جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نامگذاری و ضرورت" کتابی است در سال 1980 با متن سه سخنرانی که فیلسوف سائول کریپکی در سال 1970 در دانشگاه پرینستون ایراد کرد و در آن به بحث های نام های خاص در فلسفه زبان پرداخت. در میان فیلسوفان تحلیلی، نامگذاری و ضرورت یکی از مهم ترین آثار فلسفی قرن بیستم به شمار می رود. زبان دغدغه اصلی فیلسوفان تحلیلی است، به ویژه استفاده از زبان برای بیان مفاهیم و اشاره به افراد. کریپکه در نامگذاری و ضرورت چندین سوال را در نظر می گیرد که در فلسفه تحلیلی مهم هستند: نام ها چگونه به چیزهای موجود در جهان اشاره می کنند؟ (مشکل غرض ورزی) آیا همه گزاره هایی که می توان پیشینی دانست، لزوما درست است، و آیا همه گزاره هایی که پسینی شناخته می شوند، به طور تصادفی درست هستند؟ آیا اشیا (از جمله افراد) خاصیت اساسی دارند؟ ماهیت هویت چیست؟ اصطلاحات نوع طبیعی به چه معنا هستند ؟ سه سخنرانی کریپکه حمله ای به نظریه های توصیف گرایانه نام های خاص است. کریپکه انواعی از نظریه های توصیف گرایانه را به گوتلوب فرگه، برتراند راسل، لودویگ ویتگنشتاین و جان سرل و دیگران نسبت می دهد. بر اساس نظریه های توصیف گرایانه، نام های خاص یا مترادف با توصیف هستند، یا مرجع آنها به دلیل مرتبط بودن نام با توصیف یا خوشه ای از توصیف هایی است که یک شی به طور منحصر به فرد آن را برآورده می کند. کریپکه هر دو نوع توصیف گرایی را رد می کند. او مثال‌های متعددی ارائه می‌کند که مدعی است توصیف‌گرایی را به‌عنوان نظریه‌ای در مورد چگونگی تعیین مرجع نام‌ها غیرقابل قبول می‌کند

این کتاب متن «رساله منطقی-فلسفی» ویتگنشتاین به دو زبان انگلیسی و آلمانی است. تا صفحه 90 مقدمه و ترجمه انگلیسی و از صفحه 91 متن آلمانی رساله است. رساله منطقی-فلسفی (به لاتین: Tractatus Logico-Philosophicus) که گاهی به اختصار تراکتاتس خوانده می‌شود، نام تنها کتابی است از ویتگنشتاین فیلسوف اتریشی که در زمان حیات وی به چاپ رسید. او این کتاب را در دوران سربازی و اسارت در جنگ جهانی اول نوشت. اولین چاپ آن به زبان آلمانی با نام Logisch-Philosophische Abhandlung در سال ۱۹۲۱ بود و امروزه به عنوان یکی از مؤثرترین کتاب‌های فلسفی قرن بیستم شناخته می‌شود. این کتاب شامل پیش گفتار، فهرست نمادهای رساله منطقی-فلسفی، درآمدی بر این کتاب نوشته برتراند راسل، پیش گفتار نویسنده و متن رساله منطقی-فلسفی است. متن رساله شامل هفت گزاره است که هر یک زیربخش‌هایی دارد. ویتگنشتاین در این کتاب به شرط‌هایی پرداخته که به وسیله یک زبان منطقی برآورده شوند. راسل نوشته شدن این کتاب را به این دلیل که ویتگنشتاین در این کتاب به قاعده‌های دستور زبان فلسفی پرداخته با اهمیت دانسته‌است.

امروز بحران در مبانی، چنان پیش رفته است که حتی به مخیلۀ بدبین‌ترین شکاکان تاریخ هم نمی‌رسید. هیچ امکانِ قابل دفاعی برای برون‌رفت از این نیهیلیسم، چه در سطح نظری چه در سطح تمدنی، به چشم نمی‌خورد. ظهور منطق‌های فازی و چندارزشی و نسبی‌گراییِ رادیکال، در کنار نظریات مشابه در فیزیک (از عدم قطعیت به بعد) و ریاضیات (از قضایای ناتمامیت به بعد) نیز تجلیلات دیگری از همین امرند. از سوی دیگر، مسئله ابداً در سطح معرفت‌شناسی باقی نمانده است. کل ارکان فرهنگ و تمدن، از سیاست و اخلاق گرفته تا علم و دین، تحت تاثیر این فروپاشیِ بنیادین‌اند و باورمندانِ تیزبین‌شان دریافته‌اند که تاکنون نیز خانه‌ها‌یشان را روی آب بنا کرده‌ بودند. خورندگیِ اسید نیهیلیسم چنان بالاست که هر مبانیِ فکریِ پولادینی هم که در برابرش قرار گیرد، می‌خورد و نابود می‌سازد. با این اوصاف، پروبلماتیک اصلی اثر حاضر دقیقا همین است که در زمانۀ غلبۀ کامل نیهیلیسم، آنگاه که تمام معیارها و بنیان‌های معرفت‌شناختی، هستی‌شناختی و ارزش‌شناختی فروپاشیده‌اند و انسانِ تیزبین تمام تمام تکیه‌گاه‌های مطمئنِ گذشته را، اعم از ادیان، علوم، فلسفه‌ها و ایدئولوژی‌های متنوع را غیرقابل اتکا یافته است، آیا هنوز می‌توان به زیستی معنادار و ارزشمند امید داشت؟ در یک کلام، موضوع این اثر امکانِ امید در زمانۀ غلبۀ ناامیدیِ مطلق است: امید به یافتن یا حتی ساختنِ راهی برای معنابخشی به زیستنِ سوژه و برون‌رفت از نیهیلیسم و بی‌معناییِ مطلق حاکم. و آیا در اولین گام، در زمانۀ غلبۀ بی‌معنایی و تردیدهای ژرف و گریزناپذیرِ نظری و عملی، خود مبارزه با بی‌معنایی، بامعناترین و موجه‌ترین گام نیست؟ این اثر در مقام یک فهرست کلی، جلد نخست از طرحی گسترده‌تر است که به امکان و شیوۀ این مبارزه از جهات مختلف (از منطق و معرفت‌شناسی گرفته تا هستی‌شناسی و غایت‌شناسی، و از ارزش‌شناسی گرفته تا باورشناسی، و در نهایت نتایج اخلاقی و سیاسی آن برای سوژه) می‌پردازد: مبارزه‌ای همه‌جانبه در زمانۀ نیهیلیسم.