آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : «مدرنیته» مفهومی نگران‌کننده است، نه تنها برای محققان، بلکه برای عموم مردم، زیرا به نظر می‌رسد انتخابی بین سنت‌های ظالمانه و آزادی پوچ و بی‌ریشه را نشان می‌دهد. کولب در جست‌وجوی درکی وسیع‌تر از مدرنیته، ابتدا دیدگاه‌های وبر را مورد توجه قرار می‌دهد و سپس به تفصیل درباره نوشته‌های محوری هگل و هایدگر بحث می‌کند. او از استراتژی بدیعی استفاده می کند که نقد هایدگر از هگل را ارائه می کند و سپس نقد هایدگر را پیشنهاد می کند که ممکن است هگل داشته باشد. کولب نظرات خود را ارائه می دهد و امکان زندگی معنادار را پیشنهاد می کند که آزاد است اما هنوز در زمینه های مشترک ریشه دارد. او با اظهارنظرهایی درباره «پست مدرنیته» که توسط لیوتار و دیگران بحث شده است، به‌طور متقاعدکننده‌ای بر ضد پیش‌فرض عصر یکپارچه مدرن یا پست مدرن استدلال می‌کند.

ترجمه ماشینی : وارث طبیعی رنسانس و زمانی کاملاً با مطالعه آن مرتبط بود، فلسفه قاره ای از مطالعات رنسانس در حوالی زمان جنگ جهانی دوم جدا شد. در رنسانس دیگر، روکو روبینی به چیزی دست می‌یابد که بسیاری از آن زمان تاکنون تلاش کرده‌اند انجام دهند: آنها را دوباره به هم نزدیک کند. او با بیان داستان فلسفه مدرن ایتالیایی از دریچه مطالعات رنسانس، رشته‌ای از تاریخ فلسفی را بازیابی می‌کند که به دنبال فعال‌سازی مجدد آرمان‌های اومانیستی رنسانس بود، حتی زمانی که فلسفه در جاهای دیگر به سمت احساسات کاملاً ضد بشری پیش رفت. این رشته از فلسفه تحت تأثیر رنسانس که توسط جیامباتیستا ویکو و آنتونیو گرامشی به ثبت رسیده بود، در واکنش به انقلاب‌های بزرگ آن زمان در ایتالیا، مانند وحدت ملی، فاشیسم و دموکراسی ظهور کرد. روبینی با بررسی روش‌هایی که متفکرانش افکار همتایان شمالی خود را به طور انتقادی جذب کردند، احتمالات جدیدی را در تاریخ فکری ما آشکار می‌کند: این که می‌توانست از ضد انسانیت جلوگیری شود و شرایط پست مدرن ما می‌توانست کاملاً متفاوت باشد. با انجام این کار، او شیوه جدید و مهمی از تفکر درباره خاستگاه مدرنیته ارائه می‌کند، شیوه‌ای که اعتماد به کرامت انسانی و میراث غربی را در کل تجدید می‌کند.

ترجمه ماشینی : پساساختارگرایان هگل را مسئول پیدایش بسیاری از مفاهیم مشکل‌آفرین فلسفه مدرن می‌دانند - اقتدار عقل، خودآگاهی، سوژه دانا. با این حال، به گفته سیمون لومزدن، این خصومت ریشه در یک سوءتفاهم اساسی از اندیشه هگل دارد و حل این تنش نه تنها می‌تواند شکاف بین پساساختارگرایی و ایده‌آلیسم آلمانی را التیام بخشد، بلکه این سنت‌ها را در جهت‌های هیجان‌انگیز جدید نیز سوق می‌دهد. لومزدن با مرور مجدد متون کلیدی فیلسوف، توجه را به فرمول بندی مجدد هگل از مفاهیم لیبرال و دکارتی از سوبژکتیویته جلب می کند و تداومی انتقادی، اما ناشناخته بین پساساختارگرایی و ایده آلیسم آلمانی را شناسایی می کند. پساساختارگرایی هویت خود را در تقابل با ذهنیت آرمانی شکل داد. با این حال، لومزدن استدلال می کند که این مدل در متون هگل یافت نمی شود، بلکه در پذیرش غیرانتقادی توصیف هایدگر از هگل و فیشته به عنوان «متافیزیکدانان سوبژکتیویته» یافت می شود. لومزدن با بازخوانی هگل به عنوان پساکانتی و پسا متافیزیکی، نور جدیدی بر این فیلسوف پیچیده می افکند و در عین حال قرابت های شگفت انگیز بین دو شیوه فکری به ظاهر متضاد را آشکار می کند.

ترجمه ماشینی : در این مجموعه مقالات، محققان برجسته مدل‌های مختلفی را ارائه می‌کنند که از طریق آن می‌توان به رابطه منحصربه‌فرد میان بدنه‌های فکری هایدگر و هگل نگاه کرد، و نشان می‌دهد که چگونه این فیلسوفان راه‌هایی برای تفکر تاریخی ارائه می‌کنند که چنین تفکری را صرفاً به‌عنوان بسط و تفصیل درک نمی‌کنند. یک پارادایم معین اما فعالانه درگیر بازنگری انتقادی و تحول آفرین جهان است.

ترجمه ماشینی : مفروضات و وظایف نهفته در فراخوان های معاصر برای «غلبه بر» سنت متافیزیکی چیست؟ دنیس جی. اشمیت با تأمل بر تناقضات درونی مفاهیم «سنت» و «تناهی»، بینش‌های بدیعی در مورد چگونگی ارتباط فلسفه با سنت‌های خود ارائه می‌کند تا بخواهد حس حیاتی از کثرت «لبه‌ها» را که آن را تشکیل می‌دهند، حفظ کند. تناهی او این کار را از طریق بررسی دقیق موضوعات موجود در آثار هگل و هایدگر انجام می دهد، دو فیلسوفی که ایده های سنت و تناهی را مرکز توجه خود قرار دادند. اشمیت با این سوال شروع می کند که چگونه هایدگر می تواند ادعا کند که متافیزیک را علی رغم ادعای هگل نابود کرده است. تا امکانات خود را کامل کرده باشد. اشمیت به طور سیستماتیک به دنبال توسعه نقد هایدگر از هگل، گفت وگویی را بین آنها ایجاد می کند. موضوع آن گفت و گو، ماهیت تناهی است که در زمان، هیچ، حلقه های دیالکتیکی و هرمنوتیکی، و در مفاهیم تجربه، کار، تکنولوژی، تاریخ و اندیشه پیش سقراطی بیان شده است. با شروع نقد هایدگر از هگل در هستی. و زمان، راهبرد اشمیت افشای پیچیدگی‌های گفتمان فلسفی در مورد امر متناهی با ترسیم نزدیکی‌های هگل و هایدگر است. گفت و گوی حاصل، پرتره های بدیع هر دو فیلسوف را ارائه می دهد. همچنین نشان می‌دهد که شکست اولیه و ناشناخته هایدگر در جدا کردن خود از دیالکتیک هگل انگیزه بسیاری از چرخش‌ها و تصمیم‌های حرفه‌ای بعدی اوست. در پایان، اشمیت تفسیری از اهمیت گسترده‌تر نتایج آن گفت‌وگو ارائه می‌دهد، و مطالعه او را با دیگر بحث های معاصر پست مدرنیسم مرتبط می کند. او ایده کثرت یال‌هایی را که توسط متناهی باز می‌شود بسط می‌دهد و استدلال می‌کند که فلسفه تنها زمانی گذشته و آینده خود را می‌فهمد که معنای تناهی خود را بشناسد. دنیس جی. اشمیت، دانشیار فلسفه در دانشگاه ایالتی نیویورک است. در بینگهامتون فراگیر بودن متناهی در مجموعه مطالعاتی در اندیشه اجتماعی معاصر آلمان با ویرایش توماس مک کارتی گنجانده شده است.