جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر»، الهیات اولیه آگوستین را از تصویر خدا قادر می‌سازد تا فراتر از پیشینیان لاتینی خود حرکت کند و imago dei را هم از مسیح و هم برای شخص انسانی تأیید کند. ادامه مطلب... چکیده: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر» به الهیات اولیه آگوستین از تصویر خدا این امکان را می دهد که فراتر از اسلاف لاتینی خود حرکت کند و imago dei هم مسیح و هم شخص انسانی را تأیید کند.

چکیده ماشینی: نمادها در زمان، اشخاص در ابدیت، بررسی انتقادی و میان رشته‌ای از مطالعات الهیاتی و فلسفی معاصر از تصویر مسیحی را ارائه می‌دهد و با کاوش در مفاهیم هستی‌شناختی و زیبایی‌شناختی الهیات زاهدانه و عرفانی ارتدکس، آن را در سنت ارتدکس بازتعریف می‌کند. علاقه مدرنیست‌ها به ویژگی‌های زیبایی‌شناختی آیکون‌ها را مهم می‌داند و برای ارزیابی مجدد رابطه آنها با هنر غیربازنمایی ضروری است. نویسنده با تکیه بر نقد هنر کلاسیک یونان، اکفراسیس و سرود بیزانس، و الهیات قدیس ماکسیموس اعتراف کننده، سنت سیمئون الهی دان جدید و سنت گریگوری پالاماس، استدلال می کند که مفهوم یونان باستان enargeia به بهترین وجه بیان الهیات را بیان می کند. و تئوزیس در هنر ویژگی هایی که Enargeia را تعریف می کنند - سرزندگی ذاتی، خودمختاری بیانی و شکل خودبسنده - در نمادهای نمونه یونانی و روسی شناسایی شده و در زمینه الهیات هزیکاستی که در قلب مسیحیت ارتدکس نهفته است، مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین یک زیبایی شناسی ارتدکس ترسیم می شود که هستی متعالی هنر را به رسمیت می شناسد و برای گفتگو با سنت های تصویری و شمایل نگاری متنوع باز است. بررسی تئوری هنر چان (ذن) و مقایسه آیکون ها با نقاشی های واسیلی کاندینسکی، پابلو پیکاسو، مارک روتکو و مارک شاگال و هنرمندان ژاپنی متاثر از بودیسم ذن، نقاط جالب توجهی از همگرایی و تفاوت را آشکار می کند. خواننده در این صفحات دلایلی برای آشتی دادن مدرنیسم با تصویر مسیحی و سنت ارتدکس با شکل خلاقانه در هنر پیدا خواهد کرد.

ترجمه ماشینی: این کتاب نشان می‌دهد که چگونه استان‌های متناهی غیرعملی فرد را از فشارهای روزمره رهایی می‌دهند. باربر در اصل زندگی روزمره را به تصویر می‌کشد که شامل تعامل بین روابط ذاتی و تحمیلی، پیگیری اجتناب‌ناپذیر تسلط عمل‌گرایانه، و تنش‌هایی است که استان‌های غیرعملی می‌توانند از بین ببرند. اما افراد و گروه‌ها نیز ناگزیر به استراتژی‌های فراسطحی از تسلط بیش از حد متوسل می‌شوند تا از راه‌های مشخصی برای ارضای روابط سطح پایین‌تر محافظت کنند - استراتژی‌هایی که به راحتی اضطراب فردی و آسیب‌شناسی اجتماعی را افزایش می‌دهند. باربر پس از تفسیر خلاقانه دیالکتیک شوتزی بین دنیای استان های کارگر و غیرعملی، تجربه واقعیت را در استان های متناهی دین و طنز توصیف می کند. شوتز که فقط به این استان ها اشاره کرد، شش ویژگی سبک شناختی را که مشخصه هر استان معنایی متناهی است، بیان کرد. این کتاب اولین کتابی است که این پیشنهادها را دنبال می‌کند و دو استان جدید معنادار متناهی را فراتر از موارد موجود در «درباره واقعیت‌های چندگانه» به تصویر می‌کشد. در حالی که ورود به این استان‌ها تنش‌های زندگی روزمره را کاهش می‌دهد، کافی نیست، زیرا موضوعات عمل‌گرایانه در استان‌ها نفوذ می‌کند، مانند زمانی که فرد از طنز برای تحقیر گروه‌های فرهنگی رقیب استفاده می‌کند یا دین را تنها به عنوان ابزاری برای تضمین بهره‌وری محصول به کار می‌گیرد. در عوض، رهایی از اضطراب‌ها و آسیب‌شناسی‌ها زمانی کامل می‌شود که فاعل‌های ego، نقطه صفر همه مختصات آن، ارزش خود را در رابطه با امر متعالی کشف کند، حتی اگر اهداف عمل‌گرایانه‌اش را محقق نکند، یا زمانی که فرد به کمدی تبدیل شود. خود را از نگاه دیگری متفاوت از خود. این کتاب، با هدف مخاطبان پیشرفته کارشناسی، فارغ التحصیل یا علمی، تحلیل‌های محرکی از «ذهنیت نمایشی» مذهبی یا پتانسیل شفابخش طنز بین نژادی ارائه می‌کند. این کتاب به شدت از منابع بین رشته‌ای استفاده می‌کند، همچنین ارتباط روش‌ها و مفاهیم پدیدارشناختی را برای تجربه انسانی عینی نشان می‌دهد. باربر درک تازه‌ای از زندگی روزمره عمل‌گرایانه، توصیف‌های اصلی از استان‌های مذهبی و طنزآمیز معنا، و تصویری از این که چگونه موضع‌گیری‌های عمدی کل استان‌های معنادار، همراه با قرار گرفتن در معرض دیدگاهی دیگر، می‌تواند فشارهای زندگی روزمره را کاهش دهد، ارائه می‌دهد.

ترجمه ماشینی: انجیل مسیحی بشریت را وادار می‌کند تا راه‌های عمیق‌تری برای انسان بودن با هم بپذیرد که بر تقسیم‌بندی‌ها و محرومیت‌های کاذب در جستجوی جوامع شکوفا و پرفیض غلبه کند. ارائه هر دو روایت کوتاه برآمده از تأمل الهیات در مورد تجربه و مقالات تحلیلی ناشی از مشارکت در گفتگوهای علمی الهیات و تجربه معلولیت تلاشی آگاهانه برای توسعه الهیات توسط و با افراد دارای معلولیت به جای الهیات در مورد افراد دارای معلولیت است. آمیزه‌ای از تجربیات آکادمیک، حرفه‌ای، عملی و/یا زندگی‌شده در جستجوی پیشنهادهای سازنده چند رشته‌ای برای کلیسا و جامعه به موضوع می‌آید. نتیجه یک تعامل میان رشته ای با امکانات سازنده ای است که از درک متمایز مسیحی از ناتوانی به عنوان تجربه زیسته پدید می آید.