جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : سخنرانی ژاک دریدا با عنوان «چگونه از صحبت کردن اجتناب کنیم: انکارها» که در اورشلیم در سال 1986 ایراد شد، هم به کسانی که پروژه او را در الاهیات منفی قرار می دهند و هم به کسانی که رابطه متقابل آنها را نادیده می گیرند پاسخ می دهد. اولی نمی بیند که در حالی که الهیات منفی به سوی اتحاد غیرقابل وصف با الهی است، ساختارشکنی به طور اساسی امکان این اتحاد را انکار می کند. با این حال، این دومی الهیات منفی را صرفاً در چارچوب این اتحاد وصف ناپذیر می خواند و امکان زبان آپوفاتیک دومی را نادیده می گیرد که خود نقد زبان آنقدر رادیکال است که درگیر خود انتقادی متناقضی می شود که اگر نگوییم خود اتحاد را نفی می کند. حداقل امکان صحبت در مورد اتحادیه. این زبان دوم و همزمان، شباهت خانوادگی مشخصی به پروژه ساختارشکن خود دریدا دارد، زیرا انکارهای اساسی منفی تفاوت را در بر می گیرد. این مطالعه ابتدا به نقد کسانی می پردازد که پاسخ مثبت یا منفی به این سؤال ارائه می دهند که «آیا ساختارشکنی نوعی الهیات منفی است؟» و در عوض استدلال می کند که دریدا همه پاسخ ها را رد می کند. گام آخر آن، شباهت‌های بین فرار الهیات منفی از سکوت انکار محض - دعا - و ابزار خود دریدا برای فرار از سکوتی را که وقتی می‌پرسد: "چگونه از صحبت کردن اجتناب کنیم؟" تحلیل می‌کند.

چکیده ماشینی : در این جلد، محققان عمیقاً از الهیات منفی استفاده می کنند تا برخی از قدیمی ترین سؤالات در فلسفه دین را که چالش های مداوم برای تحقیق، درک و بیان هستند، بررسی کنند. فصل‌ها روش‌شناسی‌های فلسفی متفاوتی را درگیر می‌کنند، از مرزهای رشته‌ای عبور می‌کنند، و از سنت‌های فرهنگی متنوع استفاده می‌کنند تا نشان دهند که آپوفاتیسم می‌تواند منبع مثبتی برای فلسفه دین معاصر باشد.

ترجمه ماشینی: این کتاب اولین بررسی طولانی الهیات منفی یا آپوفاتیک در سنت تحلیلی است. الهیات آپوفاتیک معتقد است که معنای مهمی وجود دارد که در آن نمی توانیم بگوییم خدا چیست. عناصر الهیات منفی مهم در انبوهی از متفکران مسیحی، از گریگوری نیسا گرفته تا آکویناس، وجود دارند، و با این حال، در الهیات فلسفی که در سنت تحلیلی اعمال می‌شود، اپوفاتیک نادیده گرفته می‌شود. در مقابل، هویت نشان می‌دهد که چگونه الاهیات آپوفاتیک با نحوه اندیشیدن مسیحیان درباره خدا یکپارچه است و چگونه می‌توان از آن در برابر حملات استاندارد در ادبیات فلسفی دفاع کرد. هیویت ناراحتی ناشی از آپوفاتیسم را در میان الهیدانان فلسفی معاصر تشخیص می دهد که ریشه در تصویر خاصی از نحوه عملکرد زبان دارد که در اینجا ارجاع گرایی نامیده می شود. با این استدلال که این تصویر اجباری نیست، شرحی از زبانی که راحت‌تر با الهیات منفی (که از آثار ویتگنشتاین متأخر سرچشمه می‌گیرد) استناد می‌شود، و برای مضامین کلیدی الهیات فلسفی از جمله شخصیت الهی، تثلیث، تجسم و زندگی پس از مرگ به کار می‌رود. .

ترجمه ماشینی: هدف از این مقاله حمایت از یک پایان نامه واحد است ، یعنی اینکه در خطبه های زبان محلی استاد اکهارت (1260-1328 / 9) آگاهی بسیار بالایی از مشکل حضور در محل کار وجود دارد: ناهماهنگی زبان ، ماهیت مشکل ساز معنا ، بیهودگی تفکر مفهومی. برای اثبات پیش بینی قرون وسطایی از این ایده پست مدرن حضور ، A. نشان می دهد که "خدای فراتر از خدا" اکهارت تنها نمونه دیگری از "معنای متعالی" نیست. اکهارت واقعاً در تلاش است سنت متافیزیکی را رها کند. سرانجام این که خدای اکهارت لزوماً به معنای پایان بازی نیست ، بلکه آغاز چیزی "آزاد و بدون محدودیت" است.

در این جستار، کوشش ما بر آن است که به دو پرسش پاسخ دهیم. پرسش نخست این است که غیبت یا به عبارت دیگر، اختفای احوال باطنی در آثار مولانا چه معنا، اهمیت و پیامدهایی دارد؟ در پاسخ به این پرسش ابتدا مقصودمان را از غیبت احوال باطنی روشن می کنیم. در وهل? بعد و پس از بررسی اجمالی غیبت احوال باطنی در آثار عارفان مسیحی و مسلمان، در سده های میان میلادی، نگاه مولانا به احوال باطنی را بررسی می کنیم و پس از آن پیامدهای این نگاه و واکنش های مولانا را بر می شماریم. این واکنش ها عبارت اند از خوارداشت کرامات و احوال باطنی، سکوت در برابر احوال باطنی و سرانجام پذیرش وقوع احوال باطنی و بیان احوال باطنی در لفافه و از زبان دیگران. در بخش پایانی این مقاله، به این بحث می پردازیم که با وجود سکوت مولانا و امتناع وی از سخن گفتن در باب احوال باطنی اش بر اساس کدام تعریف، تعاریف از عرفان او را در شمار عارفان می توان دانست. در این بخش، دیدگاه و تعریف پنج عرفان پژوه طرح و بررسی شده است. از میان این پنج تن، بر اساس معیارهای ترنر، مک گین، آندرهیل و راسل مولانا عارف شناخته می شود.

مباحث علم­ شناختی در ادبیات تفکیکی جایگاه درخور اهمیتی دارد. در این نگرش دیدگاه‌های ویژه­ای درباره چیستی علم، رابطه آن با نفس، ارزش علم و چگونگی به‌دست‌آوردن آن وجود دارد. این دیدگاه‌ها می­تواند نقش چشمگیری در منطق فهم دین، معرفت‌شناسی دینی و علوم و معارف اسلامی ‌در پی داشته باشد. مقاله پیش‌ رو بر آن است مهم‌ترین مسائل مطرح‌شده در این مبحث را بررسی و داوری کند. برایند پژوهش آن است که ادعای تفکیکیان در مباینت علم و نفس نادرست و دلایل آن مخدوش است و به سنجش­ ناپذیری معرفت می­ انجامد.

برخی کسانی که در حوزه زبان دین مطالعاتی دارند، با مشاهده شباهت دیدگاه ابن میمون و قاضی سعید قمی به یکی بودن آرای آن دو درباره الهیات سلبی حکم کرده، به تفاوت های آن وقعی ننهاده اند. درحالی که در یک مطالعه تطبیقی بسامان، افزون بر فهرست مواضع وفاق و خلاف، باید از صوری یا واقعی بودن شباهت ها و تفاوت ها آگاه شد. جایگاه این دو متفکر در سنت خود و نیز، جایگاه دیدگاه مورد بحث در کل منظومه و پارادایم فکری شان، رخنه معرفتی، مبادی تصوری و تصدیقی و نیز، مبانی و دلایل، بررسی افراد تاثیرگذار، موافقان و مخالفان وی امکان تشخیص صوری یا واقعی بودن شباهت ها و تفاوت ها را فراهم می سازد. نگارنده بر این باور است که با ملاحظه موارد پیش گفته تفاوت های بسیار جدی در دیدگاه مزبور بیش ازپیش برجسته می شود.

یکی از مسایلی که فارابی در آثار مختلف خود بدان توجه داشت، مساله فیض و فیضان است که به صورت جامع و روش مند بدان نپرداخته است. ما در این نوشتار ضمن یک نگاه تحلیلی– انتقادی به دیدگاه فارابی در مورد این مساله، کاستی ها و نابسامانی هایی را که در تبیین نظریات این فیلسوف بزرگ اسلامی وجود داشته است مشخص کرده ایم و سپس به بررسی رویکرد ابن سینا در راستای جبران این کاستیها و نابسامانها، پرداخته ایم.

بیش ترین مشکلات و ابهام های معناشناختی در بحث سخن گفتن از خدا مربوط به تحلیل معنایی اوصاف انسانی، به هنگام اسناد این اوصاف به خداوند است. این اوصاف و محمولات هنگامی که در زبان عادی و زمینه های متعارف به کار می روند، دارای معانی روشن و قابل فهمی هستند؛ ولی همین اوصاف و محمولات به هنگام انتساب به موجودی متعالی و غیرجسمانی و نامتناهی مشکل آفرین می شوند. برای رفع این مشکلات دیدگاه ها و نظریات متفاوتی ارائه شده است که ما تنها به بررسی نظریه سلبی فلوطین و قاضی سعید هم چنین تاثیر الاهیات سلبی فلوطین بر اصول و مبانی الاهیات سلبی قاضی سعید می پردازیم. این دسته از متفکران معتقدند از طریق زبان عادی و روزمره تنها می توان به «شیوه سلبی» درباره خدا، اوصاف و افعال او سخن گفت. البته قابل ذکر است افراط در زمینه تعالی و تنزیه و تکیه بر روش سلبی بدون بهره گیری از روش های دیگر، امکان هرگونه سخن گفتن معنادار و حقیقی درباره خدا را ناممکن می سازد.