جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این مقاله به بررسی سیره امیرالمؤمنین(ع) در زمینه رشد فضایل در جامعه با ایجاد بستر عدالت پرداخته شده است. امام علی(ع) در مدت خلافت با جامعه‌ای دنیازده مواجه بودند که این ویژگی جامعه را از محور عدالت دور کرده و زمینه‌ساز رشد رذایل اخلاقی در آن شده است. لذا حضرت از راهکارهای متفاوتی در جهت رفع این مانع استفاده کردند. این پژوهش ضمن بررسی این راهکارها نشان می‌دهد در مسیر اصلاح اخلاق اجتماع بایستی عدالت‌محور شدن جامعه را هدف و دنیازدگی را به‌عنوان اصلی‌ترین مانع بدانیم.

موضوع پژوهش حاضر بررسی مسأله شفاعت از دیدگاه قرآن و سنت است. شفاعت یکی از باورهای عمیق شیعه می باشد، امّا این باور گاهی با تصورات غلط مورد خدشه قرار گرفته است. عده ای گمان می کنند به صرف شیعه بودن و انجام عملی خاص مورد شفاعت قرار می گیرند و در انجام تکالیف الهی و اوامر و نواهی خدای سبحان دچار تسامح می شوند. لذا ضروری است با نگاهی دقیق و عمیق به مسأله شفاعت این تصورات غلط را از میان برداشت و شرایط کسانی را که مورد شفاعت واقع می شوند بررسی نمود. این پژوهش در 3 فصل تنظیم گردیده است: در فصل اول مفهوم شفاعت و دسته بندی آیات قرآن در مورد مساله شفاعت و دیدگاه های مختلف در این زمینه بررسی شده است. شافعان و مشفوعان عنوان فصل دوم این رساله می باشد که به بررسی صفات و ویژگی های شافعان و مشفوعان پرداخته است. شبهاتی که در مورد مساله شفاعت مطرح شده در فصل سوم این رساله بررسی شده است. منابع مورد استفاده در این پژوهش متون اسلامی است ( قرآن کریم، کتب روایی، تفاسیر و ...) که محقق با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی موضوع مورد نظر همت گمارده است. نتایجی که از این پژوهش حاصل آمد: 1.ماده شفاعت و مشتقات آن در 26 آیه قرآن آمده که 24 آیه آن، مربوط به شفاعت مورد بحث ما می باشد، واضح است که کثرت آیات قرآن مجید، در یک موضوع حاکی از اهمیت آن است. 2.شفاعت کنندگان به اذن خدا عبارتند از: پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم ، اهل بیت پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم ، علما، شهیدان، قرآن، خویشاوندان، امانتداران امین و ... . 3. شرایط شفاعت عبارتند از: ?مسلمان باشد و از امت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم محسوب شود. ?محب اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم باشد و ... . 4. اعتقاد به شفاعت پدید آورنده امید در دل ها و مایه بازگشت گنه کاران در نیمه زندگی به سوی خدا است.

شفاعت در لغت: شفاعت از ماده ( شفع) است که در سنت به معنای ( جفت شدن) با چیزی است. و در اصطلاح شرعی و مذهبی شفاعت در آن جا مطرح می شود که شخصی در نزد خداوند برای دیگری طلب مغفرت و آمرزش نماید و یا بخواهد عتابی که در اثر گناه متوجه نفس گنهکار شده از او برداشته شود و یا تخفیف یابد. در این حال شخص گنهکار، شفاعت شونده و ذات مقدس پروردگار پذیرنده شفاعت خواهد بود. بنابراین شفاعت شامل قیامت و پیامبران نمی شود بلکه در همین دنیا کارهایی است که اگر ما انجام دهیم، خود شفاعت است مثل توبه از گناه، خود از شفیعان است چون باعث آمرزش گناه است و در بسیاری از آیات قرآن کریم ما را بدان دعوت کرده است دوم ایمان که موجب مغفرت از کفر است سوم عمل صالح که موجب مغفرت از اعمال صالح است. بنابراین شفاعت را از طریق آیات و روایات می توان اثبات کرد. شفاعت در قرآن حقیقت دارد طبق آیه قرآن و چه بسیار فرشتگانی که در آسمان هستند و به هیچ وجه شفاعتشان سودی ندارد مگر بعد از آنکه خداوند نسبت به هر کس که بخواهد و بپسندد، اذن در شفاعت را بدهد. با توجه به اینکه در قرآن آیات متعددی در مورد شفاعت می باشد و همچنین روایت های متعددی از معصومین در مورد شفاعت نقل شد پس یک نتیجه کاملی که بدست می آید این است که شفاعت هم از نظر شیعه و هم تسنن پذیرفته است.

التحف في مذاهب السلف، تألیف محمد بن علی بن محمد شوکانی یمنی (متوفی 1250ق) صاحب کتاب نيل الأوطار و از علمای اهل سنت است. این کتاب کلامی را در تبیین دیدگاه اهل حدیث و سلفیه در موضوع صفات خبریه نوشته است. سید عاصم علی کتاب را تحقیق کرده است. این اثر مشتمل بر مقدمه ناشر، مقدمه مؤلف، شرح‌حال و آثار نویسنده، و متن رساله بدون هرگونه تبویب و فصل‌بندی است. ناشر در مقدمه، این رساله را پاسخی به درخواست یکی از دوستان شوکانی دانسته که شیوه سلف صالح در فهم آیات و احادیث استواء و صفات را می‌پرسد که آیا حمل بر ظاهر می‌کردند یا از ظاهر برمی‌گرداندند. وی در پاسخ دیدگاه مذاهب مختلف اسلامی را در این زمینه مختصر و مفید بیان می‌‌کند. متن اثر پس از خطبه کتاب با سلام و صلوات بر پیامبر(ص) و آلش آغاز شده است. نویسنده پس‌ازآن تصریح کرده که از سوی برخی اعلام ساکن مکه پرسشی به‌دستش رسیده است. سپس با عنوان «سؤال» متنی را که به دستش رسیده است عیناً از ابتدا تا انتها نقل می‌کند. سؤال این‌گونه مطرح شده که در رابطه با آیات صفات و اخباری که در کتاب الهی و سنت پیامبر(ص) از فقهای دین و علمای محدثین نقل شده است، آیا باید مطابق عقیده سلف صالح بدون تمثیل و تأویل حمل بر ظاهر کرد یا این‌که این کار مذهب مجسمه است؟ سپس در پاسخ اشاره می‌کند که سخن در آیات و احادیثی که در رابطه با صفات وارد شده مورد اختلاف مذاهب مختلف است. سپس دیدگاه دو طایفه را متذکر و مورد بررسی قرار می‌دهد. سپس از گروهی از متکلمان که دیدگاه آن‌ها مستند به عقل است ابراز شگفتی می‌کند. او از این‌که عقل معیاری برای فهم کلام خدا و رسولش قرار گیرد به خدا پناه برده و آن را بلای وحشتناکی دانسته که همانند آن به اسلام و مسلمین نرسیده است. در کتاب‌های کلامی شیعه‌، از تقسیم صفات، به خبری و غیره، اثر چشمگیری نیست، بلکه این تقسیم از آن «اهل حدیث» و اشاعره بوده، و احیاناً افراد ناوارد، از این نوع صفات به «صفات جسمانی» تعبیر می‌آورند‌، درحالی‌که تعبیر صحیح آن، همان صفات خبری است. علت این نام‌گذاری این است که راهنمای ما در اثبات این صفات برای خدا، قرآن و حدیث است، و آن‌ها از چنین ویژگی خبر و گزارش داده‌اند، در مقابل صفات دیگر که راهنمای ما در آن‌ها عقل و خرد می‌باشد؛ مثلاً ما در سایه راهنمایی عقل، پی می‌بریم که خدا دانا و توانا و زنده است، درحالی‌که در پرتو نصوص قرآنی برای خدا، صفاتی به نام «ید الله» و «عین الله» و «وجه الله» ثابت می‌نماییم. مصادیق صفات خبری از نظر قرآن، بسیار محدود، و از نظر روایات اهل سنت، فزون از حد است. گاهی صفات خبری، در قالب جمله آمده، مانند: «الرَّحْمٰنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى‌؛ خداى رحمان كه بر عرش استيلا يافته است»(طه‌: 5)؛ ظاهر بدوی این آیات این است که خدا بر روی عرش قرار می‌گیرد و بسان فرشتگان حرکت می‌کند، و عصبانی و خشمگین می‌شود، و سرانجام مؤمنان در روز قیامت به او می‌نگرند و بمانند بشر سخن می‌گوید. عنایتی که اهل حدیث و سلفی‌ها‌، ‌‌به این نوع از بحث‌های قرآنی و کلامی دارند، به هیچ موضوعی از بحث‌های قرآنی ندارند‌. تو گویی، الهیات قرآنی، در همین صفات خبری خلاصه شده و دیگر موضوعات، فاقد چنین عنایتی هستند‌؛ و ازاین‌جهت، گروه مخالف را که متدبران در قرآن هستند، «معطله» می‌نامند‌، و خود را اهل «اثبات» می‌خوانند و در کتاب‌های ملل و نحل. مقصود از «اهل اثبات» و «معطله» همین دو گروهند؛ زیرا آنان، ذات خدا را از توصیف به معانی لغوی این صفات تعطیل کرده و از نظر آنان، منکر این نوع صفات می‌باشند؛ و ناگفته پیداست انکار این صفات، انکار قرآن و وحی و نبوت بوده و نتیجه‌ای جز تکفیر نخواهد داشت. شوکانی در بخشی از کتاب می‌نویسد: «فهم سلف بهتر از خلف بوده و اصحاب و تابعین‌، آیات و روایات را بر ظاهرش حمل و از قیل‌وقال پرهیز می‌کردند. هنگامی‌که از آنان درباره صفات سؤال می‌شد، می‌گفتند خدا این‌چنین گفته و ما بیشتر از این اطلاع نداریم و خدا نیز به ما اجازه بیشتر از این را نداده است و سلف خوض در آن را بدعت می‌دانستند... بنابراین باید همان راه سلف را رفت و از تفکر آنان تبعیت کرد. سلف می‌گوید ما استواء را برای خدا قائلیم ولی از کیفیت آن خبر نداریم». توضیح آن‌که «استواء» و دیگر صفات خبریه آن دسته از صفات خداوند را گویند که عقل بر آن‌ها دلالت روشن ندارد و تنها بدان استناد که در متن دینی اعم از قرآن و حدیث به خداوند نسبت داده شده‌اند می‌توان آن‌ها را به خداوند نسبت داد. صرف‌نظر از امکان این انتساب تفسیر این صفات از دیرباز مورد نزاع متکلمان بوده است. به اعتقاد شوکانی: چون خداوند سبحان سیطره دینش را بر تمامی ادیان و حفظ آن از تحریف و تغییر و تبدیل تکفل کرده است، در هر عصری از عصور از علمای کتاب و سنت کسانی را قرار داده که دین مردم را برای آن‌ها تبیین کنند و بدعت‌ها را انکار کنند. در حقیقت چون در جامعه اسلامی‌، مسئله تجسیم، یک مسئله مطرودی است، اهل حدیث به عناوین گوناگونی، گریزگاهی برای خود قرار می‌دهند، مثلاً پیش از آنکه خدا را با این اوصاف، توصیف کنند. می‌گویند «کیفیت برای ما مجهول است». هنگامی‌که انس بن مالک، ‌درباره استواء خدا بر عرش، سؤال شد. او در پاسخ گفت: «الاستواء معلوم، و الکیف مجهول السؤال بدعة»، یعنی خدا بر عرش قرار گرفته ولی چگونگی آن برای ما روشن نیست‌. گروهی از اشاعره که تحت تأثیر اهل حدیث قرار گرفته‌اند، پس از اثبات این صفات می‌گویند: «بلا کیف و لا تشبیه». شوکانی نیز به پیروی از این دیدگاه می‌نویسد: از جمله صفاتی که علمای سلف امر به حمل بر ظاهر کرده‌اند صفت استوایی است که سائل پرسیده است. علمای سلف می‌گویند: ما آنچه را که خداوند از استواء بر عرشش برای خود اثبات کرده، به‌گونه‌ای که جز خودش به آن علم ندارد و کیفیتش را نمی‌داند، برای او اثبات کرده و غیر از آن را بر خود تکلیف نمی‌کنیم؛ چراکه هیچ موجودی در ذات و صفات همانند او نیست و بندگان به او احاطه علمی ندارند. وی در انتهای رساله، سلامت و نجات را در حمل استواء بر ظاهر، و تفسیر کتاب و سنت بر طبق ظاهر کلام بدون تکلف و قیل‌وقال دانسته است. او تأویل را مخالف مذاهب سلف و در تضاد با روش صحابه و تابعین دانسته است.

التبصير في‌الدين و تمييز الفرقة الناجية عن الفرق الهالكين، تألیف ابوالمظفر اسفراينى كه به اختصار دربارۀ اعتقادات اهل حق كه به عقيدۀ مؤلف همان اهل سنتند، سخن گفته است. در باب اول به كيفيت پيدايش فرق اسلامى و در باب‌هاى بعدى به اعتقادات فرقه‌هاى مختلف؛ چون شيعه، خوارج، معتزله، مرجئه، ضراريه، جهميه، بكريه، كراميه و مشبهه اشاره كرده‌است و در باب سيزدهم عقايد فرقى را كه به گمان وى از اسلام خارجند، بيان نموده، و در باب چهاردهم به مذاهب و اقوام قبل از اسلام چون بت پرستان، سوفسطاييان، دهريان، يهوديان و مسيحيان پرداخته، و در آخرين باب نظر اهل سنت را در مسائل مختلف كلامى بيان نموده، و فضايل آنان را ستوده است. اسفراينى در اين كتاب، فرق غير اهل سنت را سخت نكوهش مى‌كند و سعى بر آن دارد كه يگانگى آراء محدثان و فقهاى اهل سنت را چون شافعى، ابوحنيفه، مالك، اوزاعى، داوود اصفهانى، زهرى، ليث‌ابن‌سعد و حتى احمد بن حنبل كه اختلافات بسيارى در عقايد و آراء وى با ديگر مذاهب اهل سنت وجود دارد، به اثبات رساند.