جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مقدمه کلی این مطالعه درباره مفهوم سلامت تلاشی است برای ترکیب ایده های محوری در فلسفه پزشکی مدرن با نتایج معینی از نظریه کنش تحلیلی. آنچه از این مطالعه برمی‌آید، مفهومی از سلامت مبتنی بر یک مبانی نظری عمل است. سلامت یک فرد به عنوان توانایی او در دستیابی به اهداف حیاتی خود مشخص می شود. تصور کلی جدید نیست. این مطالعه با الهام از تعدادی از محققان اعم از باستان و مدرن انجام شده است. مهم ترین تأثیرات از دومی، تأثیرات جورج کانگویلهم، اچ. تریسترام انگلهارت جونیور، کارولین ویتبک و پورن اینگمار بوده است. جنبه بدیع این کتاب شامل توضیحاتی است که در مفهوم کلی انجام شده است. ابتدا، پلت فرم عمل-نظریه با جزئیاتی تحلیل می‌شود. ماهیت توانایی درگیر و همچنین شرایط داشتن آن توانایی مشخص شده است. دوم اینکه به اهداف حیاتی انسان توجه قابل توجهی می شود. برخی از تلاش های قبلی برای تعریف چنین اهداف حیاتی مورد تجزیه و تحلیل و نقد قرار می گیرند. توصیف جدیدی پیشنهاد شده است که در آن اهداف حیاتی از نظر مفهومی با مفهوم شادی مرتبط هستند. اهداف حیاتی یک شخص، حالت هایی از امور است که برای حداقل خوشبختی او لازم و کافی است. سوم، تعدادی از پیامدهای این مفهوم مشاهده و تحلیل می شود. یکی از موضوعاتی که بر آن تاکید ویژه ای می شود این است که آیا مفهوم سلامت یک مفهوم نظری است یا هنجاری.

ترجمه ماشینی: این کتاب روش‌های بی‌چالش کنونی در پزشکی، مانند «پزشکی مبتنی بر شواهد» را از دیدگاه انسان‌گرایی و فلسفه پزشکی بررسی می‌کند. این کتاب مسائل مربوط به درمان پزشکی و رویکردهای اخلاقی را مورد بحث قرار می دهد و قوی ترین استدلال ها را نشان می دهد. این استدلال‌ها متعاقباً مورد تحلیل انتقادی قرار می‌گیرند. این کتاب شامل شیوه‌های جدید تفکر است و «روش استعاری» را تبیین، استفاده و مثال می‌زند. این کتاب استدلال می‌کند که تصمیم‌گیری در پزشکی ناکافی است، مگر اینکه مبتنی بر فلسفه پزشکی باشد. این کتاب به عنوان بخشی از استدلال خود، بینش های ارائه شده توسط فلسفه عملی و انسان گرایانه و متفکران خلاق و انتقادی را که روی موضوعات مرتبط با پزشکی کار می کنند، بررسی می کند. از اینجا، تعریفی جدید و ضروری از فلسفه زندگی به دست می‌آید: سبک زندگی خوب دیگر صرفاً به معنای ورزش کردن و پرهیز از سیگار و الکل نیست. همچنین به معنای زندگی کل نگر است که شامل تمام تفکرات، شخصیت و اعمال فرد می شود.

ترجمه ماشینی: دکتر مک نامارا یک عصب شناس با اشتیاق به درک پدیده های مذهبی است. این کتاب دمی خوشایند برای علم دین است، زیرا مک‌نامارا علاقه‌ای به استدلال‌های خسته‌کننده‌ای که اغلب در آثار مقایسه‌ای مانند این مبهم هستند، ندارد. مک نامارا در بخش اول کتاب برخی از این استدلال‌ها را به طور عمیق بررسی می‌کند، مانند استدلال «دین توهم است» و چندین مورد از تغییراتی که دین را به «اشتباه عصبی» یا «دستگاه شناختی اشتباه» نسبت می‌دهند. این استدلال‌ها عمدتاً مبتنی بر فرضیات دلخواه هستند که خود به‌طور تجربی ثابت نشده‌اند. در عین حال، مک نامارا یک عذرخواهی مذهبی نیست. او همچنین علاقه ای به انتقاد از الحاد ندارد، موضعی که او بیان می کند "صداقت زیادی دارد". او بیشتر علاقه مند به ایجاد یک کار مقایسه ای محکم است که با نگاهی انتقادی و بی طرفانه به عصب شناسی، شیمی عصبی و نورودینامیک که در تفکر مذهبی، مناسک و سایر فعالیت هایی که مذهبی تلقی می شوند، نگاه کند. او با این کار مدلی از "خود" را می سازد که بر حسب مدارهای مختلف مغز مانند قشر جلوی پیشانی، ناحیه پیشانی گیجگاهی و نواحی لیمبیک تعریف می کند و نشان می دهد که چگونه حتی با داده های تجربی جامد کمی که در اختیار داریم، می توان آنها را کنار هم قرار داد. یک نظریه منسجم در مورد عملکرد و مکانیسم‌های فعالیت دینی و اینکه چرا این همه همه‌جا وجود دارد و در بسیاری از موارد در ایجاد تغییرات واقعی برای بهتر یا بدتر شدن مؤثر است. یک همراه خوش‌آمد برای آثار جاستین بارت، اسکات آتران، دیوید ویلسون یا هاروی وایت‌هاوس - در واقع، فکر می‌کنم مک‌نامارا می‌تواند به خوبی بتواند مدتی را با نوشته‌های کارل یونگ یا آنتونی استیونز بگذراند، زیرا بسیاری از ایده‌های مک نامارا به وضوح هستند. به پیشگویی یونگ مفاهیم مک نامارا از "خود ایده آل" (تصاویر کهن الگوی یونگ)، دگرگونی خود (تبدیل نفس) و دیدگاه بیولوژیکی او از طیف بین اسکیزوفرنی و عملکرد طبیعی ذهنی، خود تکه تکه (کمپلکس ها و شکل های ناخودآگاه جمعی) و غیره. یک تطابق نسبتاً تمیز تشکیل دهید. تنها بحث کوچک من این است که مک نامارا در اکثر موارد فقط می‌تواند نظریه خود را با ادیان رایج‌تر مانند سنت‌های مسیحی یا بودایی مقایسه کند - با این حال، این به دلیل برنامه‌ای از قبل موجود نیست، بلکه صرفاً یک موضوع شخصی خودش است. تجربه. او در اوایل به این محدودیت صریحاً اعتراف می کند و ابراز امیدواری می کند که بتوان تحقیقاتش را در سنت های دیگر مانند بسیاری از ادیان مشرک یا بومی جهان به کار برد. از آنجایی که او این روایات را نادیده نمی گیرد و با آنها محترمانه رفتار می کند، بلکه فقط عدم صلاحیت خود را در آنها اظهار می کند، به نظر می رسد که دستور کار او موضعی کاملاً علمی و غیر انکارآمیز است. علاوه بر این، او از چندین نمونه از گزارش‌های دین بومی استفاده می‌کند تا نشان دهد که چگونه می‌توان آن را از دیدگاه او درک کرد، او فقط قادر به پیگیری آنها در هیچ عمقی نیست. به گمان من، کار آینده با انجام مطالعات بیشتر، جزئیات را پر خواهد کرد. مخاطب این کتاب چه کسانی هستند؟ هیچ نظری ندارم؛ به عنوان یک روانپزشک، هیچ مشکلی در پیروی از استدلال های دقیق مک نامارا نیافتم. با این حال، من گمان می‌کنم که برخی ممکن است در بخش‌های عصب‌شناسی و شیمی اعصاب گم شوند، اگرچه اینها به وضوح برای مخاطبان فنی نوشته نشده‌اند. تصور می‌کنم که یک خواننده غیرعادی تحصیل‌کرده می‌تواند با سهولت نسبی در این کتاب پیمایش کند، اما آن را با کمی نمک بپذیرد. امیدواریم این بررسی برای شما مفید بوده باشد.

ترجمه ماشینی: جورج کومب (1788-1858) از ریشه های فروتنانه به تور گسترده ای در اروپا و ایالات متحده برخاست و در مورد فرنولوژی، این باور رایج ویکتوریایی که ویژگی های شخصیت را با پیکربندی جمجمه تعیین می کرد، سخنرانی کرد. مشهورترین کتاب او، قانون اساسی انسان، که در سال 1828 منتشر شد، یک دستور کار طبیعت گرا را مطرح کرد و تقریباً 350000 نسخه فروخت. در سال 1857، Combe در رابطه بین علم و دین منتشر کرد. او جزم گرایی و فرقه گرایی را محکوم می کند و با اصرار استدلال می کند که رهبران مذهبی باید مطالعه علم را به عنوان آشکار کننده حکومت خدا تشویق کنند. او پیشنهاد می‌کند که فرنولوژی از طریق درک بهتر ذهن انسان، هدف الهی و قوانین اخلاقی را روشن می‌کند و هم از دانشمندان و هم از رهبران مذهبی که معتقدند تفکر برتر هیچ ارتباطی با مغز ندارد، انتقاد می‌کند. کتاب او به طور گسترده‌ای در سراسر دغدغه‌های کلاس‌های تحصیل‌کرده ویکتوریایی را شامل می‌شود، و به سؤالاتی می‌پردازد که بسیاری از آنها هنوز هم امروز طنین‌انداز هستند.

ترجمه ماشینی: در کتاب «علم مسیحی در محاکمه»، مورخ Rennie B. Schoepflin نشان می دهد که چگونه شفای علم مسیحی در پایان قرن نوزدهم جایگزین مناسبی برای پزشکی شد. دانشمندان مسیحی صرفاً به خاطر اعتقادات مذهبی خود بشارت نمی دادند. آنها درگیر یک تجارت درمانی بودند که جایگزین درمانی برای بسیاری از بیمارانی که پزشکی برای آنها رضایت بخش نبوده بود، ارائه می کرد. ردیابی تکامل علم مسیحی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، مسیحیت علم در محاکمه، مبارزه جنبش برای موجودیت در برابر تلاش‌های پزشکی سازمان‌یافته آمریکایی برای محدود کردن فعالیت‌های آن را روشن می‌کند. پزشکان اضطراب و سرسختی برای بی اهمیت جلوه دادن و کنترل دانشمندان مسیحی نشان دادند که نشان دهنده فقدان اعتماد به نفس در میان حرفه پزشکی قرن اخیر در مورد اینکه چه کسی مراقبت های بهداشتی آمریکا را کنترل می کند، دارد. اختیارات محدود جامعه پزشکی از طریق بررسی شوپفلین از نبردهای تنومندی که توسط پزشکان و دانشمندان مسیحی در دادگاه ها و سالن های قانونگذاری آمریکا بر سر قانونی بودن شفای علم مسیحی انجام می شود، آشکارتر می شود. در حالی که موضوعات مجوز پزشکی، معنای عمل پزشکی، و حق فرضی آمریکایی ها برای انتخاب درمانی بر بحث های اولیه غالب بود، رویارویی های بعدی باعث شد که مسائل حقوقی به موضوعات بیماری مسری، امنیت عمومی و حقوق کودکان تغییر کند. در سراسر جهان، دانشمندان مسیحی وضعیت مبهم خود را به عنوان پزشکان و شفا دهندگان مذهبی آشکار کردند. دهه 1920 شاهد آتش بس ناپایدار بین پزشکی آمریکایی و علوم مسیحی بود. با این حال، ابهام بسیاری از آمریکایی ها در مورد تمرین شفای مذهبی همچنان ادامه داشت. در «علوم مسیحی در محاکمه»، ما یک زمینه تاریخی مفید برای درک بحث‌های عمومی اواخر قرن بیستم در مورد حقوق کودکان، مسئولیت والدین و اقتدار پزشکی مدرن به دست می‌آوریم.