مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: بحث های معاصر در متافیزیک، معرفت شناسی و فلسفه ذهن تحت سلطه پیش فرض طبیعت گرایی است. جیم اسلاگل با استدلال علیه این قرارداد تثبیت شده، دفاع کاملی از برهان تکاملی آلوین پلانتینگا علیه طبیعت گرایی (EAAN) ارائه می دهد و با انجام این کار، نشان می دهد که چگونه تکامل و طبیعت گرایی ناسازگار هستند. اسلاگل با ترسیم توسعه استدلال پلانتینگا، ادعا می کند که اگر طبیعت گرایی هستی شناختی درست باشد، احتمال قوه های شناختی ما که به طور قابل اعتمادی باورهای واقعی را تولید کنند، کم است، و بنابراین همه باورهای دیگر تولید شده توسط این قوا، از جمله خود طبیعت گرایی، خود را نابود می کنند. او سایر رویکردهای معرفت‌شناختی معروف، از جمله رویکردهای دکارت و کواین را نقد می‌کند و ماهرانه با مخالفت‌های فراوان علیه EAAN مقابله می‌کند تا به این نتیجه برسد که طبیعت‌گرایی متافیزیکی باید به دلیل خودشکستگی رد شود. اسلاگل با قرار دادن استدلال پلانتینگا در یک زمینه گسترده تر و نشان دادن اینکه علم و تکامل نمی توانند مستلزم طبیعت گرایی باشند، این رایج ترین دیدگاه متافیزیکی را غیرعقلانی می کند. به این ترتیب، این کتاب از بازنگری مهم اندیشه معاصر در تقاطع فلسفه، علم و دین حمایت می کند.

ترجمه ماشینی: ریچارد باکهام الهیات کتاب مکاشفه را شرح می دهد: درک آن از خدا، مسیح و روح، نقش کلیسا در جهان، و امید به آمدن ملکوت جهانی خدا. هم به شکل ادبی که الهیات در آن بیان می شود و هم به زمینه اصلی که کتاب به آن پرداخته شده است، توجه دقیقی می شود. برخلاف بسیاری از سوء تفاهم‌ها از مکاشفه، نشان داده می‌شود که این کتاب یکی از شاهکارهای ادبیات اولیه مسیحیت است که امروزه حرف‌های زیادی برای گفتن به کلیسا دارد. این مطالعه شرح منحصر به فردی از الهیات و پیام وحی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: فلسفه قاره ای معاصر با احتیاط فراوان به متافیزیک نزدیک می شود. یک نکته انتقادی مربوط به صحبت های فلسفی سنتی درباره خدا است. در حالی که نیچه با پرسش خود خدا مرده است. چه کسی او را کشته است؟ و در مقابل، در قرن بیستم تکان‌دهنده بود که مفهوم هایدگر از «هستی الهیات» و مسئله‌سازی ضمنی آن از خدای متافیزیکدانان به سرعت به یک اصطلاح معروف تبدیل شد. به قول هایدگر، در برابر یک مفهوم یا «هستی» فلسفی نه می‌توانیم دعا کنیم و نه می‌توانیم زانو بزنیم. با این حال، هایدگر به خدای ایمان مسیحی بازنگشت. او کوشید راه جدیدی را برای صحبت درباره خدا آغاز کند - راهی که حدود گفتمان فلسفی را آشکار می کند. دریدا، ماریون، باتای، آدورنو، تاوبس و باختین، هر کدام به شیوه خود، این کاوش را که توسط نیچه و هایدگر آغاز شده است، ادامه می دهند. این کتاب نگاهی تازه به این تحولات دارد. "مرگ خدا" همانطور که ویراستاران در یک مطالعه مقدماتی می گویند، نه آنقدر مرگ "خدای قدیمی" - خدای فلاسفه، متکلمان و مؤمنان - را اعلام می کند، بلکه مرگ خدایی را که خود را بر تخت سلطنت می نشاند، اعلام می کند. : عقل انسان مستقل. ویراستاران در گوش دادن به واکنش‌ها به این خلع عقل خودمختار، بر این باورند که پژواک تجربه‌ای از خجالت را می‌شنوند که تا حدی ریشه در یک سنت قدیمی قرون وسطایی دارد: الهیات منفی. آیا ممکن است با مرگ این «خدای جدید» حساسیتی برای تعالی ظاهر شود؟ در اینجا ویراستاران می‌خواهند بستری را ارائه دهند که در آن فیلسوفان فرهنگ معاصر بتوانند دوباره سؤال صحبت درباره خدا را مطرح کنند.

ترجمه ماشینی: این مجموعه مقالات که بین سالهای 1975 تا 1987 نوشته شده است، موضوعاتی از جمله آموزه قیاس، تثلیث، واقع گرایی الهیاتی، مشکلات شر و رنج، کلیسای شناسی و به اصطلاح براهین خداباوری را پوشش می دهد. نوشته‌های قبلی بازتاب آموزش نویسنده به عنوان یک فیلسوف در سنت تحلیلی انگلیسی-آمریکایی است. مقالات متأخر به طور صریح تری تمرکز الهیاتی دارند و سعی می کنند از طریق هرمنوتیک و نظریه ادبی و اجتماعی به سنت بپردازند و فراتر از آن حرکت کنند. بنابراین، این مجموعه به فهرستی وسیع‌تر از موضوعات معمول در آثار الهیات فلسفی می‌پردازد و در استفاده از روش‌ها و رویکردهای بین‌رشته‌ای منحصربه‌فرد است.

ترجمه ماشینی: جابه‌جایی‌های کانتی خوانش جدید مهمی از نوشته‌های ژاک دریدا درباره دین و اخلاق ارائه می‌کند. ادیس میلر استدلال می‌کند که متون متأخر دریدا درباره دین، پرسشی درباره معنا و امکان «فلسفه دین» است. این اولین کتابی است که به طور کامل ادعای دریدا را در «ایمان و دانش: دو منبع «دین» در محدوده‌های عقل به تنهایی» درگیر می‌کند که ژست کانتی مذهب متفکر را «تنها در محدوده عقل» جابه‌جا می‌کند. میلر اصطلاحات این «جابه‌جایی» را مشخص می‌کند و کار دریدا را تلاشی برای اجرای چنین انتقالی می‌خواند. در طول راه، او زمینه جدیدی را در بحث ساختارشکنی و اخلاق مطرح می کند و نشان می دهد - برخلاف تفسیرهای اخیر از آثار دریدا - که لحظه ای اخلاقی در نوشته های دریدا وجود دارد که بدون در نظر گرفتن نقش تعیین کننده اخلاق کانت نمی توان آن را به درستی درک کرد. . نتیجه، پایدارترین نمایشی است که تاکنون از کمک ضروری کانت به اندیشه دریدا ارائه شده است.