آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : سؤال مطرح شده این است: در پی «تشکیل» ازفلسفه قاره ای (از نیچه و هایدگر تا دریداو فوکو) و "عمل گرایی" انگلیسی-آمریکایی فلسفه (از جیمز و دیویی تا رورتی)، چه نوع ژانری از نوشتن فلسفه است؟ تاریخ گزینشی به روایت می شود اتحاد بین سفسطه و بلاغت سنتی را نشان می دهد (از گورجیاس و پروتاگوراس تا سیسرو و کوئینتیلیان)؛ بین بلاغت و پراگماتیسم کلاسیک آمریکایی (پیرس، جیمز و دیویی)؛ بین پراگماتیسم معاصر (رورتی) و فلسفه قاره ای معاصر (دریدا); و بین نقد ادبی معاصر (ماهی) و «پست مدرن» زیبایی شناسی پیشنهاد شده است که این اتحادها یک منسجم را تشکیل دهند روایتی که نمونه ای از نزدیک شدن به یکدیگر است زیبایی شناسی گفتارها و متون خود فلسفه. این است استدلال کرد که پیامد این تغییر، از خواندن فلسفه است به عنوان پایه ای برای تحقیقات دیگر موسسات فرهنگ به خواندن آن را به عنوان بلاغت، این است که ژانر فلسفه را به عنوان یک هنر، به عنوان مجموعه ای از متن هایی که به کثرت گفتمان های نسبیتی کمک می کند که ما برای اهداف حیاتی خاص می سازیم: ساخته شده نه به عنوان آینه حقیقت، بلکه به عنوان اجتماعی مفید و متقاعد کننده درام ها

تحقیق حاضر متمرکز بر بررسی موضع هایدگر در قبال تأثیر مرگ‌اندیشی بر زندگی اصیل و نسبت میان مرگ، زندگی و اصالت است. برای نیل به این هدف از روش توصیفی تحلیلی استفاده شد. دغدغه‌ی هایدگر پرسش از هستی با تحلیل بنیادین دازاین به‌مثابه‌ی زندگی محض در ساحت هستن به‌سوی مرگ است. اندیشیدن به مرگ بافهم ایستاده در نیست بودن دازاین و همچنین سایر مفاهیم بنیادی ازجمله اضطراب، وجدان و اصالت پیوند عمیق دارد. رهایی از ابتذال زندگی روزمره مبتنی بر نقطه‌ی عطف انتخاب وجه اصیل دازاین، یعنی مرگ است. مرگ عنصر فهم دازاین و وجدان نیز عنصر فهم اصالت در زندگی است. در این میان اضطراب پیش شرط اصالت و کاشف حجاب مرگ است. در تفکر هایدگر، جستجوی وجه اصیل دازاین با اتکا به مرگ و تاکید بر انتخاب فردی به دور از وجدان نااصیل کسان مشهود است. بنابراین، در هوش ستبر او، مرگ‌اندیشی از واجب‌ترین امور در ساخت زندگی اصیل است. اما رویکرد او نسبت به مرگ‌ به‌منزله‌ی آغاز یا پایان زندگی، پدیده‌ی اصالت در دنیا یا آخرت و همچنین زندگی اصیل در اینجا یا آنجا، زمینه‌ساز نگاهی متفاوت به سنت متافیزیکی گذشتگان است.

ترجمه ماشینی : مرگ یکی از معدود موضوعاتی است که توجه تقریباً همه متفکران برجسته تاریخ فلسفه غرب را به خود جلب می کند و این توجه، دیدگاه های متنوع و پیچیده ای را در مورد مرگ و آنچه پس از آن به وجود می آید، به همراه داشته است. آدام بوبن در «معنا و فناپذیری» با تمرکز بر دو سویه سنتی در بحث، یعنی افلاطونی و اپیکوری، چارچوب جدید بسیار مفیدی را برای درک شیوه‌هایی که در آن فلسفه مرگ را مورد بحث قرار داده است، ارائه می‌کند. پس از ارائه شرح کاملی از این دوگانگی باستانی، او توسعه یک ابزار جایگزین برای مدیریت مرگ را در سورن کی یر کگارد و مارتین هایدگر توصیف می کند، که کارشان در مورد مرگ، علیرغم تأثیر غیرقابل انکاری که توسط دانمارکی قرن نوزدهم بر او اعمال شد، تمایل دارد که آثار کی یرکگور را تحت الشعاع قرار دهد. بوبن استدلال می کند که کی یرکگور و هایدگر شیوه ای عجیب از زندگی با مرگ را تجویز می کنند که نوعی سازش را بین گونه های افلاطونی و اپیکوری ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : رافائل وینکلر با بررسی میراث هایدگر، همراه با دریدا، لویناس و نیچه، استدلال می‌کند که این جستجوی حقیقت یا حتی تضادها نیست که تفکر فلسفی را تحریک می‌کند. درعوض، قرار گرفتن ما در برابر چیزهای غیرقابل تصور یا غیرممکن است - با محدودیت های خود فکر. تجربه غیرقابل تصور در مواجهه ما با منحصر به فرد بودن مرگ، تکینگی بودن، و خود و دیگری امکان پذیر است. این «تفکر پایان پذیری» پیامدهای سیاسی نیز دارد، زیرا راهی برای صحبت و ارزیابی غرابت مطلق و به طور ضمنی، غریبه یا بیگانه مطلق به ما می دهد. وینکلر با روشن ساختن نوشته‌های هایدگر در باب هستی‌شناسی، اخلاق و تاریخ ثابت می‌کند که این مواجهه با محدودیت‌های اندیشه یکی از پایه‌های اصلی فلسفه‌های تفاوت هایدگر، لویناس و نیچه است.

ترجمه ماشینی : من با ارائه گزارشی از دو رشته کلیدی در تاریخ برخوردهای فلسفی با مرگ شروع می کنم. هر دو نوع در ابتدا به دنبال کاهش ترس از مرگ با توسل به این ایده هستند که مرگ صرفاً جدایی روح از بدن است. بر اساس نوع افلاطونی، از مرگ نباید ترسید، زیرا روح پس از مرگ، زندگی طولانی مدتی از زندان بدنی خواهد داشت. با چندین تغییر چشمگیر، این فشاری است که توسط بسیاری از سنت های جریان اصلی مسیحی انجام می شود. با توجه به سویه اپیکوری، از مرگ نباید ترسید، زیرا پتزهای کوچکی که روح را تشکیل می‌دهند، بدن را ترک می‌کنند و در لحظه مرگ پراکنده می‌شوند و هیچ موضوعی را برای تجربه هیچ شری که ممکن است با مرگ همراه باشد باقی نمی‌گذارند. اگر چه هزاره‌ها از اکتشافات علمی بیشتر مطلع شده‌اند، اما این فشاری است که بشر ملحد معاصر و از نظر فناوری پیشرفته بر آن وارد شده است. هدف اصلی من نشان دادن این است که فلسفه جایگزینی دارد که اغلب نادیده گرفته می شود تا مرگ را بر اساس این دوگانگی باستانی ببینیم. این جایگزینی است که سورن کی یرکگارد و مارتین هایدگر از آن حمایت کردند. اگرچه هر دو متفکر برخاسته از سنت مسیحی هستند، اما به وضوح به بینش های اپیکوری در مورد مرگ در آثار خود واکنش نشان می دهند و از این طریق روشی عجیب از زندگی با مرگ را تجویز می کنند که به نظر می رسد سنت مسیحی آن را فراموش کرده است. با وجود همراهی کی یرکگور و هایدگر، در موضوع مرگ تفاوتی اساسی بین آنها وجود دارد. به نظر می رسد هایدگر در هستی و زمان بر پدیدارشناسی مرگ تکیه می کند که کی یرکگور در متونی مانند «در کنار قبر» ارائه می کند. با این حال، توجه به این نکته جالب است که این گفتمان، به ویژه هنگامی که در پرتو آثار دینی تر کی یرکگور دیده می شود، ممکن است فقط برای مسیحیان مشتاق قانع کننده باشد. اگر چنین است، پس شاید تنش هم در تصاحب «از لحاظ الحادی» هایدگر از ایده‌های کی یرکگور در مورد مرگ و هم در تلاش هایدگر برای جذاب کردن این ایده‌ها برای انسان مشتاق وجود داشته باشد. هدف ثانویه من این است که مشخص کنم آیا هایدگر «فلسفه وجودی مرگ» را زمانی که آن را در پروژه هستی‌شناختی اولیه‌اش وارد می‌کند، خیلی دور می‌برد یا خیر.

مسأله‌ای که هایدگر پژوهش خود را در کتاب هستی و زمان با آن آغاز می‌کند بی‌شباهت با آغاز کتاب گامای متافیزیک نیست. ارسطو در آن‌جا می‌گوید «دانشی هست که به هستی چونان هستی و اعراضِ ذاتی آن، به خودی خود، نگرش دارد» (1003 الف 23 – 22). ارسطو برای هستی چهار معنی قایل است: هستی بالعرض، هستی به معنای صادق بودن، هستی بالقوه و بالفعل و هم‌چنین هستی بر حسب اشکال مقولات. ارسطو سپس می‌گوید که پرسشِ هستی چیست؟، در حقیقت این پرسش است که جوهر چیست؟ و به این ترتیب هستی را با جوهر یکی می‌داند. هایدگر از همان آغاز این پرسش برایش مطرح بود که چه مفهومی این معناهای چندگانه را وحدت می‌بخشد و هستی چونان هستی (نه صرفاً هستنده چونان هستنده) تعین خود را از کجا کسب می‌کند؟ هایدگر کتاب هستی و زمانرا با بحث از ضرورتِ به روشنی بازگفتنِ پرسش از هستی آغاز می‌کند. هایدگر معتقد است پرسش از هستی که فلسفه‌ی افلاطون و هایدگر را در جوش و خروش نگه داشته بود و از فرط ابهام و مستوری برای یونانیان مایه‌ی تشویش خاطر بود، در این زمانه در بداهت و خودپیدایی از روز روشن‌تر فرض می‌شود و به همین دلیل است که پرسش از هستی امروز فراموش شده است. فیلسوفان به جای پرداختن به هستی، هستنده‌ها را موضوع پژوهش خود قرار داده‌اند. هایدگر با روش پدیدارشناسی و هم‌چنین با تخریب فرادهش متافیزیکی تلاش می‌کند که این هستی را آشکار ‌کند. اما برای این کار از هستنده‌ای که دازاین نام دارد آغاز می‌کند زیرا تنها دازاین است که از هستی خود پرسش می‌کند. از نظر هایدگر بنیاد آغازین دازاین هستی ـ در ـ جهاناست که دازاین را چون اگزیستانس ظاهر می‌کند. اگزیستانس به ارتباط دازاین با هستی و نه با هستنده‌ها مربوط می‌شود، و از این‌رو مهیای غلبه بر متافیزیک می‌گردد. هایدگر در هستی و زمان تلاش می‌کند که نشان دهد هستنده‌ی دیگری وجود دارد که نه فقط هست، بلکه با خویش و با سایر هستنده‌ها نسبتی دارد.هایدگر که خود در کتاب هستی و زمان برای فهم هستی تقریباً به همان راه سنت متافیزیکی رفته بود، یعنی به جای این‌که پژوهش خود را از هستی آغاز کند هستنده‌ای به نام دازاین را برای فهم هستی بررسی کرد. وی در کتاب درآمدی بر متافیزیک تلاش می‌کند با نشان دادن کاربردهای مختلف کلمه‌ی هستی در گفتار روزانه و از طریق افقی معین، از هستنده‌ها دور شود و به خود هستی بپردازد، اما در این‌جا نیز نمی‌تواند خود هستی را بدون هیچ‌گونه دلالت و ارجاعی فهم کند. زیرا در درآمدی به متافیزیک نیز، هستی را از طریق تعینات و حالاتی که خود هستی موجب ظهورشان می‌شود، می‌شناسد.

در این مقاله کوشش شده است تا به تبیین درس گفتار هیدگر تحت عنوان «هگل و یونانیان» در بررسی مقام و منزلت فلسفۀ یونانیان در تفکر هگل پرداخته شود. در این بحث ضمن ارائۀ شرح مبسوطی از آرای هیدگر در این درس گفتار، به مسائلی نظیر بحث فلسفۀ تاریخ، معنای حقیقت، بازتاب فلسفۀ یونانیان در فلسفۀ هگل و دلایل هیدگر دربارۀ عدم درک درست مفهوم حقیقت به‌مثابۀ آلثیا نزد هگل پرداخته شده و سپس نمونه‌ای از نقدهای شارحان دربارۀ بحث‌های هیدگر آورده شده است. در نظر هیدگر، معنای حقیقت در تفکر هگل همانا یقین مطلقِ خودآگاهی نزد سوژة مطلق است؛ درحالی‌که نزد هیدگر تنها مفهوم حقیقت به‌مثابۀ آلثیا شایسته‌ترین موضوع برای تفکر است و پشتوانۀ معنای حقیقت به‌مثابۀ صدق و یقین است. در پایان نتیجه‌گیری شده است که برخی از آرای هیدگر دربارۀ هگل قابل‌خدشه است و در نظام‌های فلسفی هر دوی آن‌ها، یعنی در نظام دیالکتیکی هگل و در بحث زمان و زمانمندی در فلسفه هیدگر دلالت‌هایی قابل‌توجه در باب پرسش از آزادی انسانی نهفته است.