با تمایز بین ظرفیت مفهومی ما و یک دستگاه مفهومی به طور انتقادی با این ادعا درگیر می شود. با تکیه بر هگل، توضیح می دهد که در حالی که یک دستگاه مفهومی معین از منابع خود غافل است، مفروضات آن را می توان با بیان مفهومی آشکار کرد و بر آن غلبه کرد. ظرفیت مفهومی ما، حتی اگر وابسته به یک دستگاه محلی باشد، ما را قادر می‌سازد تا مفاهیمی را که به ارث می‌بریم زیر سوال ببریم. این کتاب استدلال می‌کند که معانی تشکیل‌دهنده جهان ما تنها از طریق بیان مفهومی تجربه بشری می‌توانند به فعلیت برسند و غنی شوند.

ترجمه ماشینی: در این مطالعه گسترده و متفکرانه، مایکل آلن گیلسپی به بررسی شالوده یا زمینه فلسفی مفهوم تاریخ می پردازد. او با تحلیل تضاد تاریخی بین ماهیت انسان و آزادی، بحث خود را بر روی هگل و هایدگر متمرکز می‌کند، اما از اندیشه‌های مرتبط دیگر فیلسوفانی که مشارکت‌شان در این بحث بسیار مهم است- به ویژه روسو، کانت و نیچه- نیز استفاده می‌کند.