مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: فلسفه دین بیانگر تفسیر منطقی موضوعات دینی با بررسی آزادانه ادیان ، آشکار ساختن ماهیت دین به عنوان یک دین است ، یعنی درباره دین به طور کلی زیرا یک سیستم منسجم از اعتقادات و اعمال مربوط به امور مقدس است و این الگویی است برای اندیشیدن در مورد مسائل هستی و بررسی باورها و ادراکات دینی در مورد الوهیت ، جهان و انسان ، و تحقیق درباره ماهیت کلی ارزشها ، سیستمها و عملکردهای دینی و الگوی توسعه تفکر دینی در طول تاریخ ، و تعیین رابطه بین تفکر دینی و سایر شیوه های تفکر ، رسیدن به تفسیری جامع از دین که منابع آن را در ذهن ، روح ، طبیعت و مبانی آن آشکار می کند و ماهیت برداشت او از رابطه بین محدود و محدود نامتناهی و منطق حاکم بر ظهور ، توسعه و زوال آن، برای دستیابی به این هدف ، فلسفه دین از دستاوردهای علوم انسانی و اجتماعی مانند روانشناسی دینی ، جامعه شناسی دینی ، مردم شناسی دین ، ​​پدیدارشناسی دین ، ​​تاریخ ادیان و دین تطبیقی ​​استفاده می کند ، اما نتایج این موارد را نمی پذیرد. علوم به طور مطلق ، بلکه آنها را آزمایش و بررسی می کند تا بین برخی از موارد احتمالی تمایز قائل شود. همچنین نتایج علوم طبیعی که به شواهد رسیده است ، نه آنهایی که هنوز در فرضیه ها و نظریه هایی مانند زیست شناسی ، فیزیک هستند ، نجوم و دیگران ، و از آنها در ارزیابی باورهای دینی مربوط به طبیعت انسان و جهان استفاده کنید و فلسفه دین از رویکرد منطقی و انتقادی در مطالعه دین پیروی می کند. فلسفه دین از اواخر قرن هجدهم به یک حوزه مستقل از دانش تبدیل شده است ، و یک موضوع فلسفی جداگانه با محدودیت ها ، روش ها و موضوعات آن است و برخی هنوز آن را با الهیات یا الهیات یا بین آن و علم ادیان تطبیقی ​​اشتباه می گیرند. یا بین آن و متافیزیک. این زمینه ها ، و به عنوان یک موضوع فلسفی منظم و سازمان یافته با کانت در کتاب "دین در محدوده عقل تنها" آغاز شد ، اما شکی نیست که ریشه های این تحقیق و مقدمات آن افشاگری ها به صورت یکپارچه قبل از آن زمان آغاز شد ، زیرا این تاریخ پیش از چندین بحث در مورد بسیاری از موضوعات فلسفه دین بود ، اما فلسفه دین با عناصر و ستون های یکپارچه و یک روش محکم که تنها بر عقل تکیه می کند ، مطرح نشد. ، و عاری از تعصب یا دفاع کلامی یا ایدئولوژیک است. موضوع در اینجا مشابه علم منطق و ظهور آن با ارسطو است ، زیرا او مخترع بیهوده نیست ، زیرا مشارکت های منطقی قبلی در شرق یا غرب برای او وجود داشت ، اما آنها مشارکتهای پراکنده و مخلوط با برخی بودند آنچه کانت با فلسفه دین انجام داد ، به ویژه این که وی حقایق دینی را در معاینه ای عقلانی و رایگان بررسی کرد و دین را به عنوان یک دین مورد انتقاد قرار داد و از روش ها و اهداف الهیات اجتناب کرد. در مورد اصطلاح فلسفه دین ، ​​در آغاز قرن نوزدهم ظاهر شد. همانطور که شروع به گسترش کرد و از آن برای نشان دادن یک حوزه فلسفی مستقل استفاده کرد ، و اعتبار این امر به خاطر هگل است در کتاب خود "سخنرانی هایی در مورد فلسفه دین" که در سال 1832 میلادی ، یک سال پس از مرگ او منتشر شد ، و پس از آن چندین کتاب نام "فلسفه دین" را در بر می گیرد یا شامل موضوعات مرتبط با فلسفه دین است. این مطالعه در درون این اقلیم انجام می شود ، که از طریق آن محقق به فلسفه دین ، ​​به ویژه در اندیشه غربی می پردازد ، زیرا شامل دو محور اصلی است. یکی از آنها فصل اول را نشان می دهد و به مبانی فلسفی دین مربوط می شود و دیگری فصل دوم مربوط به مقوله های فلسفه دین را نشان می دهد و هر فصل شامل پنج فصل است و از آنجا که تعارض فکری کنونی با یک درگیری متمدنانه بین شرق و غرب ، محققان در این مطالعه به سمت اندیشه غربی رفتند تا فلسفه دین را همانطور که فیلسوفان آنها بیان کردند جستجو کنند.

اين كتاب از هشت مقاله به ‌شرح زير تشكيل شده است: ديباچه‌اي بر منطق فهم دين ؛ نهادهاي راهنماي فهم قرآن ؛ آب حيوان به ظلمت بردن ( پيامدهاي فلسفي كلامي نظريه‌ تكثرگرايي ديني) ؛ پلوراليسم ديني و چالش معيار (مباحثه با پروفسور جان هيك) ؛ نسبت دين و ايدئولوژي ؛ فلسفه‌ فرج، فلسفه‌ جهان برتر ؛ و فرجام قدسي تاريخ.

ترجمه ماشینی: در دو قسمت اول این مقاله پاسخگویی ، مقدمه ای مختصر در مورد موضوع «وصف ناپذیری» و خلاصه ای از کتاب «وصف ناپذیری و تجربه دینی» ارائه می کنم. در بخش 3 ، برخی تأملات در پاسخ به مقاله های اساتید متز و کوپر دنبال می شود. در بخش 4 برخی از اظهارات پایانی در مورد آینده «فلسفه دین» در پرتو جدیدترین کارهای فلسفی در مورد «وصف ناپذیری» ارائه می گردد.

ترجمه ماشینی: اگرچه فیلسوفان تا حد زیادی از آن غفلت کردند ، اما مفهوم وصف ناپذیری سنت عرفانی مسیحی است و تقریباً از اوایل قرن بیستم تقریباً در هر بحث فلسفی در مورد تجربه دینی بوده است. پس از مقدمه ای مختصر ، این مقاله مهمترین بحث های توصیف ناپذیری الهی را مورد بررسی قرار می دهد و مشاهده می کند که ادبیات دو مانع تقویت کننده متقابل در یک رویکرد منسجم از این مفهوم ارائه می دهد و این تصور را ایجاد می کند که تأمل فلسفی در مورد این موضوع به بن بست رسیده است. این مقاله به بررسی برخی از کارهای اخیر می پردازد که از منابع مفهومی پدیدارشناسی وجودی ، عمل گرایی و ویتگنشتاین متاخر استفاده می کند. این نشان می دهد که این اثر روایتی فلسفی جدید از وصف ناپذیری الهی را ممکن ساخته است که موانع را پشت سر می گذارد ، بر بن بست غلبه می کند و وصف ناپذیری الهی را بار دیگر گزینه ای زنده در فلسفه دین می سازد. مقاله با برخی نکات کوتاه در مورد اینکه چگونه این رویکرد جایگزین منعکس کننده روندهای اخیر در این رشته به طور کلی است و می تواند سهم ارزشمندی در پرسش های تحقیقاتی زنده در معرفت شناسی دین داشته باشد ، به پایان می رسد.